Geloofwaardigheid van Katholieke Kerk verder aangetast

Vervolg van Operatie Kelk voor niets

De verjaring van het pedofilie-proces rond de Katholieke geestelijken maakt dat er nu toch nog meer kans gaat bestaan dat Katholieken eens wakker geschud gaan worden.

Volgens aartsbisschop Jozef De Kesel heerst er sinds de verschillende schandalen rond kindermisbruik door geestelijken een nultolerantie in de Belgische katholieke kerk.Maar hier is toch niet veel van te merken als wij bepaalde geruchten mogen geloven. Ook al geven wij toe dat geruchten nog geen feiten zijn.

De kardinaal geeft toe dat zij als instelling alert moeten blijven. Daarom belooft hij ook:

“Onze overeenkomst is nu, als er nieuwe feiten zijn, dan moet onmiddellijk het gerecht ingelicht worden. Dat is niet meer voor ons, je kan niets tolereren. De feiten zijn niet altijd van dezelfde zwaarte en de sanctie zal verschillen. Maar er is zerotolerantie.”

Als toenmalig bisschop van Brugge ontmoette De Kesel zelf veel slachtoffers.

 “Ik kan het verstaan dat het voor velen genoeg was en is. Ik heb dingen gehoord waarvan ik het bestaan niet wist. En zwaar misbruik, dat is onherroepelijk. Wij moeten voortdoen, maar zeggen dat het elders ook is gebeurd, is irrelevant, dat kan geen excuus zijn.”

Operatie Kelk mag dan een tornado teweeg gebracht hebben, nu zo vele jaren is er slechts weinig van te merken en heeft het gros van de bevolking dit zelfs al vergeten.

Uiteindelijk zou het nu vrijdag worden dat er een beslissing zal vallen over het onderzoek van het federaal parket naar zedenmisdrijven door leden van de katholieke Kerk en een doofpotoperatie daarrond binnen de Kerk. 

 

Operatie Kelk voor niets

 Joe machtig de Katholieke Kerk in België wel is bewijst weer eens de sisser van "Operatie Kelk".

Na vele jaren met geestelijke moeilijkheden geleefd te hebben durfden ouder geworden ex-misdienaars hun mond open te doen van bepaalde handelingen die zij moesten ondergaan in hun katholieke kerk. Nadat jongeren bij hun ouders geklaagd hadden over te vlugge of te vlotte 'handjes' van geestelijken, werd hun mond al snel gesnoerd, als zou dat toch niet kunnen.

Vele jaren later kwam dan uiteindelijk de bal toch aan het rollen en getuigden meerderen over het aanhoudende misbruik dat zij moesten ondergaan in hun kinderjaren. Het erge van de zaak was dat dit misbruik door geestelijke was gepleegd. Ook viel het op dat indien ouders toch een klacht hadden ingediend in sommige gevallen de geestelijke naar ergens anders werd over geplaatst, war deze dan dezelfde daden kon voortzetten.

In juni 2010, twee maand nadat de Brugse bisschop Roger Vangheluwe was moeten aftreden na een seksschandaal, kwam het tot een ongeziene machtsontplooiing in Katholiek Belgenland. Met veel bombarie werd er beloofd dat het gerecht van deze hele kwestie degelijk werk zou maken en de schuldige niet zou laten ontsnappen. Toch viel al gauw op dat de Brugse bisschop Roger Vangheluwe het hazepad koos en weigerde nog verdere interviews te leveren. Boos ging hij te keer tegen de pers, die hem zogezegd lastig viel op privé domein. De Franse nonnen bleven hem tot en met vandaag bescherming bieden.

Men kan zich afvragen wat die spectaculaire huiszoekingen bij het aartsbisdom in Mechelen, in de Sint-Romboutskathedraal, in de privéwoning van kardinaal Danneels, hebben uitgehaald.

Ook bij de toenmalige commissie onder leiding van kinderpsychiater Peter Adriaenssens, die zich boog over het kindermisbruik in de kerk, en bij het Rijksarchief zochten speurders onder meer bewijzen van misbruik, maar vooral ook van schuldig verzuim. Brieven van slachtoffers aan de kerk waarin ze het misbruik meldden. Want voor het gerecht was het duidelijk: kerkleiders moeten op de hoogte geweest zijn van grootschalig kindermisbruik door geestelijken.

Uit al de onderzoeken bleek overduidelijk dat niet enkel de kerkleiders in België hiervan op de hoogte waren, maar dat het tot in de rangen van het Vaticaan gonsde van seksuele misdrijven gepleegd door geestelijken over de gehele wereld.

Maar in plaats van op te treden en het gerecht in te schakelen, werden daders in het beste geval overgeplaatst naar de andere kant van het land. Om daar dan gewoon verder te doen.
Het schandalige in heel die affaire is dat in plaats van op te treden en het gerecht in te schakelen, de daders in het beste geval werden overgeplaatst naar de andere kant van het land, om daar dan gewoon verder te doen. Ook zijn er gevallen gekend waar ze naar Canada en Columbia werden overgeplaatst om daar in te staan voor de jongeren werking. Zo werd de kat bij de melk geplaatst. Wel loopt een 81 jarige priester die nu met jonge straatkinderen werkt in Columbia mogelijks nog vervolgt, als het zo ver kan komen dat hij aan België zou overgeleverd worden. (Waar eigenlijk weinig kans toe bestaat.)

Indertijd ging de Brusselse onderzoeksrechter Wim De Troy er met de grove borstel door en liet in de Sint-Romboutskathedraal zelfs een graf openen op zoek naar verstopte documenten. Dat zorgde voor veel kritiek. Maar De Troy zette door en zou het onderzoek tot op het bot voeren. Er werden dozen met documenten meegenomen voor verder onderzoek en kardinaal Danneels werd een dag lang verhoord voor de federale politie in Brussel.

Godfried Danneels deed er alles aan om het hele gedoe een "heksenjacht" te noemen om de Katholieke Kerk in diskrediet te brengen. Met de jaren viel echter ook op hoe hij er aan mee gewerkt heeft om vele priesters uit het gerechtelijk aparaat te houden en zelfs buiten het licht te houden. Schandalig hoe de oversten van de Katholieke Kerk die zondaars de hand boven het hoofd hilelden. Toppunt is dat die geestelijken dan nog naar de gelovigen zo hypocriet waren om ze bang te maken voor vagevuur en hellevuur waar niet enkel alle overtreders van zedenfeiten in terecht zouden komen, maar ook diegenen die al te makkelijkseksuele fantasieën hadden of vreemd gingen in hun relatie of omgingen met iemand van het zelfde geslacht. De Katholieke Kerk keerde zich namelijk zeer sterk tegen mensen die omgingen met anderen van hetzelfde geslacht. Toch gingen vele katholieke priesters die onder de regels van het celibaat stonden, zelf niet enkel met volwassen mannen om, maar ook met jongens die veelal bezweken onder de macht van die priesters.

Uiteindelijk werd na vier procedures voor de kamer van inbeschuldigingstelling definitief beslist dat de huiszoekingen bij de Commissie Adriaenssens, kardinaal Danneels en het aartsbisdom onwettig waren en die bij het Rijksarchief en in de Sint-Romboutskathedraal geldig waren. Alle stukken die niet in het Rijksarchief en de Sint-Romboutskathedraal in beslag werden genomen, moesten bijgevolg uit het dossier verwijderd worden.

In 2012 stapte De Troy dan op als onderzoeksrechter. In datzelfde jaar bleek ineens dat er 445 stukken verdwenen waren uit het omvangrijke onderzoeksdossier. die verdwijning paste in het kader om er voor te zorgen dat de hele zaak een zaak voor niets zou zijn en alle beschuldigden vrijuit zouden kunnen gaan.

Zes jaar nadat het onderzoek werd opgestart, had het federaal parket dat alle misdrijven die het voorwerp uitmaakten van Operatie Kelk, al de mening dat het onderzoek van het federaal parket naar een doofpotoperatie binnen de katholieke kerk over kindermisbruik, verjaard waren. Ook al hadden zich intussen vijf nieuwe burgerlijke partijen aangemeld in het dossier en vroegen deze om de teruggegeven stukken opnieuw in beslag te nemen, bestaat er nog maar weinig hoop dat er iets positief uit de bus mag komen. De onderzoeksrechter in het dossier zag daar geen reden toe en wees dat verzoek af, maar de nieuwe burgerlijke partijen gingen in beroep tegen die beslissing. Het is daarover dat de KI zich donderdag moet buigen.

 

Het grote probleem in heel dit gebeuren is dat de meeste vermelde feiten 30 tot meer dan 40 jaar geleden zijn. Enkele feiten dateren wel van binnen de 20 jaar, maar ook daar vinden wij dat de Kerk alles er aan doet om die zaken af te wimpelen als verzinsels van de hen beschuldigenden. Hierdoor worden die slachtoffers nochmaals geschoffeerd en krijgen weer eens een slag in het gezicht van een kerkgemeenschap die zich ddoor de jaren heen zich meermaals schuldig heeft gemaakt aan pedofiele daden alsook zelfs kindermoord, zoals de gebeurtenissen in Canada dezer dagen bewijzen. (Lees hierover Continuous surprises of Catholic horror in Canada)

Carnaval 2020, een Ontsporend feest

Doorheen de eeuwen heen heeft de Rooms Katholieke Kerk altijd goed na gegaan hoe ze het meest 'zieltjes' kon winnen. Hiertoe namen ze overal waar ze kwamen te evangeliseren het heft in handen om naar de mond van de plaatselijke bevolking te spreken. Wat die graag deed of waarvan zij zo van hielden ging de Katholieke Kerk niet afbreken. Zij vonden het beter, om overal in de wereld, waar zij kwamen, hun godsdienstbeleving aan te passen aan de riten en gebruiken van de plaatselijke bevolking.

Zo kon de katholieke kerk op vele plaatsen als een eigenheid van de bevolking uitgroeien. In onze contreien was in de 16de eeuw de Katholieke Kerk een echte volkskerk: min of meer iedereen hoorde erbij, hoe vroom of crimineel men ook maar was. Iedereen begon  zelfs te geloven dat al die riten en feesten behoorden tot hun 'ware' religie.

De Germanen waren gewend om het einde van de winterse schaarste te vieren met flink eten en drinken. Toen Europa christelijk werd, werd die gewoonte langzamerhand ‘gekerstend’. Dat deden de bekeerde Germanen deels zelf, om hun nieuwe geloof vorm te geven, en deels plande de Katholieke kerk het. Tegenwoordig is het feest nauwelijks meer aan de Katholieke kerk verbonden.

Al de heidense festivals over geheel Europa vergroeiden met de Katholieke Kerk en werden zelfs 'heilige dagen' of officiële kerkelijke feestdagen.

Vooraleer de 40-dagen vastentijd in te zetten, die er vroeger wel was, maar nu helemaal niet meer op enige vorm van vasten lijkt, werd er nog eens bondig gegeten en gedronken.
Zich verkleden ging er bij horen om zich onherkenbaar te maken alsook om makkelijker met een ander te kunnen spotten met rijken, clerus en toestanden waar men iet over tevreden was. Om alles in goede banen te laten lopen verkozen ze hun eigen 'Prins' uit het volk, die het dan voor enkele dagen wel voor het zeggen had. Graag pronkte men ook met al die kleren en voorstellingen van figuren en toestanden die men wenste te bekritiseren. Optochten kwamen in vele plaatsen voor en trekken op de dag van vandaag nog steeds heel wat toeschouwers.
Jaarlijks staat er meestal ook wel een nieuwe carnavalskraker in de hitparades.

Carnaval is voor velen een manier om even de teugels te laten vieren, even ‘los’ te gaan en de dwaasheden de ruimte te geven om anderen er ook van te laten genieten. Daarna volgt de kater en kunnen velen van die vierders weer het gewone leven aan. Tijdens het feest en vooral met de optocht van de Vuile Janetten in Aalst hoor je velen zeggen dat carnaval hun leven is.

Maar dit jaar is het er nog vuiler aan toe gegaan dan vorig jaar, betreft het schofferen van een bepaalde geloofsgroep. In vroegere jaren hebben meerdere kerkleden van de Katholieke Kerk de Joden beschuldigd van Jezus te hebben gedood, en hebben meerdere geestelijken het niet weggestoken dat daarom dat volk vernietigd moest worden. Doorheen de eeuwen heen kan men dan ook zien hoe meerdere gemeenschappen dan ook snel een slachtoffer vonden om de schuld van hun problemen te geven. De Joden waren meer dan eens in de geschiedenis de kop van jut.

Vorig jaar werd er al geschimpt op de Joden bij Aalst carnaval. De hevige reacties op het toen vertoonde gelijkaardige beeld met de jaren 20 van vorige eeuw, was als honing op beren. De carnavalisten vonden het niet leuker om nu nog meer te provoceren, al was het vermoedelijk uit dommigheid en zonder enig besef van wat zij werkelijk naar voor brachten.
Dit jaar liep het de spuigaten uit en kon men massa's kromme neuzen, zwarte krulharen en Joodse hoofddeksels in het straatbeeld zien, naast meerder paradewagens met taferelen waar de spot met Joden werd gedreven of men opriep dat nu de waarheid over Joden eens zou naar boven komen. Duidelijk gaf dat te kennen dat die makers van die 'praalwagens' duidelijk anti-Joodse gevoelens koesteren en hun racistische gal wensten openbaar te maken om zo meer mensen op te roepen hun spoor te volgen.

Dit jaar kunnen zinnige mensen niet stilzwijgend aan de kant blijven staan, zoals er velen in de jaren 20-40 van vorige eeuw gedaan hebben. Het rechtse populisme is overal in Europa en Noord Amerika  sterk aan het opkomen. Regeringshoofden moeten dit niet enkel inzien maar er ook een halt toe roepen. Groot probleem daarbij is dat veel politici angst hebben om hun populariteit te verliezen als zij zich duidelijk tegen deze volkse uitdrukkingen van haat zouden gaan verzetten.

+

Lees hier verder meer over:

1. 50 jaar geleden, te gast in Malmedy voor Cwarmê
2. Glimlach raam naar je ziel
3. Neem afstand van heidense vastenperiodes
4. Hoe ver kan men gaan om zich te beroepen op Vrije meningsuiting
5. Aalst Carnaval: Unia analyseert meldingen
6. Prinsesjes en carnavalstoestanden #1 Aalst Carnaval 2019
7. Prinsesjes en carnavalstoestanden #3 Lente-gebeuren
8. Niet te negeren gebeurtenissen rond Joden in België
9. Haat tegen verarming en tegen Israël nieuwe manier om Joden te haten
10. Europees spilland en antisemitisme
11. Gemelde antisemitische voorvallen neemt toe

 

Nederlands Katholieke Kerk loopt meer en meer leeg

De ”Pius Almanak”, het jaarboek van de RKK, toont aan dat het aantal kerkgangers in de Nederlandse Rooms Katholieke Kerk blijft dalen.

Van de Nederlandse rooms-katholieken gaan er nog maar 157.000 wekelijks naar de kerk. Daarmee nam het aantal kerkgangers vorig jaar af met 9 procent.

Wereld van een Bijbels analfabetisme is ontstaan

In onze kapitalistische maatschappij valt het op dat wij tegen een Bijbels analfabetisme opkijken; Velen mogen zich dan wel Christen noemen maar weten niet echt wat er juist in de bijbel staat en praten dikwijls als een papegaai de kerkelijke doctrines na of denken dat hun kerkgemeenschap iets heel anders leert dan wat hun basis regel is. Zo treft men in België heel wat Katholieken aan die beweren dat Jezus niet God is en er op staan dat Jezus de zoon van God is, maar er ook op staan dat hun Kerk dat leert, wat dan weer niet zo is.

Ook vinden wij in onze contreien mensen die beweren dat in het protestantisme er de liefde voor de Heilige Schrift en voor Christus is, terwijl ze soms over het hoofd zien dat daar meermaals meer aandacht wordt gegeven aan de omvangrijke muziek- en zangcultuur.

Wat mensen wel opmerken is hoe er in de Kerk heel wat gaande is dat helemaal niet volgens de ethiek is en dat meerdere kerkgenootschappen ziek zijn in hun levenshouding naar omgang van hun geestelijken met kinderen of jongeren in het bijzonder.

Opvallend is dat er in de protestante gemeenschappen het effectieve Woord van God zo weinig aan bod komt; Men zwaait er wel met enkele zinnen, dikwijls nog uit de context genomen. Alsook kan men er een verwaarlozing van het sacrament, met name van de betekenis van avondmaal en eucharistie aantreffen.

Wat meerdere mensen tegen de borst stoot is eerst en vooral de houding van de Kerk tegen haar pedofiele priesters of hen die een voorbeeldfunctie bekleden alsook de verdeeldheid, voortdurende splitsingen en een moeizame interne oecumene: "zoeken naar waarheid zonder liefde."

Katholiciteit behoort niet enkel tot de Rooms Katholieken en bewaart protestanten voor individualisme 
en kerkelijk sektarisme, aldus 
dr. De Reuver, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, die zich primair beschouwt als christen.

„Dat is mijn naam, protestant is mijn bijnaam. Verder ben ik als protestant katholiek. Het is in strijd met het belijden van de kerk om katholiek gelijk te stellen met rooms-katholiek. Hoe persoonlijk geloof ook is, de kerk is een gemeenschap van mensen: twee of drie, samen in de Naam van Christus.”

 Verder zegt hij

 „Protestants geloven is persoonlijk, maar nooit exclusief of individualistisch, los van anderen. Een protestant moet in de ruimte van de katholiciteit ademen. Wie dit niet doet, versmalt geloof tot een privé-aangelegenheid en maakt van de kerk een religieus clubje. Ofwel, die amputeert het lichaam van Christus.”

Vorig jaar september vond bisschop De Korte dat Christenen elkaar wereldwijd steeds meer vinden, maar Dr. De Reuver is genuanceerder.

 „Op het grondvlak zie ik juist een moeizame relatie. De moeite om avondmaal en eucharistie samen te vieren, is niet uit te leggen. Anderzijds: je ziet tegenwoordig ook een nivellering ten aanzien van de verschillen: wat maakt het uit of je protestant of katholiek bent. Ook dat is verlies.”

Wat ook enorm opvalt als men op fora gaat op het net zowel bij specifieke website forums als op Facebook Groups over religieuze of geloofsaspecten, dat de gebezigde taal echt beneden peil is; Men kan er leden vinden die beweren christen te zijn maar anderen de huid vol schelden en het allerlelijkste toewensen. Een grote meerderheid toont er helemaal geen houding Jezus Christus waardig. Ook laten zij in hun kaarten van onkunde of weinig Schriftkennis zien. Men zal dan ook niet veel referenties naar Schriftplaatsen vinden of diepgaande studies over Bijbelgezegden vinden.

Normaal gesproken zou een kerk een gemeenschap van mensen moeten zijn en zou men denken dat waar twee of drie mensen samen zijn in de Naam van Christus, dat men dan een kerk vindt.Maar bij die groepen vindt men wel meerdere mensen die beweren christen te zijn maar door hun houding weinig getuigenis afleggen van dat christen zijn.

Het zou fijn zijn dat diegenen die beweren christen te zijn en zich op zulke groepen aldus willen profileren eerst en vooral die houding gaan aan nemen die Christus van een volgeling van hem zou verwachten. Vervolgens hoop ik dat zij ook wat meer moeite zullen getroosten on de Bijbel wat beter te kennen.

Prediking is meer dan nodig. Met die afschuwelijke taal die sommigen gebruiken zal men op die forums geen mensen kunnen bekeren tot het ware geloof. Het is een vast staand feit dat die forums mensen eerder doet afstappen van het geloof in het algemeen en hen er toe brengt om zich meer en meer tegen religie te gaan verzetten.

De kerk moet blijvend hervormd worden

Volgens Erik Drenth moet de kerk moet blijvend hervormd worden.

In het verleden waren er ogenblikken waar men er niet kon naast kijken dat er iets moest gebeuren in het instituut dat zich Kerk noemde. Hoognodig moest er dan een bijsturing gebeuren of moest de Kerk verandering ondergaan.

Wij herinneren dat een paar eeuwen geleden de hebzucht van de Kerk zo een weznlijke verandering op de agenda van Luther kon brengen.

Luther zijn adagia: Escclesia semper reformanda est. bracht 95 stellingen welke de hele Kerk op haar grondvesten deed daveren.

De publicatie van zijn academische stellingen tegen de handel in aflaten op 31 oktober 1517 kan als het symbolische begin van het protestantisme aanschouwd worden. Deze stellingen van Luther zijn hier door Maarten Rozenstraten al eens onder de loep genomen. De reden voor de reactie van Luther Luther waren de misstanden die er heersten in de kerk. Hij wilde ze aanklagen en rechtzetten en ging ervan uit dat de paus het misbruiken van de aflaathandel ook zou veroordelen.
In de hele wereld vonden de stellingen weerklank: ze waren de verwoording van reeds lang smeulende vragen en ontevredenheid bij de bevolking.

Er kwamen scheuringen in de Katholieke Kerk en meerdere denominaties werden met de tijd gevormd rond nieuw leerstellingen van 'hervormde' denkers.

Voor Erik Drenth blijft er terugkijkend naar de tijd van Luther, een dubbel gevoel over.

Er viel wel wat te verbeteren, zoals het aflaatsysteem, waarmee de kerk aan welwillende gelovigen een ticket naar de hemel verkocht. Alles voor het geld. Luther pakte dies misstanden aan, maar deed dat niet altijd op de meest subtiele manier. Protestanten werden verketterd, en betaalden de kerk die ze verlieten met gelijke munt terug.

Zo werd de mis de ‘vervloekte paapse mis’. Dat moddergooien verdween, maar andere kinnesinne bleef bestaan.

Voor hem is de kerk sowieso blijven veranderen door de jaren heen.

Ga maar eens naar een gemiddelde evangelische kerk, en vergelijk de dienst met die van tien jaar geleden. Ik geef je op een briefje dat die behoorlijk veranderd is, en dat geen van de liederen die gezongen wordt tien jaar terug ook in de dienst zat. Alles behouden. Dat is ook niet zo moeilijk. Bezoek een Latijnse mis, en je krijgt vrijwel dezelfde mis als eeuwen geleden.

Wij kunnen wel zien dat de kerk heden ten dage in een ware malaise bevindt, maar zien geen vooruitgang in een doorgezette verandering. Meeste gemeenschappen wensen daar te blijven dobberen waar zij zich nu bevinden. en betreft leerstellingen zullen geen van allen snel andere leringen propaganderen of durven toegeven dat ze op bepaalde punten al jaren verkeerd zijn.

De 95 stellingen zijn terug te vinden op een poster. Te bestellen op papier, of hier te downloaden als PDF.



+
vind ook:

Hervormen, hervormen, hervormen. En dan? #DeNieuwe95

Afscheuring in Lutherse kerk

Related articles

• Presentatie kerk 2013 di gikerk
• Dutch Reformed Church and the Boer-Afrikaner people

Katholieke kerk moet niet ‘papocentrisch’ zijn

Jan De Volder en Olivier Lins maakten, exclusief voor KerkNet en zijn Franstalige tegenhanger InfoCatho.be, een interview met Andrea Riccardi.

Op maandag 21 oktober 2013 was Andrea Riccardi de eerste spreker van het nieuwe seizoen van de ‘Grandes Conférences Catholiques’ in Brussel.

 Het thema van zijn lezing luide: ‘Christendom en globalisering’.

Riccardi is in ons land vooral bekend als stichter van de Gemeenschap van Sant’Egidio, die ook in België dynamische groepen kent in onder meerAntwerpen, Luik en Brussel. Historicus Riccardi, sinds kort emeritus van de Universiteit van Rome, is ook een eminent kenner van de geschiedenis van de katholieke Kerk, het pausdom en de religieuze geschiedenis van het Middellandse Zeegebied. Hij publiceerde zonet een boek over de nieuwe paus, ‘La Sorpresa di Papa Francesco’ (De verrassing van Paus Franciscus).

In het interview zegt Riccardi dat de de curie wat van haar pluimen heeft gelaten. Het niveau van het personeel is niet meer wat het ooit geweest is en dat de paus beseft dat de curiemedewerkers

‘oude stijl’ bijna niet meer bestaan.

De paus spreekt niet veel talen, alleen Spaans en Italiaans, een beetje Duits. Bij de paus is er een sterke Italiaanse component: het belang van defamilie, het Piemontese dialect, de grootmoeder, ... Bergoglio is opgegroeid in die mengvorm van dat Italiaans-Spaanse klimaat.

De grote verrassing van paus Franciscus werd maar mogelijk door die andere grote verrassing, het verzaken aan het pausschap van Benedictus XVI?

“Dat was een grote schok. In Rome was het voor velen een traumatiserende ervaring. Velen

Pope Benedictus XVI at a private audience (january,20 - 2006) (Photo credit: Wikipedia)

waren er ook niet mee opgezet. Maar in historisch perspectief moeten we zeggen dat dit

een nederige en vooruitziende daad was. Het heeft de verandering mogelijk gemaakt. Paus

Ratzinger had begrepen dat zijn energie om dingen in beweging te zetten was opgebruikt.”

“Sommigen hebben dat ontslag toegejuicht om de verkeerde redenen, als een verzwakking

van het pausschap. De katholieke kerk moet niet ‘papocentrisch’zijn maar in een

geglobaliseerde wereld heeft het pausschap een grote waarde. Het pontificaat van

Benedictus XVI moet bestudeerd worden: het is meer dan een parenthese geweest tussen

het grandiose pontificaat van Wojtyla en het sympathieke begin van paus Franciscus. Ik denk

wel dat het gebaar van nederigheid dat Benedictus XVI gesteld heeft op grote sympathie en

waardering heeft kunnen rekenen, ook daar waar men hem vroeger niet goed had

begrepen.”

Paus Franciscus neemt vaak het woord ‘revolutie’ in de mond. Is dat niet te straf?

“Dat behoort tot de woordenschat van een bepaalde generatie. Het toont bij hem een grote

wil en bewustzijn dat we de wereld moeten veranderen. In Argentinië ontpopte hij zich al tot

een grote criticus van het wilde kapitalisme. Hij is een man die de wereld wil veranderen,

maar op een andere manier dan politici dat zouden doen.”

Volgens Riccardi moet de hervorming van de Romeinse curie meer gaan dan om het samenvoegen

van enkele afdelingen. Het is nodig om het personeel te vormen: nu kan iedereen er komen werken, het personeel is niet geselecteerd op basis van zijn competenties. Er zijn bijvoorbeeld geen toelatingsproeven, niet voor de clerici maar ook niet voor de leken. Rome moet herdacht worden, want Rome functioneert niet meer zoals het zou moeten.”

“Ik heb al vaker gezegd dat de Heilige Stoel, de Romeinse curie niet te vergelijken is met een internationale oorganisatie, zoals dat wel eens vaker wordt gezegd. Het is bijvoorbeeld belangrijk dat wie er werkt ook een pastorale taak heeft in de stad, dat het geen wereldje op zichzelf is. Paus Bergoglio geeft vaak het voorbeeld van kardinaal Agostino Casaroli, die als staatssecretaris toch gewoon doorging met zijn pastorale werk in de gevangenissen van Rome. Dat is bijzonder nodig.”

Dat de Romeinse curie ‘te Italiaans’ zou zijn klopt niet met de veranderingen die de jongste decennia plaatsgrepen. 

"Mijn standpunt terzake is niet bepaald door het feit dat ik zelf een Italiaan ben. Maar wel door het inzicht dat de internationalisering van het personeel van de Curie ook niet altijd zo’n gelukkige zaak is geweest. Het is niet zo eeenvoudig een Congolees, een Amerikaan, een Italiaan en een Koreaan samen te brengen op een bureau en hen dan te laten samenwerken, als ze ook geen gemeenschappelijk religieuze en menselijke taal ontwikkelen.

Voor mij is het van vitaal belang dat de mensen van de curie een band hebben met de kerk van Rome. En Rome is vandaag allang niet meer exclusief Italiaans, het is ook een stad met heel veel migranten. Maar dat de voertaal er Italiaans is en moet zijn, staat voor mij als een paal boven water. De Heilige Stoel is verbonden met de lokale Kerk van Rome, het is niet zomaar een Internationale Organisatie te vergelijken met het Wereldvoedselagentschap FAO dat ook in Rome zetelt.

Het probleem vandaag is niet zozeer de internationalisering of de centralisering, maar wel de vraag hoezeer de curie voor een visie zorgt. Wat is bijvoorbeeld de visie van de curie op Irak? Het belangrijkste is dat de curie ademt met wereldwijde longen, een globale visie ontwikkelt. Daar speelt de vermindering van de kwaliteit van het personeel wel een grote rol. Vroeger nodigde men de groten van de kerk uit naar Rome. Denk aan de Franse

kardinalen Roger Etchegaray, Paul Poupard of Eugène Tisserant, dat waren kleppers.”

“De globalisering is dé realiteit van onze tijd. Die heeft een enorme impact, waarmee ook het christendom zich moet confronteren. Nieuwe horizonten openen zich, er is de snelheid van de communicatie, de migratiestromen, ... Dat alles heeft een effect op onze identiteit.

We kunnen niet meer louter denken als ‘Italianen’ of ‘Belgen’. Ook de rol van de grote steden neemt toe in de globalisering. Hoe verhoudt het christendom zich met die stedelijke realiteit?”

Hoe ziet u de toekomst van het christendom in Europa?

“Wij zijn te bang geweest voor de secularisering. Na het Concilie heeft men de kerk willen

bouwen als een perfecte gemeenschap, niet als volk van God. Van een preconciliairclericalisme is men geëvolueerd naar een nieuw soort clericalisme, waarin de priesters de mensen uitlegden hoe ze een christelijke gemeenschap moesten vormen. Zo was er bijvoorbeeld weinig eerbied voor de devotie van het volk. Men wilde een ‘perfect kerkje’ vormen. Maar men is vergeten de mensen te gaan opzoeken. Wanneer de mensen het moeilijk hadden, was er plots geen priester meer te bekennen.”

Paus Franciscus wil duidelijk een nieuw missionaire elan brengen...“... daarbij is het evident dat hij op weerstand stuit. Die weerstand komt niet alleen uit traditionalistische hoek. Er is een nog grotere weerstand, die van de luiheid. Er is een grote weigering om uit de parochies, de structuren, de in stellingen te treden. De paus vraagt om de deuren te openen en naar buiten te gaan.”

In het grote Azië vormen de christenen een kleine minderheid, maar ook in traditioneel christelijke gebieden is dat hoe langer hoe meer het geval.

“De kerk mag een minderheid zijn, maar geen getto.

Er is maar één manier om missionair te zijn voor de kerk: het evangelie communiceren, de solidariteit met de armen en de dialoog met de anderen: die drie zaken gaan hand in hand.

Dialoog, want de kerk kan niet leven van conflicten alleen. Wanneer ze een politieke ofculturele strijd aangaat , verliest ze altijd ook iets, namelijk een deel van haar attractieve kracht. Men moet oppassen om niet overal in de contramine te gaan. Natuurlijk moet ze haar waarden in herinnering brengen, en af en toe moet men ook een gevecht aangaan.

Maar laat men er goed over nadenken, welke en wanneer. Want wanneer het gevecht wordt verloren, volgt de berusting. Of het idee dat de wereld slecht is. Maar de wereld is slecht noch goed. Maar het is onze wereld.”

Volgens Riccardi moet de hervorming van de Romeinse curie meer gaan dan om het samenvoegen

van enkele afdelingen. Het is nodig om het personeel te vormen: nu kan iedereen er komen werken, het personeel is niet geselecteerd op basis van zijn competenties. Er zijn bijvoorbeeld geen toelatingsproeven, niet voor de clerici maar ook niet voor de leken. Rome moet herdacht worden, want Rome functioneert niet meer zoals het zou moeten.”

“Ik heb al vaker gezegd dat de Heilige Stoel, de Romeinse curie niet te vergelijken is met een internationale organisatie, zoals dat wel eens vaker wordt gezegd. Het is bijvoorbeeld belangrijk dat wie er werkt ook een pastorale taak heeft in de stad, dat het geen wereldje op zichzelf is. Paus Bergoglio geeft vaak het voorbeeld van kardinaal Agostino Casaroli, die als staatssecretaris toch gewoon doorging met zijn pastorale werk in de gevangenissen van Rome. Dat is bijzonder nodig.”

Dat de Romeinse curie ‘te Italiaans’ zou zijn klopt niet met de veranderingen die de jongste decennia plaatsgrepen. 

"Mijn standpunt terzake is niet bepaald door het feit dat ik zelf een Italiaan ben. Maar wel door het inzicht dat de internationalisering van het personeel van de Curie ook niet altijd zo’n gelukkige zaak is geweest. Het is niet zo eenvoudig een Congolees, een Amerikaan, een Italiaan en een Koreaan samen te brengen op een bureau en hen dan te laten samenwerken, als ze ook geen gemeenschappelijk religieuze en menselijke taal ontwikkelen.

Voor mij is het van vitaal belang dat de mensen van de curie een band hebben met de kerk van Rome. En Rome is vandaag allang niet meer exclusief Italiaans, het is ook een stad met heel veel migranten. Maar dat de voertaal er Italiaans is en moet zijn, staat voor mij als een paal boven water. De Heilige Stoel is verbonden met de lokale Kerk van Rome, het is niet zomaar een Internationale Organisatie te vergelijken met het Wereldvoedselagentschap FAO dat ook in Rome zetelt.

Het probleem vandaag is niet zozeer de internationalisering of de centralisering, maar wel de vraag hoezeer de curie voor een visie zorgt. Wat is bijvoorbeeld de visie van de curie op Irak? Het belangrijkste is dat de curie ademt met wereldwijde longen, een globale visie ontwikkelt. Daar speelt de vermindering van de kwaliteit van het personeel wel een grote rol. Vroeger nodigde men de groten van de kerk uit naar Rome. Denk aan de Franse kardinalen Roger Etchegaray, Paul Poupard of Eugène Tisserant, dat waren kleppers.”

“De globalisering is dé realiteit van onze tijd. Die heeft een enorme impact, waarmee ook het christendom zich moet confronteren. Nieuwe horizonten openen zich, er is de snelheid van de communicatie, de migratiestromen, ... Dat alles heeft een effect op onze identiteit.

We kunnen niet meer louter denken als ‘Italianen’ of ‘Belgen’. Ook de rol van de grote steden neemt toe in de globalisering. Hoe verhoudt het christendom zich met die stedelijke realiteit?”

Hoe ziet u de toekomst van het christendom in Europa?

“Wij zijn te bang geweest voor de secularisering. Na het Concilie heeft men de kerk willen

bouwen als een perfecte gemeenschap, niet als volk van God. Van een preconciliairclericalisme is men geëvolueerd naar een nieuw soort clericalisme, waarin de priesters de mensen uitlegden hoe ze een christelijke gemeenschap moesten vormen. Zo was er bijvoorbeeld weinig eerbied voor de devotie van het volk. Men wilde een ‘perfect kerkje’ vormen. Maar men is vergeten de mensen te gaan opzoeken. Wanneer de mensen het moeilijk hadden, was er plots geen priester meer te bekennen.”

Paus Franciscus wil duidelijk een nieuw missionaire elan brengen...“... daarbij is het evident dat hij op weerstand stuit. Die weerstand komt niet alleen uit traditionalistische hoek. Er is een nog grotere weerstand, die van de luiheid. Er is een grote weigering om uit de parochies, de structuren, de in stellingen te treden. De paus vraagt om de deuren te openen en naar buiten te gaan.”

In het grote Azië vormen de christenen een kleine minderheid, maar ook in traditioneel christelijke gebieden is dat hoe langer hoe meer het geval.

“De kerk mag een minderheid zijn, maar geen getto.

Er is maar één manier om missionair te zijn voor de kerk: het evangelie communiceren, de solidariteit met de armen en de dialoog met de anderen: die drie zaken gaan hand in hand.

Dialoog, want de kerk kan niet leven van conflicten alleen. Wanneer ze een politieke ofculturele strijd aangaat , verliest ze altijd ook iets, namelijk een deel van haar attractieve kracht. Men moet oppassen om niet overal in de contramine te gaan. Natuurlijk moet ze haar waarden in herinnering brengen, en af en toe moet men ook een gevecht aangaan.

Maar laat men er goed over nadenken, welke en wanneer. Want wanneer het gevecht wordt verloren, volgt de berusting. Of het idee dat de wereld slecht is. Maar de wereld is slecht noch goed. Maar het is onze wereld.”

Paus die verandering wil

Deze paus lijkt veel te willen veranderen zegt Andrea Riccard

“Het zou hem tekort doen als je dat zou reduceren tot enkele structurele hervormingen. De raad van acht kardinalen moet niet alleen de curiehervorming doorvoeren, hij moet ook raadgeven bij het bestuur van de wereldkerk. De echte nieuwigheid is een paus die niet ‘vaticanocentrisch’ denkt. Hij komt van het andere eind van de wereld, en is een paus van de periferie, die gelooft in de waarde van de kerk in de periferie. Voor hem moeten de paus en de curie niet in het centrum staan, maar ten dienste staan van de grote periferiën. De echte knoop is dan de communio tussen Rome en de wereldkerk.”

“Voorts heeft de curie wat van haar pluimen gelaten. Het niveau van het personeel is niet meer wat het ooit geweest is. In het interview met de journalisten op terugweg van Rio de Janeiro zei de paus voorts dat de curiemedewerkers ‘oude stijl’ bijna niet meer bestaan:

diegenen die stil, gedegen en toegewijd hun werk deden op de achtergrond.”

“De paus heeft de hofhouding de lepra van het pausdom genoemd. Sommigen vinden dat een onverantwoorde uitspraak. Maar ik denk niet dat de paus onverantwoordelijk is: hij heeft de eerste zes maanden getoond dat hij beslist is en toch voorzichtig. Hij heeft een rangorde gerespecteerd: eerst spreken tot het volk over God en het evangelie. En de mensen staan aan zijn kant: dat hebben we gezien in Rio, dat zien we hier alle dagen in Rome.”  

Geloofstwijfel, geloofsafval en kerk in moeilijkheden

In België kan niemand naast de lege kerken kijken. Vorige week deed deze nog een oproep om meer geld binnen te krijgen, want zij zou in geldnood verkeren.

Uit een rondvraag van De Tijd bij de financiële verantwoordelijken van de Belgisch Katholieke bisdommen zouden de jaarlijkse inkomsten van de Belgische bisdommen, vooral uit giften en legaten, dermate zijn afgenomen dat ze de jaarlijkse kosten niet meer dekken.

The Onze-Lieve-Vrouwekathedraal (Cathedral of our Lady), here seen from the Groenplaats, is the highest cathedral in the Low Countries and home to several triptychs by Baroque painter Rubens. It remains the tallest building in the city. (Photo credit: Wikipedia)

 

De jongste jaarrekening van de centrale vzw van het bisdom Antwerpen vertoonde zo een verlies van 2 miljoen euro per jaar. Maar men kan daarbij wel veel vragen stellen, zeker bij de nog mogelijke inkomsten van nog 75 miljoen euro geldbeleggingen,en nog vele legaten.

 

Koen Vlaeminck, de woordvoerder van het bisdom Gent, bevestigt dat de operationele verliezen ‘zeker een uitdaging zijn voor alle bisdommen’. Hij oppert dat de situatie misschien wat zou verbeteren, indien bijvoorbeeld leken ook door de staat zouden worden betaald. Maar daarbij verliest hij uit het oog dat hun priesters reeds een goede wedde van het Ministerie van Defensie krijgt, terwijl kerkgemeenschappen, zoals de onze het zonder één rotte frank moeten stellen.

Bij ons wordt er niemand betaald door de burgergemeenschap betaald en krijgt u al het materiaal op het internet of via de papieren publikaties gratis ter beschikking gesteld door vrijwilligers.

De katholieke Kerk wijt hun moeilijkheden aan de klap die ze ondergingen door de economische crisis. Maar daar vergeten zij hun eigen kerkcrisis met de pedofilie zaken, welke hun gemeenschap in diskrediet bracht.

 

Patrick Dubois, de financieel verantwoordelijke voor het aartsbisdom in Mechelen zegt wil dat zij alles in het werk stellen om de waarde van hun kapitaal te behouden. ‘We besteden alleen wat we kunnen, maar sommige evangelische of pastorale prioriteiten kosten nu eenmaal geld en wegen op ons operationeel resultaat’, benadrukt hij. ‘Zo lopen onze voorzieningen om de slachtoffers van seksueel misbruik te vergoeden flink op. Al 75.000 euro in 2011 en meer dan 100.000 euro in 2012.’

Nu willen zij de mensen die een vergoeding vragen voor het opgelopen  leed nog de schuld geven van het te kort aan inkomen van de kerk. Daarbij zien zij over het hoofd dat de meeste mensen helemaal neit meer in God geïnteresseerd zijn, laat staan in de Katholieke Kerk.

Geloofstwijfel of geloofsafval is een reden om bij een kerk weg te gaan. Bij de gelovigen is er ook veel twijfel ontstaan. In het verlengde van twijfel ligt de verschuiving van visie. Een deel van de vroegere gelovigen zat wel in een kerk, maar ging daar weg omdat de kerkganger of priester andere denkbeelden kreeg over de plaats van de gaven van de Geest, wetenschappelijke inzichten of verschuiving van orthodox naar vrijzinnig. Een theologiestudie was meerdere malen oorzaak van deze verschuiving.  Sommigen vielen van het geloof, maar vonden dit later terug. De meesten echter, konden met hun twijfels niet terecht bij de leiders van de gemeente en verlieten daarom deze kerk. In België hebben de gelovigen niet zo veel keuze uit verscheidene denominaties als in Nederland. Daar kan men altijd wel ergens terecht, wat je voorkeur ook heeft.

Church of Saint Ermelinde in Meldert, Hoegaarden, Belgium. The church is a one volume building with a three fold choir in traditional style (1629). Its oldest parts date back to the merovingian period. 20px This is a photo of onroerend erfgoed number 43569 00043569 (Photo credit: Wikipedia)

Sommigen vonden een ander thuis, anderen bleven weg van het instituut. Geloofsafval overkwam een aantal. Zo was de een het christelijk geloof simpelweg ontgroeid, terwijl de ander er keihard af donderde door schokkende gebeurtenis op schokkende gebeurtenis.

Vandaag zien wij een vuilnisbelt van allerlei gedumpte gelovigen en vele meeuwen die op zoek zijn naar iets verteersbaars.

In België schrikt men er echter van af om nieuwe horizonten te gaan bezoeken of nieuwe grenzen af te tasten. Het wordt hoog tijd dat de burger op staat en zelf eens onderzoekt of hij al of niet gelovig wil zijn en dit geloof wil gaan belijden. zij moeten ook durven gaan afstappen van de geijkte tradities en hun angst voor de kleine of 'andere' gemeenschappen opzij zetten.

Als kleine gemeenschap valt het ons op dat veel mensen bang zijn aan die kleine groepen en dat zij zich niet durven engageren om hen eens een bezoekje te gaan brengen, want "zij zijn maar met zo weinig". zo zullen die kleine gemeenschappen echter nooit de kans krijgen om te groeien.

Wacht niet tot morgen, maar durf heden contact op te nemen of meer uit te vissen over die kleine maar geestelijk rijke geldarme gemeenschappen.

Kerkshoppen: "Arrogant tegenover kerklidmaatschap"

Vandaag willen de meeste mensen er een bewuste levensstijl op nahouden.

Voor de meeste mensen komt het er vandaag op aan om 'rijkdom' en 'roem' te vergaren. Vooral de vele hebbedingetjes bekoren de jongeren die liefst niet te veel tijd besteden in te diepgaande dingen. Voor sommigen voelt het leven nu vaak als een optelsom van losse onderdelen (gezin, kerk, samenleving), terwijl ze snakken naar een geïntegreerde, verdiepende manier van zijn. 

De laatste decennia is de evangelische beweging overspoeld door hypes. Er kwamen succesformules voor gemeentestichting voorbij, modellen voor laagdrempelige gemeentes en bevrijdingsleringen in alle vormen en maten. Een gevaarlijke ontwikkeling. Dit soort hypes leiden ons namelijk af van de eenvoudige toewijding aan Christus.
Meer en meer zijn de kerkgemeenschappen gaan afdrijven van het 'oorspronkelijke christendom'. De evangelische kerken  verwijten gevestigde kerken vaak dat ze het Evangelie verborgen hebben achter veel theologie en een uitgebreide liturgie. Maar de evangelisch-charismatische beweging heeft net zoveel of nog meer ingewikkelde stokpaardjes en nieuwe gebruiken toegevoegd. De eenvoud en de bescheidenheid die je proeft in de Didachè vormt vooral een contrast met de huidige praktijk.

Volgens Anke Oussoren  zijn we zijn een land  gevormd door het christelijk geloof, maar tegelijk  verliest (in het Westen) het christelijk geloof zijn invloed, niet (alleen) vanwege onchristelijk gedrag, maar ook doordat christenen geen duidelijk antwoord hebben op de werkelijkheid waarin we leven. We weten niet goed meer hoe we in onze cultuur het geloof vorm kunnen geven. 

De christelijke schrijver Michael Svigel vraagt zich af wat mensen er toe aan zet om hun kerkgemeenschap te verlaten en of dat om Bijbelse redenen is.

Op dit platform hebben wij er al op gewezen dat er een trend gaande was waarbij meerdere mensen meer de entertainment waarde van een gemeenschap opzochten in plaats van het spiritueel verrijkende.

Sommigen willen een meer spannende kerk. Anderen verlaten hun kerk vanwege bepaalde leerstellingen. En weer andere christenen verlaten hun gemeente in een sleur van ontevredenheid: na een paar maanden of jaren zoekt men weer iets nieuws. Deze arrogante houding ten opzichte van het plaatselijk kerklidmaatschap komen we onder (evangelische) christenen vandaag de dag regelmatig tegen.
Vele christenen begrijpen kennelijk niet dat al die "randvoorwaarden" uiteindelijk amusement zijn en totaal niets met Christus te maken hebben. Ik heb een paar dagen geleden een misselijkmakende "preek" van een "gemeente-bouwer" aangehoord. Deze man zette de gemeente erg onder druk, tot beschamens toe beweerde de man dat wanneer je niet veel geld aan de gemeente geeft, je niet welgevallig bent in de ogen van God. Maar ja, als je een bouwmarkt huurt en deze voor ontzettend veel geld als "kerk" in richt moet je de schaapjes, lees: slachtoffers, onder grote druk zetten en veel geld van hen aftroggelen.

"Mensen verlieten de kerk vanwege gebrek aan discipline," schrijft Michael Svigel verwijzend naar passages over de kerkelijke tucht (Mattheüs 18:15-17) en zedeloosheid in de gemeente (1 Korinthiërs 5:11-13). "Maar dit gebeurde altijd met als uitgangspunt dat de persoon in kwestie zich zou bekeren en terugkeren in de gemeente."
 "Als gelovigen de Bijbel als gids beschouwen, is er geen reden om uit ontevredenheid of woede de kerk te verlaten."

De vraag waar het meestal dan ook om gaat is 'past deze kerk wel bij mij?' Heeft het dezelfde normen en waarden? Voelt het goed? Vind het dezelfde zaken belangrijk? Is de band goed? De spreker niet te saai?

Hoewel God wil dat wij trouw zijn aan onze kerkelijke gemeente en van ons een positieve bijdrage verlangt, kunnen we dat niet beperken tot Gods leiding in ons leven. Af en toe wil God mensen ergens anders plaatsen voor Zijn eigen doeleinden. Maar ook daarin dienen we voorzichtig te zijn, te communiceren met leidinggevenden in de kerk en zoeken naar raad.

Kerkshoppen zonder ernstig en eerlijk op zoek te gaan naar Gods wil, is minachting ten opzichte van God. De Heer zal ons leiden in het nemen van verstandige en godsvruchtige beslissingen over onze betrokkenheid bij de plaatselijke kerk."


Libbe Brinkman schrijft:

Wij zien hier op het vaste land bij bepaalde protestantse kerken ook een tendens op dezelfde toer op te gaan als de Amerikaanse evangelische kerken waar men zich er niet te beroerd voor vindt om schuldgevoelens op te dringen bij mensen om zo meer geld in de kassa te krijgen.

Sommigen vinden dat de predikers te arrogant zijn geworden, anderen vinden dan weer dat de kerkgangers te arrogant zijn geworden en zich boven de geestelijke willen plaatsen.

Is het echter wel een arrogante houding of heeft men ook veel kerkverlaters die zich werkelijk niet thuis voelen in hun kerkgemeenschap omdat die gemeenschap zich arrogant heeft opgesteld tegenover de maatschappij? Als wij de houding van de Rooms Katholieke Kerk van de laatste jaren bekijken en hoe die omgesprongen is met de vele seksschandalen in haar rangen kan men gerust begrijpen dat men die gemeenschap vaarwel hebben gezegd. Men kon moeilijk geloofwaardigheid behouden in een gemeenschap die niet eerlijk, open en bloot, onomwonden haar fouten wenste toe te geven maar zich bleef verhullen in verbloemingen van personen en doofpotoperaties.

Ook kon men in meerdere kerken het gemis aan discipline opmerken en volgens ons is dat terecht één van de goede redenen waarom mensen, indien zij hier hun gemeenschap over berispten en geen verandering zagen, verlieten. Het valt ook op dat een groot deel van de kerkgangers geen discipline had en daarmee genoodzaakt werd om de kerk te verlaten. Ontucht zal hierbij wel de meest voorkomende oorzaak zijn van de kerkverbanning.

Svigel wijst ook op valse leraren en ketters, die vanuit de kerkelijke gemeente aanhangers vergaren. Andere aanleidingen om een kerkelijke gemeente te verlaten, komt hij niet tegen.

Martin Rozestraten schrijft:

Ik heb een keer een gemeente verlaten vanwege een puur leerstellige kwestie:is God één of is Hij een samengestelde eenheid bestaande in drie personen? God is niet een schizofrene God! "Hebben wij niet allen één Vader? Heeft niet één God ons geschapen?" (Maleachi 2:10). 

Hij zelf heeft dan later, na jarenlang een Broeder in Christus geweest zijnde, die gemeenschap ook moeten verlaten wegens ongetrouwheid aan zijn eerste ongelovige vrouw. Hij is dan ook overgestapt naar de Messiaanse Christenen die er ook enkele andere geloofsovertuigingen op na houden, zoals het blijven vasthouden aan de oude wetten van het eerste verbond, terwijl de Christadelphians geloven dat bepaalde Mozaïsche wetten niet meer van toepassing zijn.

Zo zie je maar dat dikwijls een zelf weggaan van de kerkgemeenschap of een uitstoting van een gemeenschap regelmatig om meer dan één reden kan zijn. Meestal gaat het om een combinatie van verscheidene facetten.

Ook kan men zien dat er aan kerk shoppen wordt gedaan doordat er verdeeldheid is tussen kerken en kerkgangers, en dat deze niet van elkaar willen leren. 

 Erwin de Ruiter vindt dat de hedendaagse kerkganger consument is in de kerk.

Ook Ernst van Olffen vindt dat:

Volgens ons ligt daar ook een groot probleem van de interne discussies en van de ontevredenheid van vele mensen of van hun gevoel van tekortkoming. Velen kennen niet genoeg de eigenlijke teksten van de Heilige Schrift. alsook zijn er veel mensen die eerder willen vasthouden aan tradities en dan lak hebben aan wat de Bijbel bepaalt. Een grote groep mensen wil eigenlijk een kerk opbouwen naar eigen believen en hun eigen patronen en voorkeuren volgen.

Volgens de Ruiter moet de kerk zijn best doen om zichzelf te verkopen als meest flexibel, eigentijds, inspirerend, met goede kinderopvang, airco,  ergonomisch verantwoorde stoelen, HD-beamer, leuke groep leeftijdsgenoten... en ga zo maar door.

Hij denkt dat er 2 elementen een rol spelen in de consumerende rol van de gemiddelde kerkganger.
Naar zijn idee raakt de kerk de weg kwijt. Als hij bijvoorbeeld nadenkt  over het inzetten van gaven en talenten in de de kerk ziet hij dat dit is voorbehouden aan een select gezelschap en eerder gericht is op talenten dan daadwerkelijk bovennatuurlijke gaven.

Vandaag willen weinig mensen nog dienen. Meestal willen ze bediend worden. En aan 'vuile taakjes' zoals poetsen willen ze hun handen niet vuil aan maken. Maar in een gemeenschap moet het huis en de omgeving ook onderhouden worden en zijn er mensen nodig voor allerhande taken.

Betreft het geestelijk werk moet het Woord van God op de eerste plaats staan en moet de meeste aandacht gaan naar de Bijbel lezing en Bijbel studie. De andere elementen zoals het zingen van liederen of muziek maken komen slechts op het tweede (of derde) plan. Naast de Bijbellezing moet namelijk het gebed een verder voorname plaats in nemen.

Bij het bestuderen van Gods Woord moet heel de gemeenschap haar zeg hebben en samen bereid willen zijn om meer kennis te vergaren.
Daarbij moeten de gelovigen bereid zijn om in de eerste plaats Gods Wil te doen en niet de wil van de mens.

Svigel zegt hier op:

Kerkshoppen, is een typerend verschijnsel van onze consumptie maatschappij! Waarvoor gaan deze mensen überhaupt naar een kerk, vraag ik mij af, want ik ga nooit naar een kerk om wat te kopen of te halen....... We hebben er wel een prachtig evangelie in de aanbieding! Een kerk is voor mij een plaats om wat te brengen, ten eerste aan God en ten tweede aan de medemensen, die je daar ontmoet! Is dat niet onze opdracht? Zijn wij als gemeenschap niet zelf "de kerk"? Mensen die denken dat ze komen om te shoppen, moeten toch maar eens beginnen om de Bijbel er op na te lezen......

Laatst had ik een Schriftlezing als lector in mijn kerk en na de dienst kwam er een dame naar mij toe en zei, dat wat ik gelezen had zo niet in de Bijbel staat....... Het bleek in het gesprek, dat ze helemaal niet gewend was, dat een lector wel een Schriftgedeelte voordraagt, compleet met alle emoties die het te weeg brengt, in plaats van monotoon voorlezen..... Ik vraag me dan af, hoe zo iemand de Bijbel zelf leest, als ze het überhaupt leest.....

 Het eerste is (1) het postmoderne denken van de hedendaagse christen wat erg beïnvloed is vanuit het humanisme: Het leven is maakbaar, ieder heeft zijn eigen waarheid, het gaat om zelfverwerkelijking in het leven en je moet laten groeien wat er in potentie al is. Ofwel, een ik-gericht denken wat in mijn opinie haaks staat op wat kerk-zijn zou moeten zijn: Gericht zijn op de ander en De Ander. Gemeenschap, kortgezegd.

Dit maakt het vaak verwarrend. Er zijn namelijk allerlei taken in een kerk die ook 'gewoon' moeten gebeuren en die volgens een 'gaventest' bij je zouden kunnen horen. Hoeveel mensen hebben bijvoorbeeld de 'gave' voor wc's poetsen? Opvallend weinig opeens? Of is dat een diendende taak die nu eenmaal moet gebeuren, en dan maar door iemand die geen andere duidelijke gaven heeft? Of is het meer een taak om te 'werken in het koninkrijk van God' zonder daadwerkelijk iets aan de inhoud van je leven te wijzigen.. het lost zo lekker je schuldgevoel af. En de spreker, de oudsten of voorganger? Die hoeven dat natuurlijk niet te doen, die kunnen wat anders beter. Maar wat als ons denken veranderd? Als we zouden bedenken dat we moeten dienen, dat we de minste willen zijn, voeten moeten wassen... ja.. Jezus als voorbeeld hebben?

+
Lees de betrokken artikelen:

Kerkshoppen: "Arrogant tegenover kerklidmaatschap"

Klant in de kerk

Een nieuwe generatie volgelingen van Christus

Related articles

• as promised - the grote kerk

Latijns Amerika bestijgt de troon in Vatikaan

Kardinaal Joseph Ratzinger (Paus Benedictus XVI 2005-2013) - Foto Janusz Stachoń  (Photo credit: Wikipedia)

Nadat Benedictus XVI zijn onrustige acht jaar pausdom vorige maand sloot, hoeft hij niet meer op te kijjken naar de ontberingen van het werk, de katholieke kerk moest uit kijken naar een nieuwe leider. Ratzinger werd de eerste paus in 598 jaar die ontslag nam. De 115 kardinalen die jonger zijn dan 80 en die in aanmerking komen om te stemmen kozen hun nieuwe leider na twee dagen hun stem uitbrengen.
Gisteren, woensdag 13 maart 2013, om 5 minuten over zeven kwam witte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse kapel, waar veel ogen van de wereld naartoe keken. Een uur later kwam de oudste diaken, Jean-Louis Tauran,  "Abemus Papam" zeggen.
Op de vijfde stemming kozen genoeg kardinalen voor een man die de taken van de gepensioneerde paus Ratzinger kon over nemen. De jezuïet Jorge Mario Bergoglio van Argentinië, de aartsbisschop van Buenos Aires, nam de plicht op zich en naar mijn mening was het de eerste van de hedendaagse pausen die vroeg de mensen om te bidden voor zijn op te nemen taken.

Kardinaal Jorge M. Bergoglio SJ, Aartsbischop van Buenos Aires  (Photo credit: Wikipedia)

Vanuit de Latijnse wereld, die een paar jaar geleden nog als te opstandig werd beschouwd werd nu eindelijk toch een vorm van erkenning van die enorm groeiende regio gegeven, door af te stappen van de keuze voor een Europeaan. Deze man is zich bewust van de armoede van dat zuidelijk deel van de wereld en als zodanig is zijn keuze van de naam Franciscus een mooi gebaar dat ook al een idee geeft van het programma dat deze kardinaal als paus wil gaan voeren. De naam Franciscus doet namelijk denken aan de heilige van Assisi en zijn inzet voor de armen. Het is al meer dan 500 jaar geleden dat de eerste evangelisatie in de Latijnse Nieuwe Wereld plaatsgreep, en het werd hoog tijd dat de rooms-katholieke kerk de wereld liet zien dat het echt een wereld kerk is en niet een Italiaans bastion. Ook moest her er van komen dat men erkenning zou geven aan de leiders van die zuidelijke streken.
Paus Franciscus I, de 266e paus van de Rooms-Katholieke Kerk, is zes en zeventig jaar en werd geboren uit Italiaanse allochtone ouders. Hij groeide op in de Argentijnse hoofdstad, behaalde zijn doctoraat in Duitsland, en vroeger is er wel wat over hem gepraat toen hij onder het dictatoriaal regime bleef voort werken en er niet echt tegen streed. Hij vond echter dat hij meer kon verwezenlijken voor de verstotenen indien hij zich niet openlijk tegen de regering verzette. Naar verluidt kwam hij in de tweede lijn toen Benedictus XVI werd verkozen. Hij werd geboren in Buenos Aires, in 1936. Hij is de eerste van wat oude pausen de Nieuwe Wereld noemen.
President Obama was een van de eerste wereld leiders om Franciscus te feliciteren in een bericht dat de nederige wortels van de paus en de Nieuwe Wereld achtergrond benadrukt."Als kampioen van de armen en de meest kwetsbaren onder ons, draagt ​​hij de boodschap van liefde en mededogen die de wereld heeft geïnspireerd voor meer dan 2000 jaar - dat dat we in elkaar het gezicht van God mogen zien,"  zei Obama in een bericht vrijgegeven door het Witte Huis."Als de eerste paus uit Amerika," voegde de president toe, "spreekt zijn selectie ook tot de kracht en vitaliteit van een regio die steeds meer vormgeeft aan onze wereld, en samen met miljoenen Latijns-Amerikanen, van in de Verenigde Staten, delen wij de vreugde van deze historische dag. "




Volgens Kardinaal Danneels treedt een zeer bekwaam man aan. Hij vergelijkt hem met Johannes XXIII, wiens prachtige vernieuwende werk totaal vernietigd is geworden door de latere pausen. Toen bracht die man op latere leeftijd een omwenteling teweeg in de Kerk met een ongelooflijke verjonging. Misschien ziet Danneels in hoe de laatste pausen de Kerk meer naar een ondergang gebracht hebben en hoe zij nu hoognodig aan heropbouw toe is.

De laatste maanden hebben we kunnen zien dat sommigen een machtsstrijd voerden in het Vaticaan en de laatste jaren kreeg de katholieke kerk een heleboel schandalen aan te pakken. Paus Johannes Paulus en Benedictus waren er in geslaagd om de conservatieve lijn voort te zetten en meer macht te krijgen naar de top. De Romeinse Curie heeft behoefte aan een schone lei en hervorming, het hanteren van de crisis omtrent seksueel misbruik en het opruimen van de Vaticaanse bank.
 De Rooms-Katholieke Kerk als de kerk in het algemeen heeft behoefte aan leidinggevende mensen die de de problemen van de kerk op dit moment inzien en neem de moeite nemen om dichter bij de mensen en hun huidige problemen te komen.

+

Een Engelstalige versie / A English version:

Latin America enters Vatican top

++

Interessant om te lezen:

1. The Disastrous Influence of Pope Benedict XVI
   At the age of eighty-five and increasingly infirm, he surely deserves a rest. But as far as his record goes, he can’t leave office a moment too soon. His lengthy tenure at the Vatican, which included more than twenty years as the Catholic Church’s chief theological enforcer before he became Pope, in 2005, has been little short of disastrous. By setting its face against the modern world in general, and by dragging its feet in response to one of the worst scandals since the Reformation, Benedict’s Vatican has called the Church’s future into question, needlessly alienating countless people around the world who were brought up in its teachings.
2. Amy Davidson: We Have a New Pope: Cardinal Bergoglio Is Pope Francis
3. Kardinaal Danneels: "Paus moet kerk heropbouwen"
4. Argentijnse kardinaal Jorge Bergoglio is paus Franciscus I (DM) + foto's een video
5. Argentijnse kardinaal Jorge Bergoglio is paus Franciscus I  (HLN)
6. Wat weten we over de nieuwe paus?
7. Had nieuwe paus banden met Argentijnse junta?
   Na de verkiezing van kardinaal Jorge Bergoglio tot paus worden vragen gesteld bij zijn betrokkenheid bij de dictatuur van Jorge Videla in Argentinië. De nieuwe paus was overste van de jezuïetenorde toen de kerk in het land Videla steunde en opriep tot patriottisme. De Argentijnse journalist Horacio Verbitsky beweert zelfs dat Bergoglio persoonlijk de hand had in de verdwijning van twee linkse tegenstanders van het regime.
   De katholieke kerk en paus Franciscus werden eerder al beschuldigd van schuldig verzuim en erger tijdens de junta die Argentinië tussen 1976 en 1983 in een ijzeren greep hield met ontvoeringen en moorden.
8. 13 weetjes over paus Franciscus 
   Hoewel hij als een conservatief gezien wordt, liet hij toch al kritiek horen op priesters die weigeren baby's van ongehuwde moeders te dopen.

+++

 

Related articles

• Habemus papam de las Pampas
• Pope Francis has complex past