'Tienduizenden medeburgers zijn ten einde raad. Laten wij geduldig werken aan een paradijs voor allen. Mooi zal het niet zijn, bont alleszins. Het zal allicht minder spannend zijn dan ons hectische leven tot voor kort.’Hooguit een half jaar had keizerin Corona nodig om wereldwijd honderdduizenden slachtoffers te maken. Dat is veertien keer minder dan zeven jaar en de strijd is nog lang niet gestreden.
Vanwaar dan al die sagen over gelukzalige dagen? Onthaasting? De genadeslag voor onze doldriftige prestatiemaatschappij? De godendeemstering van het neoliberalisme, niet minder?
Van Istendael heeft een vraag die hem, letterlijk, wakker houdt.
Indien een paradijs mogelijk zou zijn, wat zijn dan de voorwaarden om er een te maken?
Ik bedoel een paradijs voor allen, niet alleen voor een handvol gelukzaligen terwijl de overdonderende meerderheid opgesloten zit in een kerker van ellende. Dat is de toestand nu, bij ons niet helemaal, globaal wel. Maar als we de productie van onderbroeken tot versnellingsbakken globaliseren, moeten we ook het paradijs globaliseren, nietwaar?...
De organisatie van een paradijs vertoont een indrukwekkende graad van complexiteit. Alleen al om de sociale zekerheid te laten functioneren, heb je bakken intelligentie en creativiteit nodig. Is de wiskundige die een liederlijk algoritme bedenkt om belastingbetalers af te troggelen en hun centen door te sluizen naar onbehoorlijk rijk volk intelligenter bezig?
> Lees meer: Het paradijs is er voor allen of het is niet