Showing posts with label nieuwe verbond. Show all posts
Showing posts with label nieuwe verbond. Show all posts

Wednesday 14 February 2018

Mishpat in het Hebreeuws en in het Grieks #1 Oud en Nieuw Testament

Het Hebreeuwse mishpat duidt een hele reeks begrippen aan.
De basis is: iets dat vast staat, waar je zeker van kunt zijn. Te beginnen met gewoonten en vaste kenmerken – zo is het altijd, zo wordt het altijd gedaan. Dat kan overgaan in voorschriften, verordeningen en wetten: zo moet het; wat zo gebeurd is recht, wat niet zo gebeurd is onrecht, schuld, zonde. Ook dat wat volgens die normen recht is, en dat ‘recht zijn’ zelf, wordt door mishpat aangeduid. Tenslotte duidt het de handhaving van dat recht aan en alles wat daar mee te maken heeft: de rechtbank die het beoordeelt (soms vertaald met ‘vierschaar’), de rechtszitting waarin dat gebeurt, en het vonnis dat zij velt.

‘Oordeel’ beschrijft daarom ook de eindbeslissing die ooit eens zal worden genomen over het leven dat de mens heeft geleefd, waarin definitief wordt vastgesteld of hij dat heeft gedaan in overeenstemming met Gods normen of niet. Dat is iets waar de mens zich zijn leven lang van bewust zou moeten zijn.

Het woord in het Grieks


Het Hebreeuwse woord voor ‘recht’ is mishpat , dat een betekenis heeft die loopt vanaf een aanduiding van wat gebruikelijk is tot aan een aanduiding van wat wettelijk verplicht is, inclusief alle voorzieningen en rechtshandelingen die een rol spelen bij het handhaven van dat recht.

De Septuaginta, de Griekse vertaling van het OT, vertaalt dit vaak met het woord krisis of crisis, scheiding, dat is afgeleid van het werkwoord krinō , scheiding maken. Ook het NT gebruikt het woord crisis , maar vrijwel uitsluitend met betrekking tot het oordeel dat God aan het eind der tijden velt over het leven en handelen van de mens.

Crisis in het Nieuwe Testament


Het woord 'krisis' komt in het NT bijna 50 maal voor. Meestal vinden we het vertaald als ‘oordeel’, en anders als ‘gerecht’. Dus als de rechtszitting waarin wordt geoordeeld over het leven dat de mens heeft geleefd, of de rechtbank waarvoor hij moet verschijnen. Met andere woorden: de nadruk ligt daar sterk op de verantwoording die de gelovige aan het eind van zijn leven zal moeten afleggen tegenover God zelf of tegenover zijn ‘vertegenwoordiger’, de Messias (Christus) aan wie God “het gehele oordeel heeft gegeven” (Joh. 5:22,27).

Anders dan in het OT, speelt in het NT de handhaving door mensen niet langer de beslissende rol. Want de gelovigen vormen onder het Nieuwe Verbond niet langer een staatkundige eenheid, maar leven als afzonderlijke, verspreide groepjes in een anders georganiseerde maatschappij. Pas aan het eind van hun leven zullen zij verantwoording moeten afleggen over wat zij met dat leven hebben gedaan. En dat brengt het risico mee dat zij zich die verantwoordelijkheid niet langer zo bewust zijn.
“Omdat een slechte daad niet snel bestraft wordt, is een mensenhart maar al te snel tot het kwaad geneigd” (Pred. 8:11).
 Maar de ‘dag van het oordeel’, van de mishpat , de crisis , komt onvermijdelijk ook voor hen. En daar leggen zowel Jezus zelf als zijn apostelen sterke nadruk op.

+

Sunday 28 July 2013

Christelijke, geestelijke zaken kunnen leiden tot hoogmoed

Dick Pieterman ziet om zich heen dat ook christelijke, geestelijke zaken kunnen leiden tot hoogmoed. En daarom is het volgens hem nodig om te leven vanuit genade, "een levensprincipe dat God ons wil leren." Deze maand leidde Pieterman op conferentiecentrum De Betteld Bijbelstudies voor zowel jongeren als volwassenen over het thema 'Genade, Gods mooiste woord'.

De spreker, actief op de Bijbelschool van Nehemia Ministries, legde uit dat de Bijbel bestaat uit het oude en nieuwe verbond. "Het nieuwe verbond heeft het oude (de wet) geannuleerd. Dat verbond is afhankelijk van ons geloof in Christus. Er zijn bepaalde voorwaarden waardoor we ons kunnen verbinden met God. In het oude verbond was dat onze gehoorzaamheid. Dat is tegelijkertijd een probleem, want we zijn niet altijd gehoorzaam. De wet openbaarde dan ook de verdorvenheid van de mens. In het nieuwe verbond is onze relatie niet langer afhankelijk van het feit of we het wel of niet goed doen. Onze relatie met God is nu gebaseerd op het bloed van Jezus. En dus hoeven we niet in een kramp te zitten en kunnen we ontspannen leven."

Pieterman geeft voorbeelden over het "ellebogenwerk" dat er in de huidige kerken op valt.
 "Men kan zeggen: 'Mijn kerk is beter dan jouw kerk, want wij hebben de juiste leer' of 'Wij zijn veel charismatischer dan jullie'. Het goede kan soms nog giftiger zijn dan het kwade. Jezus had geen enkel probleem met hoeren en tollenaren, maar wel met religieuze mensen die dachten het goede te doen. Dat principe zien we in het oude en nieuwe verbond."
"De wet is door Mozes gegeven, de genade en waarheid zijn door Jezus Christus gekomen. De wet was bedoeld voor een tussenfase. Christus is het einde van de wet en zorgt ervoor dat een ander principe gaat gelden."
Wij kunnen er in komen dat hij verlangd te zien dat mensen die Jezus Christus volgen dan ook onder die genade van christus zullen vallen en er ook naar zullen leven. Naar de leer van Christus Jezus leven valt echter veel mensen moeilijker dan hij doet voorschijnen. Eerst en vooral wensen de meeste mensen vast te houden aan de tradities en geven er ook de voorkeur aan om bij een gekende of grotere kerkgemeenschap deel uit te maken.

Het is wel zo dat genade ons van eigen eer berooft, maar dan moeten wij ons in alle nederigheid aan die Genade durven onderwerpen. En onderwerping is nu net iets dat bij de meeste mensen moeilijk valt te rijmen met hun ego.

De spreker geeft toe.
 "We willen graag eer behalen door bijvoorbeeld te zeggen: 'toen ik veertig dagen had gevast, gaf God opwekking in Nederland'. Maar bij genade moeten we ons verlies erkennen. In genade kunnen we alleen roemen in Christus. Hoe ruiterlijker we ons verlies toegeven, hoe overvloediger de genade over ons leven toestroomt. Daarom is genade de kracht van God, die ons in staat stelt te leven zoals God wilt. Dit geeft mij een passie om Hem te kunnen gehoorzamen en voorkomt dat we roemen in onszelf. Genade kost de ontvanger niets en de Gever alles."