De ‘achterdeur’ van de evangelische beweging

Het kabbelt maar wat aan in de christelijke wereld in de Lage Landen.

In het Belgische nieuws horen we niet veel meer over de kerk en als we rondkijken in de dorpen kunnen we alleen maar gesloten kerkdeuren tegen komen.

Volgens evangelisch christen, kerkplanter en poppenspeler Matthijs Vlaardingerbroek zijn de evangelische kerken zijn getraumatiseerd.

 Ze zijn ooit ontstaan als een reactie op de vrijzinnigheid in de traditionele kerken. De vrijzinnigheid zette bij alles vraagtekens. Dat is een traumatische ervaring geweest, waardoor evangelische christenen van de weeromstuit bij alles een uitroepteken gingen zetten. Blakend van geloofszekerheid en radicaliteit reageerden ze op de lauwheid en de nuance van de vrijzinnigheid.

Matthijs analyseert dat evangelische kerken door dit trauma slecht kunnen omgaan met pluriformiteit en vragen zonder gemakkelijk antwoord.

Volgens mij is er eerder een grote verwachting voor een bevrijdende geest, die ze uiteindelijk niet langdurig voelen. Hun eerste verwondering van die schijnbaar gezellige troep, met veel liedjes en saamhorige bewegingen, laat na enkele tijd het "nieuwe" afvallen en door de losse en vele uit de context getrokken leuzen verkrijgen ze geen levend gevend spiritueel voer meer.

De meerderheid van die evangelischen zien we niet echt gehele Bijbelteksten lezen en bestuderen. Wel horen we ze meerdere zinnen scanderen waar zij meestal verder geen verdere diepzinnige verklaring voor kunnen geven. Het is eigenlijk allemaal "hol".

De vele evangelischen verklaren emt trots dat zij "Nieuw geborenen" zijn. Zij mogen dan als een foetus tot nieuw leven zijn gekomen, maar hun groei als peuter loopt slechts gestaag. Om de kleuterfase te ontlopen is dan wat ingewikkelder en de tiener en puberteit fase vragen te veel werk.

Het valt op dat de meerderheid van de evangelische christenen niet volwassen worden en blijven hangen in een soort tienergeloof dat wel radicaal klinkt, maar zich slecht laat rijmen met de weerbarstigheid en veelkleurigheid van het leven.

Matthijs blijkt ook in te zien dat

Vraagtekens worden overschreeuwd door grotere uitroeptekens.

Hierdoor leer je nooit wat volwassen geloven is. Volgens Matthijs ben je volwassen

als je worstelt met God, en mank gaat. Gelovend voortgaan vanuit zwakte en liefde: wankelmoed is het woord dat hij daarvoor munt. 

 Hij beweert verder

Een getraumatiseerde kerk maakt slachtoffers en zal mensen blijven verliezen – zoals veel van mijn ooit evangelische vrienden – en belet de blijvers volwassen christenen te worden.

 Dat is het grote probleem in die kerkgemeenschap die voor velen een alternatief bleek te brengen voor de 'oersaaie kerkdiensten' van de Rooms Katholieke Kerk. Die levensloosheid en weinig gebondenheid aan de Schrift maakt e dat die kerken, ook door de seksschandalen, leeg zijn gelopen.
Zij die een alternatief zochten in de levendigheid die evangelische en Pinksterbeweging kerkgemeenschappen leken te geven zijn in een kinderwagentje beland waar ze in vastgeraakt zijn, dikwijls ook door de druk van de angst inboezemende verhalen van de hel en verdoemenis.

Om de ketens van de angst en gebondenheid te verbreken zien de meesten dan enkel de oplossing in het loslaten van het geloof in een god en gebod.

Doordat de evangelische kerk ver weg is gegaan van de evangelisering door het bestuderen van dat evangelie hebben zij de achterdeur wijd open gezet naar het bevrijdende zonlicht van deze materiële wereld waar meer geneugten zijn te vinden dan in "de Kerk".