Zou dit niet even stof kunnen doen oplaaien: volgens
Jaap Marinus wordt de Nederlandse man vrouwelijker.
Als hij naar de man kijkt tijdens de reformatie, in het jaar 1517, ziet hij een heel ander gezin dan dat van vandaag. Vrouwen werkten niet, dat deed hun man. De vrouw zorgde voor de
kinderen en het huishouden, de man voor brood op de plank. De rollen zij nu nog wel niet omgekeerd maar wij merken wel een grote verschuiving in het rollen pakket van man en vrouw in onze huidige samenleving.
Volgens
Jaap Marinus in "
Groei Evangelische Beweging door feminisering Nederlandse man" hebben man en vrouw vandaag even veel te zeggen en gaan over de kinderen in
discussie waar ze bij zijn. De kinderen mogen zich in deze discussie
mengen. Niet meer autoritair, maar ‘autoritatief’. Praten. Gevoelens
delen. De vrouw werkt, al dan niet parttime. De man snijdt de groente
aan het eind van zijn pappa-dag.
Men kan ons inzien geen bezwaar vinden in de verdeelde huishoudtaken en in een gelijkschakeling van man-vrouw. Maar dat hoeft ons inziens niet te betekenen dat de man vervrouwelijkt. Dat getuigd nog van het patroon denken en van het ongelijkstellen van man en vrouw als menselijk wezen, waarbij de man nog een soort hiërarchische positie zou moeten innemen.
Zijn al de mensen die een beroep doen dat in het huishouden door vrouwen wordt gedaan dan eerder man-vrouwen? Zijn al de beroepskoks volgens hem maar 'vrouwen'?
Emancipatie hoeft helemaal het kerkbezoek niet in de weg te staan. Het door hem aangehaalde probleem van de aangroei van homoseksuelen is ook zo iets dat onterecht is, want er zijn wel altijd mannen en vrouwen geweest die zich tot de eigen sekse aangetrokken voelde. Nu durven zij er echter meer voor uit te komen en wordt het niet meer zo verdrongen. Maar homoseksualiteit en genderproblemen is iets van alle tijden.
 |
| R.K. Heilige Geest Kerk te Heerenveen (Photo credit: Wikipedia) |
Wat in de kerk nu wel problemen oproept is de bespreking en rollenverdeling in de kerk die met die nieuwe openheid gekomen is. sommige mensen vinden dat de kerkgemeenschap zich ook verder moest laten ontwikkelen zoals de burgergemeenschap ontwikkeld.
Relaties en de visie op homo’s en vrouwen zijn voor velen redenen om bij een kerk
weg te gaan en zelfs het tijdstip werd door sommige respondenten in het
onderzoek van Marinus vorig jaar, genoemd
als een reden.
Dat de oudjes de kerk vullen en hun ouderwetse gedachten op de voorgrond willen houden is een stereotype beeld dat buitenkerkelijken
soms van de kerk hebben, maar natuurlijk niet waar is. Maar om vrouwen, homofiele mannen of vrouwen kerkfuncties te laten uitvoeren heeft niets te maken met het mee gaan in de tijd, maar alles met de vorderingen die zijn vastgesteld door de Schepper, die wel degelijk op de hoogte is van de verschillende mensen maar wel degelijk weet wat het beste is voor de Kerk.
zij die denken dat het neit mee gaan met de tijd een reden is van de kerkverlating moeten zich dan ook vragen stellen waarom velen juist de hedendaagsere richtingen en de charismatische gemeenschappen een reden noemen om de kerk te verlaten.
Zij die oproepen tot juist de mogelijkheid van een persoonlijke relatie met Jezus Christus, 'no matter' welke persoonlijke ingesteldheid, waarbij persoonlijke voorkeuren naar anderen geen rol spelen, maar waar het de Kracht en het Werk van de Heilige Geest is die op de voorgrond staan. Daar waar men gelooft in de verdieping en ervaring, dit alles
op basis van persoonlijke bekering, ondervinden ook moeilijkheden om hun leden te behouden of om nieuwe mensen aan te trekken.
Die gemeenschappen waar men vindt dat alle gelovigen een
missionaire taak hebben, ondervinden juist moeilijkheden om mensen aan te trekken en om mensen te motiveren om die missionaire taken op te nemen. Het getuigen voor God ligt de meeste mensen niet nauw aan het hart. Velen trekken trouwens hun neus op voor mensen die werkelijk durven van deur tot deur gaan om te evangeliseren, zoals bijvoorbeeld de Getuigen van Jehovah.
De gemeenschappen waar bij de nadruk op individuele godservaring in wedergeboorte en
levensheiliging ligt hebben het ook niet zo makkelijk om mensen in de kudde te houden. Opvallend is dat het verlangen en aansturen op geestelijke opwekking en
het uitzien naar een spoedige wederkomst van Jezus en/of de komst van
het Koninkrijk van God geen aantrekkingskracht meer blijkt te hebben op de meerderheid van de mensen. Voor velen is het zelfs een afschrikking dat charismatische kerken de nadruk
op de genadegaven van de Heilige Geest, het spreken in tongen, genezing
op gebed, profetie, het ontvangen van visioenen en het uitdrijven van
kwade geesten leggen. Dat kwade geesten gedoe zou voor minder kunnen doen afschrikken, maar heeft volgens mij weinig te maken met de charismatische kerk. wat wij zien is dat er veel mengvormen van kerkgemeenschappen ontstaan, waarbij de mensen ook geen duidelijke lijnen meer te zien krijgen. En volgens ons is die onduidelijkheid, de niet rechtleinigheid er meer oorzaak van dat vele mensen de kerk vaarwel zeggen.
Volgens Marinus is het
‘t een of ‘t ander: óf de vlotte jongeman met zijn onversterkte
akoestische gitaar is de enige twintiger en de rest is grijs, óf de kerk
is gevuld met kinderen, een grote jeugdgroep en jongvolwassen getrouwde
stellen die de scepter zwaaien. Natuurlijk horen daar de ‘singles in de
kerk’ ook bij. Een gezonde balans tussen jong en oud heeft hij zelden in
een kerk gezien. Hand in hand met vergrijzing lijkt de aandacht voor
jongeren te gaan.
Algemeen vindt men in de kerkgemeenschappen een gebrek aan dialoog en ontbreekt volgens mij de durf om openlijk af te gaan op de Schriftuurlijke regels en op de niet hiërarchische structuur van de kerk die Jezus wenste te zien.
Volgen Christus Jezus is er geen één die meer of minder is dan de ander. Ook in de gemeenschap van volgers van Jezus hoort er niemand dichter bij Christus te zitten dan een ander. Iedereen heeft volgens Jezus zijn eigenwaarde maar ook zijn of haar specifieke warde voor de gemeenschap. Iedereen kan gelijkwaardig bijdragen tot de gemeenschapsopbouw en gemeenschapswerking.
Het gebrek aan vrijheid van meningsuiting dat veroorzaakt wordt door
kerkleiders was reeds een groot probleem in de vroegere eeuwen maar vandaag de dag nemen de mensen het niet zo maar dat bepaalde zaken hen zonder mogelijkheid van weerwoord hen worden opgedrongen. Enkele antwoorden op de enquête:
Leiders overheersen en deze moeten gevolgd worden; er is geen ruimte
voor dialoog en democratie ontbreekt; leiders onderling voeren soms een
machtsstrijd en sommigen gaan naast hun schoenen lopen.
Dat naast de schoenen lopen hebben ze in België goed kunnen zien met de reacties van op pedofiele daden beschuldigde Katholieke kerkleiders.
Sommige gelovigen willen ruimte voor dialoog en vonden dat niet in de
vorige kerk. Het gesprek aangaan wordt vaak gemeden. De onderwerpen zijn
verspreid over bijna alle redenen van kerkverlating die langs kwamen en
zullen komen. Gesprekken over leiderschap, geloofstwijfel, de kloof
tussen de leer en het leven en andere onderwerpen. Daar moet over
gepraat kunnen worden.
Jongeren vinden ‘het gesproken woord’ door de dominee als instrument
van God waarschijnlijk al lang niet meer het belangrijkste van de
dienst.
Voor een groot deel van de mensen zal het niet aan hun te verrichten taken in het huishouden liggen dat zij de kerk gaan verlaten. Sommigen stopten met naar de kerk gaan omdat de wederhelft niet gaat of
omdat de zondagochtend ingevuld wordt met aandacht voor het gezin. Vreemd genoeg blijven vele kerken vasthouden aan het voorzien van hun kerkdienst vroeg in de ochtend op zondag, terwijl er nog een hele dag voor het grijpen ligt. Anderen wisselden van kerk omdat de vorige gemeenschap te weinig ruimte
bood voor de kinderen.
Verrechtsing van de prediking, levenswandel en gemeente-zijn, toenemende
vrijzinnigheid, het loslaten van de Bijbel, strakkere structuren waar
alleen gemeenteleden welkom zijn en evangelische tendensen in de NGK, zijn allemaal redenen waarom in Nederland gelovigen ofwel overstappen naar een andere kerkgemeenschap of er de voorkeur aan geven die last van verplichtingen nu eindelijk is helemaal weg te nemen en de kerk te verlaten.
God en Jezus zijn geen machthebbers in de evangelische kerk. Maar volgens de Christadelphians geeft God wel de regels aan voor het vormen van kerk. Hierbij zijn er niet wel bepaalde tijdstippen zoals een zondag morgen. volgens de Heilige Schrift moet de liefde vooraan staan in de kerkgemeenschap en hoort iedereen respect op te brengen voor eenieder in de gemeenschap. Voor ons is het duidelijk dat er neit zulk een rolverdeling moet zijn als in de traditionele kerken. Zelfs een dominee als overheersende persoon in een kerk is geen 'must'. Het zijn mensen die functies hebben gecreëerd in het kerksysteem en tradities hebben opgebouwd waarvan zij nu denken dat er niet mag van afgeweken worden.
Volgens ons is de relatie met God en met Christus in het verdomhoekje geraakt en heeft men in veel kerkgmeenschappen te veel aandacht gaan schenken aan de machtstructuur in die kerk en aan het 'verwen' element van de mensen die men maar kost wat kost in de gemeenschap moest houden. door van hier naar daar te zweven om iedereen toch maar tevreden te houden heeft men zulk een onduidelijkheid geschapen dat ook de kudde het noorden kwijt geraakte.
Lees ook:
Paus Franciscus bemoedigde de jongeren om Christus en zijn Woord in hun
leven binnen te laten om het daar te laten groeien en tot bloei te laten
komen.
