Belgische Broeders van Liefde dreigen gesanctioneerd te worden voor hun keuze om euthanasie toe te laten in hun instellingen

In België is er de voorgaande jaren al heel wat gediscussieerd over het recht om over het eigen leven te beschikken. Recente rechtsspraak heeft hierbij ook bevestigd, dat een zorginstelling hiervoor ruimte moet bieden.

De rechtbanken hebben geoordeeld dat de Wet omtrent Euthanasie in acht moet genomen worden en dat indien iemand verzoekt om zijn leven te beëindigen en die vraag van de patiënt voldoet aan de strikte juridische voorwaarden, dat dan enkel de betrokken arts en verpleegster zelf gewetensbezwaar kunnen inroepen, maar dat indien een vertrouwensarts van de patiënt er mee zou instemmen, hiertoe geen bezwaar kan gemaakt worden door de instelling waar de patiënt op dat ogenblik verblijft.

Belangrijk wordt het indien iemand geestelijk wordt getart in zichzelf en zijn lijden als uitzichtloos ervaart. In zulk geval is het voor een meevoelende mens erg belangrijk om zijn liefde voor die medeburger te tonen. Het is erg belangrijk om deze kwetsbare mens vanuit christelijke inspiratie nabij te zijn. Hiertoe kan eerst en vooral de hoop kenbaar gemaakt worden en de vele mogelijkheden voorgelegd worden om toch zich beter te voelen of meer hoop in dit leven te krijgen. Maar indien dat niet helpt moet men open staan voor de wensen van de persoon die lijdt.

Wie diens vraag naar euthanasie negeert, of zonder meer dadelijk afwijst, mist de kans om het begrip “kwaliteit van het einde van het leven” creatief (d.w.z. levenskansen biedend) vorm te geven.

De Belgische Broeders van Liefde die meerdere psychiatrische instellingen hebben komen meermaals in contact met patiënten die om een levensbeëindiging vragen.
Daarom willen de de Belgische Broeders van Liefde mee timmeren aan die moeilijke weg van palliatieve begeleiding in situaties van psychisch uitzichtloos lijden. De betrokken, en christelijk geïnspireerde, zorgrelatie tot de psychisch zieke mens kan hierbij een brug vormen tussen de beschermwaardigheid van het menselijke leven en de wens naar autonomie, uitgedrukt in een vraag tot euthanasie. Vanuit deze zorgende relatie kiezen de Broeders ervoor om beschermwaardigheid van het leven prioritair boven het zelfbeschikkingsrecht te stellen.

Als Rooms Katholieken kiezen zij primair voor het leven, niet voor de dood, maar tegelijk kiezen ze ervoor om de oprechte vraag van de patiënt die zijn situatie als uitzichtloos en ondraaglijk ervaart, niet te negeren.

Als men die vraag van de patiënten ernstig neem en zijn situatie helemaal heeft onderzocht, komt men wel eens voor de beslissing te staan om al of niet de wensen van de patiënt in te wilgen. Waar de onderzochte alternatieven onvoldoende verlichting van het ondraaglijke lijden kunnen bieden in de ogen van een wilsbekwame patiënt, zou dat ook kunnen betekenen dat die psychisch zieke mens uiteindelijk, na een zorgvuldig doorlopen traject, zijn leven via een euthanasie aan God wenst toe te vertrouwen. daarbij kan men ook de vraag stellen of men een mens meer kan laten lijden dan een dier, dat men in bepaalde situaties toch van zijn leden zou verlossen door het te doen inslapen.

Door de Paus en het Roomse hoofdkwartier van de Broeders van Liefde tot de orde geroepen, worden deze broeders in België erg onder druk gezet, doordat er gedreigd wordt hen te ex-communiceren, terwijl zij de liefde voor de medemens voorop stellen.

De Belgische heren die zich aan God willen toevertrouwen laten weten dat zij lichtvaardig besluit hebben genomen met het toelaten van euthanasie. Het is eerder een uiterst zorgvuldig keuzeproces waarbij zij toch als hulpverleners ook de plicht hebben om steeds te blijven zoeken naar het antwoord hoe zij kunnen bijdragen tot het welzijn van de concrete lijdende mens die op hun weg komt, door liefdevol samen met hen op weg te gaan.


Als volgelingen van Jezus christus, moeten wij als christenen nagaan wat wij als feilbare mensen zonder magische kracht kunnen verwezenlijken, zonder de mensen valse hoop te geven of zonder hen verder onnodig lijden te bezorgen. Wij moeten niet denken Jezus te zijn en mirakels te kunnen verrichten. Wij moeten wel zoals Jezus oor hebben voor deze mensen en hen met onze woorden soelaas brengen. Maar wij mogen ons niet boven hen stellen, noch hun hartewens in de weg staan. Wat is ons recht om over hun leven te beschikken? Indien zij een grote wens uiten, wie zijn wij om daar tegen in te gaan. Wij kunnen hen aanraden om god over hun leven te alten beschikken en het zo verder medische hulp te laten verlopen zoals het zal verlopen. Maar indien wij pijnstillers kunnen geven die hun pijn zal wegnemen, ook al zou dat tot hun einde lijden, wie zijn wij dan om die pijnverzachters niet te gunnen?

Euthanasie in India

Op Bio Edge werd het geval besproken van Ms Shanbaug die in een permanent vegetative staat heeft verbleven voor bijna 40 jaren.


Ms Shanbaug has been in a permanent vegetative state for nearly 40 years. In 1973 she was a nurse on duty at King Edward Memorial Hospital in Mumbai when she was savagely sexually assaulted by a wardsman. Ever since the hospital staff has taken care of her magnificently. The Court praised them as an example for all of India.

The justices declared that Ms Shanbaug should be allowed to live because she had such loyal friends, rejecting a request from an activist who felt that her life lacked human dignity. However, it set down principles which were poorly informed and badly phrased. It failed to distinguish between "passive euthanasia" and withdrawal of burdensome treatment and it appears to assume that ordinary nutrition and hydration is life support.

India's Supreme Court allows "passive euthanasia"

Priester weigert uitvaart voor ge-euthaniseerde

NEDERLANDSE BISSCHOPPEN VERDUIDELIJKEN STANDPUNT OVER EUTHANASIE

BRUSSEL (KerkNet/RKK) – In een verklaring naar aanleiding van een priester die weigerde voor te gaan in een kerkelijke uitvaart van een parochiaan die ervoor koos zijn leven te laten beëindigen door euthanasie, nuanceren de Nederlandse bisschoppen het katholieke standpunt ter zake. “Als betrokkene daartoe heeft besloten, terwijl hij door emoties, angst en stress was overmand, is zijn innerlijke vrijheid en daarmee de toerekenbaarheid van de daad verminderd. In deze situatie kan de priester na rijp beraad tot de conclusie komen dat hij voor betrokkene een kerkelijke uitvaartplechtigheid kan houden.”

De bisschoppen maken ook duidelijk dat er wel degelijk alternatieven bestaan voor euthanasie en dat het een opdracht is om pijn en andere symptomen naar vermogen te bestrijden. “Hierbij kan men, wanneer er geen alternatieven voorhanden zijn om het lijden tot draaglijke proporties te verminderen, het risico nemen dat als bijwerking van zware pijnstillende middelen het leven wordt verkort. Tevens is het geoorloofd door slaapmedicatie het bewustzijn te verminderen of te onderdrukken, ook al kan dat leiden tot bespoediging van het levenseinde. Voorwaarde hierbij is dat op geen enkele andere manier pijn en andere symptomen tot draaglijke proporties kunnen worden teruggebracht en de dosis van de toegediende slaapmiddelen niet uitgaat boven wat nodig is voor de symptoombestrijding.”

(Kerknet)

Documenten
Naar de verklaring van de Nederlandse bisschoppen

Oppassen met levensbeëindiging

Plaisier: Pas op met levensbeëindiging

Levensbeëindiging bij mensen die 'levensmoe' zijn, staat haaks op een bijbelse en christelijk geïnspireerde moraal. Dat zegt Arjan Plaisier, scriba van de Nederlandse Protestantse Kerk in reactie op het burgerinitiatief 'Uit vrije wil'.

Dag schrijft Plaisier in de actualiteitencolumn 'commentaar bij de tijd'. Hij maakt daarbij wel een onderscheid tussen levensbeëindiging bij levensmoeheid en bij ondraaglijk en onbehandelbaar lijden. De kerkleider heeft moeite met het eerste punt.

Hij concludeert dat levensmoeheid vaak voorkomt bij mensen. Dit heeft volgens hem verschillende oorzaken, maar het antwoord hierop moet geen levensbeëindiging zijn. "Levensmoeheid doet een beroep op anderen. Het doet een beroep op de christelijke gemeente om oog te hebben voor elkaar. Het vraagt om adequate pastorale zorg en aandacht".

Plaisier bedoelt met andere woorden: mensen die levensmoe zijn, moeten we niet de vrijheid geven om het leven vaarwel te zeggen. We moeten juist zorg geven aan die mensen.

Het burgerinitiatief 'Uit vrije wil' verzamelde in de afgelopen weken ruim 40.000 handtekeningen waardoor het debat over hulp bij zelfdoding op de agenda van de Nederlandse Tweede Kamer komt.

Bron: IKON

Lees hier de hele column van Plaisier

Stichting 'Schreeuw om leven' tegen abortus op huishoudbeurs

Stichting Schreeuw om Leven staat dit jaar opnieuw op de Huishoudbeurs in Nederland om daar de bekende modelletjes van het ongeboren kind uit te delen.
 Bert Dorenbos: "We hebben er 10.000 en hopen er zo veel mogelijk kwijt te kunnen. Veel mensen reageren enthousiast op onze actie. 'Het is een echt kindje!' zeggen veel mensen. Waneer men er dan achterkomt dat er in Nederland zulke kinderen worden geaborteerd reageren veel mensen geschokt. 'Dat kan toch niet,' hoor je dan." Volgens Dorenbos is er een kennisachterstand onder de Nederlandse bevolking die ertoe leidt dat "abortus niks voorstelt."

"De Bijbel leert dat God ons heeft geschapen, er een zondeval is gekomen en er dus lijden in de wereld is. In de huidige samenleving past dat lijden niet; we doen er alles aan om dat lijden uit de samenleving te laten. De zoektocht naar genot en eigen wil zet zich voort. Christenen worden hier door beïnvloed en hebben dan ook vaak compassie voor het lijden wat men vindt in de wereld. Om die reden laten christenen zich weinig uit over abortus en euthanasie. Men heeft medelijden voor het jonge meisje dat zwanger wordt, of de oude vrouw die kanker heeft, terwijl de daad van abortus of euthanasie een gruwel is. Filipenzen heeft het echter over 'deelgenoot zijn van het lijden'. Lijden is een gelegenheid om dichter bij God te komen. Tegenstanders van God willen daarom deze genade weghalen."

Bert Dorenbos: "Ook doordat prediking in kerken niet meer profetisch is, zetten christenen zich niet meer sterk in voor euthanasie en abortus. Het consumentisme heeft veel invloed op het christendom; er wordt gepredikt wat mensen willen horen zonder evenwichtig over oordeel en zonden te prediken. Hierdoor verandert de moraal van christenen. Deze afzwakking van ons moraal wordt gestimuleerd doordat christenen hun Bijbel minder lezen. Dit heeft weer tot gevolg dat we ethisch gezien een verslapping meemaken, omdat we niet doordrongen zijn van de waarheid. Denk daarbij ook aan de rol van lijden in de kerk. Wanneer hier geen zicht op is, kan men geen houding aannemen ten opzichte van abortus en euthanasie omdat men te veel compassie voor euthanasie en abortus krijgt. Gelukkig zie ik wel een Reveil van jonge mensen die hun stem weer duidelijk willen laten horen. Daar ben ik heel blij om."

Het Katholicisme in België anno 2010

In vijf jaar is het aantal Belgen dat zich katholiek noemt afgenomen van 65 procent naar 60 procent nu, zo blijkt uit een enquête van de krant Le Soir van vorige zaterdag.
In plaats van het katholieke geloof zijn er in België iets meer ongelovigen gekomen: zij vormen nu 31 procent van de bevolking, tegen 28 procent vijf jaar geleden. Het aantal moslims bleef gelijk rond 4 procent, terwijl er andere bronnen van 25 % spreken.

Volgens de enquête, uitgevoerd door Dedicated Research, is 61% van de katholieken geen tegenstander van euthanasie, 39% is al evenmin gekant tegen abortus.

Belgen bidden ook minder vaak dan vijf jaar geleden. Nog slechts 14 procent bidt er meermalen per dag, bijna half zo weinig als in 2005. Het aantal katholieken dat elke zondag naar de mis gaat bleef stabiel rond 12 procent, terwijl op de televisie gewag wordt gemaakt van slechts 6%.

Journalist Ricardo Gutierrez van ‘Le Soir’ stelt vast dat de paus als een eenzame in de woestijn preekt inzake zeden en seksuele moraal. “Bijna één Belgische katholiek op twee (48%), en bij vrouwen zelfs 56%, zegt de katholieke leer inzake seksualiteit nooit te volgen. Bijna 90% van de katholieken is voorstander van contraceptie.”
Nauwelijks 1% van de Belgische katholieken zegt de leer inzake bio-ethische kwesties en seksualiteit wel degelijk te volgen.


Bijna de helft van de rooms-katholieke Belgen is voor het homohuwelijk en een grote meerderheid zou geen problemen hebben met gehuwde priesters (73% tegenover 66% in 2005). Slechts een zeer kleine minderheid kan zich vinden in de seksuele moraal van het Vaticaan. De uitlatingen van de nieuwe kardinaal Léonard omtrent homoseksualiteit, lokken ook bij de Belgische katholieken gemende reacties.

48 procent van de rooms-katholieke Belgen is positief of zeer positief over het homohuwelijk. Dit is positiever dan het landelijke gemiddelde van 40 procent.

Daarnaast heeft 90 procent van de rooms-katholieken geen moeite met voorbehoedsmiddelen waar kardinaal Léonard ook tegen is, (tegenover een landelijk gemiddelde van 41 procent) en is 39 procent niet tegen abortus.

De jezuïet en commentator Tommy Scholtes zegt aan ‘Le Soir’ dat hij niet verbaasd is over de resultaten, omdat de katholieke Kerk veeleisend is voor zijn gelovigen. “Zij schuift trouw naar voor, in een samenleving waarin de zeden verwilderen. Wij verdedigen het ideaal van de liefde binnen een stabiele relatie, gebaseerd op wederzijds respect en waarbij voortplanting niet bij voorbaat wordt uitgesloten. Maar dat betekent niet dat de Kerk ook meteen diegenen veroordeelt die dit ideaal niet bereiken.”