Tussen christelijke gemeente en dagelijks leven een diepe kloof

 Als men rond zich kijkt ziet men heel wat mensen die zich uitgeven als Christen maar toch eigenlijk niet leven zoals een Christen hoort te leven.

Volgens theoloog en evangelist Nico Grijzenhout zouden wij als kerk weerbaarder kunnen geweest zijn als we een gemeente waren zoals de nieuwtestamentische gemeenten. 

Hij schreef het boek ‘Vitaal gemeente-zijn' waarin hij onder meer stelt dat het gemeentelijke leven en het dagelijkse leven van christenen te vaak afzonderlijke domeinen zijn geworden:

 “Tussen de christelijke gemeente en het dagelijkse leven is sprake van een diepe kloof. Dit maakt het erg lastig om de eigen christenen betrokken te houden en om de aansluiting te vinden bij de andere burgers.’’

In zijn boek schetst Grijzenhout dat het nieuwtestamentische gemeenteleven zich grotendeels in nauwe samenhang met de dagelijkse leefpatronen ontwikkelde.

“Naast de officiële godsdienstige bijeenkomsten – zeg maar onze kerkdiensten – ontmoetten de christenen elkaar in spontane bijeenkomsten. Verder hielden zij elkaar vast met behulp van een netwerk aan (liefde)maaltijden in hun huizen. Ook verspreidden zij het Evangelie via hun persoonlijk relaties, hun andere contacten en in hun dagelijkse ontmoetingen.”

Afscheiding van 1834

Een kerkgemeenschap is iets levendigs. Hoe meerdere kerkgemeenten bij zich bij elkaar aansluiten of aansloten is zeer wisselvallig. Doorheen de geschiedenis is er in het christendom heel wat gepalaverd over doctrines, regels en wetten. Zo zijn er in het christendom heel wat verschillende denominaties ontstaan.

Geen enkel land bleek gespaard te blijven van scheuringen in haar kerkgenootschappen.

In Nederland kwam in 1834 een aantal gemeenten en predikanten buiten de Nederlandse Hervormde Kerk (NHK) te staan. Dat moment en die beweging worden de Afscheiding genoemd.

De rede, het verstand, had in de 18de eeuw met de verlichting een grote plaats gekregen.  Het gevolg was dat de prediking op veel plaatsen dor en droog werd en de harten van mensen niet meer raakte. Voor de Bijbelse leer van zonde, schuld, verdorvenheid, de noodzaak van bekering en rechtvaardiging door het geloof was er steeds minder plaats. Predikanten die vasthielden aan de gereformeerde belijdenis kregen het hierdoor moeilijk.

Ook had koning Willem I op 7 januari 1816 het ”Algemeen Reglement voor het bestuur der Nederlandsche Hervormde Kerk” (NHK) goedgekeurd. Deze kerkorde verving de Dordtse kerkorde van 1619. Dat riep verzet op. In de kerk zagen velen het reglement als een ongewenste inmenging van de koning.

Er kwam heel wat kritiek op de NHK en vonden gelijkgezinden dat zij hun eigen weg moesten gaan.

Ds. Hendrik de Cock (1801-1842), predikant in Ulrum, had een kritisch boekje geschreven over de leer in de NHK en zich uitgesproken tegen verschillende gezangen. Dat leidde in 1834 tot zijn afzetting, maar de kerkenraad van Ulrum bleef achter hem staan. Ds. De Cock en zijn volgelingen scheidden zich in oktober 1834 officieel af van de NHK en tekenden de ”Acte van Afscheiding of Wederkeering”. Ds. Cock werd vastgezet en zijn gezin moest uit de pastorie.

Maar enkele duizenden leden van de NHK in heel Nederland volgden het spoor van ds. De Cock. Alleen al in Groningen en Drenthe ontstonden binnen twee jaar tijd ruim dertig afgescheiden kerken. Ook in andere delen van het land ontstonden afgescheiden kerken. Ds. Anthony Brummelkamp (1811-1888) was de voortrekker in Oost-Nederland; in Zuid-Holland was ds. Hendrik Scholte (1805-1868) de leider en in Zeeland ds. Huibert Jacobus Budding (1810-1870).

Vanaf de Gereformeerde Kerken onder het Kruis loopt er een lijn naar de Gereformeerde Gemeenten (in Nederland). De Oud Gereformeerde Gemeenten in Nederland hebben hun wortels vooral in de Ledeboeriaanse gemeenten die ontstonden toen ds. L. G. C. Ledeboer in 1840 werd geschorst. Hij sloot zich kort aan bij de Christelijke Afgescheiden Gemeenten, maar ging uiteindelijk toch zijn eigen weg.

Rituelen en en tradities belangrijker dan intiem geloofsgevoelen

Dezer maanden met de CoViD-19 pandemie is duidelijk geworden hoe bepaalde gelovigen niet zonder hun kerkgemeenschp kunnen omdat ze het plezier en spektakel missen. Sommigen waagden het zelfs toch nog met grote getallen samen te komen ook al werd dat ten volste afgeraden of was het zelfs verboden. Maar daar zag men in bepaalde landen bepaalde gelovigen hun voeten aan vegen terwijl zij zich verdedigden dat Gods Wetten hoger zijn dan de staatswetten en dat God van hen verlangt dat zij samen komen.

Velen vergeten dat God er wel op staat dat mensen denken aan de veiligheid en gezondheid van anderen en dat men het leven van anderen niet in gevaar mag brengen. En dat deden meerderen wel, tot ergernis van de verzorgers die hierdoor nog meer werk hadden.

Als men naar sommige kerkgemeenschappen kijkt is het geen wonder dat sommige buitenstaanders denken of de indruk krijgen dat het in de kerk meer draait rond regels, rituelen, formules en tradities. Voor bepaalde denominaties, waarbij de Rooms en Orthodoxe Katholieken in het bijzonder is dat zeker zo. Wij stevenen nu af op voor hun heilige dagen waarbij hun gelovigen het liefst ook thuis zo veel mogelijk mensen ontvangen en plezier maken.

Sommige priesters en predikanten vinden juist dat die regels, tradities en rituelen er uiteindelijk zijn om vriendschap te versterken, uit te zuiveren en zonodig te herstellen. En om die band gaat het ook wel in het geloofsleven. Een eenling geloof is niet bijzonder. Geloof moet door meerderen beleden worden. Maar of die heidense rituelen daarbij zo nodig zijn, betwijfel ik. Wij moeten namelijk volledig afstand nemen van al die heidense tradities en rituelen. Dat wil wel niet zeggen dat wij nu in deze donkere en eenzame dagen geen lichtjes zouden mogen gaan branden. Indien men wil mee doen met de actie van VTM of overal lichtjes te laten branden, kan men dat als gelovige ook gerust doen. Hierbij moet niets onchristelijks bij gezocht worden. Ook kunnen zulke acties juist een verbondenheid van de mens vertonen, welk in deze tijden echt nodig is.

Het opzetten van lichtjes kan in deze corona crisis wat licht in de duisternis brengen. Maar laten wij daarbij ook eens verder denken over het Licht dat in de wereld kwam en dat velen de komende maand gaan vieren. 

Maar laat iedereen ondertussen het menselijk zo wel het kerkelijk samen komen in levende lijve achterwege laten. Daar is de tijd nog steeds niet voor gekomen Wij horen ten allen prijze nog steeds sociale afstand te houden en onze 'lijfelijke' of 'wezenlijke' contacten tot het minimum te beperken.

Laten wij nu juist de tijd nemen om tot onszelf te komen en in eigen gesloten kring God te herontdekken en herbeleven. Laten wij de intimiteit met Hem aan gaan in plaats van met vele anderen op de een of andere manier samen te komen op een bepaalde locatie, zij het een kerk of thuis.

Terwijl een groot deel van de mensen aangeeft hoe zij snakken naar die Kersttraditie, is het tijd om aan anderen duidelijk te maken dat jij een andere keuze hebt gemaakt en wil gaan voor een dieper gaand geloof.

 

Wanneer u een ware volger van Jezus wil zijn #1 Geestelijke ondersteuning

In het leven moeten er regelmatig keuzes gemaakt worden. Een heel belangrijke keuze is die op geestelijk vlak.

Men heeft heel wat religieuze groepen in de wereld waarbij in sommige landen de kerken hun aanhangers zien toe nemen terwijl in andere landen de aanwezigen in een kerkdienst sterk afnemen.
In sommige landen is er één bepaalde Kerk die het overwicht heeft. Voor België mag dat de Rooms Katholieke Kerk zijn. Maar dat is wel heel bedrieglijk. Heel wat ouders laten nog steeds hun kinderen dopen bij die kerkgemeenschap maar geloven niet echt. In protestantse middens kan men dan wel vaste kerkgangers vinden die hun geloof gemeend willen belijden. Maar men kan er niet naast zien dat in België (en Nederland) de islam aan aanhangers wint. Men kan zich de vraag stellen hoe zulk een keuze wordt gemaakt bij mensen van hier waar zogezegd een Joods-christelijke traditie heerst.

Het zoeken naar Diegene die achter het geheel van ons universum zit is de reden waarom zo velen hun gading vinden in het islamitisch geloof. Daar zien zij dat er over één Ware God wordt gesproken Die verantwoordelijk is voor de schepping en tot wie wij kunnen koen voor vrede (islam) te vinden.

Vele landgenoten hebben de Katholieke Kerk afgezworen wegens de vele schandalen die er hebben in plaats gevonden. Wat zij echter vergeten is dat naast die katholieke Kerk heel wat andere kerken in het Christendom bestaan waar zij hun toevlucht zouden kunnen nemen. Ook voor die kerken die de Enige Ware God beminnen en lofprijzen.

Heel wat mensen zijn gedegouteerd geraakt aangaande de behandeling van de Katholieke Kerk betreft de vele pedofilieschandalen. Erg genoeg zijn er mensen die dat gelijk zijn gaan schakelen met priesters en geestelijken in het algemeen, waardoor zij lak hebben gekregen aan alles dat met theologen of geestelijken uit het christendom te maken heeft. Meerderen vergeten dat een imam ook een geestelijke is of staan daar niet echt bij stil. Toch gaan zij bij die moslimgemeenschap op zoek naar geestelijke ondersteuning, en in vele gevallen weten zij dat daar te vinden.
Spijtig genoeg moeten wij vaststellen dat heel wat misnoegden over de Katholieke Kerk niet de moeite doen om na te gaan welke andere mogelijkheden daar zijn in het Christendom. Velen beseffen ook niet dat daar ook de christenheid is die voor de zoekende en voor de gelovige in God een oplossing kan bieden.

+

In deze reeks

1. Wanneer u een ware volger van Jezus wil zijn #1 Geestelijke ondersteuning
2. Wanneer u een ware volger van Jezus wil zijn #2 Christenheid tegenover christendom 
3. Wanneer u een ware volger van Jezus wil zijn #3 Groeiende beweging uit Joodse sekte De Weg 
4. Wanneer u een ware volger van Jezus wil zijn #4 Openbare prediking en Wederdopers 
5. Wanneer u een ware volger van Jezus wil zijn #5 Volgers van een godheid Jezus of navolgers van de ware Jezus
6. Wanneer u een ware volger van Jezus wil zijn #6 Volgers van de ware Jezus zijn volgers van Jeshua of Jeshuaisten
    

Gereformeerde Kerken vrijgemaakt zijn in beweging

De Gereformeerde Kerken vrijgemaakt zijn in beweging. Het oude liedje over de ‘enige ware kerk’ wordt steeds minder gezongen. Ook in vroeger tijden dachten overigens lang niet alle vrijgemaakten zo over hun eigen kerk.

Erik Drenth ziet daarvoor twee redenen:

de ontkerkelijking en de EO. Doordat steeds minder Nederlanders naar de kerk gaan, ontstaat er de afgelopen decennia een nieuwe saamhorigheid onder christenen. Onderlinge verschillen krijgen minder de nadruk, de gezamenlijke boodschap voor ‘de wereld’ meer. De Evangelische Omroep speelt daar een belangrijke rol in.

Vandaag kan men in de kerkgemeenschappen een heel spectrum van links tot rechts vinden. De conservatieven worden alsmaar minder geliefd in de contreien waar internet elkeen tracht te verleiden met vele youtube filmpjes.

Zelfs de Christadelphian gemeenschap ontsnapt niet aan het conservatieve en progressieve kader. De Belgische Christadelphians mogen door sommigen te progressief gevonden worden en worden daardoor door bepaalde personen terzijde gelaten. Zij willen niet mee helpen om de kleine Belgische gemeenschap op te bouwen of om verder mee aan het uitvoerige predikingswerk mee te werken.
Het valt zelfs op dat ook al doen de Belgen de verspreiding van het blad "Met Open Bijbel" dat in Nederland gedrukt wordt door de Nederlandse Broeders in Christus en sturen zij vele Nederlandse contacten door naar hun Nederlandse collegas, is dit een eenrichtingsverkeer waar men ziet dat de Nederlandse website geen enkele melding maakt van de Belgisch hoofdwebsite noch van de vele Christadelphian websites die worden bestuurd vanuit België.
Men zou verwachten dat de broederliefde gemeenschappelijke erkenning zou teweeg brengen, maar ook in zulk een kleine gemeenschap ziet men dat zulks niet evident is in deze wereld, waar er eerder een zin voor machtspositie is, en velen deze enkel naar zich toe willen trekken in plaats van het Lichaam van Christus open te trekken in een samenwerkingsverband waarbij eenieder samen werkt in naam van Jezus Christus.

Als in zulk een kleine gemeenschap het al zo moeilijk lijkt om mensen te motiveren om samen te werken hoe moeilijk moet het dan niet zijn in gestructureerde organisaties waar er een hiërarchie heerst. Daar heeft eenieder een plaats toebedeeld gekregen en willen velen op die ladder omhoog klimmen. Hiervoor willen zij gerust toegevingen doen, al was het theologische toegevingen, want de roep naar macht is hoger dan de roep tot zuivering van de leer.

Hierdoor denken wij dat het ook voor vele kerken moeilijk zal zijn om echt in deze nabije toekomst veranderingen in hun gemeenschap aan te brengen, ook al liggen vele van die kerkgemeenschappen leeg te lopen.

Als er dan ook predikers uit die kerk gaan lopen kijkt men er tegenwoordig niet meer zo van op, maar vindt men dat wel fout of ernstig.
Begin deze maand stapte een vrijgemaakte voorganger in Nederland over naar de PKN. De van oorsprong orthodoxe Gereformeerde Kerken vrijgemaakt (GKv) raken een predikant kwijt aan de brede Protestantse Kerk in Nederland. Dat zal wel een liberaal geworden vrijbuiter zijn zeggen dan velen.

Maar ook zij zien niet in waarom er misschien zulk een liberale gedachte kan optreden zoals er bij de Belgische Christadelphians heerst.
Dominee Huib Wilschut stapt op, uit onvrede met relatief recente ontwikkelingen in de GKv. De gepromoveerde theoloog ergert zich aan

 “De leegheid en banaliteit van kerkdiensten die mijn vrouw en ik in onze vakanties bezochten”. 

 Hendrik (Henk) Vreekamp (Hoevelaken, 14 december 1943) is een Nederlandse theoloog en predikant binnen de Nederlandse Hervormde Kerk (tegenwoordig Protestantse Kerk in Nederland). (Photo credit: Wikipedia)

Wilschut, die sinds 2005 voorganger is in Smilde, wil op termijn voorganger worden in een gemeente van de Gereformeerde Bond binnen de PKN. Binnen de Evangelische Omroep en de evangelische kerkgemeenschap mogen verschillende stemmen uit de middenorthodoxie spreken, en ook in reformatorisch kringen is er waardering voor de van oorsprong Evangelische (vandaar die naam) Omroep. Dat daarmee ook de opwekkingsbundel en de beamer hun intrede doen in sommige GKv-gemeenten, is sommigen een doorn in het oog.

Wilschut was één van degenen die zich keerde tegen het opnemen van Stroom Amsterdam als deelnemende gemeente in de GKv. Deze nieuwe missionaire gemeente heeft een veel vrijere vorm dan bestaande vrijgemaakte kerken. Hij maakte daar bezwaar tegen, als onderdeel van de club van professor Jochem Douma, gereformeerdblijven.nl. Opmerkelijk genoeg zal Wilschut nu geen onderdeel zijn van dezelfde kerk als het door hem bestreden Stroom Amsterdam, maar van dezelfde kerk als atheïstische predikant Klaas Hendrikse.

Op 10 oktober 2013 had H.J.C.C.J. Wilschut een brief gestuurd naar de kerkenraad van de Gereformeerde Kerk (vrijgemaakt) te Smilde, waarin hij – op termijn – zijn vertrek uit de GKv aankondigde en zijn voornemen melde om zich samen met zijn vrouw te voegen bij de Protestantse Kerk Nederland (PKN), om daar een gemeente van gereformeerde bondssignatuur te gaan dienen.

Hijzelf wist wel dat zulk een daad verbazing kon oproepen. Daarom kon de gemeenschap van hem  een verantwoording verwachten waarin hij duidelijk de ontwikkelingen in deze kerken en voor hem voor stelde.

Je moet je niet afvragen indien een predikant zelf zich al slachtoffer vindt van een toenemend gevoel van vervreemding. Hoe moet het dan niet aanvoelen voor de leden van die gemeenschap?

De dominee schrijft:

Voor mijn besef verliezen de GKv in toenemend tempo het gereformeerd karakter. 

De leegheid en banaliteit van kerkdiensten die mijn vrouw en ik in onze vakanties bezochten, deden ons uitwijken o.a. naar gemeenten van gereformeerde bondssignatuur. Wij ervoeren er geestelijke herkenning. In dit klimaat voelden we vaak ons meer thuis dan in eigen kerkhuis. 

Deze dominee is niet de eerste die daar in Nederland de GKv heeft verlaten. Met geen ervan wenste hij te willen meegaan ook al herkende hij een deel van de bezwaren.

Maar ik zag niet dat de grondslag van het kerkelijk leven werd aangetast. Dus ben ik gebleven en heb ik geprobeerd op mijn plaats – met name in het blad Nader Bekeken – een bijdrage te leveren aan het gereformeerd karakter van de GKv.

De ontwikkelingen in eigen kerkverband, de afkeer van afscheidingen die daar plaatsgrepen en de live ontmoeting met gereformeerd kerkelijk leven in de PKN hebben bij mij vanaf 2007/2008 een nieuwe bezinning op gang gebracht in het denken over de kerk. Ik ging (opnieuw) bij Calvijn en andere reformatoren te rade. En kreeg meer oog voor de Bijbelse grondregel: Waar het Woord is, is de kerk – en niet andersom. Het bracht mij tot de overtuiging dat de hervormd-gereformeerde gemeenten te beschouwen zijn als ware kerk in de zin van art. 29 NGB, al beschouwde ik aanvankelijk het geheel van de PKN nog als valse kerk.

Dit is voor ons een goed teken in de kerkgmeenschap. Wij kunnen namelijk niet méér hopen dat er nog meer predikers op zoek zoudne gaan naar de oorspronkelijke kernteksten vna het geloof, namelijk de Heilige Schrift zelf. Dat Woord van God moet namelijk de Kerk maken. Het moet de gemeenschap kneden en alle plooien gladstrijken in die gemeenschap. Maar waar dat woord niet voldoende gezaaid wordt zal het ook niet veel kansen krijgne om op te schieten in eht verdorde landschap.

Nochtans moeten wij vaststellen dat daarbij toch nog vele predikanten niet durven dieper of verder gaan en graag bij de traditionele waarden blijven en bij de band van volhouders aan de dogma's. de dogma's verlaten zou hen al te zeer in drijfzand kunnen brengen en in eenzaamheid doen verdrinken.

door dat vasthouden aan de 'goegemeente' heeft de verlatende dominee zijn denken niet gewijzigd.

Ik heb steeds meer begrip gekregen voor het argument in hervormd-gereformeerde kring: een kerk, waar ruimte is voor het Woord, mag je niet afschrijven en verlaten als een valse kerk. Ik herkende er het onderwijs van Calvijn in, die zegt dat je een kerk pas mag verlaten wanneer daar officieel de grondwaarheden van het christelijk geloof worden ontkend en trouwe belijders worden buitengesloten of gedwongen worden om aan goddeloosheid mee te doen.

Dat bracht anderen en uiteindelijk ook hem tot een dubbele positie, waarbij hij begrip had voor 'Afscheiding' en 'Doleantie' in een situatie van buitensluiting.

 Zij hadden weinig andere keus dan te vertrekken. Maar eenzelfde begrip heb ik voor de gereformeerde belijders die bleven in de NHK en meegingen met de PKN: er bleef ruimte voor gereformeerd kerkelijk leven en gereformeerde prediking, dus hadden zij geen echte noodzaak om te vertrekken. 

Overigens was deze overtuiging voor mij geen reden om dan maar hals over kop de GKv te verlaten. Het onderwijs van Calvijn is ook toepasbaar op de GKv. Een kerk die geestelijk op hol is geraakt, is nog geen valse kerk geworden. Pak je verantwoordelijkheid op de plaats waar God je gesteld heeft. Die visie heb ik ook uitgedragen in mijn boekje Afscheiding? uit 2010. Dus ben ik gebleven, zolang ik kon. 

Katwijkse kerk (Photo credit: Wikipedia)

In 2012 zag men in de Lage Lanen de schandalen in de kerk de kop opsteken en liet de verdeeldheid van het kerkverband zich in meerdere gemeenten gelden.

In meerdere gemeenten begon men ook te zoeken naar manieren om de leegloop te kunnen stoppen en verwachte men dat te kunnen doen door een ander soort prediking en een andere koers. Mara die koerswijziging in de verschillende gemeenschappen, waardoor deze ook zeer anders begonnen te zijn dan de vergelijkbare gemeenschappen brachten velen in verwarring en brachten zowel voor de kerkgangers als voor de predikanten en priesters veel spanning.

Zo kon ook H.J.C.C.J. Wilschut het niet meer aanzien dat zijn gezondheid er onder leed.

 Na een periode van ziekte ben ik het toch weer gaan proberen. Het wilde niet meer. In het ontstane klimaat kan de gemeente niet floreren en kan ik niet langer voluit functioneren.

Voor hem en zijn vrouw was het duidelijk dat een nieuwe start in een andere gemeente in de GKv (zo die al gegund wordt) weinig oplost. Hij besefte dat op termijn hij elders ook tegen dezelfde problemen aan zou gaan lopen.

Meer dan één van mijn collega’s kan daarover meepraten en krijgt dezelfde verwijten als het gaat om gereformeerde prediking: te somber, te zwaar, te weinig blij, enz. En ben je behoedzaam in de koerszetting, dan ben je conservatief, te rechts. Je wijkt af van de sfeer en koers van het kerkverband als geheel.

Het hoort m.i. bij de nood van de GKv. Er is geen wijkplaats voor klassiek gereformeerd kerkelijk leven en prediking. Daarvoor is het kerkverband te klein. De ingeslagen koers van een mainstream laat zich dan ook in heel het kerkverband gelden, al verschilt het tempo plaatselijk. Dus krijg je steeds weer plaatselijk spanningen. In ieder geval ben ik er persoonlijk in vastgelopen en op afgeknapt. 

Voor hem leek het dus een Principiële keus

Ooit begon het pad van de afgescheiden traditie in Nederland bij de NHK van 1834. Bij het zoeken van een nieuw kerkelijk onderdak mag de vraag voorrang hebben: Is de situatie in de PKN – waarin o.a. de NHK zich voortzet – van dien aard, dat je moet blijven verdergaan op dit pad? Volgens ons niet. Het betekent een keus voor de PKN als zodanig, niet alleen voor het gereformeerde deel daarvan. Trouwens, ook de situatie in gemeenten van gereformeerde bondssignatuur idealiseren we niet, al ervaren we er geestelijke herkenning.

 Er is heel wat in de PKN wat een gereformeerd belijder moeite geeft, het achterwege blijven van leertucht op personen voorop. Plaatselijke gemeenten kunnen de gestalte van de kerk verliezen, wanneer er de grondwaarheden van het christelijk geloof weersproken worden. Alleen, daarmee is de PKN als zodanig nog niet kerk àf. In alle gebrokenheid is de belijdenis van God als de drie-enige God gebleven. En is er alle ruimte om Woord en sacrament overeenkomstig de inzetting van Christus te bedienen. Wat tegelijk hoop geeft voor heel de kerk. Ik kan mij dan ook goed vinden in de woorden van G.D. Kamphuis (in: Licht op de kerk, Zoetermeer 2003, p. 133-134):

 Waar het Evangelie van kruis en opstanding niet meer klinkt, verdwijnt de kerk, plaatselijk, classicaal, lande­lijk. Waar en vals liggen dicht bij elkaar, komen in dezelfde kerk voor. (…) De meest zuivere kerk kan valse kerk worden. (…) Waar Christus’ woord klinkt, daar is Zijn bruid, Zijn Kerk, al maakt ze deel uit van een ernstig gedeformeerde kerk. Maar zelfs voor die kerk is er hoop. Zolang de verkondiging niet tot zwijgen wordt gebracht. Want, de Geest maakt levend. Daarom, omdat Christus Koning is, hebben we hoop voor de kerk. Waar Gods Woord gepredikt wordt en de sacramenten bediend worden, daar is ons Hoofd. En waar Hij is, kunnen wij ook zijn.

Vandaar dat mijn vrouw en ik principieel voor de PKN kiezen en ik daar ook graag – als God het goedvindt – als predikant het evangelie wil verkondigen. Ik ben echt niet veranderd in mijn visie op de binding aan de gereformeerde belijdenis en andere zaken waarover ik mij in het blad Nader Bekeken en op www.gereformeerdekerkblijven.nl heb uitgelaten (met uitzondering van mijn visie op de kerk). Integendeel, ik word hervormd om gereformeerd te blijven.[1]

 Voor hun besef was vertrekken onvermijdelijk geworden, maar heeft hij niet het idee dat hij mensen in de steek laat.

 Ik heb dit niet gezocht. Natuurlijk doet het pijn om het kerkverband en de plaatselijke gemeente te verlaten. Je blijft, zolang je kunt. Helaas, in onze situatie kan het niet langer.

Hij sluit af met wat hij schreef aan de kerkenraad van Smilde:

 Laat het u en ons tot troost zijn, dat we elkaar in Gods handen mogen aanbevelen. Die sterke handen, die nooit hebben misgetast – ook niet wanneer mensen elkaar moeten loslaten. En die eens al Gods kinderen voorgoed samenbrengen.

  Erik Drenth schrijft:

Dat een vooraanstaand orthodox predikant de GKv vaarwel zegt, is een veelbetekenend signaal. De kerkmuren van weleer staan niet meer, en daarmee verliest het genootschap een stuk van z’n bestaansrecht als onafhankelijke kerk. Het vertrek van hardliners zoals Wilschut, zal in de toekomst hopelijk mogelijk maken dat er toenadering ontstaat tussen kerken die na ogenschijnlijk triviale meningsverschillen uit elkaar gescheurd zijn. Het ontstaan van 3GK Deventer is daarvan een mooi voorbeeld.

---

[1] De Nederlandse Hervormde Kerk bestaat niet meer. In dat opzicht kun je niet langer ‘hervormd’ worden. Tegelijk dienen gemeenten met gereformeerde prediking in de PKN zich als regel aan als ‘hervormde gemeenten’. Ik word lid van de PKN. Maar weet mij in het bijzonder verbonden aan het denken in deze gemeenten. Vandaar deze manier van zeggen.

+
Vindt ook:

De kerk moet blijvend hervormd worden

Related articles

• Christadelphian Youths to hold conference in Bo City

Christelijke, geestelijke zaken kunnen leiden tot hoogmoed

Dick Pieterman ziet om zich heen dat ook christelijke, geestelijke zaken kunnen leiden tot hoogmoed. En daarom is het volgens hem nodig om te leven vanuit genade, "een levensprincipe dat God ons wil leren." Deze maand leidde Pieterman op conferentiecentrum De Betteld Bijbelstudies voor zowel jongeren als volwassenen over het thema 'Genade, Gods mooiste woord'.

De spreker, actief op de Bijbelschool van Nehemia Ministries, legde uit dat de Bijbel bestaat uit het oude en nieuwe verbond. "Het nieuwe verbond heeft het oude (de wet) geannuleerd. Dat verbond is afhankelijk van ons geloof in Christus. Er zijn bepaalde voorwaarden waardoor we ons kunnen verbinden met God. In het oude verbond was dat onze gehoorzaamheid. Dat is tegelijkertijd een probleem, want we zijn niet altijd gehoorzaam. De wet openbaarde dan ook de verdorvenheid van de mens. In het nieuwe verbond is onze relatie niet langer afhankelijk van het feit of we het wel of niet goed doen. Onze relatie met God is nu gebaseerd op het bloed van Jezus. En dus hoeven we niet in een kramp te zitten en kunnen we ontspannen leven."

Pieterman geeft voorbeelden over het "ellebogenwerk" dat er in de huidige kerken op valt.

 "Men kan zeggen: 'Mijn kerk is beter dan jouw kerk, want wij hebben de juiste leer' of 'Wij zijn veel charismatischer dan jullie'. Het goede kan soms nog giftiger zijn dan het kwade. Jezus had geen enkel probleem met hoeren en tollenaren, maar wel met religieuze mensen die dachten het goede te doen. Dat principe zien we in het oude en nieuwe verbond."

"De wet is door Mozes gegeven, de genade en waarheid zijn door Jezus Christus gekomen. De wet was bedoeld voor een tussenfase. Christus is het einde van de wet en zorgt ervoor dat een ander principe gaat gelden."

Wij kunnen er in komen dat hij verlangd te zien dat mensen die Jezus Christus volgen dan ook onder die genade van christus zullen vallen en er ook naar zullen leven. Naar de leer van Christus Jezus leven valt echter veel mensen moeilijker dan hij doet voorschijnen. Eerst en vooral wensen de meeste mensen vast te houden aan de tradities en geven er ook de voorkeur aan om bij een gekende of grotere kerkgemeenschap deel uit te maken.

Het is wel zo dat genade ons van eigen eer berooft, maar dan moeten wij ons in alle nederigheid aan die Genade durven onderwerpen. En onderwerping is nu net iets dat bij de meeste mensen moeilijk valt te rijmen met hun ego.

De spreker geeft toe.

 "We willen graag eer behalen door bijvoorbeeld te zeggen: 'toen ik veertig dagen had gevast, gaf God opwekking in Nederland'. Maar bij genade moeten we ons verlies erkennen. In genade kunnen we alleen roemen in Christus. Hoe ruiterlijker we ons verlies toegeven, hoe overvloediger de genade over ons leven toestroomt. Daarom is genade de kracht van God, die ons in staat stelt te leven zoals God wilt. Dit geeft mij een passie om Hem te kunnen gehoorzamen en voorkomt dat we roemen in onszelf. Genade kost de ontvanger niets en de Gever alles."

Nederlandse man vervrouwelijkt volgens Jaap Marinus

Zou dit niet even stof kunnen doen oplaaien: volgens Jaap Marinus wordt de Nederlandse man vrouwelijker.

Als hij naar de man kijkt tijdens de reformatie, in het jaar 1517, ziet hij een heel ander gezin dan dat van vandaag. Vrouwen werkten niet, dat deed hun man. De vrouw zorgde voor de kinderen en het huishouden, de man voor brood op de plank. De rollen zij nu nog wel niet omgekeerd maar wij merken wel een grote verschuiving in het rollen pakket van man en vrouw in onze huidige samenleving.

kerk in Hoek (Photo credit: Gerard Stolk (vers l'Assomption))

Volgens Jaap Marinus in "Groei Evangelische Beweging door feminisering Nederlandse man" hebben man en vrouw vandaag even veel te zeggen en gaan over de kinderen in discussie waar ze bij zijn. De kinderen mogen zich in deze discussie mengen. Niet meer autoritair, maar ‘autoritatief’. Praten. Gevoelens delen. De vrouw werkt, al dan niet parttime. De man snijdt de groente aan het eind van zijn pappa-dag.

Men kan ons inzien geen bezwaar vinden in de verdeelde huishoudtaken en in een gelijkschakeling van man-vrouw. Maar dat hoeft ons inziens niet te betekenen dat de man vervrouwelijkt. Dat getuigd nog van het patroon denken en van het ongelijkstellen van man en vrouw als menselijk wezen, waarbij de man nog een soort hiërarchische positie zou moeten innemen.

Zijn al de mensen die een beroep doen dat in het huishouden door vrouwen wordt gedaan dan eerder man-vrouwen? Zijn al de beroepskoks volgens hem maar 'vrouwen'?

Emancipatie hoeft helemaal het kerkbezoek niet in de weg te staan. Het door hem aangehaalde probleem van de aangroei van homoseksuelen is ook zo iets dat onterecht is, want er zijn wel altijd mannen en vrouwen geweest die zich tot de eigen sekse aangetrokken voelde. Nu durven zij er echter meer voor uit te komen en wordt het niet meer zo verdrongen. Maar homoseksualiteit en genderproblemen is iets van alle tijden.

R.K. Heilige Geest Kerk te Heerenveen (Photo credit: Wikipedia)

Wat in de kerk nu wel problemen oproept is de bespreking en rollenverdeling in de kerk die met die nieuwe openheid gekomen is. sommige mensen vinden dat de kerkgemeenschap zich ook verder moest laten ontwikkelen zoals de burgergemeenschap ontwikkeld.

Relaties en de visie op homo’s en vrouwen zijn voor velen redenen om bij een kerk weg te gaan en zelfs het tijdstip werd door sommige respondenten in het onderzoek van Marinus vorig jaar, genoemd als een reden.

Dat de oudjes de kerk vullen en hun ouderwetse gedachten op de voorgrond willen houden is een stereotype beeld dat buitenkerkelijken soms van de kerk hebben, maar natuurlijk niet waar is. Maar om vrouwen, homofiele mannen of vrouwen kerkfuncties te laten uitvoeren heeft niets te maken met het mee gaan in de tijd, maar alles met de vorderingen die zijn vastgesteld door de Schepper, die wel degelijk op de hoogte is van de verschillende mensen maar wel degelijk weet wat het beste is voor de Kerk.

zij die denken dat het neit mee gaan met de tijd een reden is van de kerkverlating moeten zich dan ook vragen stellen waarom velen juist de hedendaagsere richtingen en de charismatische gemeenschappen een reden noemen om de kerk te verlaten.

Zij die oproepen tot juist de mogelijkheid van een persoonlijke relatie met Jezus Christus, 'no matter' welke persoonlijke ingesteldheid, waarbij persoonlijke voorkeuren naar anderen geen rol spelen, maar waar het de Kracht en het Werk van de Heilige Geest is die op de voorgrond staan. Daar waar men gelooft in de verdieping en ervaring, dit alles op basis van persoonlijke bekering, ondervinden ook moeilijkheden om hun leden te behouden of om nieuwe mensen aan te trekken.

Die gemeenschappen waar men vindt dat alle gelovigen  een missionaire taak hebben, ondervinden juist moeilijkheden om mensen aan te trekken en om mensen te motiveren om die missionaire taken op te nemen. Het getuigen voor God ligt de meeste mensen niet nauw aan het hart. Velen trekken trouwens hun neus op voor mensen die werkelijk durven van deur tot deur gaan om te evangeliseren, zoals bijvoorbeeld de Getuigen van Jehovah.

De gemeenschappen waar bij de nadruk op individuele godservaring in wedergeboorte en levensheiliging ligt hebben het ook niet zo makkelijk om mensen in de kudde te houden. Opvallend is dat het verlangen en aansturen op geestelijke opwekking en het uitzien naar een spoedige wederkomst van Jezus en/of de komst van het Koninkrijk van God geen aantrekkingskracht meer blijkt te hebben op de meerderheid van de mensen. Voor velen is het zelfs een afschrikking dat charismatische kerken de nadruk op de genadegaven van de Heilige Geest, het spreken in tongen, genezing op gebed, profetie, het ontvangen van visioenen en het uitdrijven van kwade geesten leggen. Dat kwade geesten gedoe zou voor minder kunnen doen afschrikken, maar heeft volgens mij weinig te maken met de charismatische kerk. wat wij zien is dat er veel mengvormen van kerkgemeenschappen ontstaan, waarbij de mensen ook geen duidelijke lijnen meer te zien krijgen. En volgens ons is die onduidelijkheid, de niet rechtleinigheid er meer oorzaak van dat vele mensen de kerk vaarwel zeggen.

Volgens Marinus is het ‘t een of ‘t ander: óf de vlotte jongeman met zijn onversterkte akoestische gitaar is de enige twintiger en de rest is grijs, óf de kerk is gevuld met kinderen, een grote jeugdgroep en jongvolwassen getrouwde stellen die de scepter zwaaien. Natuurlijk horen daar de ‘singles in de kerk’ ook bij. Een gezonde balans tussen jong en oud heeft hij zelden in een kerk gezien. Hand in hand met vergrijzing lijkt de aandacht voor jongeren te gaan.

Algemeen vindt men in de kerkgemeenschappen een gebrek aan dialoog en ontbreekt volgens mij de durf om openlijk af te gaan op de Schriftuurlijke regels en op de niet hiërarchische structuur van de kerk die Jezus wenste te zien.
Volgen Christus Jezus is er geen één die meer of minder is dan de ander. Ook in de gemeenschap van volgers van Jezus hoort er niemand dichter bij Christus te zitten dan een ander. Iedereen heeft volgens Jezus zijn eigenwaarde maar ook zijn of haar specifieke warde voor de gemeenschap. Iedereen kan gelijkwaardig bijdragen tot de gemeenschapsopbouw en gemeenschapswerking.

Het gebrek aan vrijheid van meningsuiting dat veroorzaakt wordt door kerkleiders was reeds een groot probleem in de vroegere eeuwen maar vandaag de dag nemen de mensen het niet zo maar dat bepaalde zaken hen zonder mogelijkheid van weerwoord hen worden opgedrongen. Enkele antwoorden op de enquête: Leiders overheersen en deze moeten gevolgd worden; er is geen ruimte voor dialoog en democratie ontbreekt; leiders onderling voeren soms een machtsstrijd en sommigen gaan naast hun schoenen lopen.

Dat naast de schoenen lopen hebben ze in België goed kunnen zien met de reacties van op pedofiele daden beschuldigde Katholieke kerkleiders.

Sommige gelovigen willen ruimte voor dialoog en vonden dat niet in de vorige kerk. Het gesprek aangaan wordt vaak gemeden. De onderwerpen zijn verspreid over bijna alle redenen van kerkverlating die langs kwamen en zullen komen. Gesprekken over leiderschap, geloofstwijfel, de kloof tussen de leer en het leven en andere onderwerpen. Daar moet over gepraat kunnen worden.

Jongeren vinden ‘het gesproken woord’ door de dominee als instrument van God waarschijnlijk al lang niet meer het belangrijkste van de dienst.
Voor een groot deel van de mensen zal het niet aan hun te verrichten taken in het huishouden liggen dat zij de kerk gaan verlaten. Sommigen stopten met naar de kerk gaan omdat de wederhelft niet gaat of omdat de zondagochtend ingevuld wordt met aandacht voor het gezin. Vreemd genoeg blijven vele kerken vasthouden aan het voorzien van hun kerkdienst vroeg in de ochtend op zondag, terwijl er nog een hele dag voor het grijpen ligt. Anderen wisselden van kerk omdat de vorige gemeenschap te weinig ruimte bood voor de kinderen.
Verrechtsing van de prediking, levenswandel en gemeente-zijn, toenemende vrijzinnigheid, het loslaten van de Bijbel, strakkere structuren waar alleen gemeenteleden welkom zijn en evangelische tendensen in de NGK, zijn allemaal redenen waarom in Nederland gelovigen ofwel overstappen naar een andere kerkgemeenschap of er de voorkeur aan geven die last van verplichtingen nu eindelijk is helemaal weg te nemen en de kerk te verlaten.

God en Jezus zijn geen machthebbers in de evangelische kerk. Maar volgens de Christadelphians geeft God wel de regels aan voor het vormen van kerk. Hierbij zijn er niet wel bepaalde tijdstippen zoals een zondag morgen. volgens de Heilige Schrift moet de liefde vooraan staan in de kerkgemeenschap en hoort iedereen respect op te brengen voor eenieder in de gemeenschap. Voor ons is het duidelijk dat er neit zulk een rolverdeling moet zijn als in de traditionele kerken. Zelfs een dominee als overheersende persoon in een kerk is geen 'must'. Het zijn mensen die functies hebben gecreëerd in het kerksysteem en tradities hebben opgebouwd waarvan zij nu denken dat er niet mag van afgeweken worden.

Volgens ons is de relatie met God en met Christus in het verdomhoekje geraakt en heeft men in veel kerkgmeenschappen te veel aandacht gaan schenken aan de machtstructuur in die kerk en aan het 'verwen' element van de mensen die men maar kost wat kost in de gemeenschap moest houden. door van hier naar daar te zweven om iedereen toch maar tevreden te houden heeft men zulk een onduidelijkheid geschapen dat ook de kudde het noorden kwijt geraakte.

Lees ook:

1. De grootste oorzaak van kerkverlating: ouderwetse kerkdiensten #onderzoek
2. Christenen doen niet wat ze zeggen en zeggen niet wat ze doen #onderzoek
3. Leiders die geen ruimte voor dialoog laten… #onderzoek
4. Geloofsafval resulteert in kerkverlating. Duh. #onderzoek
5. Charismatisering oorzaak van kerkverlating #onderzoek
6. Toenemende vrijzinnigheid oorzaak van kerkverlating #onderzoek
7. Vergrijzing oorzaak van kerkverlating #onderzoek
8. Kinderdoop of volwassendoop en de afhankelijkheid van het lidmaatschap #onderzoek
9. Homo’s en vrouwen. Hete hangijzers in kerkelijk Nederland #onderzoek
10. Groei Evangelische Beweging door feminisering Nederlandse man

Kerkshoppen: "Arrogant tegenover kerklidmaatschap"

Vandaag willen de meeste mensen er een bewuste levensstijl op nahouden.

Voor de meeste mensen komt het er vandaag op aan om 'rijkdom' en 'roem' te vergaren. Vooral de vele hebbedingetjes bekoren de jongeren die liefst niet te veel tijd besteden in te diepgaande dingen. Voor sommigen voelt het leven nu vaak als een optelsom van losse onderdelen (gezin, kerk, samenleving), terwijl ze snakken naar een geïntegreerde, verdiepende manier van zijn. 

De laatste decennia is de evangelische beweging overspoeld door hypes. Er kwamen succesformules voor gemeentestichting voorbij, modellen voor laagdrempelige gemeentes en bevrijdingsleringen in alle vormen en maten. Een gevaarlijke ontwikkeling. Dit soort hypes leiden ons namelijk af van de eenvoudige toewijding aan Christus.
Meer en meer zijn de kerkgemeenschappen gaan afdrijven van het 'oorspronkelijke christendom'. De evangelische kerken  verwijten gevestigde kerken vaak dat ze het Evangelie verborgen hebben achter veel theologie en een uitgebreide liturgie. Maar de evangelisch-charismatische beweging heeft net zoveel of nog meer ingewikkelde stokpaardjes en nieuwe gebruiken toegevoegd. De eenvoud en de bescheidenheid die je proeft in de Didachè vormt vooral een contrast met de huidige praktijk.

Volgens Anke Oussoren  zijn we zijn een land  gevormd door het christelijk geloof, maar tegelijk  verliest (in het Westen) het christelijk geloof zijn invloed, niet (alleen) vanwege onchristelijk gedrag, maar ook doordat christenen geen duidelijk antwoord hebben op de werkelijkheid waarin we leven. We weten niet goed meer hoe we in onze cultuur het geloof vorm kunnen geven. 

De christelijke schrijver Michael Svigel vraagt zich af wat mensen er toe aan zet om hun kerkgemeenschap te verlaten en of dat om Bijbelse redenen is.

Op dit platform hebben wij er al op gewezen dat er een trend gaande was waarbij meerdere mensen meer de entertainment waarde van een gemeenschap opzochten in plaats van het spiritueel verrijkende.

Sommigen willen een meer spannende kerk. Anderen verlaten hun kerk vanwege bepaalde leerstellingen. En weer andere christenen verlaten hun gemeente in een sleur van ontevredenheid: na een paar maanden of jaren zoekt men weer iets nieuws. Deze arrogante houding ten opzichte van het plaatselijk kerklidmaatschap komen we onder (evangelische) christenen vandaag de dag regelmatig tegen.
Vele christenen begrijpen kennelijk niet dat al die "randvoorwaarden" uiteindelijk amusement zijn en totaal niets met Christus te maken hebben. Ik heb een paar dagen geleden een misselijkmakende "preek" van een "gemeente-bouwer" aangehoord. Deze man zette de gemeente erg onder druk, tot beschamens toe beweerde de man dat wanneer je niet veel geld aan de gemeente geeft, je niet welgevallig bent in de ogen van God. Maar ja, als je een bouwmarkt huurt en deze voor ontzettend veel geld als "kerk" in richt moet je de schaapjes, lees: slachtoffers, onder grote druk zetten en veel geld van hen aftroggelen.

"Mensen verlieten de kerk vanwege gebrek aan discipline," schrijft Michael Svigel verwijzend naar passages over de kerkelijke tucht (Mattheüs 18:15-17) en zedeloosheid in de gemeente (1 Korinthiërs 5:11-13). "Maar dit gebeurde altijd met als uitgangspunt dat de persoon in kwestie zich zou bekeren en terugkeren in de gemeente."
 "Als gelovigen de Bijbel als gids beschouwen, is er geen reden om uit ontevredenheid of woede de kerk te verlaten."

De vraag waar het meestal dan ook om gaat is 'past deze kerk wel bij mij?' Heeft het dezelfde normen en waarden? Voelt het goed? Vind het dezelfde zaken belangrijk? Is de band goed? De spreker niet te saai?

Hoewel God wil dat wij trouw zijn aan onze kerkelijke gemeente en van ons een positieve bijdrage verlangt, kunnen we dat niet beperken tot Gods leiding in ons leven. Af en toe wil God mensen ergens anders plaatsen voor Zijn eigen doeleinden. Maar ook daarin dienen we voorzichtig te zijn, te communiceren met leidinggevenden in de kerk en zoeken naar raad.

Kerkshoppen zonder ernstig en eerlijk op zoek te gaan naar Gods wil, is minachting ten opzichte van God. De Heer zal ons leiden in het nemen van verstandige en godsvruchtige beslissingen over onze betrokkenheid bij de plaatselijke kerk."


Libbe Brinkman schrijft:

Wij zien hier op het vaste land bij bepaalde protestantse kerken ook een tendens op dezelfde toer op te gaan als de Amerikaanse evangelische kerken waar men zich er niet te beroerd voor vindt om schuldgevoelens op te dringen bij mensen om zo meer geld in de kassa te krijgen.

Sommigen vinden dat de predikers te arrogant zijn geworden, anderen vinden dan weer dat de kerkgangers te arrogant zijn geworden en zich boven de geestelijke willen plaatsen.

Is het echter wel een arrogante houding of heeft men ook veel kerkverlaters die zich werkelijk niet thuis voelen in hun kerkgemeenschap omdat die gemeenschap zich arrogant heeft opgesteld tegenover de maatschappij? Als wij de houding van de Rooms Katholieke Kerk van de laatste jaren bekijken en hoe die omgesprongen is met de vele seksschandalen in haar rangen kan men gerust begrijpen dat men die gemeenschap vaarwel hebben gezegd. Men kon moeilijk geloofwaardigheid behouden in een gemeenschap die niet eerlijk, open en bloot, onomwonden haar fouten wenste toe te geven maar zich bleef verhullen in verbloemingen van personen en doofpotoperaties.

Ook kon men in meerdere kerken het gemis aan discipline opmerken en volgens ons is dat terecht één van de goede redenen waarom mensen, indien zij hier hun gemeenschap over berispten en geen verandering zagen, verlieten. Het valt ook op dat een groot deel van de kerkgangers geen discipline had en daarmee genoodzaakt werd om de kerk te verlaten. Ontucht zal hierbij wel de meest voorkomende oorzaak zijn van de kerkverbanning.

Svigel wijst ook op valse leraren en ketters, die vanuit de kerkelijke gemeente aanhangers vergaren. Andere aanleidingen om een kerkelijke gemeente te verlaten, komt hij niet tegen.

Martin Rozestraten schrijft:

Ik heb een keer een gemeente verlaten vanwege een puur leerstellige kwestie:is God één of is Hij een samengestelde eenheid bestaande in drie personen? God is niet een schizofrene God! "Hebben wij niet allen één Vader? Heeft niet één God ons geschapen?" (Maleachi 2:10). 

Hij zelf heeft dan later, na jarenlang een Broeder in Christus geweest zijnde, die gemeenschap ook moeten verlaten wegens ongetrouwheid aan zijn eerste ongelovige vrouw. Hij is dan ook overgestapt naar de Messiaanse Christenen die er ook enkele andere geloofsovertuigingen op na houden, zoals het blijven vasthouden aan de oude wetten van het eerste verbond, terwijl de Christadelphians geloven dat bepaalde Mozaïsche wetten niet meer van toepassing zijn.

Zo zie je maar dat dikwijls een zelf weggaan van de kerkgemeenschap of een uitstoting van een gemeenschap regelmatig om meer dan één reden kan zijn. Meestal gaat het om een combinatie van verscheidene facetten.

Ook kan men zien dat er aan kerk shoppen wordt gedaan doordat er verdeeldheid is tussen kerken en kerkgangers, en dat deze niet van elkaar willen leren. 

 Erwin de Ruiter vindt dat de hedendaagse kerkganger consument is in de kerk.

Ook Ernst van Olffen vindt dat:

Volgens ons ligt daar ook een groot probleem van de interne discussies en van de ontevredenheid van vele mensen of van hun gevoel van tekortkoming. Velen kennen niet genoeg de eigenlijke teksten van de Heilige Schrift. alsook zijn er veel mensen die eerder willen vasthouden aan tradities en dan lak hebben aan wat de Bijbel bepaalt. Een grote groep mensen wil eigenlijk een kerk opbouwen naar eigen believen en hun eigen patronen en voorkeuren volgen.

Volgens de Ruiter moet de kerk zijn best doen om zichzelf te verkopen als meest flexibel, eigentijds, inspirerend, met goede kinderopvang, airco,  ergonomisch verantwoorde stoelen, HD-beamer, leuke groep leeftijdsgenoten... en ga zo maar door.

Hij denkt dat er 2 elementen een rol spelen in de consumerende rol van de gemiddelde kerkganger.
Naar zijn idee raakt de kerk de weg kwijt. Als hij bijvoorbeeld nadenkt  over het inzetten van gaven en talenten in de de kerk ziet hij dat dit is voorbehouden aan een select gezelschap en eerder gericht is op talenten dan daadwerkelijk bovennatuurlijke gaven.

Vandaag willen weinig mensen nog dienen. Meestal willen ze bediend worden. En aan 'vuile taakjes' zoals poetsen willen ze hun handen niet vuil aan maken. Maar in een gemeenschap moet het huis en de omgeving ook onderhouden worden en zijn er mensen nodig voor allerhande taken.

Betreft het geestelijk werk moet het Woord van God op de eerste plaats staan en moet de meeste aandacht gaan naar de Bijbel lezing en Bijbel studie. De andere elementen zoals het zingen van liederen of muziek maken komen slechts op het tweede (of derde) plan. Naast de Bijbellezing moet namelijk het gebed een verder voorname plaats in nemen.

Bij het bestuderen van Gods Woord moet heel de gemeenschap haar zeg hebben en samen bereid willen zijn om meer kennis te vergaren.
Daarbij moeten de gelovigen bereid zijn om in de eerste plaats Gods Wil te doen en niet de wil van de mens.

Svigel zegt hier op:

Kerkshoppen, is een typerend verschijnsel van onze consumptie maatschappij! Waarvoor gaan deze mensen überhaupt naar een kerk, vraag ik mij af, want ik ga nooit naar een kerk om wat te kopen of te halen....... We hebben er wel een prachtig evangelie in de aanbieding! Een kerk is voor mij een plaats om wat te brengen, ten eerste aan God en ten tweede aan de medemensen, die je daar ontmoet! Is dat niet onze opdracht? Zijn wij als gemeenschap niet zelf "de kerk"? Mensen die denken dat ze komen om te shoppen, moeten toch maar eens beginnen om de Bijbel er op na te lezen......

Laatst had ik een Schriftlezing als lector in mijn kerk en na de dienst kwam er een dame naar mij toe en zei, dat wat ik gelezen had zo niet in de Bijbel staat....... Het bleek in het gesprek, dat ze helemaal niet gewend was, dat een lector wel een Schriftgedeelte voordraagt, compleet met alle emoties die het te weeg brengt, in plaats van monotoon voorlezen..... Ik vraag me dan af, hoe zo iemand de Bijbel zelf leest, als ze het überhaupt leest.....

 Het eerste is (1) het postmoderne denken van de hedendaagse christen wat erg beïnvloed is vanuit het humanisme: Het leven is maakbaar, ieder heeft zijn eigen waarheid, het gaat om zelfverwerkelijking in het leven en je moet laten groeien wat er in potentie al is. Ofwel, een ik-gericht denken wat in mijn opinie haaks staat op wat kerk-zijn zou moeten zijn: Gericht zijn op de ander en De Ander. Gemeenschap, kortgezegd.

Dit maakt het vaak verwarrend. Er zijn namelijk allerlei taken in een kerk die ook 'gewoon' moeten gebeuren en die volgens een 'gaventest' bij je zouden kunnen horen. Hoeveel mensen hebben bijvoorbeeld de 'gave' voor wc's poetsen? Opvallend weinig opeens? Of is dat een diendende taak die nu eenmaal moet gebeuren, en dan maar door iemand die geen andere duidelijke gaven heeft? Of is het meer een taak om te 'werken in het koninkrijk van God' zonder daadwerkelijk iets aan de inhoud van je leven te wijzigen.. het lost zo lekker je schuldgevoel af. En de spreker, de oudsten of voorganger? Die hoeven dat natuurlijk niet te doen, die kunnen wat anders beter. Maar wat als ons denken veranderd? Als we zouden bedenken dat we moeten dienen, dat we de minste willen zijn, voeten moeten wassen... ja.. Jezus als voorbeeld hebben?

+
Lees de betrokken artikelen:

Kerkshoppen: "Arrogant tegenover kerklidmaatschap"

Klant in de kerk

Een nieuwe generatie volgelingen van Christus

Related articles

• as promised - the grote kerk

Benedictus XVI treedt af

Voor het eerst in de moderne geschiedenis treedt een paus vroegtijdig  af. De laatste die dat deed was Celestinus V in het jaar 1294. Gregorius XII trad in 1415 af om een einde te maken aan het Grote Schisma, maar een opvolger werd pas na zijn dood in 1417 gekozen. Vorige maandag verraste de 85 jarige Joseph Aloisius Ratzinger de kerkgemeenschap met zijn melding dat hij zou aftreden.
Op 27 februari zal hij als Paus Benedictus XVI afscheid van de gelovigen nemen tijdens een algemene audiëntie op het Sint-Pietersplein. Op 28 februari om 20 uur 's avonds zal Paus Benedictus XVI aftreden.

Derivative Work. Cardinal Joseph Ratzinger (Pope Benedict XVI since 2005) on May 10, 2003, during the celebration of the 750th anniversary of the canonization of Saint Stanislaus in Szczepanów, Poland. Picture taken by Janusz Stachoń and released under CC-BY license by Szamil (www.szczepanow.pl). (Photo credit: Wikipedia)

De 85 jarige paus verwijst naar zijn vergevorderde leeftijd en zegt dat hij 'te weinig kracht heeft om zijn functie te blijven uitoefenen'.

Een woordvoerder van het Vaticaan onderstreept dat het aftreden niets te maken heeft met de 'moeilijkheden tijdens zijn pontificaat'. De paus zelf verwijst naar zijn hoge leeftijd als reden voor zijn terugtreden.
'Na herhaaldelijk tegenover God mijn geweten te hebben onderzocht, heb ik de zekerheid verworven dat mijn krachten, gezien mijn gevorderde leeftijd, niet meer geschikt zijn voor een adequate uitoefening van het ministerie' van paus en bisschop van Rome, zei Joseph Ratzinger in het Latijn.

De wereld van vandaag mag voorwerp zijn van zo veel snelle veranderingen en is dooreengeschud door erg belangrijke vragen rondom het geloofsleven. De laatste maanden heeft de kerk heel wat schandalen moeten incasseren en werden veel mensen geconfronteerd met onaanvaardbare houdingen van meerdere kerkinstellingen.

Enkele decennia geleden waren  er te progressieve verandering doorgevoerd welke door de conservatieve currie moest teruggeschroefd worden.
De Pool en anticommunist in hart en nieren Karol Wojtyla werd in 1978 tot leider benoemd van de grootste godsdienstige gemeenschap ter wereld. Hij treft een postconciliaire kerk aan in zware crisis: scherpe daling van het misbezoek en van de roepingen, hoog aantal echtscheidingen onder katholieken, verwerping van het pauselijk gezag inzake geboorteregeling, een wereld vol ketterijen, … Bij zijn opvolging zorgt Ratzinger er voor een grootscheeps kerkelijk en pastoraal offensief, dat hij zelf de naam ‘restauratie’ toebedeelt. Doel is een versterking van het centraal bestuursapparaat en de uitschakeling van elke vorm van dissidentie binnen de kerk. Ratzinger ontpopt zich snel als een ware grootinquisiteur, wat hem de naam ‘rottweiler van god’ zal opleveren.
Het Zuid-Amerikaanse continent wordt verder op haar vingers getikt en de grote sprekers worden het zwijgen opgelegd. Vrijheidskerken is niet iets dat in het kraam van Rome past.

Ratzinger die nog bij de Hitler Jügend had gezeten zorgt er voor dat ultra rechtse personen de linkse currie vervangen. Er wordt grote kuis gehouden in het Latijns-Amerikaanse netwerk.In bijna alle kerkprovincies worden ultra-conservatieve en uitgesproken rechtse bisschoppen en kardinalen benoemd. In Brazilië alleen al worden een vijftigtal conservatieve bisschoppen benoemd. Op het einde van de jaren tachtig zijn 5 van de 51 bisschoppen van Peru lid van Opus Dei. Chili en Colombia gaan dezelfde weg op. Dissidente bisschoppen worden onder druk gezet: sommigen krijgen waarschuwende brieven, anderen krijgen reisverbod of worden op het matje geroepen. Niemand kan nog iets bereiken zonder een nieuwe eed van trouw te zweren aan het Vaticaan.

In 1984 schrijft Ratzinger de ‘Instructie van de Heilige Congregatie voor de Geloofsleer over enkele aspecten van de theologie van de bevrijding’. Het is een frontale aanval tegen de bevrijdingstheologen, vooral die van Latijns-Amerika. Een jaar later krijgt Leonardo Boff, één van de boegbeelden zelfs spreekverbod opgelegd. De greep op katholieke tijdschriften wordt vergroot: daar waar men het nodig acht censureert men ze, wordt de redactieraad vervangen of worden ze onder financiële druk gezet.
Progressieve pastorale projecten worden aan banden gelegd of zelfs geheel stopgezet. In 1989 wordt de erkenning van de veel te progressief geachte internationale KAJ door het Vaticaan opgeheven. Ze moet de plaats ruimen voor de antilinkse en confessionele CIJOC.

Naast de afbraak van al wat progressief is, worden reusachtige projecten opgestart om de gelovigen weer op het juiste spoor te brengen. Evangelisatie 2000 en Lumen 2000 zijn grootscheepse media-evangelisatieprojecten gericht op Latijns-Amerika, die samen niet minder dan drie satellieten ter beschikking hebben. Deze projecten worden opgezet door rechtse en ultraconservatieve individuen en groeperingen: Communione e Liberazione, Maria-actie, Katholieke Charismatische Vernieuwing, enz. De medewerkers van deze mediareuzen vergelijken hun werk met een soort nieuwe ‘luchtmacht’.
Zij die kunnen lezen worden bestookt met goedkoop uitgegeven religieuze boeken. Voor priesters en religieuzen worden groots opgezette retraites gefinancierd. Voor deze projecten kan de top van de katholieke kerk steevast rekenen op de financiële steun van de zakenwereld.

De Romaans Katholieke Kerk (rkk) ziet zichzelf als het voortgezet werk van de apostel  Petrus. Dit stoelt echter niet op de Bijbelse werkelijkheid, waar de apostels gelijkwaardig werden behandelt en elkaar als gelijken beschouwden. Er was niemand van de apostelen die de zaken overheerste en bepaalde wat de anderen moesten doen. Samenspraak en afspraken waren aan de orde;

De huidige Paus vindt dat : "Voor het besturen van het schip van Sint-Petrus en het verkondigen van het Evangelie, zijn zowel geestelijke als lichamelijke krachten nodig'. Maar die zijn 'zodanig afgenomen tot een mate waarin ik moest erkennen dat ik niet meer in staat ben het mij toevertrouwde ministerie uit te oefenen.' "

"Beste Broeders. Ik heb dit consistorie bijeengeroepen voor drie heiligverklaringen, maar ook om u een beslissing van groot belang voor het leven van de Kerk mee te delen. Na herhaaldelijk tegenover God mijn geweten te hebben onderzocht, heb ik de zekerheid verworven dat mijn krachten, gezien mijn gevorderde leeftijd, niet meer geschikt zijn voor een adequate uitoefening van het ambt. Ik ben mij ervan bewust dat deze functie, vanwege de essentiële spirituele aard, moet worden uitgevoerd met woorden en daden, maar daarom niet minder met gebed en lijden. In de wereld van vandaag, zijn zowel kracht van lichaam en geest noodzakelijk om dit ambt uit te oefenen. De laatste maanden is die kracht bij mij verslechterd, in die mate dat ik daarin het onvermogen herken om het ministerie dat mij is toevertrouwd naar behoren te vervullen."

Pauselijk wapen van 2006 (Photo credit: Wikipedia)

De kerkgemeenschap zou niet mogen over het hoofd zien dat Jezus het fundament van de kerk is en niet de Paus van Rome. De kerkgemeenschap hoort opgebouwd te zijn en vast te staan als een huis op de fundering van de apostelen en profeten. Waarbij de belangrijkste steen, de hoeksteen, Jezus Christus zelf is. Hij houdt het hele gebouw bijeen en is ook de bemiddelaar tussen de mensen en God. De gemeenschap heeft geen andere spreekbuis dan deze hogepriester nodig. Wij horen dus naar Christus toe te gaan. Hij is de levende steen waarop God Zijn bouwwerk neerzet. Hoewel de mensen hem hebben afgewezen of hem een andere rol hebben toebedeeld dan hij werkelijk heeft als zoon van God, is hij voor God zó kostbaar dat hij hem uit alle anderen heeft uitgekozen. elkeen die iets voor de kerkgemeenschap voor God voelt moet zich door God laten gebruiken als levende stenen, waarmee Hij Zijn geestelijk huis bouwt. En dat niet alleen, zij zijn allen ook als de 'heilige priesters' die door Jezus Christus zo veranderd werden, dat zij God geestelijke offers kunnen brengen, die voor Hem aanvaardbaar zijn. In de Boeken staat het dat een kostbare steen is uitgekozen, die in Sion is neergelegd en waarop Jezus zijn huis zal bouwen. Wie vol vertrouwen op hem bouwt, zal niet bedrogen uitkomen.


“20 gebouwd op de grondslag der Apostelen en Profeten, waarvan Christus Jesus de hoeksteen is. 21 In Hem wordt heel het gebouw bijeen gehouden, en rijst het op tot een tempel, heilig in den Heer;” (Efeziërs 2:20-21 CANIS)

Petrus zelf begreep dat niet hij maar Christus Jezus de Rots was.

“4  Nadert tot Hem, de levende steen, -door de mensen verworpen, maar uitverkoren en kostbaar bij God, 5 en laat u als levende stenen opbouwen tot een geestelijke tempel, bestemd voor een heilig priesterschap, dat geestelijke offers brengt, welgevallig aan God door Jesus Christus. 6 Daarom staat er in de Schrift: "Zie, Ik leg in Sion een uitverkoren steen, een kostbare hoeksteen; En wie in Hem gelooft, wordt niet beschaamd." 7 Voor u dus de eer, omdat gij gelooft. Maar voor wie niet geloven, blijft het gelden: "De steen, die de bouwlieden hadden verworpen, Is hoeksteen geworden;” (1 Petrus 2:4-7 CANIS)

“8 Nu sprak Petrus, vervuld van den Heiligen Geest, hun toe: Oversten van het volk, en oudsten! 9 Wanneer we heden gerechtelijk worden verhoord over een weldaad aan een gebrekkig mens be- wezen, en over het middel waardoor hij genas, 10 dan zij het u allen en heel het volk van Israël bekend, dat deze man gezond hier voor u staat door de naam van Jesus Christus van Názaret, dien gij hebt gekruisigd, maar dien God heeft opgewekt uit de doden. 11 Hij is "de steen, die gij, de bouwlieden, hebt verworpen; en Hij is de hoeksteen geworden."” (Handelingen 4:8-11 CANIS)

Wij moeten beseffen dat God Jezus uit de dood heeft gehaald en verhoogt heeft om hem te maken tot hoofd van de gemeente met een priesterschap dat geen opvolgers behoeft.

“23 Daarenboven, die anderen zijn priesters geworden in grote getale, omdat ze door hun dood verhinderd werden aan te blijven. 24 Maar Hij bezit een onvervreemdbaar Priesterschap, omdat Hij blijft voor eeuwig. 25 Daarom kan Hij ook ten allen tijde hen redden, die tot God komen door zijn bemiddeling, daar Hij altijd leeft, om hun Middelaar te zijn.” (Hebreeën 7:23-25 CANIS)

 “We weten, dat Christus, opgewekt uit de doden, niet meer sterft, en dat de dood geen macht meer over Hem heeft;” (Romeinen 6:9 CANIS)

 “Want de man is het hoofd van de vrouw, zoals Christus het Hoofd is der Kerk, Hij die de Verlosser is van het Lichaam.” (Efeziërs 5:23 CANIS)

 “22 "en alles heeft Hij onder zijn voeten gesteld." En Hij heeft Hem aan de Kerk geschonken als Hoofd van alles; 23 zij is zijn Lichaam, vol van Hem, die alles in allen vervult.” (Efeziërs 1:22-23 CANIS)

Deze gelegenheid moeten wij te baat nemen om eens ernstig na te denken over de werking van Gods Heilig Kerk. Na al de schandalen in de Katholieke Kerk en de regelmatige machtswisselingen, moeten wij er eens op toe zien of dat daar weldegelijk aanspraak kan gemaakt worden op een 'heilige stoel' met zogenaamde opvolgers van de heilige Petrus, als een zogenaamde eerste Paus.

Pope Benedictus XVI at a private audience (january,20 - 2006) (Photo credit: Wikipedia)

Als men de Handelingen van de apostelen er op na leest zal men merken dat er niet bepaald een hiërarchie heerste in de eerste kerk. Trouwens had Jezus zich tegen een rangorde verzet en gezegd dat diegenen die God wilden dienen dat in bescheidenheid moesten doen zonder enige verwachtingen van eigen gewin of machtspositie. allen moesten gelijken zijn als broeders en zusters, met liefde voor elkaar.


+
Lees verder:

Paus Benedictus XVI 'ontbreekt kracht om verder te doen' 

Paus Ratzinger: grootinquisiteur en rottweiler van god treedt af

Joseph Ratzinger, paus Benedictus XVI, gaat met pensioen. Zijn belangrijkste wapenfeiten moet je zoeken tijdens de periode dat hij prefect was van de Vaticaanse organisatie 'Congregatie voor de Geloofsleer'. In die functie was hij namelijk de architect van één van de meest grootschalige ideologische en politieke campagnes uit de naoorlogse geschiedenis, de zogenaamde restauratie om de bevrijdingstheologie te breken. Marc Vandepitte geeft tekst en uitleg.

De lacune in de coverage over paus Benedictus XVIDat hij niet bepaald marxistische sympathieën had, weten we. Maar dat Ratzinger ook niet bepaald hoog opliep met de toenemende invloed van neoliberalisme in een globaliserende wereld en geseculariseerde EU (inbegrepen de hegemonie van economisch denken in het publieke discours), dat wordt een beetje makkelijk onder de mat gemoffeld. De paus uitte bij herhaling kritiek op een bijzonder onevenwichtig verlopend globaliseringsproces, dat de kloof tussen rijk en arm verder vergroot (niet in het minst in de eurozone), gezondheidszorg en andere essentiële diensten commodificeert, en een enorme tol eist op ecologisch vlak.

Grote bewondering van Benedictus voor Celestinus was voorbode van abdicatie
Benedictus XVI was net geen 8 jaar paus
LETTERLIJK. De paus geeft zijn pontificaat op 

In het Engels raden wij u aan om over dat Pausschap te lezen:

Pope Benedict XVI resignsYesterday the Vatican has confirmed that Joseph Aloisius Ratzinger's papacy began in 2005 will come to an end at the end of the month, because Pope Benedict XVI is to resign. This is reportedly only the second time a head of the Catholic church has stepped down. The last time was nearly 600 years ago.

Joseph Aloisius Ratzinger steps down as Pope Benedict XVI
We can not avoid talking about the news of the day. Yesterday the television-programs had their mouthful of the resignation of 85-year-old Joseph Aloisius Ratzinger alias Pope Benedict XVI.

+++

Related articles

• Jacquel Rassenworth's letter to Pope Benedict XVI
• Pope Benedict XVI: A 'simple and humble worker'
• Breaking News:Pope Benedict to Resign on February,28
• Pope Benedict XVI and the road not taken (+video)
• Breaking: The Pope to Resign
• Benedict XVI quits job at Vatican because of age and weakness
• Pope's resignation a new angle to a tough news beat - CNN International
• Petrus Romanus Prophecy; Will The Next Pope Lead To The Apocalypse?
• Pope to resign Feb 28, says spokesman
• Latin a Dead Language? Not Really