In 1925 begonnen de congressen voor de internationale doopsgezindegemeenschap der Mennonieten. De MWC heeft zich ontwikkeld tot een internationale gemeenschap die 102 nationale kerken omvat met 1,4 miljoen leden, dat is twee derde van het geheel van de wereldwijde doopsgezinde familie.
Ook in Nederland is deze gemeenschap nog actief en weet er zich ruim 120 leden zich naar de Nieuwe Wereld begeven, onder wie veertig jongeren. Wij moeten niet denken dat alle Mennonieten tot de Oude Orde behoren die bekend staat om haar strenge geloofs- en kledingregels en waar vervoer nog steeds per paard en koets gaat.
Thuishaven van de Stauffer Mennonieten, welke een zeer conservatieve groep van de Old Order Mennonieten zijn, mag Pennsylvania nu meerdere gelovigen van de drie kwart van de leden die vallen onder de Mennonite World Conference ontvangen. Het verwachte aantal deelnemers is niet te onderschatten. Rond de zesduizend mensen zullen bij de ontmoeting in Harrisburg in de Verenigde Staten aanwezig zijn. Het is een ideale gelegenheid voor mennonieten, Brethren in Christ en Mennonite Brethren verenigd te voelen. Oorspronkelijk volgelingen van de prediker en theoloog Menno Simons (ongeveer 1496-1561), later algemene benaming voor Doopsgezinden kunnen deze Mennonieten of Mennisten als oudste nog bestaande doperse kerk kijken op de hedendaagse wereld waar mensen meer en meer afglijden op het pad weg van God.
Wij moeten beseffen dat het steeds belangrijker wordt voor Christenen om zich één te voelen en met elkaar verbindingen te leggen. Hiertoe hoopt dit congres een bijdrage te leveren voor contacten te leggen tussen zoveel mogelijk mennonitische geloofsgemeenschappen in de wereld en aanverwante kerken, en dat zijn er meer dan honderd.
"Door elkaar te ontmoeten en samen te vieren willen we onze geloofsidentiteit verdiepen. Dat is nodig. Aanvankelijk waren we vooral op de Noord-Amerika en Europa gericht, maar nu bevindt de grootste gemeenschap mennonieten zich in Afrika, terwijl we ook hard groeien in Zuid-Amerika, India en Indonesië. Dat heeft geleid tot een veel grotere diversiteit aan kleuren, smaken en vormen in de wereldwijde doopsgezinde gemeenschappen dan vroeger.”verteld Henk Stenvers, algemeen secretaris van de Algemene Doopsgezinde Sociëteit in Nederland.
In de gemeenschap waar de bijbel wordt beschouwd als de enige macht en er geen zogenaamd hoger geplaatste geestelijken zijn wordt er geweigerd om een eed te ondergaan om tot een land te behoren of voor iets anders. Wij behoren tot Gods natie waar wij respect horen te getuigen voor Zijn schepping en aldus hier ook zorg voor moeten dragen. Daarbij voeren zij zeer consequent door dat natuurlijke producten voorop moeten liggen in het gebruik.
Zoals de Belgische Broeders in Christus staan de Nederlandse doopsgezinden open voor een liberaal geloof met als kernwaarden een gelovige (volwassen)doop, geen dogmatiek, en verwachten zij van hun leden de leer van Christus Jezus te volgen en aldus een vredestichter te willen zijn en een geloofspraxis uit te voeren volgens de leer van Christus. Veel doopsgezinden doen vrijwilligerswerk. Verder kennen ze geen voorgeschreven belijdenis, maar een zelfgeschreven, persoonlijke belijdenis, want individualiteit vinden zij belangrijk.
Evenals de kleine gemeenschap in België valt het op dat in Nederland men dezelfde reden kan vinden waarom die gemeenschap daar ook zo klein is. De Broeders in Christus en de Mennonieten zijn gemeenschappen van daden waarbij de leden zelf elk eigen persoonlijke keuzes moeten maken. In Nederland zijn de Mennonieten ook niet zozeer missionair en moet men zich vrijwillig tot de gemeenschap willen aansluiten.
De Nederlandse bezoekers aan het congres kunnen de Amerikanen een idee geven hoe het hier aan toe gaat en vertellen waarom er hier geen missionering en verdere uitbreiding van de geloofsgemeenschap lijkt waar te maken.
"In een tijd van globalisering en mobilisering is dat steeds minder mogelijk. Daarom zijn zij geïnteresseerd in de manier waarop wij als doopsgezinden ons in de Nederlandse maatschappij weten te assimileren, terwijl ze ons vroeger juist te liberaal vonden. Kijk om je heen, maar blijf wel op elkaar betrokken, is wat wij hen meegeven.”Als uitdaging voor het Wereldcongres is er die globalisering en hoe mensen minder interesse in god lijken te hebben maar waar de geloofsverbinding toch zeer belangrijk is. Op het congres wil mij zo bekijken wat de Mennonieten zo blijft verbinden. alsook wil men natuurlijk ideeën uitwisselen om te zien hoe men te werk kan gaan om de kinderen tot het geloof te houden en hoe er kan gedeeld worden van gaven van zowel de oude gemeenschappen in het Westen als de nieuwe daarbuiten die een steeds grotere rol gaan spelen.
"Het is een uitdaging om daar goed mee om te gaan.”zegt Henk Stenvers.