Faith, storms and actions to be taken

Today it is very windy. Storms are coming over West Europe. With winds up to 150 km per hour and hail going against the windows we do hear a lot of noise.

In the past Jesus once stilled a storm and got the other men in the boat surprised, wondering who such a man could be that he had control over the weather. they were afraid of the storm but we can imagine that they also could get some fear from that man who could use his voice in such away that even wind and sea obeyed him. (Mark 4:41).

We have already read in Mark of Jesus doing many marvellous healings; a paralysed man, a leper, a man with a withered hand, etc., so that “his fame spread everywhere” (1:28): yet when he stills the storm and “the wind ceased and there was a great calm” (4:39) the  disciples of Jesus then asked each other “Who then is this?”.

Jesus had asked those fishermen to follow him and they had trusted him, being convinced this was a special man sent from higher regions, namely the promised Messiah. though at that time they probably still thought he would come to fight the Romans and get them liberated from this worldly oppression.

Knowing the risks at sea, that storm seemed to have come like not foreseen or not announced. They were very familiar with the lake, so we can imagine that they also knew how the water was behaving. But that time it seemed so different and they were really frightened. Surely they had learnt when there was a risk of weather of this this nature they would not venture out. Matthew, Mark and Luke all record this dramatic event, it was etched in their memory. It is described as “a great windstorm” and the “waves were breaking into the boat”.

As Jesus dramatically stills the storm, he asks, “Have you still no faith?” (verse 40). Faith is something which seems difficult to blend with mankind. People seem to have faith in lots of things, like being it dangerous to walk under a ladder, or to live on the 13th floor, having faith in a lot of people even making some of them into their gods. But having faith in God is a total different matter. who wants to believe in some one or something which can not be seen nor heard, nor felt?

Abraham is one example of faith we do have who showed what happens when a person has the right faith and does the right works. Lots of Christians do not want to believe we need to have works of faith, but in the Holy Scriptures we get many examples of people who showed their faith and got called righteous also because their works. We even find people like the prostitute Rahab and king David who had killed some one to have sex with his wife.

Though at moments going into the wrong the Old testament (and the New testament with Peter for example), shows us how they were taken by faith and regretted their wrongdoing. They repented and took the path of God.

Today we also see lots of people who live like the nation of Israel which had witnessed miracles, the plagues, walking through the sea on dry land and the destruction of the Egyptians armies at the hands of their all-powerful God – the one whose name / reputation was being established by these events, grumbling like their ancestors did against Moses [because of the lack of food (verse 2)]. Moses then could have said, “Have you still no faith?” and we also could ask those who got to know about those miracles and who received so many blessings if they still have no faith.

When we look at how the world is going we can see many who call themselves Christian, but have a life which is not worthy of a Christian. so called Christians do enjoy having sex with more than one person of the opposite or even same sex. Lots of them do not mind telling lies (so called for the good), or taking things from others (it is from work and as such does not belong to a person or would not do any harm, they say as excuse). They use public transport trying to avoid paying for their fair. They look for the cheapest bargain,no matter if their had to be children or other slaves working for it. they do not mind using articles with a big ecological footprint. Many of them also do not mind bullying others at work or in their club. They think they have to live today and not to worry about tomorrow.

Such attitudes we can hardly call an attitude of a real Christian.
Jesus in his parables also warns his listeners about the danger when we do not do the right works that we can miss the entrance of the gates of the Kingdom of God.

Are we willing to here that story or do we prefer to enjoy our life like we have ever done before? do we prefer to follow those teachers who mislead the world saying Christians are saved for ever?

We better listen to what is written in the Holy Bible and see that the storms of God’s judgements are starting to break out on this world. They are going to get worse. News bulletins are full of the detail of countries with problems and catastrophes.
We all need to really get to know our Lord and develop such a measure of faith that makes us certain God is in control whatever may come on this earth.

Meditate on James 1:5-8 and on the second chapter about faith and works.

Please also look at our series on From Guestwriters:

1. Leading people astray!
2. Restitution
3. Comments to James remarks, about Faith and works
4. Luther’s misunderstanding
5. January 27, 417, Pope Innocent I condemning Pelagius about Faith and Works
6. Our life depending on faith
7. Romans 4 and the Sacraments
8. Is Justification a process?
9. Justification – salvation is by grace through faith – JI Packer
10. Faith itself not the cause of justification – Louis Berkhof
11. Letter to the Romans, chapter 3
12. Letter to the Romans, chapter 4
13. Additional comments to the 3rd Letter to the Romans
14. Additional comments to the Letter to the Romans 4
15. Which is worse–works without faith, or faith without works?
16. James 2:14-23 — Justified Dynamic Faith & works
17. James 2:24 – You see then that a man is justified by works, and not by faith only.
18. James 2:25. Likewise, was not Rahab the harlot also justified by works when she received the messengers and sent them out another way?

and read also other articles as:

1. A god who gave his people commandments and laws he knew they never could keep to it
2. Our relationship with God, Jesus and eachother
3. Christ’s ethical teaching
4.  Being Justified by faith
5. Faith Alone Does Not Save . . . No Matter How Many Times Protestants Say It Does
6. A Living Faith #3 Faith put into action
7. A Living Faith #6 Sacrifice
8. Faith and works
9. Bearing fruit
10. Observing the commandments and becoming doers of the Word
11. The first on the list of the concerns of the saint
12. Be holy
13. She who sows thistles will reap prickles
14. Love for each other attracting others
15. Outflow of foundational relationship based on acceptance of Jesus

Related articles

• DIG for Wednesday the 3rd of February.....yes, even in a grace church there is need for repentance.....Romans 2 v 4
• Pelagianism, abundant sex, no works and refugees
• Romans 4:22-25
• The Thorn and The _nd
• To die is gain, no. 1
• Scripture Of The Day - February 5th
• Pefect. One Thing At Which Christians Are Perfect.
• Luther's misunderstanding
• Daily Devotion - Tuesday, January 12, 2016
• The Mountain: Radical Obedience

Invitation to all who believe

Folio 27r from the Lindisfarne Gospels contains the incipit Liber generationis of the Gospel of Matthew. (Photo credit: Wikipedia)

In the gospel there is an invitation to all who believe what God has  promised, to share with Christ in his kingdom, glory, and joy, which invitation is given on certain conditions well defined (1 Thess. 2:12; ; Matt. 25:21) faith in the things covenanted to Abraham and David, and in those taught concerning Jesus, in the Old and New Testaments; immersion into the name of the Father, Son, and Holy Spirit; and thenceforth a life of without which no one will be approved and promoted to the honour and glory of the kingdom ().

John Thomas. (1990; 2002). Comments from Brother Thomas (Pagina 2). Logos Publications.


+++
2013 update:

Related articles

• That wasn't enough for you.....?
• The Man of Lawlessness: An Exegetical Study of 2 Thessalonians 2:1-12
• Around The Table... Ephesian 3:19 - 21, Amplified.
• Sheep And Goats
• The Family: God's Chosen Vessel for Warfare (Malachi 4:5-6)
• Today's Verse for 01/17/2013
• Sunday (January 20): "Jesus manifested his glory at Cana"

Wereld waarheen? #3 De Wortelscheut van David

De wereld waarheen

Voorgaand Wereld waarheen? #2 Gebed om de komst van de koning

• 3. DE WORTELSCHEUTVAN DAVID

DE profeet Jesaja zag eens Gods koningschap in Israël door de lijn van David als een omgehakte boom. Want de tijd zou komen wanneer God tegen Zedekia zou zeggen: "En gij onheilige, goddeloze vorst van Israël, wiens dag komt ten tijde van de eindafrekening, zo zegt de Here HERE: Neem weg die tulband! Zet af die kroon!" (Ezechiël 21 :25-26).

Een treurig beeld was dit, en toch niet helemaal zonder hoop voor de toekomst. Job had eens het contrast gesteld tussen de dood van een mens en het omhakken van een boom. "Want voor een boom blijft er nog hoop; wordt die omgehouwen, hij loopt weer uit, en zijn nieuwe scheuten blijven niet achterwege. Wanneer zijn wortel in de aarde veroudert en zijn tronk in de grond afsterft, dan bot hij weer uit, zodra hij water ruikt, en schiet twijgen als een jonge plant" (Job 14:7-9).

En dat is wat er met de omgehakte boom van Gods koningschap in Israël zou gebeuren. "Er zal een rijsje voortkomen uit de tronk van Isaï [de vader van David] en een scheut uit zijn wortelen zal vrucht dragen. En op hem zal de Geest des HEREN rusten (Jesaja 1: 11).

Het koninklijke vorstenhuis van David zou dus niet uitgeroeid worden. Al is de boom zo laag mogelijk omgehakt, er blijven wortels in de grond en daaruit zal een stronk te voorschijn komen. Het feit dat de boom vrucht zal dragen geeft te kennen dat die nieuwe scheut sterk zal groeien en uitdijen.

Dit is de derde in een reeks profetieën in dit zogenaamde 'boek van Immanuël' (Jesaja 7-12) die de komst van de grote Zoon van David voorzegt. De eerste had uitgezien naar zijn geboorte uit een maagd in Israël (Jesaja 7: 14). De tweede voorzag de vreugde die zijn komst aan zijn volk zou brengen, want groot zou de heerschappij zijn en eindeloos de vrede op de troon van David en over zijn koninkrijk (Jesaja 9:5-6). Deze derde profetie geeft eerst een beschrijving van zijn karakter en van zijn heerschappij en vertelt vervolgens de zegeningen die uit zijn rechtvaardige heerschappij zullen voortvloeien.

In zijn profetieën later in dit boek van de Knecht des Heren vertelt Jesaja herhaaldelijk dat God zijn Geest aan Hem zal schenken. Dit is ook hier gezegd van de Messias: "op hem zal de Geest des HEREN rusten" (Jesaja I 1:2). Bij zijn doop heeft Jezus de kracht van de Geest Gods zonder mate ontvangen, om Hem uit te rusten als Profeet en Geneesheer.

In deze profetie is de Geest Gods meer dan bovennatuurlijke kracht om als profeet te kunnen spreken en wonderen te verrichten. De Geest is de bron van zijn edel karakter. Toen de engel Gabriël Maria vertelde dat zij, zonder gemeenschap met een man te hebben gekend, de moeder van de Messias van Israël zou worden, vroeg ze met gelovige bewondering hoe dat zou kunnen geschieden. De verklaring van Gabriël maakte een ondoorgrondelijk wonder bekend: "De heilige Geest zal over u komen en de kracht des Allerhoogsten zal u overschaduwen; daarom zal ook het heilige, dat verwekt wordt, Zoon Gods genoemd worden" (Lucas 1 :35).

In Jezus' wonderbaarlijke geboorte uit de Heilige Geest ligt de bron van zijn edele karakter dat Jesaja vervolgens beschrijft in drie paren van eigenschappen.

De Geest van de Here in de Mess­as zal er een van wijsheid en verstand zijn. Wijsheid betekent hier meer dan intelligentie: zij is het vermogen een situatie te taxeren, de rechte beslissing te nemen en te doen wat recht is. Verstand heeft betrekking op een goed inzicht en vooral in het karakter van anderen. Er staat van Jezus geschreven: "dat het voor Hem niet nodig was, dat iemand van de mens getuigde, want Hij wist zelf, wat in de mens was" (Johannes 2).

In de tweede plaats zou de Messias een geest van raad en sterkte hebben. Als Koning zou Hij wijsheid nodig hebben om goede raad te geven en een zegenrijk beleid in zijn Vrederijk in te voeren. Deze wijsheid gaat gepaard met de nodige kracht om zijn besluiten uit te voeren tot het welzijn van zijn onderdanen.

In de derde plaats zou de Messias uitgerust worden met de geest van "kennis en vreze des HEREN". Kennis van God in de Bijbel is vooral de ervaringskennis van een levende relatie met Hem. In deze zin zei Jezus in gebed:

"Dit nu is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige waarachtige God" (Johannes 17:3). Deze kennis bezat Jezus als geen ander: "Niemand kent de Vader dan de Zoon en wie de Zoon het wil openbaren" (Mattheus 12:27). In deze kennisrelatie met God neemt eerbied voor Hem de eerste plaats in: "De vreze des HEREN is het begin der kennis" (Spreuken 1:7). De grote verering voor de Vader, die Jezus tijdens zijn aardse leven voortdurend liet zien, zal kenmerkend zijn ook voor zijn heerschappij en zal aanleiding geven tot ontzag voor God overal in zijn Rijk.

De koning in Israël was tevens de oppermachtige rechter, maar zijn oordeel was afhankelijk van wat de getuigen in een zaak hem vertelden. Maar de Messias zal niet steunen op wat anderen hebben gehoord en gezien. Hij zal de gave hebben van alwetendheid en zal in staat zijn een billijk oordeel te vormen. Het zijn vooral de armen en onaanzienlijken in zijn Rijk, die maar al te vaak in het verleden uitgebuit werden, die hiervan het meest voordeel zullen hebben. "Hij zal niet richten naar hetgeen zijn ogen zien, noch rechtspreken naar hetgeen zijn oren horen; want hij zal de geringen in gerechtigheid richten en over de ootmoedigen des lands in billijkheid rechtspreken" (v.3-4).

De bewoners van het wereldomvattende Rijk van de Messias zullen bestaan uit mensen van allerlei slag. Vooral aan het begin zullen velen de nieuwe levenswijze die zij moeten aanleren moeilijk accepteren en sommigen zullen rebelleren. Psalm 2 voorziet een algehele opstand tegen de Koning bij de oprichting van zijn Rijk. "Waarom woelen de volken en zinnen de natiën op ijdelheid? De koningen der aarde scharen zich in slagorde en de machthebbers spannen samen tegen de HERE en zijn gezalfde: Laat ons hun banden verscheuren en hun touwen van ons werpen."

Terugblikkend op de kracht van Gods woord bij de schepping zei de psalmist: "Hij sprak en het was er, Hij gebood en het stond er" (Psalm 33:9). Zo zal het ook zijn in het Rijk van de Messias: spreken is voldoende om alle verzet ten einde te brengen en rebellerenden van de aarde te verwijderen. "Hij zal de aarde slaan met de roede zijns monds en met de adem zijner lippen de goddeloze doden" (v. 4). Dit is de verklaring van wat de apostel Johannes zag in een visioen van de verhoogde Here: "uit zijn mond kwam een tweesnijdend zwaard" (Openbaring 1: 16). Hetzelfde symbool komt ook in een later gezicht in dit boek Openbaring voor, waar Johannes de Koning ziet uitgaan in de boze wereld van de eindtijd om alles tot onderdanigheid aan Gods wil te brengen: "En uit zijn mond komt een scherp zwaard, om daarmede de heidenen te slaan" (Openbaring 19: 15).

Jezus vertelde eens een gelijkenis van een man van hoge geboorte die naar een ver land ging om de koninklijke waardigheid in ontvangst te nemen. Bij zijn terugkomst geeft hij aan zijn slaven het loon dat zij tijdens zijn afwezigheid hebben verdiend. Waarop volgt: "Doch die vijanden van mij, die niet wilden, dat ik over hen koning werd, brengt hen hier en slacht ze voor mijn ogen" (Lucas 19:27).

Het gevolg van zijn rechtvaardige heerschappij zal vrede zijn voor iedereen. Jesaja beschrijft de idyllische toestand met beeldtaal: "Dan zal de wolf bij het schaap verkeren en de panter zich nederleggen bij het bokje; het kalf, de jonge leeuwen het mestvee zullen tezamen zijn, en een kleine jongen zal ze hoeden". Dieren beelden in de symboliek van de Bijbel soms menselijke machten af, die op agressieve wijze andere dieren aanvallen. Op deze wijze schildert de profeet een toestand van vrede overal.

Het zegenrijke resultaat van deze heerschappij beschrijft de profeet met woorden die ons doen denken aan wat werd gezegd toen het volk Israël terug naar Egypte wilde gaan, en waarmee David zijn profetisch gebed om de komst van zijn Zoon, de Messias, afrondt: "Men zal geen kwaad doen noch verderf stichten op gans mijn heilige berg, want de aarde zal vol zijn van kennis des HEREN, zoals de wateren de bodem der zee bedekken."

In zijn brief aan de Romeinen zegt Paulus dat Christus is gekomen "om de beloften, aan de vaderen gedaan, te bevestigen" (Romeinen 15:8). Deze bevestiging bestaat niet slechts uit de herhaling daarvan in Christus' evangelie maar betekent dat Hij ze ook gestand doet en ten uitvoer brengt. De apostel heeft hierbij zijn oog op Jesaja's belofte van de wortel scheut uit de koningschapsboom van David: "Komen zal de wortel van Isaï, en Hij, die opstaat, om over de heidenen te regeren; op Hem zullen de heidenen hopen" (v. 12). Met deze verzekering sluit Jezus zijn laatste boodschap: "Ik ben de wortel en het geslacht van David" (Openbaring 22: 16).-

Vervolg: Wereld waarheen? #4 Het Lied van de Serafs

Met de Bijbel in de hand 

++

Vindt ook:

Gods wil dat alle soorten van mensen worden gered 

Vertrouwen, Geloof, Roepen en Toeschrijving aan Jehovah #14 Gebed #12 De andere naam 

Een plaats voor een vreemdeling en een vluchteling

Een Groots Geschenk om te herinneren

Een man die de geschiedenis van het mensdom veranderde

Politiek en macht eerste prioriteit # 3 Verhoging van Maria en de Heilige Geest

Het begin van Jezus #2 Aller Begin

Het begin van Jezus #3 Voorgaande Tijden

Het begin van Jezus #6 Beloften van innerlijke zegeningen

Het begin van Jezus #7 Een Nieuwe Adam, zoon van Abraham

Het begin van Jezus #8 Beloofde Gezalfde zoon van God

Het begin van Jezus #13 Een te komen mens

Jezus van Nazareth #2 De zoon van Maria

Jezus van Nazareth #3 De Zoon van God

Jezus van Nazareth #4 Die geen zonde gedaan heeft

Jezus van Nazareth #5 Zijn Unieke persoonlijkheid

Jezus van Nazareth #6 Zijn unieke macht

Jezus van Nazareth #7 Zijn Leven van gebed

De Knecht des Heren #1 De Bevrijder

De Knecht des Heren #2 Gods zwaard en pijl

De Knecht des Heren #3 De Gewillige leerling

De Knecht des Heren #4 De Verlosser

De Knecht des Heren #5 De Gezalfde gezant

Wereld waarheen? #2 Gebed om de komst van de koning 

Wereld waarheen #3 - de wortelscheut van David

Wereld waarheen? #4 Het Lied van de Serafs

Wereld waarheen? #5 De Val van Babel

Dienstknecht voor velen terwille van de waarheid van God

Dienaar van zijn Vader

De Leidsman van geloof

Zalving van Christus als profetische repetitie van de begrafenisrituelen

De Gezalfde en de eerste dag van de feestperiode van Ongezuurde Broden

Geen Wegvluchter

Zoenoffer

Het Zoenoffer

Niemand heeft zulk een grote liefde als hij die zij leven gaf voor zijn vrienden

14 Nisan een dag om te herinneren #4 Een Gedood Lam

14 Nisan een dag om te herinneren #5 De te vieren dag

Gevangenneming en terechtstelling van Christus Jezus

Jezus moest sterven

Achtergelaten aan een paal tot in de dood

Waarom vast houden aan het kruisbeeld

Kruisen en Iconen stukslaan

Zweeds theoloog vindt in historische geschriften dat Jezus niet aan een kruis stierf

Voor de Wil van Hem die groter is dan Jezus

Een Messias om te Sterven

Jezus drie dagen in de hel

Na de sabbat na Pesach, de verrijzenis van Jezus Christus

Ook behoort gij Uzelf niet toe, want gij werd met een prijs gekocht

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #2 Te Doen

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #3 Zoals Jezus

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #5 Verblijven in Christus

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #6 Samenhoren

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #7 Adverteren

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #8 Omgang met Leerstellingen

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #9 Omgang met anderen

Christus kennen is zin geven aan het leven

Niet gebonden door labels maar vrij in Christus

Ongelovige Thomassen, Jezus en zijn God

Hermeneutiek om uit te dragen #8 Tegenspraak

Filippenzen 1 – 2

Wereld waarheen? #2 Gebed om de komst van de koning

Wereld waarheen?

Voorgaand > Wereld waarheen #1 Terug naar Egypte

2. GEBED OM DE KOMST VAN DE KONING

VELE jaren zijn voorbijgegaan sinds David, na zeven jaar regering in de stad Hebron, gevestigd werd in Jeruzalem als koning over geheel Israël. Intussen heeft hij de aloude vijand, de Filistijnen, verslagen en andere omringende rijken veroverd. Eindelijk heeft het volk rust van zijn vijanden en daarmee is de tijd van vervulling gekomen van een belofte lang geleden door Mozes gegeven.

 "Wanneer de HERE u rust geeft van al uw vijanden aan alle kanten en gij veilig woont - dan zult gij naar de plaats, die de HERE, uw God, verkiezen zal om daar zijn naam te doen wonen, alles brengen, wat Ik u gebied" (Deuteronomium. 12: 10-11).

 Die plaats die God voor ogen had, blijkt nu Jeruzalem te zijn. David wil zo graag dat de offers waarover Mozes sprak daarheen gebracht zullen worden en wel tot een heiligdom veel beter dan de oude tabernakel die nog steeds in gebruik is. Hij heeft de ark des verbonds van een andere plaats naar Jeruzalem gebracht en vraagt nu de Here of hij een huis voor Hem mag bouwen.

Gods antwoord is dat Hij van plan is uit Davids afstammelingen een koningshuis te bouwen. Nooit zal het volk een koning hebben die niet uit zijn lijn voortgekomen is. Bovendien zal uit zijn afstammelingen een zeer bijzondere Koning geboren worden, de zoon van David dus, maar tegelijk ook de Zoon van God. "Ik zal Hem tot Vader zijn en Hij zal Mij tot Zoon zijn". Deze belofte is in het Nieuwe Testament in exclusieve zin op Christus toegepast (Hebreeën 1).

In zijn zogenaamde "laatste woorden" ziet David uit naar zijn komst:

"Een rechtvaardige heerser over de mensen, een heerser in de vreze Gods" (2 Samuel 23:3). Dat doet hij ook in Psalm 72, in het slot waarvan wordt gezegd: "De gebeden van David, de zoon van Isaï, zijn ten einde."

Petrus zei van David op de Pinksterdag:

 "Daar hij nu een profeet was en wist, dat God hem onder ede gezworen had een uit de vrucht van zijn lendenen op zijn troon te doen zitten, heeft hij in de toekomst gezien en gesproken van de opstanding van de Christus" (Handelingen der apostelen 2:30-31).

 Dat was in Psalm 16. In Psalm 72 daarentegen ziet en voorzegt hij als profeet het koningschap van zijn Zoon. De psalm is ten dele een profetische voorzegging maar ook een gebed. Evenals bijvoorbeeld het gebed: "Uw koninkrijk kome, uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde" gefundeerd is op Gods beloften.

Als Koning en Rechter heeft de Koning Gods zegen nodig voor de uitoefening van zijn verheven taak. Vandaar het verzoek: "0 God, verleen de koning uw recht, en uw gerechtigheid de zoon des konings ... Mogen voor het volk de bergen vrede dragen, ook de heuvelen in gerechtigheid" (1­3). Bergen en heuvelen, zo karakteristiek voor het landschap van Israël, stellen op dichterlijke wijze het land en zijn bevolking voor, die onder het rechtvaardige bestuur van de Koning zullen bloeien. Het zijn vooral de hulpbehoevenden die daardoor gezegend zullen worden: "Hij redde de armen, maar verbrijzele de verdrukker" (vA).

In tegenstelling tot David en zijn opvolgers verbreidt het Rijk van deze rechtvaardige Koning zich over alle landen op aarde:

 "Hij heerse van zee tot zee, van de rivier tot de einden der aarde" (v.8).

 In plaats van het geweld dat alle menselijke rijken kenmerkt zullen zijn onderdanen vrede en welvaart kennen.

 "Van druk en van geweld zal Hij hun leven bevrijden, hun bloed zal kostbaar zijn in zijn oog" (12-14).

Er volgt een bede dat de aarde vruchtbaar zal worden. David ziet met de ogen van een profeet hoe korenvelden in het land zich uitstrekken tot boven op de bergen en ruisen als ceders op de hoogte van de Libanon (v. 16).

De geschiedenis kent voorbeelden van koningen die gedurende hun regeringen een zegen voor hun onderdanen waren, maar hun dood leidde weer onheil in. Deze Koning daarentegen leeft tot in eeuwigheid.

 "Zijn naam zij voor altoos, zolang de zon er is, bloeie zijn naam. Mogen alle volken elkander daarmee zegenen, Hem gelukkig prijzen" (v.17).

 Uitziende naar de komst en heerschappij van deze Zoon van David bij uitnemendheid zei Jesaja enkele eeuwen later:

 "Groot zal de heerschappij zijn en eindeloos de vrede op de troon van David en over zijn koninkrijk, doordat hij het sticht en grondvest, met recht en gerechtigheid, van nu aan tot in eeuwigheid" (Jesaja 9:6).

De psalm eindigt met lof aan de Here die in zijn goedheid zal zorgen dat, wanneer de tijd er rijp voor is, deze profetie in vervulling zal gaan en dit gebed zal worden verhoord.

 "Geloofd zij de HERE, de God van Israël, die alleen wonderen doet. En geloofd zij zijn heerlijke naam voor eeuwig, en zijn heerlijkheid vervulle de ganse aarde. Amen, ja, amen."

Dit vooruitzicht op de tijd wanneer de aarde vol zal zijn van de heerlijkheid van de Here, verheldert Gods woorden bij de terugkeer van de twaalf verspieders. Zo gedemoraliseerd was het volk dat het Mozes en Aäron wilde doden en een andere leider aanstellen om ze langs de weg die zij gekomen waren naar Egypte terug te leiden. Bij die gelegenheid liet het volk zien hoe ongeschikt het was voor zijn roeping als een heilig volk en een koninkrijk van priesters. Desondanks zou Gods eeuwige heilsdoel met de aarde in vervuIling gaan:

 "Zo waar Ik leef en de heerlijkheid des HEREN de ganse aarde vervullen zal" (Numerieken 14:21).

In deze psalm leren wij hoe die genadige intentie in vervulling zal gaan. De gehele samenleving op aarde zal komen onder het bestuur en de zorg van de Zoon die God uit de lijn van David zou verwekken. God zal verheerlijkt worden door de gezindheid van een rechtvaardige en vreedzame samenleving. Deze psalm raakt hiermee de kern van het evangelie van Gods Koninkrijk dat Jezus eens verkondigde. Ondanks al het kwaad dat haar geschiedenis zo ontluisterd heeft, is de wereld op weg naar een prachtige bestemming. 

"Kom, Here, Zoon van David!"

Vervolg > Wereld waarheen? #3 De Wortelscheut van David

Wereld waarheen 4 Het lied van de serafs

Met de Bijbel in de hand

+++

Related articles

• May Scripture Writing Plan: Day 25 - Psalm 55:22-23
• The Lord my strength
• Scripture of The Day - May 20th
• Psalm 145
• More on Grace and Spiritual Fruit - Abide in Me, and I in you

Let us become nothing, and Christ everything

SOMETHING TO CHEW ON

Have you ever observed who Jesus said had chosen the “better part”? - Mary, the woman who sat at his feet. When we are willing to spend time sitting at the feet of Jesus we will be the humble, holy Christians our Lord desires us to be. Let us observe two important steps in gaining a clearer understanding of the true relationship between humility and holiness.

 When the apostle Paul wrote to the Philippian believers, he was writing with two main purposes in mind: first, to thank them for their generosity to the poorer saints, and second, because he had learned that dissension had arisen that threatened the very usefulness of the church at Philippi. Apparently this church had been divided and the believers had taken sides. A fairly quick survey of the book will indicate how Paul dealt with the problem. He refused to recognize the two factions and did not criticize the women who were at fault. Instead he tried to fill their minds with our Lord’s lowliness, humility, and longsuffering. The apostle had learned that the secret of the unity of the believers lay not in looking at the disease, but rather in fixing their eyes upon the physician.

 The second chapter of Philippians contains perhaps the clearest account of the self-emptying of Christ. For Paul, all spiritual life centres in Christ, and when he wishes to direct the believers’ minds to the great graces of meekness and humility, he can think of no better way than to present a broad outline of the story of our Master’s redemptive work as portrayed in his life and death on the Cross. So he writes, “Let nothing be done through strife or vainglory; but in lowliness of mind let each esteem others better than themselves. Look not every man on his own things, but every man also on the things of others. Let this mind be in you, which was also in Christ Jesus, who, being in the form of God, did not think to snatch at equality with God, but made himself nothing, assuming the nature of a slave, and was made in the likeness of men: and being found in fashion as a man, he humbled himself, and became obedient unto death, even the death of the cross. Wherefore God also has highly exalted him, and given him a name which is above every name.” Philippians 2:3-9.

  Our Lord has given us an example by his earthly life that all can safely follow: Paul tells us that Christ “made himself nothing,” he “took the nature of a slave,” he was “made in the likeness of men,” “he was fashioned as a man,” he “humbled himself,” or as it could be better rendered, he abased and made himself low. Then he adds that Christ became “obedient,” showing that the supreme act of self-humiliation consisted in Christ’s voluntary submission to the final act of suffering death. In laying down his life Christ certainly humbled himself and showed the extent to which he was willing to go to save sinful, selfish man. We all need to wear the yoke of Christ and we should practice his humility. The great teacher says, “Learn of me, for I am meek and lowly in heart.” He might have said, “Learn of me, for I can perform miracles which nobody else has ever performed.” He might have said, “Learn of me, for I am the most advanced thinker of the age.” But no: the reason he gave was because “I am meek and lowly in heart.” Mattew 11:29.

  We read in Scripture of three men whose faces shone - Jesus, Moses, and Stephen - and all are noted for their meekness and humility. We are told that on the Mount of Transfiguration the face of Christ shone. Moses after forty days of personal communion with God came down Mount Sinai with his face shining. And on the last day of Stephen’s life when he was being questioned before the Sanhedrin we read that his face was illuminated as the face of an angel. If our faces are to shine like this, then we must go down into the valley of humility, because it is this valley which will lead us to the Mount of Transfiguration.

  Perhaps one of the meekest characters in all history, apart from our Lord, was John the Baptist. John was the centre of attraction in Jerusalem and Judea. Thousands were streaming out into the desert to hear this great and powerful preacher. Hundreds had already been baptized by him. One day there came out from Jerusalem a very influential group, appointed by the chief priests to ask the wilderness preacher his identity. Was he Elias, or the Messiah, or this prophet, or that prophet? What a wonderful opportunity he had to pass himself off as the Messiah! But no! He could have said, “Haven’t you heard of me, I am the world’s greatest preacher.” But not John. Just notice what he did say. “Tell them I am Mr. Nobody. I am a voice to be heard and not to be seen, a mere signpost pointing to ‘The Way.’ In fact, I am here to proclaim the coming of him whose shoe latchet I am not worthy to unloose.”

  David had learned the lesson of humility. In all of David’s psalms there is not a reference to the fact that he slew Goliath. Man’s tendency is to make himself bigger and bigger, but John’s attitude was: “I am just the signpost pointing out the way. The morning star fades away as the sun rises. He must increase, but I must decrease. Actually, he is the Bridegroom, I am just the Bridegroom’s friend.” Instead of elevating himself, he humbled himself. What a difference it would make if we could each gain this spirit and get behind the cross and be just a mere signpost pointing out “the Way, the Truth, and the Life.” John the Baptist was very little in his own estimation, but before his birth the angel had stated he would be “great in the sight of the Lord.” And this was his greatness when he cried, “Behold the Lamb of God! I am nothing, he is all and in all.”

 The Arabs have a saying which goes something like this: “As the wheat and tares grow together it is very easy to see which the Lord has blest. The ears that have received the blessing bow their heads as the weight of the grain bends them over. But the tares with no fruit to bear, keep their heads high and erect above everything else.” Those who have the blessing of God and thus have the fruits of the Spirit as recorded in Galatians 5:22, “Love, Joy, peace, longsuffering, gentleness, goodness, faith, meekness, temperance,” will never be able to keep their heads high and erect in a boastful way.

 The showers, as they fall upon the mountain peaks, often leave them desolate and barren because the water rushes down into the fertile valleys below. If a man is proud and lifted up with vanity, rivers of God’s grace may flow over him, and yet leave him as dry and desolate, and unfruitful as the mountain peaks. Yet once the grace of Christ takes hold of a man, what a transformation takes place! Consider those ignorant, self-centred disciples before Jesus called them. In fact, right up until the night that the Lord’s Supper was instituted, they were striving among themselves as to who would be the greatest. But when the Holy Spirit came, there was a transformation. When Matthew writes, he keeps himself right out of sight. He reports the deeds of the other disciples, but when he refers to himself it is Matthew, “the publican.” Mark’s Gospel, which most commentators agree is really Peter’s version of our Lord’s ministry, contains only damaging statements about Peter, while the things to his credit are not referred to. Luke, although a doctor, keeps his name right out of sight, and John only refers to himself as “the disciple whom Jesus loved.” The poet summed it up this way:-

“All of self and none of Thee, Some of self and some of Thee,

Less of self and more of Thee, None of self and all of Thee.

  A Dr. Bonar once remarked that he could tell whether a Christian was growing or not. In proportion to his growth he would elevate his Master, and talk less of himself, and of his own importance. Can we not also consecrate ourselves and put the world and self beneath our feet, allow Christ to become all and in all? Let us become nothing, and Christ everything. May we nail self to the cross, and adopt as our motto - “He must increase, but I must decrease.”

 - John Aldersley

Archeoloog vindt Bijbel betrouwbaar

De Bijbel kon historisch wel eens veel betrouwbaarder zijn dan veel archeologen denken. Dat zegt prof. dr. Amihai Mazar, een van de gezaghebbendste archeologen van Israël, vandaag in het Nederlands Dagblad.

Zo zou David in de tiende eeuw voor Christus Edom veroverd hebben, volgens de Bijbel. ,,Veel archeologen verklaarden dat dit onzin was'', zegt Mazar, zelf niet-religieus en archeoloog aan Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem. ,,Edom kreeg volgens hen pas tweehonderd jaar later met Israël te maken. Maar onlangs is in het toenmalige stamgebied van Edom een kopermijn uit de tiende eeuw voor Christus ontdekt. Daaruit blijkt dat er een macht moet zijn geweest die deze mijnen kon exploiteren.'' Edom was in die tijd als volk niet goed genoeg georganiseerd om daartoe in staat te zijn.

Bij opgegraven Filistijnse steden blijkt dat die in diezelfde periode hun eigen cultuur behielden. Ook dat strookt volgens Mazar met de Bijbelse overlevering. ,,In de Bijbel staat dat David de Filistijnse steden niet wist te overwinnen.''

Tempel van Salomo
Mazar acht het waarschijnlijk dat zich onder de Al Aqsa-moskee de resten bevinden van de Tempel van Salomo.

,,Die zal nooit gevonden worden'', zegt Mazar stellig. ,,De plek waar je hem zou moeten zoeken, is veel te heilig voor de islam. Maar de manier waarop de tempel in de Bijbel beschreven wordt, doet sterk denken aan bijvoorbeeld Syrische tempels uit die tijd die zijn teruggevonden. De Bijbelse overlevering komt hier zeer betrouwbaar over.''

De herinnering van de Israëlieten moet gesteund zijn door documenten, gelooft Mazar. In de zevende eeuw voor Christus, toen de Bijbel op schrift gesteld is, wist men nog van de belegering van Jeruzalem door Farao Shoshenq I (1 Koningen 14). ,,De archeologie heeft aangetoond dat dit correct is. Het is niet onwaarschijnlijk dat in de tempel archieven zijn bijgehouden waaruit de latere Bijbelschrijvers konden putten.''

Vooral zijn Europese collega's zijn er volgens Mazar nog wel eens op uit aan te tonen dat er weinig van de Bijbelse overlevering klopt.

Bron: Nederlands Dagblad

Satan the evil within

In Dutch / Nederlands > Satan het kwaad in ons & Satan of the duivel

Every human has the possibility to make choices. All creatures have an instinct, which direct them to do or not to do things. Human beings have the inner feeling of what they can do and of what can be right or wrong to do.

Satan is described as “going to and fro in the earth”. There is no implication that he was doing anything sinful. Zechariah 1:11 implies that this is a Hebraism for observing. This being is not a special person or anything. It is the evil in our selves. Our bad thinking.

Satan means adversary or accuser. (a noun or adjective, not a proper name) (sa’-tan) (saTan), adversary, from the verb saTan, to lie in wait (as adversary); Satan, Satanas, adversary, diabolos, Devil, adversary or accuser.

It is very easy for us, as we read Bible verses, to give to the terms devil and Satan the meaning which we prefer. And if that meaning is not the same as the Bible writer intended, then we are changing the true sense! In several denominations they gave the devil or Satan a real figure not a representational thing. When Bible passages are read, devil and Satan are being understood by different readers in different senses.

To find the vital key it is important to begin with the Old Testament, and not with the New. To modern ears this may sound strange, but remember that the Old Testament was written first, many centuries before the New. And since they both really form one revelation from God, the New Testament writers knew the Old Testament very well indeed. They quoted from it and they used its terms; and among the terms they used is Satan. (In fact the term “devil” occurs rarely in the Old Testament and is used differently there from the way it is used in the New.)

So we begin with Satan, the Old Testament term. What does the word “Satan” mean? It is not hard to find out. Take the case of Balaam who lived in the days when the children of Israel were wandering in the wilderness. He was a prophet who had been told by God not to go on a certain hired mission to curse the Israelites. But he wanted the money offered him as a reward, so he went. Riding upon an ass, he soon found his way blocked by an angel: “The angel of the Lord took his stand in the way as his adversary” (or enemy) (Numbers 22:22, RSV).

The word for “adversary” is Satan (from which we get our “Satan”) and that is just what it means. Notice two things: Satan here is an ordinary word meaning adversary or enemy, and not the name of a person. The word occurs again only 10 verses later: the angel said to Balaam, “Behold, I am come forth to withstand you” (verse 32), literally “to be an adversary to you”.

This is the first time the word Satan appears in the Hebrew record. Notice that this Satan is a good angel, “the angel of the Lord”, who is doing what God wants, and not an evil one! If we look up in a Bible concordance the way the word Satan is used in the Old Testament, we shall find that it means an adversary and an enemy. For example: “Why,” cried David, “should you (Joab and his brothers) be adversaries (satans) unto me?” (2 Samuel 19:22). And so in half a dozen other cases, where the allusion is usually to men.

Here we have one of the most frequently quoted cases in all the Bible. The first few verses of chapter one describe Job as living in the land of Uz, a God-fearing man who had many possessions. Then, verse 6:

“Now there was a day when the sons of God came to present themselves before the LORD, and Satan also came among them.”

“There you are”, some people say, “Satan was in heaven among the angels! He must be a supernatural being!” But let us remember our vital rule: we must understand Bible terms in a Bible sense. “Sons of God”, for instance: it is true that once in Job (38:7) this term is used of the angels; but in the Bible as a whole it is often used of men and women who really worship God as contrasted with those who do not. God used it of Israel through the prophet Isaiah:

“Bring my sons from far and my daughters from the ends of the earth, everyone who is called by my name . . .” (Isaiah 43:6-7)

So in the New Testament the apostle John, referring to believers in Christ, wrote: “Beloved, we are God’s children now” (1 John 3:2). So the “sons of God” among whom “Satan” came (in Job chapter 1) need not be angels in heaven; they could be people on the earth.

But how could they “present themselves before the Lord” if they were not in heaven? Again the Bible itself gives us the answer. Moses and Joshua were once told to “present themselves” in the “tent of meeting”, where God would appoint Joshua as the next leader of Israel (Deuteronomy 31:14-1 5). Many years later Joshua called together all the elders of the tribes of Israel to Shechem, where “they presented themselves before God” (Joshua 24:1). Later still, Samuel in his turn told Israel: “Present yourselves before the LORD . . .” (1 Samuel 10:19).

In the New Testament it is said that Mary, the mother of Jesus, shortly after the birth of her son, came to the temple in Jerusalem “to present him to the Lord . . . and to offer a sacrifice according to what is said in the law of the Lord” (Luke 2:22-24). The “sons of God” in Job, then, who came to “present themselves before the Lord”, had come together to worship God in the appointed place, and, of course, in the presence of the appointed priest at that time. This is a scene of worship upon the earth, not in heaven.

But what of “Satan” who came among them? Here the English translators have not really played fair with us, for all the Hebrew says is “the adversary”. The capital S in Satan is the translators’ own invention, for Hebrew makes no distinction between capital letters and others. Even in the margin the Authorized and Revised Version translators have printed “the Adversary”, suggesting by their capital A (for which they have no evidence) that this is that special Adversary, Satan. All that the Hebrew justifies us in saying is “the adversary came among them”.

But who could this adversary be? If this was a group come together to worship, he would be one of them; in other words he was a man; and he was an enemy to Job, because he was jealous of him and wished him harm. But how then could there follow a conversation between the Lord and the adversary? Again the Bible itself supplies the answer, for in Old Testament times men often received messages from God through the appointed priest at the time. David, for instance, more than once consulted the priest when he wanted to know what God’s will for him was, and the priest spoke to him on behalf of God. So this jealous enemy of Job-perhaps one who posed as his friend-said to God through the priest, “Job only serves you for what he can get. Just try bringing some trouble on him and then you will see.” And God, because He had a great purpose with Job and desired to see him perfected, allowed the adversary to carry out his envious desire upon Job. But as the book clearly tells us, the power was God’s and not the adversary’s (Job 2:4-6).

So there is in this episode no need for a supernatural satan and no proof of one. All the expressions are commonly used of men. The Old Testament word Satan means an adversary; but as the example of Job shows us, there develops a natural tendency to use it of an evil adversary.

With this valuable background understanding we now look at an example of the use of “satan” in the New Testament. Peter had just made his great declaration of belief in Jesus as “the Christ, the Son of the living God” and Jesus had pronounced a blessing upon him as a result. But Jesus then went on to speak of his own fate; he would have to go to Jerusalem and there the leaders of the Jews would seize him and he would be killed, but he would rise again the third day (Matthew 16:21). Peter could neither understand nor accept this and began to rebuke Jesus: “God forbid, Lord! This shall never happen to you.” In other words, “You must not think of such a thing.” But Jesus said to Peter, “Get behind me, Satan: you are a hindrance to me.”

Why was Peter a “satan”? Because he was being “an adversary” to Jesus; he was trying to persuade the Lord not to do what he knew had to be done in his obedience to the will of God. If Peter had had his way, Jesus would have rejected his Father’s will and his great sacrifice for sin upon the cross would never have taken place. So Jesus had to tell this “adversary” (satan) to “get behind me”. And then he adds a comment which is most important for our understanding: You are an adversary and a stumbling block to me, says Jesus in effect to Peter, for your mind is not on the “things of God, but the things of men” (verse 23, R.V.).

So this most important New Testament example teaches us some valuable lessons. First, this “satan” was a man; second, he rejected the will of God; third, what marked him out was that he desired to do the will of man instead-a most important clue, as we shall see later.

Let us remind ourselves what we have learned so far: a “satan” is an adversary, and nearly always an evil adversary.

If we go against something or oppose a good thing we become an adversary. If we go against the will of God, we become an evil adversary or a Satan.

The Bible uses personification: that is, something is spoken of as if it were a person when in fact it is not. We do find that when there is spoken about Satan or Lucifer in both instances sin is personified; and in both clearly it is sin that "has the power of death".

And so the Bible is telling us that the real devil is sin. And sin is the wrongdoing, or the evil actions we are able to do by our own choice.

There is no doubt then where we must look for the great enemy of God: it is in our own hearts and minds. So James tells us where we must look for the source of our temptations to do wrong. Are we led astray by some supernatural spirit whispering in our ear? Not at all; for, he says,

"Each person is tempted when he is lured and enticed by his own desire".

So our own "desire" is the origin of our temptations; and James tells us what is the result:

"Then the desire, when it has conceived, gives birth to sin; and sin, when it is full-grown brings forth death" (1:14-15).

The long history of mankind in the Bible shows how true this teaching is. The first pair of human beings preferred their own desire to obedience to God, and sinned. The human race fell away into "corruption and violence" and God had to judge it at the Flood. Israel, rescued by God from slavery in the land of Egypt and given a special opportunity to be God's people, turned away and preferred to worship idols and to behave in immoral ways like the godless peoples around them. Jesus, the Son of God, demonstrated His Father's truth and grace among men; they rejected and crucified him. And in the centuries following, men have abandoned God's teaching and perverted His ways. Yes, the great enemy of God is men and women rejecting His authority and fulfilling their own natural desires.

With textfragments from Marcus Ampe, Mark Mattison and Duncan Heaster

More reading > Satan or the devil