Van Enk (1936), autheur van een lijvig boek over de Hugenoten, was van 1957 tot 1977 journalist bij Trouw en werkte van 1978 tot 1999 als ambtenaar in Brussel. Hij is een liefhebber van de Franse taal en cultuur. Vanuit deze interesse stuitte hij op de zijns inziens nog te vaak vergeten groep van de hugenoten.
In zijn ruim 600 bladzijden tellend boek ”Frankrijk en de hugenoten. Drie eeuwen onderdrukking en verzet” (uitg. Boekencentrum, Zoetermeer) beschrijft Van Enk het relaas van deze protestanten die de meest gruwelijke vervolgingen hebben ondergaan.
De hugenoten zagen in Calvijn het licht doorbreken in een tijd van wijdverbreide geestelijke en maatschappelijke crisis. „Mensen die de weg naar God waren kwijtgeraakt in een moeras van aflaten, missen en gebeden, ontdekten in zijn leer een enorme bevrijding”, aldus Van Enk. „Hij verwoordde een algemeen onbehagen en benoemde dat feilloos. Dat de mens zelf ook verantwoordelijkheid in het leven heeft te dragen is als een bliksem ingeslagen.”
De eerste protestanten richtten hun protest tegen de roomse mis (eucharistie). Hun felle afwijzing van de verafgoding van de hostie, de kritiek op de paus als de antichrist en ook nog eens een verwoestende beeldenstorm (die als een furie door Frankrijk trok) zorgden voor de spreekwoordelijke lont in het kruitvat.
Hugenoten voelden zich gesterkt door de uitverkiezing en hebben daar nooit over getwijfeld.
De hugenoten streden niet alleen voor vrijheid van hun protestantse godsdienst, ze waren als ‘eidgenossen’ (daar komt het Franse woord hugenoten waarschijnlijk vandaan) ook uit op meer politieke vrijheid en economische zelfstandigheid.Lees het artikel in het Reformatorisch Dagblad > Uitverkiezingsgeloof gaf hugenoten kracht