In meerdere correspondenties komt de godheid van Jezus ter sprake. De briefschrijvers geven meestal wel toe dat het inderdaad gaat het om verschillende personen, maar de discussie over de goddelijkheid van Jezus is dan volgens sommigen uitvoerig gevoerd in de eerste eeuwen en wordt volgens hen door de bijbel op vele plaatsten bevestigd. Op de vraagstelling naar die bevestiging in de bijbel kunnen de meesten echter niet antwoorden.
De ontkenning ervan is ook als wat, maar al op talloze manier weerlegd door de christelijke traditie volgens Vincent Kemme. Hij snapt niet dat mensen daar nog steeds op terug komen. Het volstaat de bijbel, de vaders en de eerste concilies te bestuderen. Hij schrijft: "Voor mij wordt m'n christelijk geloof onmiddelijk waardeloos als Jezus niet God zou zijn. Waarom zou ik op het gezag van 'sekten vertrouwen en niet op de constante leer van de christelijke traditie verwoord door het leergezag van de katholieke kerk? "
Hier op antwoord ik graag het volgende ter overweging:
Waarom zou uw Christelijk geloof waardeloos zijn indien Jezus niet God zou zijn?
Integendeel zou het eerder nog veel waardevoller kunnen zijn. Als Jezus niet God was kon hij zich niet een 'geacteerde' houding aannemen, maar wist hij dat hij werkelijk kon sterven. Alsook wist hij misschien niet echt wat hij dan verwachten kon, zoals wij ook maar kunnen gissen wat er buiten deze wereld is, en wat er ons mogelijk te wachten staat. Indien Jezus God was had hij reeds altijd bestaan en zou voor altijd verder bestaan, want God in oneindig. Hij kende dan de hemel en de vredevolle wereld van het onnoemelijk geluk. Als op de wrede aarde geplaatste zou hij gerust weten waar voor te kiezen. Maar als mens zou hij werkelijke keuzes moeten maken zonder echt zekerheid te hebben tenzij als hij er daadwerkelijk geloof in stelde. Het kwam er bij hem dus dan werkelijk op aan om geloof te hebben in de Schepper van hemel en aarde. Als mens viel hij ook ten prooi van verleiding en had hij een zondige natuur (in de betekenis dat indien hij wilde hij kon zondigen). God kan niet verleid worden en kan niet zondigen. Jezus verkoos uit vrije wil zijn Vader te volgen en te eren alsook om Zijn geboden te onderhouden. Het is uit vrije wil dat Jezus niet gezondigd heeft. Het was dus een mens die smetteloos bleef, wat de waarde van zijn zoenoffer verhoogde. Want indien hij totaal geen zonde had gedaan kon hem ook niets ten laste gelegd worden en zou hij zo opgenomen kunnen worden in het Koninkrijk van God. Maar Jezus was bereid een verschrikkelijke dood te ondergaan voor de bevrijding van vele mensen. Dus zijn offer werd veel meer waard dan indien hij God zou geweest zijn. Want God weet dat Hij niet kan sterven en weet ook dat geen mens Hem iets kan aandoen.
Het volgen van Christus wordt meer waard als men weet dat hij zoals wij ook maar een mens was, die moest leven met zijn gebreken. Wij kunnen over zijn verdriet en angsten lezen, deze werden niet gespeeld in een rol van een God de Vader die op de aarde een God de Zoon zou vertolken. Het was echt, een mens van vlees en bloed, met gevoelens en de mogelijkheid om dood te gaan. In zijn dood kunnen wij verlossing vinden en met zijn opstanding krijgen wij een prachtig voorbeeld van wat er met ons kan gebeuren. Alle reden te meer om hem te erkennen als de Nieuwe Adam en zijn offer ten volle te erkennen. Dat maakt het geloof in hem en zijn Vader juist de moeite waard om Christen of volgeling van de Christus of Christos, de Messias te zijn.
Looked at by Marcus Ampe from a Christian viewpoint.
De wereld bekeken vanuit een Christelijke visie door Marcus Ampe
Showing posts with label goddelijkheid. Show all posts
Showing posts with label goddelijkheid. Show all posts
Thursday, 5 August 2010
Tuesday, 10 February 2009
Jezus van Nazareth #6 Zijn unieke macht
Jezus van Nazareth
6. ZIJN UNIEKE MACHT
DE evangelisten Mattheüs en Lucas hebben in hun verslagen van Jezus' geboorte het geheim van zijn unieke zoonschap ontsluierd. Daarmee laten zij ons zien waarom Hij "de eniggeborene des Vaders" wordt genoemd en zij geven ons ook de sleutel van zijn unieke macht onder zijn volk.
De mening dat de grote wonderen die Jezus deed het bewijs leveren van zijn Godheid, vindt in de Schrift geen steun. Integendeel. Als Hij vanwege een vermeende goddelijke natuur in staat was een storm op het Meer van Galilea met een woord te stillen, een hongerige menigte met vijf broden en twee vissen te verzadigen, of iemand die reeds dagen in het graf lag, terug naar het leven te brengen, dan was het niet nodig dat Hij bij zijn doop de kracht van de Heilige Geest van zijn Vader zou hebben ontvangen. God had immers voorzegd:
"Zie, mijn knecht. Ik heb mijn Geest op Hem gelegd" en heeft zijn woord in vervulling gebracht bij Jezus' doop in de Jordaan.
In zijn terugblik op Jezus' dienstbaarheid in zijn toespraak op de Pinksterdag schreef Petrus zijn wonderen aan de daad Gods toe: "Jezus, de Nazoreeër, een man, u van Godswege aangewezen, door krachten, wonderen en tekenen, die God door Hem in uw midden verricht heeft" (Handelingen der apostelen 1:22).
Het getuigenis van de apostel in het huis van Cornelius is van gelijke strekking: " ... Jezus van Nazareth, hoe God Hem met de heilige Geest en met kracht heeft gezalfd. Hij is rondgegaan, weldoende en genezende allen, die door de duivel overweldigd waren; want God was met Hem" (Handelingen der apostelen 10:38). De kracht waarmee Jezus in staat was wonderen te verrichten was niet inherent maar werd Hem geschonken.
Kracht zonder mate
Hiermee is echter niet alles gezegd. De Geest Gods is bij tijd en wijle werkzaam geweest in andere profeten, maar nooit op de constante wijze waarmee Jezus wonderen heeft gedaan. Johannes zei van Jezus: "Want Hij, die God gezonden heeft, die spreekt de woorden Gods, want Hij [God] geeft de Geest niet met mate. De Vader heeft de Zoon lief en heeft Hem alles in handen gegeven" (Johannes 3:34-35). De geschiedenis geeft voorbeelden genoeg van de waarheid van het dictum van de Engelse historicus Acton: 'Macht verderft; absolute macht verderft absoluut.' Waar is de mens die de verantwoordelijkheid zou kunnen dragen, macht zonder mate tot zijn beschikking te hebben voor zijn taak en toch onkreukbaar blijven? Het feit dat God bovennatuurlijke kracht in overvloed aan zijn Zoon geschonken heeft, is niet alleen een bewijs van zijn liefde maar ook van zijn volkomen vertrouwen op Hem. Alleen Gods Zoon zou zoveel macht kunnen hebben zonder ooit misbruik daarvan te maken.
De verzoeking dat Hij de kracht Gods zou gebruiken om in zijn eigen behoefte te voorzien, heeft Christus eens voor al in de woestijn overwonnen, door te weigeren van een steen brood te maken. Niet alleen zijn gebruik van de Geest heeft op zijn discipelen een grote indruk gemaakt, maar ook het feit dat Hij deze kracht nooit voor zichzelf en nooit tegen zijn vijanden heeft gebruikt. Als Hij een storm met een woord heeft kunnen stillen, had Hij ook zijn vijanden met een woord van hun leven kunnen beroven. Maar zij geven nooit blijk van angst, dat Hij de kracht die Hij klaarblijkelijk bezit, tegen hen zal gebruiken. De wonderen getuigen dus niet van Jezus' vermeende Godheid maar wel van zijn unieke zoonschap. Want alleen de Zoon van God zou zo'n grote verantwoordelijkheid kunnen dragen en daarbij ongeschonden van karakter blijven. Hoe groot de kracht ook was die Jezus ter beschikking had tijdens zijn leven op aarde, deze was niet absoluut. Want pas na zijn opstanding uit de doden, toen Hij verscheen aan vele volgelingen in Galilea, heeft Hij tegen hen gezegd: "Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde" (Mattheus 28:18).
De vergiffenis van zonde
Dit kan ook gezegd worden van een andere uiting van zijn unieke macht, de zonden van mensen te kunnen vergeven. De profeet Nathan was naar David gegaan met de mededeling: "De HERE heeft uw zonde vergeven" (2 Samuel 12: 13). Maar Nathan was slechts Gods boodschapper, die David op de hoogte bracht van Gods vergiffenis. Toen Jezus tegen de verlamde zei: "Kind, uw zonden worden vergeven", hebben de Joden terecht tegengeworpen: "Wie kan zonden vergeven dan God alleen?" (Marcus 2:5-7). Een theoloog heeft over deze kwijtschelding opgemerkt 'Als Jezus niet God was, dan was Hij een godslasteraar. Er is geen derde mogelijkheid.' Maar er is echter wèl een derde mogelijkheid. Dat Jezus de zonden van de verlamde werkelijk voor Gods ogen had kwijtgescholden heeft Hij bewezen door de man te hebben genezen, zodat Hij kennelijk geen godslasteraar was. Maar Hij heeft dit kunnen doen, niet omdat Hij van nature God was, maar omdat de Vader zijn geliefde Zoon, op wie Hij volkomen kon vertrouwen, niet alleen de kracht van de Heilige Geest geschonken had, maar ook de bevoegdheid had gegeven de zonden van mensen te ver": geven. Dit deed Hij niet vanwege zijn 'natuur' of Godheid maar krachtens het gezag dat zijn Vader Hem verleend had. Van oudsher had God vanuit de hemel de zonden van mensen vergeven. Nu heeft een Mens op aarde de bevoegdheid ontvangen dit te doen. Wellicht ligt hierin de betekenis van Jezus' woorden: "opdat gij moogt weten, dat de Zoon des mensen macht heeft op aarde zonden te vergeven" (Marcus 2: 10). Hij scheldt de zonden kwijt, niet vanwege zijn vermeende goddelijke natuur maar als de gevolmachtigde Zoon des mensen (Johannes 5:30).
Dat deze macht echter niet absoluut was, blijkt uit zijn gebed aan het kruis: "Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen" (Lucas 23:34).
De inspirerende kracht van profetie
De profeten in Israël hebben gewoonlijk hun volk toegesproken nadat zij een specifieke boodschap van de Here hadden ontvangen. Haggaï bijvoorbeeld noemt de datums wanneer de vier profetieën opgeschreven in zijn boek aan hem zijn geopenbaard. Jeremia vertelt ons hoe het volk, dat in het land was overgebleven na de wegvoering van velen naar Babel, tot hem kwam met de vraag wat zij moesten doen. Pas tien dagen later heeft God zijn antwoord aan zijn profeet gegeven (Jeremia 42:1 e.v.). In antwoord op de vraag eens aan Jesaja gesteld: "Wachter, wat is er van de nacht", raadt de profeet: "Kom maar terug!" (Jesaja 21:12).
Er is geen enkele aanduiding dat Jezus op Gods openbaring moest wachten. Als de gelegenheid ervoor geschikt was had Hij een boodschap voor zijn volk al klaar. Hij wist altijd het gezaghebbende antwoord te geven op de vele vragen die Hem gesteld werden, ook op de strikvragen van de godsdienstleraars die Hem in verlegenheid wilden brengen. Zo verstandig waren zijn antwoorden dat zij zijn opgehouden met hun vragen. "Zij verwonderden zich en zij lieten Hem verder ongemoeid en gingen weg" (Mattheus 22:22).
Toch zou het in strijd zijn met Jezus' eigen verklaring, hieruit te concluderen dat Hij als profeet heeft kunnen spreken omdat Hij God was. Zijn profetische bekwaamheid was niet uit Zichzelf ontsproten maar was de gave van zijn Vader. In zijn toespraak in de synagoge te Nazareth paste Jezus op Zichzelf Jesaja's profetie van de Knecht des Heren toe. "De Geest des Heren is op Mij, daarom, dat Hij Mij gezalfd heeft, om aan armen het evangelie te brengen" (Luc. 4:18).
Hoezeer Hij van de Vader afhankelijk was voor zijn openbaringen blijkt zonneklaar uit zijn verklaring. "Want Ik heb niet uit Mijzelf gesproken, maar de Vader, die Mij heeft gezonden, heeft zelf Mij een gebod gegeven, wat Ik zeggen en spreken moet... Wat Ik dan spreek, spreek Ik zó, als de Vader Mij gezegd heeft" (Joh. 12:49-50).
De Zoon afhankelijk van de Vader
De evangeliën laten ons zien hoe Jezus een menselijke natuur had en dat Hij in alle opzichten afhankelijk van de Vader was. Hij zei nadrukkelijk: "Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, de Zoon kan niets doen van Zichzelf, of Hij moet het de Vader zien doen" (Johannes 5: 19). Zo belangrijk is zijn afhankelijkheid dat Hij dit herhaalt: "Ik kan van Mij zelf niets doen" (v.30). Er is geen ruimte voor de gedachte dat Hij een goddelijke natuur bezat, waardoor Hij de inherente macht had wonderen te verrichten, de bevoegdheid mensen te vergeven, of met eigen gezag zijn volk toe te spreken. -
- Met de Bijbel in de hand
+
++
vindt ook
De Gezalfde en de eerste dag van de feestperiode van Ongezuurde Broden
6. ZIJN UNIEKE MACHT
DE evangelisten Mattheüs en Lucas hebben in hun verslagen van Jezus' geboorte het geheim van zijn unieke zoonschap ontsluierd. Daarmee laten zij ons zien waarom Hij "de eniggeborene des Vaders" wordt genoemd en zij geven ons ook de sleutel van zijn unieke macht onder zijn volk.
De mening dat de grote wonderen die Jezus deed het bewijs leveren van zijn Godheid, vindt in de Schrift geen steun. Integendeel. Als Hij vanwege een vermeende goddelijke natuur in staat was een storm op het Meer van Galilea met een woord te stillen, een hongerige menigte met vijf broden en twee vissen te verzadigen, of iemand die reeds dagen in het graf lag, terug naar het leven te brengen, dan was het niet nodig dat Hij bij zijn doop de kracht van de Heilige Geest van zijn Vader zou hebben ontvangen. God had immers voorzegd:
"Zie, mijn knecht. Ik heb mijn Geest op Hem gelegd" en heeft zijn woord in vervulling gebracht bij Jezus' doop in de Jordaan.
In zijn terugblik op Jezus' dienstbaarheid in zijn toespraak op de Pinksterdag schreef Petrus zijn wonderen aan de daad Gods toe: "Jezus, de Nazoreeër, een man, u van Godswege aangewezen, door krachten, wonderen en tekenen, die God door Hem in uw midden verricht heeft" (Handelingen der apostelen 1:22).
Het getuigenis van de apostel in het huis van Cornelius is van gelijke strekking: " ... Jezus van Nazareth, hoe God Hem met de heilige Geest en met kracht heeft gezalfd. Hij is rondgegaan, weldoende en genezende allen, die door de duivel overweldigd waren; want God was met Hem" (Handelingen der apostelen 10:38). De kracht waarmee Jezus in staat was wonderen te verrichten was niet inherent maar werd Hem geschonken.
Kracht zonder mate
Hiermee is echter niet alles gezegd. De Geest Gods is bij tijd en wijle werkzaam geweest in andere profeten, maar nooit op de constante wijze waarmee Jezus wonderen heeft gedaan. Johannes zei van Jezus: "Want Hij, die God gezonden heeft, die spreekt de woorden Gods, want Hij [God] geeft de Geest niet met mate. De Vader heeft de Zoon lief en heeft Hem alles in handen gegeven" (Johannes 3:34-35). De geschiedenis geeft voorbeelden genoeg van de waarheid van het dictum van de Engelse historicus Acton: 'Macht verderft; absolute macht verderft absoluut.' Waar is de mens die de verantwoordelijkheid zou kunnen dragen, macht zonder mate tot zijn beschikking te hebben voor zijn taak en toch onkreukbaar blijven? Het feit dat God bovennatuurlijke kracht in overvloed aan zijn Zoon geschonken heeft, is niet alleen een bewijs van zijn liefde maar ook van zijn volkomen vertrouwen op Hem. Alleen Gods Zoon zou zoveel macht kunnen hebben zonder ooit misbruik daarvan te maken.
De verzoeking dat Hij de kracht Gods zou gebruiken om in zijn eigen behoefte te voorzien, heeft Christus eens voor al in de woestijn overwonnen, door te weigeren van een steen brood te maken. Niet alleen zijn gebruik van de Geest heeft op zijn discipelen een grote indruk gemaakt, maar ook het feit dat Hij deze kracht nooit voor zichzelf en nooit tegen zijn vijanden heeft gebruikt. Als Hij een storm met een woord heeft kunnen stillen, had Hij ook zijn vijanden met een woord van hun leven kunnen beroven. Maar zij geven nooit blijk van angst, dat Hij de kracht die Hij klaarblijkelijk bezit, tegen hen zal gebruiken. De wonderen getuigen dus niet van Jezus' vermeende Godheid maar wel van zijn unieke zoonschap. Want alleen de Zoon van God zou zo'n grote verantwoordelijkheid kunnen dragen en daarbij ongeschonden van karakter blijven. Hoe groot de kracht ook was die Jezus ter beschikking had tijdens zijn leven op aarde, deze was niet absoluut. Want pas na zijn opstanding uit de doden, toen Hij verscheen aan vele volgelingen in Galilea, heeft Hij tegen hen gezegd: "Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde" (Mattheus 28:18).
De vergiffenis van zonde
Dit kan ook gezegd worden van een andere uiting van zijn unieke macht, de zonden van mensen te kunnen vergeven. De profeet Nathan was naar David gegaan met de mededeling: "De HERE heeft uw zonde vergeven" (2 Samuel 12: 13). Maar Nathan was slechts Gods boodschapper, die David op de hoogte bracht van Gods vergiffenis. Toen Jezus tegen de verlamde zei: "Kind, uw zonden worden vergeven", hebben de Joden terecht tegengeworpen: "Wie kan zonden vergeven dan God alleen?" (Marcus 2:5-7). Een theoloog heeft over deze kwijtschelding opgemerkt 'Als Jezus niet God was, dan was Hij een godslasteraar. Er is geen derde mogelijkheid.' Maar er is echter wèl een derde mogelijkheid. Dat Jezus de zonden van de verlamde werkelijk voor Gods ogen had kwijtgescholden heeft Hij bewezen door de man te hebben genezen, zodat Hij kennelijk geen godslasteraar was. Maar Hij heeft dit kunnen doen, niet omdat Hij van nature God was, maar omdat de Vader zijn geliefde Zoon, op wie Hij volkomen kon vertrouwen, niet alleen de kracht van de Heilige Geest geschonken had, maar ook de bevoegdheid had gegeven de zonden van mensen te ver": geven. Dit deed Hij niet vanwege zijn 'natuur' of Godheid maar krachtens het gezag dat zijn Vader Hem verleend had. Van oudsher had God vanuit de hemel de zonden van mensen vergeven. Nu heeft een Mens op aarde de bevoegdheid ontvangen dit te doen. Wellicht ligt hierin de betekenis van Jezus' woorden: "opdat gij moogt weten, dat de Zoon des mensen macht heeft op aarde zonden te vergeven" (Marcus 2: 10). Hij scheldt de zonden kwijt, niet vanwege zijn vermeende goddelijke natuur maar als de gevolmachtigde Zoon des mensen (Johannes 5:30).
Dat deze macht echter niet absoluut was, blijkt uit zijn gebed aan het kruis: "Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen" (Lucas 23:34).
De inspirerende kracht van profetie
De profeten in Israël hebben gewoonlijk hun volk toegesproken nadat zij een specifieke boodschap van de Here hadden ontvangen. Haggaï bijvoorbeeld noemt de datums wanneer de vier profetieën opgeschreven in zijn boek aan hem zijn geopenbaard. Jeremia vertelt ons hoe het volk, dat in het land was overgebleven na de wegvoering van velen naar Babel, tot hem kwam met de vraag wat zij moesten doen. Pas tien dagen later heeft God zijn antwoord aan zijn profeet gegeven (Jeremia 42:1 e.v.). In antwoord op de vraag eens aan Jesaja gesteld: "Wachter, wat is er van de nacht", raadt de profeet: "Kom maar terug!" (Jesaja 21:12).
Er is geen enkele aanduiding dat Jezus op Gods openbaring moest wachten. Als de gelegenheid ervoor geschikt was had Hij een boodschap voor zijn volk al klaar. Hij wist altijd het gezaghebbende antwoord te geven op de vele vragen die Hem gesteld werden, ook op de strikvragen van de godsdienstleraars die Hem in verlegenheid wilden brengen. Zo verstandig waren zijn antwoorden dat zij zijn opgehouden met hun vragen. "Zij verwonderden zich en zij lieten Hem verder ongemoeid en gingen weg" (Mattheus 22:22).
Toch zou het in strijd zijn met Jezus' eigen verklaring, hieruit te concluderen dat Hij als profeet heeft kunnen spreken omdat Hij God was. Zijn profetische bekwaamheid was niet uit Zichzelf ontsproten maar was de gave van zijn Vader. In zijn toespraak in de synagoge te Nazareth paste Jezus op Zichzelf Jesaja's profetie van de Knecht des Heren toe. "De Geest des Heren is op Mij, daarom, dat Hij Mij gezalfd heeft, om aan armen het evangelie te brengen" (Luc. 4:18).
Hoezeer Hij van de Vader afhankelijk was voor zijn openbaringen blijkt zonneklaar uit zijn verklaring. "Want Ik heb niet uit Mijzelf gesproken, maar de Vader, die Mij heeft gezonden, heeft zelf Mij een gebod gegeven, wat Ik zeggen en spreken moet... Wat Ik dan spreek, spreek Ik zó, als de Vader Mij gezegd heeft" (Joh. 12:49-50).
De Zoon afhankelijk van de Vader
De evangeliën laten ons zien hoe Jezus een menselijke natuur had en dat Hij in alle opzichten afhankelijk van de Vader was. Hij zei nadrukkelijk: "Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, de Zoon kan niets doen van Zichzelf, of Hij moet het de Vader zien doen" (Johannes 5: 19). Zo belangrijk is zijn afhankelijkheid dat Hij dit herhaalt: "Ik kan van Mij zelf niets doen" (v.30). Er is geen ruimte voor de gedachte dat Hij een goddelijke natuur bezat, waardoor Hij de inherente macht had wonderen te verrichten, de bevoegdheid mensen te vergeven, of met eigen gezag zijn volk toe te spreken. -
- Met de Bijbel in de hand
+
vindt ook
Friday, 6 February 2009
Jezus van Nazareth #3 De Zoon van God
D
|
E betekenis van de verslagen in de evangeliën van Mattheüs en Lucas over Jezus' geboorte zijn niet te overschatten. Evenals wij van de evangeliën afhankelijk zijn voor onze kennis van de wijze waarop Jezus is gestorven, zo zijn deze boeken de enige bron die we bezitten van de wijze waarop Hij de wereld is binnengekomen.
Paulus schreef in zijn Filippenzenbrief dat jezus Zich had 'leeg' gemaakt. Deze woorden hebben aanleiding gegeven, vooral gedurende de laatste honderdvijftig jaar onder Duitse en Engelse theologen, tot een dispuut of zij betrekking hebben op Jezus' geboorte. Sommige menen dat Jezus' leven als Mens op aarde alleen te verklaren is als het gevolg van het 'afleggen' van zijn goddelijke attributen van almacht, alomtegenwoordigheid en alwetendheid. Het woord 'afleggen' is al op zichzelf vreemd, want het lijkt dan alsof wat iemand in wezen is, te vergelijken zou zijn met een kleed of omhulsel, dat afgedaan kan worden terwijl de persoon zelf zijn identiteit bewaart.
Men noemt deze zienswijze 'kenosis'-, een term die afgeleid is van het Grieks woord kenoO (leeg maken) in Filippenzen 2:7, en dat betekent 'het afstanddoen van of de vernietiging van de goddelijkheid van Christus bij zijn menswording'. Deze verklaring is het gevolg van toenemende kennis van psychologie en in het licht daarvan van de verwerping van het dogma van twee naturen. Men vindt de voorstelling totaal irreëel dat Jezus uit twee naturen bestond, zijn Godzijn en zijn menszijn, onvermengd en onveranderd naast elkaar en dat zij tegelijk ongedeeld en ongescheiden van elkaar waren. Dat is, wordt gezegd, geen levend Mens maar een dood dogma, het produkt van speculatief, metafysisch denken, dat de Schrift totaal vreemd is.
Deze zienswijze stelt Jezus' komst in de wereld als zijn eigen daad. Hij laat zijn goddelijkheid achter om naar de wereld te komen als Mens. Als dit waar zou zijn dan was dit het voornaamste in een verslag van zijn 'geboorte'. In de verslagen in Mattheüs en Lucas echter is met geen enkel woord hierover gerept. Zijn geboorte, zoals bij alle andere geboorten, is een verwekkingsdaad, hier de daad van de Vader. "De heilige Geest zal over u komen en de kracht des Allerhoogsten zal u overschaduwen; daarom zal ook het heilige, dat verwekt wordt, Zoon Gods genoemd worden" (Lucas 1 :35). Evenmin als in alle andere geboorten is er plaats voor enig initiatief van het Kind.
Bovendien is er geen plaats in de Schrift waar Jezus' komst gezien wordt als zijn daad. Verreweg de
meest redelijke verklaring van Jezus' zeIfontlediging in Filippenzen 2 is dat dit een van een aantal zinspelingen in deze passage is op de Knecht in het boek Jesaja, en betrekking heeft op de profetie dat Hij zijn ziel, of leven, zou uitgieten in de dood (Jesaja 53: 12). De woorden wijzen naar zijn vrijwillige offerdood waarbij zijn bloed, zoals Hij bij de instelling van het Avondmaal zei, "vergoten wordt tot vergeving van zonden" (Mattheus 26: 28). Dit wordt bevestigd door Paulus' beroep op Jezus' bereidwilligheid Zich op te offeren, als een voorbeeld voor anderen. Op dergelijke wijze heeft Petrus de zelfopoffering van de Knecht in Jesaja 53 voor ogen als hij zegt dat "Christus voor u geleden heeft en u een voorbeeld heeft nagelaten, opdat gij in zijn voetstappen zoudt treden" (1 Petrus 2:21). Afstand doen van goddelijke eigenschappen kan toch geen voorbeeld zijn voor Christus' volgelingen! I
Er is slechts één andere Schriftplaats waarin men gewoonlijk bewijs meent te vinden voor deze 'kenosis'. In zijn aansporing aan de gemeente te Corinthe geld in te zamelen ten bate van de armen te Jeruzalem, verwees Paulus weer naar Christus' voorbeeld:
"Gij kent immers de genade van onze Here Jezus Christus, dat Hij om uwentwil arm is geworden, terwijl Hij rijk was, opdat gij door zijn armoede rijk zoudt worden" (2 Corinthiërs. 8:9). Dus was Jezus tegelijkertijd rijk en arm, niet achtereenvolgens. Paulus zegt hetzelfde in deze brief met betrekking tot zichzelf: "als arm, maar velen rijk makend; als niets hebbend en toch alles bezittend" (2 Corinthiërs 6: 10). jezus' armoede bestond niet in zijn Menszijn maar in zijn vrijwillige dienstbaarheid onder zijn volk, als gevolg waarvan Hij van de aalmoezen van anderen leefde en maar al te vaak niet wist waar Hij de komende nacht zijn hoofd neer zou kunnen leggen (Mattheus 8:20).
Volgens de verklaring van Gabriël is Jezus van zijn geboorte af Gods eniggeboren Zoon. Er is dus geen sprake van een Mens die God is geworden of van adoptionisme. Wat zijn Zoon zijn betekent is alleen na te gaan in zijn leven zoals dit in de Schrift geopenbaard is. Al de eigenschappen die we daar in de Mens Jezus zien, hoe lang de lijst ook mag zijn, zien we ook in andere mensen. De apostelen schrijven zijn wonderen niet toe aan een bijzonder vermogen dat in Hem aangeboren was, maar aan de Vader. "Jezus, de Nazoreeër, een man, u van Godswege aangewezen door krachten, wonderen en tekenen, die God door Hem in uw midden verricht heeft" (Handelingen der apostelen 2:22). " ... Jezus van Nazareth, hoe God Hem met de heilige Geest en met kracht heeft gezalfd. Hij is rondgegaan, weldoende en genezende allen ... want God was met Hem" (Handelingen der apostelen 2:38). Omdat Jezus van oorsprong uniek is, hadden de apostelen geen exacte term ter beschikking om Hem te noemen. Onder leiding van de Geest hebben zij Hem nooit de 'Godmens' genoemd en bijna altijd geven ze de voorkeur aan Mens of Man en niet God. Behalve de bovengeciteerde passage in Handelingen 2, waar 'man' de vertaling is van 'anër' (een man in tegenstelling met een vrouw), gebruikt Paulus het woord 'anthrÖpos' (mens): "Hij zal de aardbodem rechtvaardig oordelen door een man, die Hij aangewezen heeft" (Handelingen der apostelen 17:31). In een passage waar Paulus Jezus be-schouwt als de middelaar tussen God en mensen, noemt Hij hem weer een mens: "Want er is één God en ook één middelaar tussen God en mensen, de mens Christus Jezus" (1 Timotheus. 2:5). We mogen Jezus dus niet plaatsen in de ons beken de categorie van God en evenmin van een normale mens. Hij is de eniggeboren Zoon van God die na zijn opstanding uitermate verhoogd en verheven werd.
Jezus' besef van zijn zoonschap
Op de leeftijd van twaalf jaar ging Jezus met jozef en Maria naar Jeruzalem om het Paasfeest te vieren. Wellicht was dit de gelegenheid waarbij Jezus de formele verantwoordelijkheid op Zich nam, als een Israëliet gehoorzaam te zijn aan de wet door Mozes gegeven. Hij liet toen zijn besef zien dat Hij Gods Zoon was met de woorden:
"Wist gij niet, dat Ik bezig moet zijn met de dingen mijns Vaders?" (Lucas 2:49). Het is best mogelijk dat kort daarvoor Maria Hem het geheim van zijn wonderbaarlijke geboorte verteld had. Het is ook niet onmogelijk dat God bij die gelegenheid tot Hem gesproken heeft, als lang daarvoor tot de jonge Samuël. Zeker is dat zelfs op die leeftijd Jezus Zich bewust was van zijn unieke relatie tot God.
De woorden die bij Jezus' doop achttien jaar later uit de hemel klonken, getuigden van deze relatie. "Gij zijt mijn Zoon, in U heb Ik mijn welbehagen" (Lucas 3:22). Ook Johannes, die Jezus gedoopt had, hoorde die woorden en zag in de nederdalende duif het zichtbare teken van de schenking van de kracht van Gods Geest zonder mate. Hij vertelde zijn discipelen wat hij gehoord en gezien had en concludeerde: "Ik heb gezien en getuigd, dat deze de Zoon van God is" (Johannes 1:34).
De evangeliën stellen ons in staat sommige van de invloeden in Jezus' leven op aarde te kennen die voor zijn besef van zoonschap belangrijk waren.
In de eerste plaats heeft de Vader tot Hem gesproken als tegen niemand anders. Er staat van Mozes geschreven, dat de Here van aangezicht tot aangezicht tot hem sprak, "als iemand spreekt tot zijn vriend" (Exodus 33). In dat opzicht was Mozes uniek onder alle profeten. "Zoals Mozes, dien de HERE gekend heeft van aangezicht tot aangezicht, is er in Israël geen profeet meer opgestaan" (Deuteronomium 34: 10). Hij was de voorbode van een nog grotere Profeet, wiens komst God aan Mozes had beloofd. "Een profeet zal Ik verwekken uit het midden van hun broederen, zoals gij zijt; Ik zal mijn woorden in zijn mond leggen, en hij zal alles tot hen zeggen, wat Ik hem gebied" (Deuteronomium 18).
Wat de Vader tot Jezus gesproken heeft, niet als een Vriend, maar als tot zijn eniggeboren Zoon, wordt ons niet verteld. Doch over het feit op zich heeft Jezus wel op ondubbelzinnige wijze gesproken. "Want Ik heb niet uit Mijzelf gesproken, maar de Vader, die Mij heeft gezonden, heeft zelf Mij een gebod gegeven, wat Ik zeggen moet ... Wat Ik dan spreek, spreek Ik zó, als de Vader Mij gezegd heeft" (Johannnes 12:49).
In de tweede plaats had Jezus van zijn doop af de kracht van Gods Geest zonder mate altijd tot zijn beschikking. Hij hoefde alleen het genezende woord te spreken en het wonder gebeurde. Maar dit vermogen bezat Hij niet in Zichzelf als een innerlijke krachtbron. Jezus mocht gebruik maken van de levende kracht van zijn Vader om wonderen te verrichten. We mogen veronderstellen dat dit bijzonder voorrecht zijn besef dat Hij Gods Zoon was versterkt heeft.
In de derde plaats was het Jezus' gewoonte Zich terug te trekken uit het gezelschap van zijn discipelen om soms hele nachten door te brengen in gebed. Weinige van zijn gebeden zijn in de evangeliën bewaard. Die in de hof te Gethsemane verwoorden zijn zielestrijd. Het gebed daarvoor, aan het eind van de Paschaviering, zal zeker beïnvloed zijn door de aanwezigheid van de discipelen, want zij hebben een grote plaats daarin. Mogen wij niet geloven dat Jezus' kennis van zijn Vader verdiept en verrijkt werd door de ervaring van gebeden en gemeenschap?
Jezus' constante besef van zijn unieke oorsprong en status komt dikwijls tot uiting als Hij spreekt van Zichzelf als de Zoon Gods en van God als "mijn Vader". Zulke uitdrukkingen komen veelvuldig voor in het evangelie naar Johannes, maar Jezus' getuigenis van Zichzelf is niet minder duidelijk in de andere evangeliën. Mattheüs en Lucas vertellen ons hoe Jezus, na een uitroep van dank in gebed, zei: "Alle dingen zijn Mij overgegeven door mijn Vader en niemand kent de Zoon dan de Vader, en niemand kent de Vader dan de Zoon en wie de Zoon het wil openbaren" (Mattheus11 :27). Zowel de uniciteit van Christus' Persoon als de eniggeboren Zoon van God als zijn heilbrengende betekenis voor anderen, hebben hun overeenkomst in Jezus' gebed in het vierde evangelie: "Dit nu is het eeuwig leven, dat zij U kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus, die Gij gezonden hebt" (Johannes 17:3).
We mogen dus concluderen dat in de grond van zijn bestaan, in zijn innerlijk wezen, Jezus zowel de Zoon van God was als de Zoon van Maria, en daarom zowel een goddelijke als een menselijke Persoon. Maar hoe veel verder brengen zulke definities ons tot een beter begrip van wie Hij was? Beinvloed als zij was door Griekse begrippen en denkwijzen, kwam er in de kerk van de vierde eeuw een splitsing over de kwestie of Jezus' wezen identiek of alleen gelijk was aan de Vader. Maar wat verstaat men onder dit abstracte, metafysisch begrip? De evangelisten en andere schrijvers van het Nieuwe Testament gebruiken een andere taal en gaan niet in op zulke kwesties, niet omdat zij onderontwikkeld waren, maar omdat de Geest van Christus, de beloofde Parakleet, die hen in de waarheid leidde, liever de aandacht vestigde op de zichtbare gevolgen van de komst van de Zoon van God, zijn openbaring van zijn Vaders karakter, dan op onbegrijpelijke definities van zijn Persoon. De apostel Johannes, die Jezus wellicht beter dan wie ook kende, sprak voor vele anderen toen hij, terugziende op Jezus leven op aarde, schreef: "wij hebben zijn heerlijkheid aanschouwd, een heerlijkheid als van de eniggeborene des Vaders, vol van genade en waarheid" (Johannes 1: 14). •
I. Zie de uitvoerige uitleg van Filippenzen 2:5-1 I in het boekje: De nederigheid van Christus.
Voorgaande > Jezus van Nazareth #2 De zoon van Maria
- Met de Bijbel in de hand +
update
Vindt ook
http://christadelphianworld.blogspot.com/2008/12/de-geboorte-van-jezus-christus-was-als.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/02/de-knecht-des-heren-5-de-gezalfde-gezant.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/02/wereld-waarheen-3-de-wortelscheut-van.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/02/de-knecht-des-heren-4-de-verlosser.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/02/jezus-van-nazareth-4-die-geen-zonde.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/01/jezus-van-nazareth-1-jezus-geboorte.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/02/jezus-van-nazareth-5-zijn-unieke.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/02/jezus-van-nazareth-6-zijn-unieke-macht.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/02/jezus-van-nazareth-7-zijn-leven-van.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/02/wie-zijt-gij-here.html
http://christadelphianworld.blogspot.com/2009/01/vervloekt-is-de-aan-de-paal-gehangene.html
Labels:
eniggeboren,
God de Vader,
goddelijkheid,
godmens,
heiligegeest,
jezus,
Jezus' doop,
kenosis,
mensenzoon,
middelaar,
mozes,
natuur van Christus,
vader,
zeIfontlediging,
Zoon van Maria,
zoonschap,
zoonvangod
Thursday, 1 January 2009
A New Year
At the same time as considering the New Years resolutions a post mortem will be carried out over what was intended for this last year and what was achieved or why those resolutions were not met. But the truth of the matter is that nobody can predict the future and human being have limited influence upon what will or will not happen.
Certainly in this day and age many will be going into the New Year with worries and concerns about what it will hold for them financially or in regard to strife and social unrest, war, ill health or one of the many problems that face both individuals and society at large. The world has indeed many understandable misgivings about what the future may hold. The world if we but take a candid look has many frightening features, but these should not deter us!
It is no wonder that fear lurks at every corner when we come to understand and appreciate from scripture what is coming upon this earth, what true happiness really is and how it can be found. A man may inherit property or money, he may gain a new job, achieve many things, but in reality these are but transient pleasures. With responsibility comes concerns and wealth is at best transient. Temporal gain brings little lasting happiness in itself.
If a man gain much and manages to keep it, how long will it give happiness? A year or two, ten years, fifty years maybe, but however long, sorrows will most certainly come and the shadow of death lies over all. Now Jesus said:
“For what will it profit a man if he gains the whole world, and loses his own soul?” Mark 8:36
In the scriptures we have a new beginning depicted to us in the opening chapters of Genesis and the Bible ends in Revelation with a new beginning. In Genesis the earth is without form and void, its surface covered with water, full of darkness and lifeless. The earth in this age is full of darkness, its surface covered with the heaving turbulent waters of the wicked casting up mire and mud, it is a world that is spiritually lifeless.
A new beginning will shortly dawn and the Lord our God will create something new in the earth and that newness of life spoken of in Revelation will spring forth:
“..he showed me a pure river of water of life, clear as crystal, proceeding from the throne of God and of the Lamb... … there shall be no more curse, but the throne of God and of the Lamb shall be in it, and His servants shall serve Him. They shall see His face, and His name shall be on their foreheads.”
So no futile new years resolutions for us maybe, but a continual resolving each week to seek Yahweh and His ways, diligently preparing for the return of the Lord Jesus.
How very transient are the “happy new years” for humanity, for apart from Yahweh it can be no different. Thus David prayed, “teach us to number our days, that we may apply our hearts to wisdom.”
Let us go into this New Year remembering that our calendar really centres upon the Jewish New Year in September and we work to Yahweh’s timescale not our own.
There is the promise of many “Happy New Years” to come, an eternity, but only if we seek out that which his of true and lasting value. Indeed Paul writes:
“Now godliness with contentment is great gain. For we brought nothing into this world, and it is certain we can carry nothing out. And having food and clothing, with these we shall be content. 1Timothy 6:6-8
We know that we are living in the last days, the final time of the end. If this should bring the day of resurrection, and we pray that it will, then may that day find us exhibiting a faithful attitude of joyful obedience to the will and Word of God. Let that day find us watching, waiting and prepared.
Andy P.
"And this is eternal life, that they may know You, the only true God, and Jesus Christ whom You have sent." John 17:3
Resources: Fellowship, Bible Class, exhortations, mailing list etc. www.christadelphians-online.org
Subscribe to:
Posts (Atom)