GeenStijl-columnist Ebru Umar reageert op Geert Wilders die alle 475 moskeeën in Nederland wilsluiten

475 moskeeën.
In veertig jaar tijd.
Omdat het kan.
Omdat het mag.
Omdat de grondwet voorschrijft dat het hoort.
Godsdienstvrijheid.

"475 moskeeën zijn 475 plekken in Nederland waar Nederland dan wel de Nederlandse waarden en normen worden afgewezen,"

stelt GeenStijl-columnist Ebru Umar. Wat haar betreft gaan alle islamitische gebedshuizen per direct op slot.
Umar:

 "Er is één wet waar we het nooit over mogen hebben want – ja want wat eigenlijk? Godsdienstvrijheid is een recht. Dat dat recht de Nederlandse samenleving de das omdoet omdat de islam nog erger dan onkruid woekert, daar zijn politici blind voor. En wij argeloze burgers die anders willen en dús anders stemmen, staan de blinden niet eens in de weg. Wij hebben het fatsoen om opzij te gaan. Wij wél. En dus zullen er met de dag meer moskeeën bijkomen."

Volgens haar zijn wetten niet in beton gegoten maar simpelweg gemaakt door politici en krijgen de mensen uiteindelijk op hun bord wat zij populistische politici hebben laten voorschotelen.

Wetten worden rücksichtslos aan de kant gezet, als het de boven-ons-gestelden goed uitkomt. Er is één wet waar we het nooit over mogen hebben want – ja want wat eigenlijk? Godsdienstvrijheid is een recht.

Maar dan vraag ik mij wel af hoe dat zij dat recht op  godsdienst bekijkt en hoe vele Nederlanders en Belgen dat wel bekijken. Want hun 'Christelijk geloof' willen en moeten zij wel kunnen uitoefenen, maar anderen horen hier precies niet hun geloof in het openbaar te kunnen vertolken.  In welke mate is er echt geloofsvrijheid als Hindus hun tempels niet moge bouwen of moslims geen openbare moskeeën in het land mogen hebben?

Als men vrijheid van mening wil en vrijheid van godsdienst wil, moet men eenieder zelf vrij laten kiezen welke mening hij of zij er op na wil houden alsook welke godsdienst zij al of niet wil beleven. Ook houdt dat in dat een mens zich vrij naar de godsdienstvoorschriften moet kunnen kleden en gedragen.

Vrijheid houdt tolerantie in. Zonder verdraagzaamheid voor andere meningen of overtuigingen kan er geen goede samenleving zijn.

Op de vraag wat er dan zou moeten gebeuren met gebouwen van Syrisch-, Grieks- en Russisch-orthodoxe kerken en hindoe-, sikh- en boeddhistische tempels, antwoordt Umar via Twitter:

"Mag allemaal dicht, inclusief de kerken. Gelovig zijn doe je maar thuis."

Volgens blogger Michael van der Galien bewijst Umar hiermee

 "dat het radicale secularisme waar zij achter staat niet minder een religie is dan het christendom, het jodendom en, jawel, dan de islam... en dat deze seculiere religie kan wedijveren met de meest intolerante stromingen binnen die grote theïstische religies."

Michael citeert pastoor Jan-Jaap van Peperstraten:

 'Ik hoor regelmatig dat ik eigenlijk geen burgerrechten zou mogen hebben. Gelovige moslims hebben dit echter nog nooit tegen mij gezegd. U weet wel, die mensen waar ik steeds tegen gewaarschuwd word door Ebru cs.'

Kerkshoppen: "Arrogant tegenover kerklidmaatschap"

Vandaag willen de meeste mensen er een bewuste levensstijl op nahouden.

Voor de meeste mensen komt het er vandaag op aan om 'rijkdom' en 'roem' te vergaren. Vooral de vele hebbedingetjes bekoren de jongeren die liefst niet te veel tijd besteden in te diepgaande dingen. Voor sommigen voelt het leven nu vaak als een optelsom van losse onderdelen (gezin, kerk, samenleving), terwijl ze snakken naar een geïntegreerde, verdiepende manier van zijn. 

De laatste decennia is de evangelische beweging overspoeld door hypes. Er kwamen succesformules voor gemeentestichting voorbij, modellen voor laagdrempelige gemeentes en bevrijdingsleringen in alle vormen en maten. Een gevaarlijke ontwikkeling. Dit soort hypes leiden ons namelijk af van de eenvoudige toewijding aan Christus.
Meer en meer zijn de kerkgemeenschappen gaan afdrijven van het 'oorspronkelijke christendom'. De evangelische kerken  verwijten gevestigde kerken vaak dat ze het Evangelie verborgen hebben achter veel theologie en een uitgebreide liturgie. Maar de evangelisch-charismatische beweging heeft net zoveel of nog meer ingewikkelde stokpaardjes en nieuwe gebruiken toegevoegd. De eenvoud en de bescheidenheid die je proeft in de Didachè vormt vooral een contrast met de huidige praktijk.

Volgens Anke Oussoren  zijn we zijn een land  gevormd door het christelijk geloof, maar tegelijk  verliest (in het Westen) het christelijk geloof zijn invloed, niet (alleen) vanwege onchristelijk gedrag, maar ook doordat christenen geen duidelijk antwoord hebben op de werkelijkheid waarin we leven. We weten niet goed meer hoe we in onze cultuur het geloof vorm kunnen geven. 

De christelijke schrijver Michael Svigel vraagt zich af wat mensen er toe aan zet om hun kerkgemeenschap te verlaten en of dat om Bijbelse redenen is.

Op dit platform hebben wij er al op gewezen dat er een trend gaande was waarbij meerdere mensen meer de entertainment waarde van een gemeenschap opzochten in plaats van het spiritueel verrijkende.

Sommigen willen een meer spannende kerk. Anderen verlaten hun kerk vanwege bepaalde leerstellingen. En weer andere christenen verlaten hun gemeente in een sleur van ontevredenheid: na een paar maanden of jaren zoekt men weer iets nieuws. Deze arrogante houding ten opzichte van het plaatselijk kerklidmaatschap komen we onder (evangelische) christenen vandaag de dag regelmatig tegen.
Vele christenen begrijpen kennelijk niet dat al die "randvoorwaarden" uiteindelijk amusement zijn en totaal niets met Christus te maken hebben. Ik heb een paar dagen geleden een misselijkmakende "preek" van een "gemeente-bouwer" aangehoord. Deze man zette de gemeente erg onder druk, tot beschamens toe beweerde de man dat wanneer je niet veel geld aan de gemeente geeft, je niet welgevallig bent in de ogen van God. Maar ja, als je een bouwmarkt huurt en deze voor ontzettend veel geld als "kerk" in richt moet je de schaapjes, lees: slachtoffers, onder grote druk zetten en veel geld van hen aftroggelen.

"Mensen verlieten de kerk vanwege gebrek aan discipline," schrijft Michael Svigel verwijzend naar passages over de kerkelijke tucht (Mattheüs 18:15-17) en zedeloosheid in de gemeente (1 Korinthiërs 5:11-13). "Maar dit gebeurde altijd met als uitgangspunt dat de persoon in kwestie zich zou bekeren en terugkeren in de gemeente."
 "Als gelovigen de Bijbel als gids beschouwen, is er geen reden om uit ontevredenheid of woede de kerk te verlaten."

De vraag waar het meestal dan ook om gaat is 'past deze kerk wel bij mij?' Heeft het dezelfde normen en waarden? Voelt het goed? Vind het dezelfde zaken belangrijk? Is de band goed? De spreker niet te saai?

Hoewel God wil dat wij trouw zijn aan onze kerkelijke gemeente en van ons een positieve bijdrage verlangt, kunnen we dat niet beperken tot Gods leiding in ons leven. Af en toe wil God mensen ergens anders plaatsen voor Zijn eigen doeleinden. Maar ook daarin dienen we voorzichtig te zijn, te communiceren met leidinggevenden in de kerk en zoeken naar raad.

Kerkshoppen zonder ernstig en eerlijk op zoek te gaan naar Gods wil, is minachting ten opzichte van God. De Heer zal ons leiden in het nemen van verstandige en godsvruchtige beslissingen over onze betrokkenheid bij de plaatselijke kerk."


Libbe Brinkman schrijft:

Wij zien hier op het vaste land bij bepaalde protestantse kerken ook een tendens op dezelfde toer op te gaan als de Amerikaanse evangelische kerken waar men zich er niet te beroerd voor vindt om schuldgevoelens op te dringen bij mensen om zo meer geld in de kassa te krijgen.

Sommigen vinden dat de predikers te arrogant zijn geworden, anderen vinden dan weer dat de kerkgangers te arrogant zijn geworden en zich boven de geestelijke willen plaatsen.

Is het echter wel een arrogante houding of heeft men ook veel kerkverlaters die zich werkelijk niet thuis voelen in hun kerkgemeenschap omdat die gemeenschap zich arrogant heeft opgesteld tegenover de maatschappij? Als wij de houding van de Rooms Katholieke Kerk van de laatste jaren bekijken en hoe die omgesprongen is met de vele seksschandalen in haar rangen kan men gerust begrijpen dat men die gemeenschap vaarwel hebben gezegd. Men kon moeilijk geloofwaardigheid behouden in een gemeenschap die niet eerlijk, open en bloot, onomwonden haar fouten wenste toe te geven maar zich bleef verhullen in verbloemingen van personen en doofpotoperaties.

Ook kon men in meerdere kerken het gemis aan discipline opmerken en volgens ons is dat terecht één van de goede redenen waarom mensen, indien zij hier hun gemeenschap over berispten en geen verandering zagen, verlieten. Het valt ook op dat een groot deel van de kerkgangers geen discipline had en daarmee genoodzaakt werd om de kerk te verlaten. Ontucht zal hierbij wel de meest voorkomende oorzaak zijn van de kerkverbanning.

Svigel wijst ook op valse leraren en ketters, die vanuit de kerkelijke gemeente aanhangers vergaren. Andere aanleidingen om een kerkelijke gemeente te verlaten, komt hij niet tegen.

Martin Rozestraten schrijft:

Ik heb een keer een gemeente verlaten vanwege een puur leerstellige kwestie:is God één of is Hij een samengestelde eenheid bestaande in drie personen? God is niet een schizofrene God! "Hebben wij niet allen één Vader? Heeft niet één God ons geschapen?" (Maleachi 2:10). 

Hij zelf heeft dan later, na jarenlang een Broeder in Christus geweest zijnde, die gemeenschap ook moeten verlaten wegens ongetrouwheid aan zijn eerste ongelovige vrouw. Hij is dan ook overgestapt naar de Messiaanse Christenen die er ook enkele andere geloofsovertuigingen op na houden, zoals het blijven vasthouden aan de oude wetten van het eerste verbond, terwijl de Christadelphians geloven dat bepaalde Mozaïsche wetten niet meer van toepassing zijn.

Zo zie je maar dat dikwijls een zelf weggaan van de kerkgemeenschap of een uitstoting van een gemeenschap regelmatig om meer dan één reden kan zijn. Meestal gaat het om een combinatie van verscheidene facetten.

Ook kan men zien dat er aan kerk shoppen wordt gedaan doordat er verdeeldheid is tussen kerken en kerkgangers, en dat deze niet van elkaar willen leren. 

 Erwin de Ruiter vindt dat de hedendaagse kerkganger consument is in de kerk.

Ook Ernst van Olffen vindt dat:

Volgens ons ligt daar ook een groot probleem van de interne discussies en van de ontevredenheid van vele mensen of van hun gevoel van tekortkoming. Velen kennen niet genoeg de eigenlijke teksten van de Heilige Schrift. alsook zijn er veel mensen die eerder willen vasthouden aan tradities en dan lak hebben aan wat de Bijbel bepaalt. Een grote groep mensen wil eigenlijk een kerk opbouwen naar eigen believen en hun eigen patronen en voorkeuren volgen.

Volgens de Ruiter moet de kerk zijn best doen om zichzelf te verkopen als meest flexibel, eigentijds, inspirerend, met goede kinderopvang, airco,  ergonomisch verantwoorde stoelen, HD-beamer, leuke groep leeftijdsgenoten... en ga zo maar door.

Hij denkt dat er 2 elementen een rol spelen in de consumerende rol van de gemiddelde kerkganger.
Naar zijn idee raakt de kerk de weg kwijt. Als hij bijvoorbeeld nadenkt  over het inzetten van gaven en talenten in de de kerk ziet hij dat dit is voorbehouden aan een select gezelschap en eerder gericht is op talenten dan daadwerkelijk bovennatuurlijke gaven.

Vandaag willen weinig mensen nog dienen. Meestal willen ze bediend worden. En aan 'vuile taakjes' zoals poetsen willen ze hun handen niet vuil aan maken. Maar in een gemeenschap moet het huis en de omgeving ook onderhouden worden en zijn er mensen nodig voor allerhande taken.

Betreft het geestelijk werk moet het Woord van God op de eerste plaats staan en moet de meeste aandacht gaan naar de Bijbel lezing en Bijbel studie. De andere elementen zoals het zingen van liederen of muziek maken komen slechts op het tweede (of derde) plan. Naast de Bijbellezing moet namelijk het gebed een verder voorname plaats in nemen.

Bij het bestuderen van Gods Woord moet heel de gemeenschap haar zeg hebben en samen bereid willen zijn om meer kennis te vergaren.
Daarbij moeten de gelovigen bereid zijn om in de eerste plaats Gods Wil te doen en niet de wil van de mens.

Svigel zegt hier op:

Kerkshoppen, is een typerend verschijnsel van onze consumptie maatschappij! Waarvoor gaan deze mensen überhaupt naar een kerk, vraag ik mij af, want ik ga nooit naar een kerk om wat te kopen of te halen....... We hebben er wel een prachtig evangelie in de aanbieding! Een kerk is voor mij een plaats om wat te brengen, ten eerste aan God en ten tweede aan de medemensen, die je daar ontmoet! Is dat niet onze opdracht? Zijn wij als gemeenschap niet zelf "de kerk"? Mensen die denken dat ze komen om te shoppen, moeten toch maar eens beginnen om de Bijbel er op na te lezen......

Laatst had ik een Schriftlezing als lector in mijn kerk en na de dienst kwam er een dame naar mij toe en zei, dat wat ik gelezen had zo niet in de Bijbel staat....... Het bleek in het gesprek, dat ze helemaal niet gewend was, dat een lector wel een Schriftgedeelte voordraagt, compleet met alle emoties die het te weeg brengt, in plaats van monotoon voorlezen..... Ik vraag me dan af, hoe zo iemand de Bijbel zelf leest, als ze het überhaupt leest.....

 Het eerste is (1) het postmoderne denken van de hedendaagse christen wat erg beïnvloed is vanuit het humanisme: Het leven is maakbaar, ieder heeft zijn eigen waarheid, het gaat om zelfverwerkelijking in het leven en je moet laten groeien wat er in potentie al is. Ofwel, een ik-gericht denken wat in mijn opinie haaks staat op wat kerk-zijn zou moeten zijn: Gericht zijn op de ander en De Ander. Gemeenschap, kortgezegd.

Dit maakt het vaak verwarrend. Er zijn namelijk allerlei taken in een kerk die ook 'gewoon' moeten gebeuren en die volgens een 'gaventest' bij je zouden kunnen horen. Hoeveel mensen hebben bijvoorbeeld de 'gave' voor wc's poetsen? Opvallend weinig opeens? Of is dat een diendende taak die nu eenmaal moet gebeuren, en dan maar door iemand die geen andere duidelijke gaven heeft? Of is het meer een taak om te 'werken in het koninkrijk van God' zonder daadwerkelijk iets aan de inhoud van je leven te wijzigen.. het lost zo lekker je schuldgevoel af. En de spreker, de oudsten of voorganger? Die hoeven dat natuurlijk niet te doen, die kunnen wat anders beter. Maar wat als ons denken veranderd? Als we zouden bedenken dat we moeten dienen, dat we de minste willen zijn, voeten moeten wassen... ja.. Jezus als voorbeeld hebben?

+
Lees de betrokken artikelen:

Kerkshoppen: "Arrogant tegenover kerklidmaatschap"

Klant in de kerk

Een nieuwe generatie volgelingen van Christus

Related articles

• as promised - the grote kerk

Door Christus' dood kunt u worden aangenomen als een kind van God

Door Christus' dood, kunt u door het geloof, worden aangenomen als een kind van God (Romeinen 8:14-17, James 4:4-5).
Vanwege het werk van Christus aan het Kruis, kan de Vader vieren omdat deze zoon van Hem dood was en weer levend is geworden, "hij was verloren en is gevonden"  (Lucas 15:24).

Zoals Gods geadopteerde kinderen van elke ras, etniciteit, samenleving , en mensen-groep, zijn we zijn volk. Net zoals een man en vrouw worden verenigd en een vlees worden, zullen ook wij, Gods volk, worden verenigd in Christus in een nieuw huwelijksverbond wanneer hij terug komt. (Efeziërs 5:31-32; Openbaring 19:6-9) 

Engelse versie / English version > Through Christ's death you can be adopted as a child of God

Focussen op Christus

De nieuwste diocesane bisschop van de Church of England, Steven Croft, heeft de kerken in zijn nieuw boek Jesus’ People: What the Church should do next opgeroepen zich opnieuw te focussen op Christus, als het kompas dat de juiste weg wijst op de veranderde terreinen in de wereld.

Er moet gebouwd worden aan de kerk maar dat zou moeten gebeuren uit het gebed, bijbelstudies en gemeenschap. daarbij moeten de ogen steeds gericht zijn op Jezus. "'Jezus-mensen' zullen tot denken gezet worden wanneer ze zowel de rol van Jezus als dat van de kerk in de hedendaagse samenleving heroverwegen,"

Voor- en nadelen van internetspiritualiteit

Internetspiritualiteit staat nog in de kinderschoenen ondanks virtuele kathedralen, catechesecursussen, cyberspacende joden en jonge chattende hindoes. Een digitaal kaarsje branden of virtueel biechten kan 'reallife' religieuze handelingen in het biechthok of kerk nog niet vervangen, maar verbindt wel.

Het is een van de conclusies van een symposium vrijdag over internetspiritualiteit in Den Haag, op initiatief van de 'portal voor surfende katholieken' Isidorusweb. Universitair docent René Munnik doet onderzoek naar de antropologische betekenis van het 'virtuele' christendom. "Internet is goed voor informatie, maar pastorale ondersteuning ontvangen we toch liever face-to-face.''

Door virtueel te biechten of een kaarsje te branden "verpietert een rituele handeling tot een paar muisklikken'', vindt Munnik die verbonden is aan de Universiteit van Tilburg. "Het is net als een muntje gooien in zo'n automaat in de kerk waardoor het elektrisch kaarsje gaat branden; er is geen reet aan.''

Hoogleraar theologie Erik Borgman is positiever. "Er is in de samenleving hunkering naar contact. Het web kan een bron van verbondenheid en bezinning zijn. Ook is het een verzamelplaats waarop mensen hun kwetsbaarheid kunnen uiten en zich openstellen voor een ander. Bij uitstek religieuze thema's.''

Dominee Boele Ytsma ervaart dat ook. Ytsma is een bloggende pastor die twittert, de weblog 'Zoekend geloven' bijhoudt en in allerlei sociale netwerken zoals Linkedin zit. Ytsma pleit voor de weblog als zinvol instrument voor de professionele pastor. "Je gaat dan in gesprek met je gemeenteleden en daardoor met de tijdgeest.'' Zelf plaatst hij naast 'logs' ook preken op zijn site. "Mensen voelen zich getroost, lezen dingen aan elkaar voor en reageren op mijn preken. Ik bedien bijna twee gemeentes, de parochie en de community op internet. En dat is geen virtuele, want het zijn echte mensen die met elkaar in gesprek zijn.''

Ytsma is het met theoloog Borgman eens dat internet verbindt. "Ik kom in contact met mensen die ik mijn normale gemeenschap nooit zou ontmoeten. Ik leer weer van hen, omdat ze een totaal andere kijk hebben op religieuze kwesties.''

Kardinaal Danneeels te gast in ‘De Keien van de Wetstraat

Kardinaal Godfried Danneels Bron: Belga/Ipid

BRUSSEL (KerkNet) – Het opheffen van de excommunicatie van de vier bisschoppen van de Pius X Priesterbroederschap en de negationistische uitspraken van Richard Williamson, een van de vier, zorgden wereldwijd binnen en buiten de Kerk voor een storm van kritiek. Paus en Vaticaan eisen dat de bisschop zijn woorden publiekelijk intrekt, maar de vraag is of daarmee de kous dan wel af is? Kathleen Cools en Ivan De Vadder spreken hierover vrijdagavond a.s. met kardinaal Godfried Danneels. Wat vindt hij van de omstreden pauselijke beslissing? In 'De Keien van de Wetstraat' wordt ook dieper ingegaan op de economische en financiële crisis. Wat denkt de kardinaal hierover? Kan de Kerk überhaupt een antwoord en houvast bieden voor deze wereldwijde crisis?
En hoe pessimistisch is de Belgische kerkvader over onze samenleving? Wat is zijn analyse over het drama in Dendermonde? Is er iets grondig fout met onze normen en waarden? En hoe kan dat hersteld worden?
'De Keien van de Wetstraat', vrijdag 6 februari om 23 uur op Canvas, met doorlopende herhalingen in de nachtlus en een eenmalige herhaling op zaterdagmiddag om 14.25 uur.

Gezin in postmoderne samenleving meer in verdrukking

‘KINDEREN ZIJN ONZE TOEKOMST’

kardinaal Ennio Antonelli, voorzitter van de Pauselijke Raad voor het Gezin Bron: Siciliani Gennari/SIR

BRUSSEL (KerkNet/EMF2009/LaCroix) – De Pauselijke Raad voor het Gezin waarschuwde bij de start van het Wereldgezinscongres in Mexico-Stad dat het gezin in deze postmoderne samenleving steeds sterker in de verdrukking komt. Volgens de raad moet het gezin opnieuw een geprivilegieerde plaats krijgen, als wij de toekomst van onze samenleving willen verzekeren. Volgens kardinaal Ennio Antonelli, voorzitter van de raad, blijft het gezin de plaats bij uitstek om waarden door te geven. De opvoedkundige taak van gezinnen wordt echter steeds moeilijker in onze samenleving.
De Mexicaanse president Felipe Calderon was bij de start van het Wereldgezinscongres een van de opgemerkte gasten, naast de meer dan tachtig bisschoppen en kardinalen uit de hele wereld. Woensdag en donderdag woonden telkens zo’n 10.000 deelnemers uit 98 verschillende landen het gezinscongres bij. Het is voor het eerst sinds het allereerste gezinscongres in 1994 dat de paus niet persoonlijk deelneemt. Voor het slotweekend, in het populaire Mexicaanse bedevaartsoord Guadeloupe, worden een miljoen deelnemers verwacht.

(Kerknet)

Links
Website Wereldgezinscongres

Religie en samenleving één geheel

Religie en de samenleving zijn niet twee gescheiden werelden. "Ze zijn onlosmakelijk verbonden, vervlochten, vermengd.'' Dat zei minister Ernst Hirsch Ballin van Justitie donderdag tijdens een toespraak in Den Haag. Hij nam daar het Handboek Religie in Nederland in ontvangst.

Hirsch Ballin stelde dat mensen nooit enkel om hun godsdienst beledigd of achtergesteld mogen worden. Maar het is moeilijk aan te wijzen waar de grens tussen de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting precies ligt. "Dat verandert met de tijd'', aldus de bewindsman.

De minister heeft vorige maand besloten het verbod op godslastering (artikel 147) te schrappen uit het Wetboek van Strafrecht. Als alternatief wil het kabinet de antidiscriminatiebepaling van artikel 137c aanvullen zodat ernstige bedreigingen die duidelijk zijn gericht tegen een groep mensen, strafbaar zijn. De Tweede Kamer moet nog instemmen met dat voorstel.

Bron: ANP