Belangstelling voor de toenadering tussen de christelijke Kerken

Het weekblad ‘Tertio’ brengt naar aanleiding van de Gebedsweek voor de Eenheid van de Christenen een katern met een stand van zaken van de oecumene. ‘Tertio’ stelt vast dat de belangstelling voor de toenadering tussen de christelijke Kerken pas begin vorige eeuw ontstond, toen het inzicht ingang vond dat de onderlinge verdeeldheid een ongehoorzaamheid tegenover Christus is. In 1908 werd voor het eerst een octaaf voor de eenheid gehouden, de voorloper van de gebedsweek. Sinds die tijd groeide veel toenadering. “Maar het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid uit 1870 blijft voor ons een ergernis”, zegt de orthodoxe bisschop Athenagoras Peckstadt in ‘Tertio’. Hij betreurt dat de paus de titel ‘patriarch van het Westen’ liet vallen, terwijl dit net de titel was die door orthodoxen wordt erkend. “Alleen een oecumenisch concilie van de oosterse en westerse Kerken kan volgens de orthodoxie onfeilbare leerstellige uitspraken doen.” Guy Liagre, synodevoorzitter van de Verenigde Protestantse Kerk van België, stelt vast dat het enthousiasme voor de oecumene van kort na het Tweede Vaticaans Concilie fel verwaterd is. De oecumene kreeg praktisch vooral vorm via bewegingen als Taizé, buiten de institutionele kaders om. “Er blijven van protestantse kant institutionele hartenwensen, zoals de erkenning van het kerkelijke huwelijk en de volledige deelname aan de eucharistie. Oecumene is meer dan respect opbrengen voor elkaars geloof. Het is ook het onder ogen zien van verschillen en het durven benoemen van de onderliggende theologie.”