 |
| Standbeeld van William Tyndale, Victoria Embankment Gardens Bronzen standbeeld onthuld op 7 mei 1884. De beeldhouwer was Sir Joseph Edgar Boehm. (Photo credit: Wikipedia) |
In hoe verre mogen ouders, opvoeders of met kinderen omgaanden hun mening over brengen op die kinderen?
Hoe ver reikt de vrijheid van meningsuiting?
Eeuwen hebben mensen getracht vrij hun gedachten te uiten. Eeuwen is er weerwerk geboden aan hete vrij uiten van gedachten. Ook is er eeuwen druk uitgeoefend op mensen om hun kinderen op een of andere wijze op te voeden. Van alle kanten heeft men pogingen ondernomen om de mensen te indoctrineren en hun vrijheden te beperken.
Eeuwenlang bestond er geen vrijheid van meningsuiting, geen vrijheid van
godsdienst en geen persvrijheid. Wie zich uitsprak tegen de gevestigde
orde (de kerk of staatshoofden) kon rekenen op zware vervolging,
verbanning of in veel gevallen zelfs de doodstraf. Het vuur werd je vaak
letterlijk aan de schenen gelegd.
Vele gezinnen zijn heel voorzichtig geweest om de buitenwereld niet te laten weten wat zij in huis beleefden, hoe godsdienst hielden, wat zij lazen of waarin zij geïnteresseerd waren.
Heel wat mensen die toch durfden in het openbaar te zeggen wat zij dachten werden goed onderhanden genomen en indien zij toch niet wilden zwijgen werd er wel komaf met hen gemaakt.
Johannes Hus,
William Tyndale, Michael Servet, Latimer en Ridley en
vele anderen werden op de brandstapel terechtgesteld omdat zij het
waagden om vraagtekens te zetten bij de leringen van de machtige
katholieke kerk.
De vluchtelingen stromen die wij vandaag in de wereld zien zijn niets nieuws onder de zon. Ook in de oude tijden gebeurde het dat massa's mensen de vlucht moesten nemen omdat datgene wat zij wensten te geloven en op te volgen niet strookte met de regeringsleiders of met de 'mainstream' godsdienstige groepering, weze het zogenaamde christenen, maar ook boeddhisten, hindoes, mohammedanen en anderen.
Wij moeten niet zo ver terug gaan in de geschiedenis om te zien hoe een gestoorde geest er op stond dat er slechts één waar ras ter wereld mocht zijn met één waar geloof in een eigen volk. Voorheen kende Europa religieuze vervolging van Franse Hugenoten, Engelse puriteinen, en andere
groepen protestanten die noodgedwongen elders een veiliger
heenkomen moesten gaan zoeken.
Velen van ons kennen nog de hevige discussies in eigen streek omtrent geloof, puriteins of veel te libertijns
gedrag.
Zij die zulk een gekibbel rond het gedachtegoed beu waren zochten hun toevlucht in een Nieuwe Wereld, maar daar ziet men nu dat vele van die achterkleinkinderen hun eigen familiezoektocht naar vrijheid van meningsuiting verraden. In de Verenigde Staten van America dreigt het zeer puriteinse denken het te halen en proberen zeer conservatieve christenen hun wil op te dringen aan anderen.
Daartegenover krijgt men diegenen die zich meer in de hoek gedrongen voelen en heftiger gaan reageren. Geen wonder dan ook dat in de States de atheïsten fel te keer gaan.
In onze maatschappij komt na het voorval met
Charlie Hebdo en de veroordelingen van rechtbanken in bepaalde landen van gelovigen, de vraag van vrije meningsuiting weer in het vizier. Tot hoe ver kan men gaan bij het zeggen van dingen of bij het uitvoeren van dingen.
Mij valt het zo bijvoorbeeld op dat als men de Gay pride heeft daar niet wordt opgetreden wanneer twee mannen seks bedrijven in het openbaar met een penetratie langs achter. Maar moesten een man en vrouw normaal een intense lichamelijke liefde-akte uitvoeren in het openbaar zouden zij opgepakt worden wegens zedenschennis. Waarom is het enige (meer beestachtige) wel toegelaten terwijl het andere (voortplantingselement) niet toegelaten is?
Waarom gaat men nu tekeer tegen mensen die hun kinderen in het christelijk of in het islamitisch geloof willen opvoeden terwijl anderen hun atheïstische en discriminatoire gedachten wel vrij op hun kinderen mogen poneren?
Wie geeft het recht om een rechter te laten bepalen hoe een moeder binnenshuis haar kind welke opvoeding wenst mee te geven. Waar haalt een rechter het vandaan om zo bijvoorbeeld te besluiten dat het praten over God en het bidden waarbij kinderen aanwezig zijn schadelijk zou zijn voor het kind.
Heeft hij zich al eens beraden over wat de televisie in vele huiskamers binnen brengt terwijl er daar ook kleine kinderen aanwezig zijn? Zijn die ouders die zulke beelden voor de ogen van hun kinderen laten verschijnen dan niet meer strafbaar?
In welke mate mag of mag een ouder niet zelf kiezen in welk geloof hij of zij een eigen kind kan opvoeden?
Iedere ouder moet zelf het eigen recht hebben om vrij te kiezen in welk geloof het kind moet opgebracht worden. Het is trouwens de ouders hun eigenlijke taak om de kinderen ethische en geestelijke vorming te geven. Zij zijn in de eerste plaats verantwoordelijk om aan hun kinderen te leren wat goed is en wat slecht is.
Datgene wat de rechter Clifford Bellamy, van het vredegerecht of Family Court in de zitting in
Leicester beslist heeft kan een gevaarlijk precedent vormen om de vrijheid van ouders in te perken.
+
Reactie op voorgaand artikel:
++
