Tijdens zijn 8 jaar voorzitterschap van de Verenigde Staten stond de buitengewone capaciteit van Barack Obama om de diepste aspiraties van mensen naar boven te brengen te botsen met binnenlandse politieke verdelingen, die zijn vermogen beperkten om een duurzaam wetgevingsprogramma te bouwen dat vergelijkbaar is met de New Deal, de Grote Maatschappij of de Reagan-revolutie.
Het enige onmiskenbare aspect van de nalatenschap van Obama is dat hij aantoonde dat een zwarte man president van de Verenigde Staten kan worden en vervolgens bewees hij dat het de moeite toont om door te zetten en zich niet te laten afschepen door hen die zeggen dat iets onmogelijks is. Deze prestatie zal de eerste regel in zijn doodsbrief zijn en zal hem in staat stellen om in elke Amerikaanse geschiedenishandboek van nu tot eeuwigheid vermeld te staan als de eerst zwarte president van de Verenigde Staten van Amerika.
De laatste 2 decennia kreeg Noord Amerika met een identiteitscrisis te kampen. De moeilijkheden begonnen met de bankcrisis en de onderliggende moeilijkheden rond de werkverschaffing en sluiting van de autobedrijven.
Vele blanken konden het niet meer velen dat zwarten hun plaats in de maatschappij hadden ingenomen en het buiten hun verwachtingen konden maken. Dat deed hen pijn in hun blanke superioriteitsgevoelend hart. Toen zij meegesleurd werden in de armen moest er een zondebok gevonden worden. Daarvoor waren de zwarten en zwarte politici de bevoorrechte schuldigen en allen die mee voor de zwarten opkwamen hoorden verworpen te worden.
Politici zagen hierin de kans mooi om door populistische maatregelen omhoog te klimmen en zelfs de pester en bullebak Donald Trump in het gareel te brengen om de 45ste president van Amerika te worden.
Wie denkt dat het extreemrechtse geweld in Charlottesville een reactie is op een al te dominante politieke correctheid of de schuld is van anti-racistische activisten maakt niet alleen een redeneerfout, het is ook het gevolg van een historische blindheid.
Honderden jaren lang, en tot diep in de twintigste eeuw waren de Verenigde Staten niet ‘de grootste democratie ter wereld’ voor mensen van kleur, maar wel een racistische dictatuur.
Diegene die er een meer sociaal medelevende maatschappij van had willen maken is daar niet helemaal in geslaagd doordat de tegenwerking zo enorm groot was dat men zelfs al zeer blij kan zijn voor datgene waarin hij wel slaagde.
+
Lees verder over de toestand van de Amerikaanse gevoelens en racisme:
De terreur in Charlottesville komt niet uit de lucht gevallen, ze heeft een lange geschiedenis
Al jarenlang zit het
extreemrechtse terrorisme in de lift in de VS. Dat is niet nieuw. Maar
de manier waarop de extreemrechtse terreur wordt geminimaliseerd door
Trump, rechtse politici en commentatoren is wel stilaan zorgwekkend.