België staat voor een nieuwe epidemie

Volgens Artsen Zonder Grenzen staat België zoals misschien nog enkele andere West-Europese landen voor een nieuwe epidemie. Volgen s mij is deze zelfs zeer besmettelijk.

Volgens de hulporganisatie AZG stevenen we af op een samenleving waar ieder voor zich leeft, waar de afwijzing van de ander zonder schaamte en zonder scrupules ‘normaal’ wordt, waar racisme wordt geliket en getweet, waar muren groeien als onkruid, waar grenzen zich verspreiden als een griep?

Wordt onze wereld slachtoffer van een groeiende onverschilligheid?

 

Nochtans blijven wij ervan overtuigd dat een andere wereld mogelijk is. doch ijst dit een verantwoordelijkheidszin en ook een beetje moed om de stem te laten horen. Een stem van verontwaardiging maar ook een stem die oproept tot daden.

Door ons betrokken te tonen in het dagelijks leven: in onze relaties met onze buren, met de mensen die naast ons in de bus of de metro zitten, in ons gedrag op sociale media, in de manier waarop we kijken naar een dakloze, een vluchteling of iemand die ‘anders’ is. Neen zeggen tegen onverschilligheid betekent boven alles dat we ons bewust zijn van onze daden en gedachten.

Voor Artsen Zonder Grenzen is neen zeggen tegen onverschilligheid in de eerste plaats bewust en actief hulp bieden, over de grenzen heen, aan degenen die dringend hulp nodig hebben of wie van die hulp beroofd is.

Neen zeggen tegen onverschilligheid, dat is ook kiezen om niet toe te laten dat een ziekenhuis in Gaza, Jemen of Afghanistan gebombardeerd wordt. Om mensen niet op zee te laten sterven. Dat is kiezen om slachtoffers van een conflict te helpen.

Neen zeggen tegen onverschilligheid is een strijd die we samen moeten aangaan.
Iedereen is mee verantwoordelijk en kan bijdragen op zijn of haar eigen manier.