 |
| speaking at CPAC in Washington D.C. on February 10, 2011. (Photo credit: Wikipedia) |
Op 8 november van dit jaar wordt er een nieuwe Amerikaanse president verkozen en velen houden in Europa hun hart vast en hopen maar dat de clown van de republikeinen het niet zal halen.
Het land mag dan wel goed scoren op de economische vrijheidsindex in de betekenis dat eigendomsrechten er gerespecteerd worden en er veel
handelsvrijheid is met een duidelijk wetgevend kader en een stabiel monetair
beleid onder een efficiënt overheidsapparaat. Dat alles creëert een gunstig
klimaat voor bedrijven om te investeren en winst te maken.
Maar indien Donald Trum aan zou komen kan er veel roet in de havermoutpap terecht komen. Kalmte zal er dan niet meer heersen en de wisselende uitspraken en totaal omkerende houdingen van de republikeinse kandidaat zullen zeker niet zorgen voor stabiliteit en vertrouwen van de buitenlanders.
Geen enkele redelijke president zal moedwillig die bovengenoemde sterke punten van de economie
overboord gooien. Maar Donald Trump heeft meermaals aangetoond dat rede bij hem ver te zoeken is en dat hij ook geen inlevingsvermogen heeft.
Dat democraten en republikeinen wel een typisch
andere visie op de overheid hebben kan in wezen geen kwaad. Naargelang de situatie zal een bepaalde aanpak naar voor moeten geschoven worden. Hierbij zal de verantwoordelijke president in samenspraak met adviseurs en gereputeerde economisten
een zo goed mogelijk beleid moeten trachten uit te stippelen. Geen enkele president staat er dus alleen voor, gelukkig
maar.
Als men weet dat meer dan 4 % van de wereldeconomie (ex-USA), ontstaat door import vanuit
de Verenigde Staten valt de te nemen beslissing wel ernstig te nemen. Men kan zich geen frivoliteiten of tussendoortje veroorloven. Een zotskap aan het bewind voor enkele maanden zal voldoende schade kunnen aanrichten om op wereldvlak ernstige schade aan te richten. De presidentskandidaat zijn bolde uitspraken dat hij bijvoorbeeld an een derde wereldoorlog zou begonnen zijn met de huidige situatie in Europa zou de Amerikanen al hebben moeten doen steigeren. Maar dat deden zij niet en nog maar weinigen hebben hun bezorgdheid geuit. Gelukkig zijn er nu wel al enkele republikeinen die het gezond verstand hebben en beseffen dat de veiligheid van het land belangrijker is dan de eenheid in een staatspartij.
Indien er een president aan de macht komt die het wereldgebeuren in onevenwicht brengt en de handelsrelaties in moeilijkheden brengt kan ook de Amerikaanse import in gevaar worden gebracht. Veel niet-Amerikaanse (en dus ook Europese)
bedrijven zijn rechtstreeks afhankelijk van de koopkracht van
Amerikaanse bedrijven en consumenten. Hierbij komt dan ook de afhankelijkheid van de
koopkracht die gevormd wordt door de wisselkoers.
De sterkte of zwakte van de Amerikaanse
munt speelt een grote rol in die import. De Amerikaanse dollar is
bovendien de munt van veel internationale transacties en beïnvloedt zo
onder andere ook de grondstoffenprijzen.
zeggen bankanalisten.
Men mag ook de kettingreacties niet onderschatten.
De president kan een grote rol spelen door samen met zijn of haar
budgetbureau begrotingsvoorstellen over te maken aan het parlement. De
begroting omvat de inkomsten uit belastingen en de uitgaven van de
overheid. Die voorstellen moeten vervolgens worden goedgekeurd door het
parlement (the Congress). De president krijgt wel geregeld de kans om de
beleidsrichting aan te geven en parlementsleden te overtuigen.
Budgettaire stimulusmaatregelen zoals belastingverlagingen en verhoogde
uitgaven kunnen de economie aanzwengelen, maar de begrotingsschuld mag
niet ongebreideld oplopen. Daarin moeten de president en het
budgetbureau een evenwichtsoefening maken.
Beide kandidaten hebben onder hun verschillende actiepunten ook punten
van eensgezindheid. Zowel Hillary Clinton als Donald Trump beloven zeer
grote investeringen in infrastructuur. doch hier moeten wij opmerken dat Trump heel wat meer beloofd dan hij ooit zal kunnen waarmaken. Als populist doet hij hetzelfde als Farage heeft gedaan met zijn beloftes naar het Britse volk indien zij voor de Brexit zouden stemmen. Toen die mensen dan daarvoor gekozen hadden stoorde Farage zich helemaal niet om toe te geven dat de door hem aangehaalde cijfers nooit kunnen behaald worden en dat hij dat maar moest beloven om Groot Brittannië uit de Europese Unie te krijgen.
Met al de belastingverlagingen zal het voor Trump moeilijk zijn om te kunnen instaan voor de nodige infrastructuur werken. Zo is het wegennetwerk en het
elektriciteitsnetwerk dringend aan vernieuwing toe en die investeringen
kunnen nu nog wel aan lage rentes gefinancierd worden, maar op lange termijn zal het volk toch voor die kosten moeten opdraaien. Die uitgaven zouden ook
de industriële economie en de werkgelegenheid kunnen ondersteunen.
In ieder geval zal een zeer restrictief budgettair beleid, zoals we dat in sommige landen
in de Europese Unie kennen, negatief wegen op de economische groei.
Vraag is wel of de kandidaten de beloofde investeringen in de
infrastructuur zullen kunnen waar maken.
Het meest belangrijke voor het goede verloop in de financiële toestand van Amerika en voor de wereld economie zal de stabiliteit in het land zijn; Hoe men een evenwicht krijgt tussen werkenden, werkzoekenden en werklozen alsook verouderende en vernieuwende bevolking of immigratie, waarbij Trump niet veel mogelijkheden toe zal laten.
Indien de president van die grote statenvereniging dan al het mogelijke zal doen om de problemen van zijn land af te wenden op anderen, dreigt er een onevenwicht in goede diplomatie wat ook het economisch klimaat zal doen verzuren en donkere wolken zal laten vertekenen.
+++
