Deliverance and establishement of a theocracy

On Purim, the Jewish people recall their miraculous deliverance from their enemies 2,400 years ago. But newt week we start a festival week of an important occasion for Jews and Christians we should not forget.

After the rabbi Jeshua (Jesus) was triumphantly welcomed as a king, seated on a donkey,  in the city of Jerusalem, he called his talmidim or disciples to look for a room to celebrate an even more important deliverance and a confirmation of the promise to Abraham and corroboration to Moses that God had prepared Him a people to be sanctified and to receive a Holy Land.

Purim may remind us of our human frailty and vulnerability. We see how close all the Jews in the Persian Empire came to being wiped out overnight at the whim of a foolish, capricious leader. Jews are particularly reminded of the precariousness of their condition. Yet, Purim also affirms that while oppressors come and go, God’s promise and covenant with his people, Israel, is everlasting. The Jews of the Persian Empire, after all, were saved, reminding us that God never deserts His people.

When the Judaic people were slaves in Egypt God tried to convince the Pharao to let them go, but the plagues God had send to him and his people did not bother him so much. For that reason, not wanting God's people go and not recognising the Most High Elohim, God took to the bloodsign which all people after this occasion should remember for always.

People should know what god has everything under control and that His Word shall always become reality. And those who do not listen at the end shall always come to know and see what the Hand of God shall establish.

We all know different songs, musicals and shows where the song “Let My People Go!” catches the full attention of everybody in the theatre.

Egypt had the People of God to go.

In 40 chapters, 1,213 verses the Holy Scriptures brings us in the Book of Exodus the greatest adventure story ever told.

The Israelites Leaving Egypt (Photo credit: Wikipedia)

The book of Exodus continues the story of the redemptive history that God began in the book of Genesis. The original purpose of Exodus was to help the people of Israel understand their identity as God’s special people, and to learn about their covenant obligations to him. They were to see themselves as God’s “firstborn son” (Exodus 4:22-23) and as a “kingdom of priests” (19:5-6), called to bring God’s blessings to the nations. Exodus describes how the Lord delivered Israel from Egyptian oppression (chs. 1-15), brought her into covenant relationship with himself at Mount Sinai (chs. 16-24), and came to dwell in her midst in the tabernacle (chs. 25-40).
It is that deliverance from Egypt,  the paradigm for salvation in the Old Testament we are going to celebrate soon. But for us there is an extra dimension to the festival week.  It also sets the pattern for the full and final salvation that God has provided in Israel’s Messiah.


The Nazarene Jeshua, who had done many miracles and as such saved already many people from their problems was the one send by God, long ago promised. He was the Christos or Christ who became the new Moses of a greater exodus by going down into Egypt, passing through the waters of baptism, enduring temptation in the wilderness, and going up on the mountain to give people God’s law (see Matthew 2-7). Like Moses, Jesus is the mediator of a new covenant (see Hebrews 9:15).

The Creator-King’s original intention was that he might dwell among His people, who would be a flourishing human community in a paradise-kingdom beginning in Eden and spreading throughout the whole world.
God established the Mosaic covenant with Israel at Sinai to carry forward His purpose as expressed within the earlier covenant with Abraham (Exodus 2:24; 3:6, 15, 16; 6:2-8). God’s promises to Abraham in Genesis 12:1-3 function as His solution to the problem of the human sin and rebellion that we read about in Genesis 3-11.

Jehovah  repeatedly referred to the slaves of the Pharao as “my people” (Exodus 3:7; 5:1). The Elohim is indicating both to Pharaoh and to the people that, although they have been enslaved in Egypt for a long time, it is His covenant promise to them as Abraham’s offspring that truly governs their identity.

After overwhelming disasters (the plagues), the putting blood on the sides of the entrance door of the houses of the people who followed the God of Abraham and Moses, as a final sign (Exodus 11:1-15:21), safeguarded the first-borns in those houses. (Exodus 7:8-15:21) in what was going to be the first month of the year in the future for them (Exodus 12:1-2).

In that first of months, the first month of the year all the children of Israel had to come together and in the tenth day of that month every man had to take a lamb, by the number of their fathers’ families, a lamb for every family. It had to be a spotless lamb, without any mark, a male in its first year. They than had to keep it till the fourteenth day of the same month, when everyone who was of the children of Israel was to put it to death between sundown and dark. Then they had to take some of the blood and put it on the two sides of the door and over the door of the house where the meal was to be taken. That night they had to eat the flesh of the lamb, cooked with fire in the oven, together with unleavened bread and bitter-tasting plants. Those following God had to take their meal dressed as if for a journey, with their shoes on their feet and their sticks in their hands. They had to take it quickly, because it was to be the Lord’s Passover. For on that night God went through the land of Egypt, sending death on every first male child, of man and of beast, and judging all the gods of Egypt so that they could know that Jehovah is the Elohim Hashem, the most Mighty of all gods.

 “1  And Jehovah spake unto Moses and Aaron in the land of Egypt, saying, 2  This month shall be unto you the beginning of months: it shall be the first month of the year to you. 3  Speak ye unto all the congregation of Israel, saying, In the tenth day of this month they shall take to them every man a lamb, according to their fathers’ houses, a lamb for a household: 4  and if the household be too little for a lamb, then shall he and his neighbor next unto his house take one according to the number of the souls; according to every man’s eating ye shall make your count for the lamb. 5  Your lamb shall be without blemish, a male a year old: ye shall take it from the sheep, or from the goats: 6  and ye shall keep it until the fourteenth day of the same month; and the whole assembly of the congregation of Israel shall kill it at even. 7  And they shall take of the blood, and put it on the two side-posts and on the lintel, upon the houses wherein they shall eat it. 8  And they shall eat the flesh in that night, roast with fire, and unleavened bread; with bitter herbs they shall eat it. 9  Eat not of it raw, nor boiled at all with water, but roast with fire; its head with its legs and with the inwards thereof. 10  And ye shall let nothing of it remain until the morning; but that which remaineth of it until the morning ye shall burn with fire. 11  And thus shall ye eat it: with your loins girded, your shoes on your feet, and your staff in your hand; and ye shall eat it in haste: it is Jehovah’s passover. 12  For I will go through the land of Egypt in that night, and will smite all the first-born in the land of Egypt, both man and beast; and against all the gods of Egypt I will execute judgments: I am Jehovah.” (Exodus 12:1-12 ASV)

In Exodus, God advances his solution to the fall by establishing Israel as a theocracy (a nation governed directly by God). Through the Mosaic covenant, Israel becomes the initial fulfilment and next stage of the promise that in Abraham’s lineage all the families of the earth would be blessed (Gen. 12:3). God’s “Firstborn Son”

 Like the Passover lamb or the offering sprinkled on the ark of the covenant, the blood of his sacrifice is the atonement for our sin. Like the tabernacle, he is the dwelling place of God with us (see John 1:14, where the word for “dwell” is the Greek word for tabernacle). Like Aaron the high priest, he brings us into the Most Holy Place, where we can meet with God. If we know Christ, therefore, we can trace the story of the exodus somewhere in the spiritual geography of our own souls. Through the waters of baptism, we have been delivered from our bondage to sin. Now God is guiding us on our pilgrimage through the wilderness, feeding us our daily bread, teaching us his law, receiving our worship, and leading us to his glory in the Promised Land.

What Purim and Pesach or Pascha reaffirm to Christians and Jews alike is the fact that the everyday order is infused with God’s presence and is under His control.

About the day God liberated the slaves from Egypt God wanted them to remember it for ever.

“14  And this day shall be unto you for a memorial, and ye shall keep it a feast to Jehovah: throughout your generations ye shall keep it a feast by an ordinance for ever. 15  Seven days shall ye eat unleavened bread; even the first day ye shall put away leaven out of your houses: for whosoever eateth leavened bread from the first day until the seventh day, that soul shall be cut off from Israel. 16  And in the first day there shall be to you a holy convocation, and in the seventh day a holy convocation; no manner of work shall be done in them, save that which every man must eat, that only may be done by you. 17  And ye shall observe the feast of unleavened bread; for in this selfsame day have I brought your hosts out of the land of Egypt: therefore shall ye observe this day throughout your generations by an ordinance for ever. 18  In the first month, on the fourteenth day of the month at even, ye shall eat unleavened bread, until the one and twentieth day of the month at even. 19  Seven days shall there be no leaven found in your houses: for whosoever eateth that which is leavened, that soul shall be cut off from the congregation of Israel, whether he be a sojourner, or one that is born in the land. 20  Ye shall eat nothing leavened; in all your habitations shall ye eat unleavened bread.” (Exodus 12:14-20 ASV)

Because it had to be remembered for ever and Jesus remembered it, we also should do that. But for us there is an extra touch. We have to keep it as a feast to Jehovah our God through all our generations, as an order for ever, but we also do have to commemorate the night Jesus took the bread and the cup of wine, saying thanks to His Father and giving it to his closest friends as a sign of a new covenant, which had to be remembered as well.

The broken bread was as the body of Christ Jesus, which was slaughtered like the lambs in Exodus, but this time given for the whole world by the servant of those faithful Jews at the beginning of our common time, and of his Father in heaven. Those who have kept with this Nazarene through his troubles will be given a kingdom as his Father has given one to him, so that they may take food and drink at Jesus his table in his and his Father His kingdom, and be seated like kings, judging the twelve tribes of Israel.

 “And on the first day of unleavened bread, when they sacrificed the passover, his disciples say unto him, Where wilt thou that we go and make ready that thou mayest eat the passover?” (Mark 14:12 ASV)

 “15  And he will himself show you a large upper room furnished and ready: and there make ready for us. 16  And the disciples went forth, and came into the city, and found as he had said unto them: and they made ready the passover. 17  And when it was evening he cometh with the twelve. 18  And as they sat and were eating, Jesus said, Verily I say unto you, One of you shall betray me, even he that eateth with me. 19  They began to be sorrowful, and to say unto him one by one, Is it I? 20  And he said unto them, It is one of the twelve, he that dippeth with me in the dish. 21  For the Son of man goeth, even as it is written of him: but woe unto that man through whom the Son of man is betrayed! good were it for that man if he had not been born. 22  And as they were eating, he took bread, and when he had blessed, he brake it, and gave to them, and said, Take ye: this is my body. 23  And he took a cup, and when he had given thanks, he gave to them: and they all drank of it. 24  And he said unto them, This is my blood of the covenant, which is poured out for many.” (Mark 14:15-24 ASV)

On the 14th of Nisan this gathering of Jesus and his best friends we got the inauguration of that New Covenant. Because that it our liberation and our exodus of the slavery of this world, we should also commemorate that evening and the Lamb of God, Jesus who was betrayed and brought to death a few hours later.

Like the apostles and first Christians came together to remember the night the talmidim where there with Christ in the preparation for the Pesach and Feast of unleavened bread, we also should come together.

 “Be ye imitators of me, even as I also am of Christ.” (1 Corinthians 11:1 ASV)

 “23   For I received of the Lord that which also I delivered unto you, that the Lord Jesus in the night in which he was betrayed took bread; 24  and when he had given thanks, he brake it, and said, This is my body, which is for you: this do in remembrance of me. 25  In like manner also the cup, after supper, saying, This cup is the new covenant in my blood: this do, as often as ye drink it, in remembrance of me. 26  For as often as ye eat this bread, and drink the cup, ye proclaim the Lord’s death till he come. 27  Wherefore whosoever shall eat the bread or drink the cup of the Lord in an unworthy manner, shall be guilty of the body and the blood of the Lord. 28  But let a man prove himself, and so let him eat of the bread, and drink of the cup. 29  For he that eateth and drinketh, eateth and drinketh judgment unto himself, if he discern not the body.” (1 Corinthians 11:23-29 ASV)

That what God promised in the Garden of Eden came to fulfilment with Jesus birth, his offering his body to all those who where under the spell of death. It reaffirms that God’s hand is indeed at work in human history. Renewing our belief in a God who acts in history and continues to perform miracles is one of the most fundamental affirmations we can make. And knowing we believe in a God of miracles is indeed cause for celebration at Purim and Pesach or any time of year! But with 14 Nisan asking us to remember the breaking of the bread and his offering his body as an instalment of a New Covenant, we should be glad to come together on such an evening to Break Bread with all our brethren and sisters and welcoming those who want to know God.

+

Please also do read:

1. Festival of Freedom and persecutions
2. Seven days of Passover
3. 1 -15 Nisan
4. Day of remembrance coming near 
5. Pesach
6. Korban Pesach
7. 14 Nisan a day to remember #1 Inception
8. 14 Nisan a day to remember #2 Time of Jesus
9. 14 Nisan a day to remember #3 Before the Passover-feast
10. 14 Nisan a day to remember #4 A Lamb slain
11. A Jewish Theocracy
12. Observance of a day to Remember
13. Around the feast of Unleavened Bread
14. Observance of a day to Remember 
15. Pesach and solidarity 

+++

Related articles

• The Seven Feasts of Israel: (Part I)
• Deliverance, Part 2
• Did Moses Love the Egyptians?
• "Pesach" Deliverance of the Isrealites
• Exodus from Egypt
• The Symbol of the Day- Passover
• Commemorating Fiction: Passover Complications
• Why Should a Christian Think about Purim?
• Purim : In a Place for a Purpose?
• Photos: Jewish holiday Purim is celebrated in Israel

Hebrew, Aramaic and Bibletranslation

Every academic year we do like to swap Bibletranslation to keep our minds alert to what is written and meant in the Holy Scriptures.

Most of us do not speak Hebrew or even do not know to speak or read the language. Having no knowledge of the language in which most of the Books of the Bible are written does not make it easy to come to the full understanding of those Hebrew words.

We do have to depend on translations which can be very strict in their translation or take a lot of freedom to translate what is written with a few words but gives a whole (long) meaning. Having no vowels or "the" "a" or "an" at certain places can create a certain confusion.


The Hebrew language  (/ˈhiːbruː/) (עִבְרִית, Ivrit,  Hebrew pronunciation (help·info)) is a Semitic language of the Northern Central (also called Northwestern) group or Afroasiatic language family, closely related to Phoenician and Moabite, with which it is often placed by scholars in a Canaanite subgroup.
Culturally, is it considered by Jews and other religious groups as the language of the Jewish people, though other Jewish languages had originated among diaspora Jews, and the Hebrew language is also used by non-Jewish groups, such as the Samaritans. Most of the Samaritans went to use modern Hebrew or Arabic as their vernacular.

Spoken in ancient times in Palestine, Hebrew was sup­planted by the western dialect of Aramaic which Jeshua (Jesus) also spoke, during the 3rd century BCE; the language con­tinued to be used as a liturgical and literary language, however. It was revived as a spoken language in the 19th and 20th centuries CE and is the official language of Israel.

The history of the Hebrew language is usually divided into three major periods:
 1.Biblical Hebrew is often looked at as a dialetic form of Classical Hebrew The Biblical Hebrew according to scholars flourished around the 6th century BCE, around the time of the Babylonian exile. Classical Hebrew was used until c. 3rd century BCE, in which most of the core of the Torah (the first five books of the Hebrew Bible) or Old Testament is written. For this reason, Hebrew has been referred to by Jews as Leshon HaKodesh (לשון הקודש), "The Holy Language", since ancient times.
 2. Mishnaic or rabbinic Hebrew, the language of the Mishna (a collection of Jewish traditions), written c. CE 200 (this form of Hebrew was never used among the people as a spoken language);
 and 3. Modern Hebrew, derived from the word "ʕibri" (plural "ʕibrim") one of several names for the Jewish people, the language of Israel in modern times.

In the Bible, the Hebrew language is called Yәhudit (יהודית) because Judah (Yәhuda) was the surviving kingdom at the time of the quotation, late 8th century BCE (Isaiah 36, 2 Kings 18). In Isaiah 19:18, it is also called the "Language of Canaan" (שְׂפַת כְּנַעַן).

Scholars generally agree that the oldest form of He­brew is that of some of the Old Testament po­ems, especially the "Song of Deborah" in chapter 5 of Judges. The sources of borrowed words first appearing during this period include the other Canaanite languages, as well as Akkadian and Aramaic. Hebrew also con­tains a small number of Sumerian words borrowed from an Akkadian source. Few traces of dialects exist in Biblical Hebrew, but scholars believe this to be the result of Masoretic editing of the text. In addition to the Old Tes­tament, a small number of inscriptions in He­brew of the biblical period are extant; the earliest of these is a short inscription in Phoenician characters dating from the 9th century BC. During the early Mishnaic period, some of the guttural consonants of Biblical Hebrew were combined or confused with one another, and many words, among them a number of adverbs, prepositions, and conjunctions, were borrowed from Aramaic. Hebrew also borrowed a number of Greek, Latin, and Persian words. Use of the language declined from the 9th century until the 18th century. Modern Hebrew, based on the biblical lan­guage, contains many innovations designed to meet modern needs; it is the only colloquial speech based on a written language. The pronunciation is a modification of that used by Jhe Sefardic (Hispano-Portuguese) Jews rather than that of the Ashkenazic (East European) Jews. The old guttural consonants are' not clearly distinguished or are lost, except by Oriental Jews. The syntax is based on that of the Mishna. Characteristic of Hebrew of all stages is the use of word roots consisting of three consonants, to which vowels are added to derive words of different parts of speech and meaning. The language is written from right to left in a Semitic script of 22 letters.

Hebrew alphabet, either of two distinct Semitic alphabets-the Early Hebrew and the Classical, or Square, Hebrew. Early Hebrew was the alphabet used by the Jewish nation in the period before the Babylonian Exile -i.e., prior to the 6th century BCE - although some inscriptions in this alphabet may be of a later date.

Several hundred inscriptions exist. As is usual in early alphabets, Early Hebrew exists in a variety of local variants and also shows development over time; the oldest example of Early Hebrew writing, the Gezer Calendar, dates from the 10th century BCE, and the writing used varies little from the earliest North Semitic alphabets. The Early Hebrew alphabet, like the modern Hebrew variety, had 22 letters, with only consonants represented, and was written from right to left; but the early alphabet is more closely related in letter form to the Phoenician than to the modern Hebrew. Its only surviving descendant is the Samaritan alphabet, still used by a few hundred Samaritan Jews.

Between the 6th and 2nd centuries BCE, Classi­cal, or Square, Hebrew gradually displaced the Aramaic alphabet, which had replaced Early Hebrew in Palestine. Square Hebrew became established in the 2nd-1st centuries BCE and developed into the modern Hebrew al­phabet over the next 1,500 years. It was ap­parently derived from the Aramaic alphabet rather than from Early Hebrew but was nonetheless strongly influenced by the Early Hebrew script.

Classical Hebrew showed three distinct forms by the 10th century CE: Square Hebrew, a formal or book hand; rabbinical or "Rashi-writing," employed by medieval Jewish scholars; and various local cur­sive scripts, of which the Polish-German type became the modern cursive form.

Dead Sea Scroll Hebrew from the 3rd century BCE to the 1st century CE, corresponding to the Hellenistic and Roman Periods before the destruction of the Temple in Jerusalem and represented by the Qumran Scrolls that form most (but not all) of the Dead Sea Scrolls. Commonly abbreviated as DSS Hebrew, also called Qumran Hebrew. The Imperial Aramaic script of the earlier scrolls in the 3rd century BCE evolved into the Hebrew square script of the later scrolls in the 1st century CE, also known as ketav Ashuri (Assyrian script), still in use today.

The son of Myriam (Mary/Maria) and Joseph (Josef/Jozef) from the tribe of Daniel, also known as Jeshua, Jesus Christ the Messiah, spoke the Aramaic language which also belongs to the Semitic languages of the Northern Central or Northwestern group or to the Afroasiatic language phylum.The name of the language is based on the name of Aram,  an ancient region in central Syria.(Oxford English dictionary, http://oed.com/viewdictionaryentry/Entry/10127)

During its 3,000-year written history, Aramaic has served variously as a language of administration of empires and as a language of divine worship. It was the day-to-day language of Israel in the Second Temple period (539 BCE – 70 CE) The difficulty with this language is that Aramaic's long history and diverse and widespread use has led to the development of many divergent varieties which are sometimes called as dialects, though they are quite distinct languages. Therefore, there is no one singular Aramaic language.

In the 7th and 6th centuries BCE, it gradually supplanted Akkadian as the lingua franca of the Near East and later became the official language of the Persian Empire. Aramaic replaced Hebrew as the language of the Jews; portions of the Old Testament books of Dan­iel and Ezra are written in Aramaic, as are the Babylonian and, Jerusalem Talmuds.

Jesus and the Apostles also spoke this language. Its period of greatest influence extended from c. 300 BC until c. AD 650; it was supplanted by Arabic.

In the early Christian era, Aramaic divided into East and West varieties. West Aramaic dialects include Nabataean (formerly spoken in parts of Arabia), Palmyrene (spoken in Palmyra, which was northeast of Damascus), Palestinian-Christian, and Judeo-Aramaic. West Aramaic is still spoken in a small number of villages in Lebanon. East Aramaic includes Syriac, Mandaean, Eastern Neo-Assyrian, and the Aramaic of the Babylonian Talmud.

One of the most important of these is Syriac, which was the language of an extensive literature between the 3rd and 7th centuries. Mandaean was the dialect of a Gnostic sect centred in lower Mesopotamia. East Aramaic is still spoken by a few small groups of Jacobite and Nestorian Christians in the Middle East.

Modern Aramaic is spoken today as a first language by many scattered, predominantly small, and largely isolated communities of differing Christian, Jewish and Mandean ethnic groups of West Asia. (Heinrichs 1990: xi–xv; Beyer 1986: 53.)
Today we can find it by the Assyrians (also known as Chaldo-Assyrians) in the form of Assyrian Neo-Aramaic and Chaldean Neo-Aramaic.

Looking into those ancient languages we do want to follow their way of thinking, understanding how the thoughts are blended into words and phrases full of verbatim and proverbs which we do have to try to see and understand in the light of the way of thinking at that time.

To give a simple example, a few weeks ago when somebody said he was "mad about his apartment" the American listener thought he had become crazy or out of mind because of his apartment. Though the speaker meant just the opposite, namely that he was in love with his apartment. He did not detest it in such a way that he became insane of it, but he came into the clouds living there. (Not meaning that he really went up into the clouds, high in sky.) I use this simple example in the hope everyone can understand how we have to follow the way of saying and have to be careful not to take a proverb literally. Because that happens a lot today when folks read the Bible. As Bible readers we have to transpose ourselves in the time when it was written and how the people thought at that time.

Further we have to take into account how we are going to or how Bible-translators did  translate the The Hebrew alphabet (Hebrew: אָלֶף־בֵּית עִבְרִי‎‎, Alephbet 'Ivri).

By using the Jewish script, square script, block script, or more historically, the Assyrian script, it has to be taken into account how it is spoken out and how one word is written against an other. Best it can be compared to other Jewish languages, most notably Yiddish, Ladino, and Judeo-Arabic.

There have been two script forms in use. The original old Hebrew script is known as the paleo-Hebrew script (which has been largely preserved, in an altered form, in the Samaritan script), while the present "square" form of the Hebrew alphabet is a stylized form of the Aramaic script, which has its alphabet adapted from the Phoenician alphabet and became distinctive from it by the 8th century BCE. The letters all represent consonants, some of which are matres lectionis, which also indicate long vowels.
The Aramaic alphabet is historically significant, since virtually all modern Middle Eastern writing systems use a script that can be traced back to it, as well as numerous Altaic writing systems of Central and East Asia. This is primarily due to the widespread usage of the Aramaic language as both a lingua franca and the official language of the Neo-Assyrian, and its successor, the Achaemenid Empire. Among the scripts in modern use, the Hebrew alphabet bears the closest relation to the Imperial Aramaic script of the 5th century BCE, with an identical letter inventory and, for the most part, nearly identical letter shapes.
Aramaic alphabet, major writing system in the Near East in the latter half of the 1st mil­lennium BC. Derived from the North Semitic script, the Aramaic alphabet was developed in the 10th and 9th centuries BC and rose into prominence after the conquest of the Aramaean states by Assyria in the 9th and 8th centuries BC. The Aramaic language and script were used as a lingua franca over all of the Near East, and documents and inscriptions in the Aramaic alphabet have been found in Greece, Afghanistan, India, northern Arabia, and Egypt. The oldest inscription in Aramaic script yet discovered dates from approximately 850 BC.
The Aramaic alphabet is a writing system of 22 letters, all indicating consonants, and it is written from right to left. It is ancestral to Square Hebrew and the modern Hebrew al­phabet, the Nabataean and modern Arabic scripts, the Palmyrene alphabet, and the Syriac, as well as hundreds of other writing sys­tems used at some time in Asia east of Syria. Aramaic also has been influential in the devel­opment of such alphabets as the Georgian, Armenian, and Glagolitic.
Various "styles" (in current terms, "fonts") of representation of the letters exist. There is also a cursive Hebrew script, which has also varied over time and place.

When we want to use names of persons and places we should carefully look how they are written and spoken. When we transfer certain letters into our language into a consonant we should do that for all the words the same way. In English translations we can often find irregularities in that. For example do we not find Yona, but Jonah, Joshua, and Jeruzalem for Yerusalem, but for Yeshua they write Jesus and for Yahuhwah they suddenly go from three syllables to two syllable and write for the Yod an Ypsolom giving God the Name Yahweh instead of the better translation, keeping to the three original syllables, Jehovah and speaking it better not as Americans with an "Dzee" but with an "Yea".

This year we shall become more confronted with those Aramaic names and also will see that in the original writings of the Scriptures they used different words for slightly different things. In such a way we shall wonder if we not better take those different meanings also in our language as different words so that we clearly shall be able to see if there is been spoken off of a direct pupil of Jeshua (Jesus),  or one of the many disciples or the special pupils or sent ones (Shlichim) or one of the seventy.

By checking if the Beth, Daleth, Gimel Heth, Kaf, Qof and the vowels tërë and bireq are translated into the other languages we shall see where there was no consistency and which one we better should follow.

We do know that within a Hebrew name the aleph represents a smooth breathing, and for practical purposes may be considerd a 'silent' letter, but because it gives a softer sound than without putting the 'h' on top of it we do prefer to use the 'h' as well in Dutch, though the Language Commision gives it without an 'h'. The Governemental Dutch language regulation, by the Dutch Language Union and the Spellingraad (Spelling Committee and Dutch Spelling Council) indicate that we should write Jehova in Dutch for the Hebrew Name of God, but there we prefer to use the International used form of Jehovah to have uniformity on our websites in the different languages (and giving more possibilities to have it spoken out as in Hebrew with the soft h-ending. )

For this article is made use of the Encyclopaedia Britannica where you can find more:

Encyclopaedia Britannica Macropaedia: Major re/. 1:621 b ·alphabetical order antiquity 1:619d . Semitic calligraphy development 3:662b . signs and English equivalent, table 3 8:594 . vowel indication methods 19: 1038c; table 1035 . Yiddish adaptation 8:26c

 alphabet origins and standardization 1:621 b; table 620 . alphabet and English equivalent, table 3 8:594 'alphabetical order antiquity 1:619d ·English vocabulary borrowings 6:879a ·Hamito-Semitic languages map 8:590 ·Israel's revival of common language 9: 105ge ·Jewish liturgical use and status 10:297c . Karaite impetus to 9th-century studies 10:318f ·medieval belief in aboriginality 10:643h ·naming patterns 12: 818f ·origins, development, and literary use 10: 196d 'preservation and educational respect 6: 322f 'punctuation and pointing since 800s 15:276g 'relationships, writing, and phonology 8:592d passim to 595c . sacral status as biblical language 7:60h 'U.S. parochial education curriculum 6:42ge ·Yiddish formative influences 8:25h
 
See also Syriac language. 'ancient spread and influence 17:942g +
 Major re/. 1:619h . calligraphy style and development 3:662b ·Iranian varieties and adaptations 9:456d . origins, spread, and influence 17:942g ·vowel indication methods 19: 1038c; table 1035

RELATED ENTRIES in the Ready Reference and Index: Armenian alphabet; Brahml; Georgian alphabets; Greek alphabet; Hebrew alphabet; Kharo~!l; Klik Turki alphabet; Nabataean alphabet; Pahlavi alphabet; Palmyric alphabet; Samaritan alphabet; Syriac alphabet

I Will Cause Your Name To Be Remembered

I Will Cause Your Name To Be Remembered In All Generations; Therefore The Peoples Will Give You Thanks Forever !!

door Julia Ann op maandag 10 oktober 2011 om 1:01

I Will Cause Your Name To Be Remembered In All Generations; Therefore The Peoples Will Give You Thanks Forever And Ever=Psalms 45:17
Malachi 1:11

My Name will be Great among the nations, from the rising to the setting of the sun. In every place incense and pure offerings will be brought to My Name, Because My Name will be Great Among The Nations," says YAHuah of hosts.
Malachi 2:5

My Covenant with him was one of life and peace (Shalom), and I gave them to him. It was a covenant of fear, and he feared(Respected) Me. He stood In Awe Of My Name.
Malachi 2:1-5

 1  And now, O you priests, this commandment is for you.

 2  If you will not hear, and if you will not lay it to heart, to give glory unto My Name, said YAHuah of hosts, I will even send a curse upon you, and I will curse your blessings:, I have cursed them already, because ye do not lay it to heart.

 3  Behold, I will corrupt your seed, and spread dung upon your faces, even the dung of your solemn feasts; and one shall take you away with it.

 4   And you shall know that I have sent this commandment unto you, that my covenant might be with Levi, said YAHuah of hosts.

 5  My covenant was with him of life and peace; and I gave them to him for the fear wherewith he feared me, and was afraid before My Name.



My Name For All Generation!!

+++


2013 update:

Related articles

• I Will Sing the Praises of the Name of the Lord Most High
• Have Mercy On Me and Hear My Prayer
• Biblical Girders 2
• Partakers of the Promise.
• The Old and the New Covenant

Spelling Yahshuah (יהשע) vs Hebrew using Yehoshuah (יהושע)

For centuries, Bible translators around the world did not transliterate or copy the tetragrammaton in their translations. For example, English Bible translators (Christian and Jewish) used "LORD" to represent it. Many authors on Bible translation have explicitly called for translating it with a vernacular word or phrase that would be locally meaningful.

The spelling Yahshuah (יהשע), first documented during the early days of the Sacred Name movement in the 1930s, is not found in Hebrew texts. The Hebrew Bible uses Yehoshuah (יהושע), and later Yeshua, for Joshua, which means "Yah is Salvation." Christians, historians, and linguists outside the sacred name movement for the most part reject the term Yahshua in favor of Yeshua (ישוע) as the original pronunciation written in Germanic languages like Dutch as in English with a J for the Yod = Jeshua.

Critics say that in their labor to get the pronunciation "Yahshua" out of יהושע, they are ignoring Hebrew linguistics that do not allow the waw to be silent, so "Yahshua" is a questioned translation. Furthermore, it is argued by some that this pronunciation is not attested in antiquity, unlike the pronunciation "Yehoshua".

Those who really love the One and Only God and his son, should consider them as part of their family and use the sounds of the names of those persons.
We should consider it appropriate to use Semitic names in our translations of both the Old and New Testament.
- Bible scholars and translators such as Eusebius and Jerome (translator of the Latin Vulgate) consulted the Hexapla, but did not attempt to preserve sacred names in Semitic forms. Justin Martyr (second century) argued that YHWH is not a personal name, writing of the “namelessness of God”.  - (Justin Martyr, Hortatory Address, ch. 21)

Good christians should transliterate (“bring over the sound”) into their own language, e.g. English and Dutch. We can wonder if we not have to go to the phonetic use of the name, or should we write it phonetically right but let it pronounced in the tongue of the speaker?

But we should not give preference to go for the popular version like the translator Joseph Bryant Rotherham lamented not making his work in to a Sacred Name Bible by using the Yod in English as well and not keeping to the three Hebrew vowels when he choose for the English favourite in his translation.
Some Restored Names Bibles therefore keep using the populist form Yahweh and even go to base there version on the King James Version (where in the old edition was used Jehovah) and just change the names of the Father to Yahweh and His Son into Yahshua in both Testaments.

From the beginning of the 20th century many people became more aware of the importance of the use of Gods Name, but like several Sacred Name groups they clanged to the English "Yahweh" and "Yahshua" instead for opting for the Hebrew conversion of hte sound for Yehowah wich would sound as "Yea-Hovwhah" and could best be written as Jehovah in Latin and Germanic languages. also for the wrong name of the Nazarene son of Joseph and Myriam (Mary/Maria) from the tribe of David who became generally known as Jesus (from the Greek "Iesous", which means 'Hail Zeus') Christ (= the "Christos"), the Messiah. Bringing over the Hebrew sounds it would be Yahushua ("Jehovah Saves" or Salvation is from Jehovah), Yehoshua, Yeshua ('Jeh saves", Jehoshua or Jeshua (the short form for "Jehovah Saves")

"‘Jesus’ is a transliteration of a Latin name Ioesus, pronounced heysus - which means NOTHING in Hebrew, but in Latin it means ‘Hail Zeus’. If Yahshua’s name had been
transliterated into our language, it would have been closer to Joshua (or Jehoshua).." (

Read more: Why can Jesus be translated to mean "hail Zeus" | Answerbag http://www.answerbag.com/q_view/893344#ixzz1aM6x2mmE)

Originally, the name of the Messiah was , pronounced Yahushua or (Yehoshua). This is the Messiah's original name. The correct pronouncement would be "Yahushua" or spoken out as "Yea- Hu- Shua" (In Dutch "Je-hoe-shoewha") and could be written down as Jehushua. While the short form for "Ya-Saves" or better "Jeh-Saves" also often used in the scrolls would be Jeshua.

Biblequotes from Restored Name Bible "The Scriptures" >

God about His name “יהוה“ + Creator of heaven and earth and everything around יהוהThe Only One Elohim who creates and gives all

in the Dutch Translation "De Geschriften":
God over zijn Naam  + יהוה Schepper van hemel en aarde en alles er op en eraan

Read more:

• The Messiah's Hebrew Name: "Yeshua" or "Yahshua"? - Daniel Botkin argues against "Yahshua" in favor of "Yeshua".

• Yahshua or Yeshua- What Is the Correct Pronunciation? - Bob Wirl, a Sacred Name minister, argues in favor of the name "Yahshua over Yeshua."

Related articles:

• Lord or Yahuwah, Yeshua or Yahushua
• The Bible and names in it
• Yeshua a man with a special personality
• The Divine name of the Creator
• A series on the anxiety to use the real name of God: Some one or something to fear #1 Many sorts of fear
• The wrong hero

In Dutch

About the change of the son of God for the sake of keeping the piece (in the 4° Century CE): Naamsverandering voor het behoud van vrede

• Heil tot de gezondene van God of Zeus About the relation of the imposed name for the son of God early in our Common Era
• Heer, Yahuwah, Yeshua of Yahushua

Heil tot de gezondene van God of Zeus

Als wij er bewust van zijn dat Namen weldegelijk belangrijk zijn, kan men zich afvragen of wij daarom ook niet beter handboeken en studiemateriaal gebruiken met de juiste namen er in.
Betreft de Naam van God zijn velen het ermee eens dat wij daar best de Naam gebruiken zoals hij door het Volk van God werd gebruikt en zoals God hem openbaar gemaakt heeft. Maar voor de andere namen laat men het dikwijls in het ongewisse.

Men zou kunnen zeggen dat God natuurlijk begrijpt dat wij door onze verschillende spraken verwarring in de talen hebben gekregen en dat er met de vertalingen ook andere klanken en uitspraken zijn gekomen.

In Yahushua, Yehoshua, Yeshua, Jehoshua of Jeshua zagen wij dat er niet alleen spraak verwarring is omtrent de Naam van de Allerhoogste. Ook betreft zijn zoon zijn er pogingen gedaan om hem uit de belangstelling te krijgen. Men wenste een andere god voor het voetlicht brengen.Mits dat meerdere personen meer belang begonnen te hechten aan de Nazareen dan aan de gebruikelijke goden, inclusief de God der Joden (Jehovah), kon het machtsapparaat makkelijk de beleidsvoerders op het geloofvlak ompraten om de zoon van Kronos (Lat. Saturnus) en Rheia, twee van de twaalf Titanen, aan te nemen als God. Bij de heidenen was hij reeds oppergod, die heerste vanaf de berg Olympus, en werd algemeen in het rijk vereerd. Door de naam van de zoon van Jozef en Maria uit Nazareth, afkomstig van de stam van David, zijn naam יהשע (Jesjoea) Jeshua van Jahushua of "Jehovah redt" (Redding van Jehovah") te vervormen tot YaZeus (Je-Seus/Jezeus) of "Heil Zeus" in plaats van "Heil (tot diegenen die) van God (komt)".

Door de naamswijziging van diegene die zei zoon van God te zijn kon het licht schijnen op diegene die lichtflitsen in de hemel bracht door bliksems, de wolken verzamelde en uiteendreef; maar ook regen en sneeuwval veroorzaakte. Men slaagde er aldus in nog meer mensen de naam naar het Indo-Europees *Djev (= stralende, verwant met Latijn dies = dag) te laten gebruiken en aldus te laten verwijzen naar een verwantschap met de verering van het heldere uitspansel; Zeus’ meest wezenlijke functie is die van hemelgod.

De aanhangers van de Babylonische goden vonden daar vrede in als die populaire figuur ook verpersoonlijkt kon worden met hun twee gezichten god Baal (Heer). De God van de Hemel of Heer van de schepping kon dan opgenomen worden in die Joodse man die zich zoon van God noemde en daardoor ook god de zoon kon zijn. Jeshua werd Je-Zeus of Jezus/Jesus. De Romeinse leiders slaagden door hun wijsheid en handigheid er mooi in tot een aanvaardbaar compromis te komen en zo de gemoederen te bedaren.

De centrale figuur van het Griekse pantheon kon nu centrale figuur worden van vier verschillende godsdiensten (Oosterse Heidenen, Romeinen, Grieken en Christenen).

Zo werd Zeus niet slechts de bevestiger van de harmonie in de natuur, maar vooral ook van de maatschappelijke orde. Koningen en vorsten ontleenden hun macht aan Zeus en waren aan hem verantwoording schuldig. Zij konden hem vereren zonder iemand tegen de borst te stoten. Voor meerdere gemeenschappen kon hij voorgedragen worden als de raadgevende god, de beschermer van de volksvergadering en handhaver van de eed. Ook het gezin stond onder zijn hoede: als Zeus Herkeios (= Beschermer van de hof) had hij een altaar op de binnenplaats van de woning. Vooral gasten en vreemdelingen stonden onder zijn bescherming. Nu konden ook in de huizen van de zogenaamde volgelingen van Christus Jezus beelden in huis geplaatst worden met zijn beeltenis, om vereerd te worden als god. De stap om ook zijn moeder als godin te gaan vereren was niet ver af meer. Toch duurde het nog een tijdje voor de Maria verering echt op gang kwam. Maar als Jeshua die nu Jezus werd genoemd god was moest zijn moeder wel de Moeder van God zijn of kon Moeder Gods worden genoemd en zo de plaats innemen van oermoeder Gaia .

In de Indo-Europese talen zoals het Frygisch gaat het '-zios' element in de naam terug op Dyeus, de gemeenschappelijke voorloper van 'dios', 'deus' (god) en ook van de naam Zeus. Juist om die reden is het niet aangeraden om meer de tittel 'God' te gebruiken dan de Naam van God uit te spreken.

 Met de naamsverandering van de zoon van God kon de tamme (dan toch niet 'brullende")  stier ook Europa gaan veroveren, waar de volgelingen van Jezus verder naar toe trokken om mensen te bekeren.

De Meester in vermommingen kon nu ook bij de Christenen meester in alle hoedanigheden en onder allerlei vormen zijn. Van dan af kon die Jeshua nu als Jezus ook overal tegelijkertijd zijn.

Zeus kon ook van mannen houden en werd dan als man met meer vrouwelijke trekken afgebeeld en opgevoerd als een 'aphprodite' en gaf de mogelijkheid om god als een man-vrouw voor te stelllen. De Vrouw in de god kon verder uitgewerkt wordenen stemde overeen met het plaatje van de oermoeder Gaia, waar de Joden Jehovah als de oervader God aanschouwden. Zo kon Jezus dan ook oer-vader, "hij die aan de oorsprong lag" worden. Teksten als de alpha en de omega het begin en het einde werden zo omgevormd dat Jeshua, Jezus aan het begin en het einde van de schepping zou liggen. Men maakte het mogelijk om Jezus zoals de heidense god de (mede-)helper zijn van het ontstaan der dingen te laten zijn. Nochtans was die Jeshua recentelijk geboren en dus eigenlijk pas in wording gekomen.

De koning in het vreemdgaan werd verliefd op de koninklijke Trojaan Ganymedes. Zeus was zo dol op deze jongen dat hij hem tot zijn wijnschenker maakten (wat werd aanschouwd als een belangrijke functie), zo kreeg Zeus zijn Nectar aangeboden door Ganymedes. Dat Jeshua ook het wter in wijn veranderde en het dan als een meester Wijnschenker liet uitgieten voor de gasten, maakt ook hem to een goede verpersoonlijking van Zeus ook omdat Jeshua nog een stap verder ging, niet alleen door de wijn uit te schenken voor zijn volgelingen, maar dan ook nog eens te zeggen dat het zijn bloed was dat voor hen werd vergoten. Wat kon er beter zijn dan de mensen te doen te geloven dat zij werkelijk het bloed van de Oppergod Zeus konden drinken. Eten van bloed werd aanschouwd als de mogelijkheid om de kracht van het slachtoffer in zich op te nemen. Dit zou geven dat door het drinken van de wijn waarover de zegen van de oppergoed Zeus werd uitgesproken als zijnde zijn bloed, dat men dan ook de krachten van die oppergod tot zich kon nemen. De Rooms Katholieke Kerk ging hier op in en liet de mensen geloven dat zij werkelijk Jezus lichaam nuttigden en Jezus bloed opdronken. (Daarom mocht men niet bijten op de hostie want men zou Jezus kunnen pijn doen.) Door dat bloed van Jezus de god in zich te nemen zou men dan ook als Jezus kunnen worden. (Dat als Jeshua/Jezus worden staat echt in de Heilige Schrift en is ook effectief onze opdracht. Wij moeten als Jezus worden, maar dat betekent niet dat wij als God moeten worden of dat wij Jezus of God worden.)

Om in het kader van het drievoudig denken van superieure volmaaktheid te blijven kregen Zeus en Europa 3 kinderen: de legendarische Minos, de dappere Sarpedon en de rechtvaardige Radhamanthys. De stier steeg op naar de hemel en is sinds die dag een sterrenbeeld: de Stier. Zo ook was Jezus opgestaan en naar de hemel gestegen en werd het plaatje van de drie-eenheid ook volmaakt gebracht door de Kerk die aan de bewindsleden had toegegeven om zo de macht te kunnen blijven delen.

Zeus had zijn overwinning behaald. Ook de Romeinse bewindslieden hadden hun overwinning behaald en de vrede in het Rijk kunnen handhaven, en daar was het hen in de eerste plaats om te doen. De Kerk was in de val getrapt en heel de wereld volgde genoegzaam.

Wenst u nog steeds deze wereldse 'verkrachters van de waarheid' volgen?

Yahushua, Yehoshua, Yeshua, Jehoshua of Jeshua

Als wij het Hebreeuwse gebruik van namen na gaan, zien wij dat de vroegere namen steeds een betekenis hadden en dikwijls afgeleid waren van een 'hoofdnaam' of een ander persoon zijn naam of karakter waar een verband wenste mee gemaakt worden.

Zo ook is het met de zoon van God, die de "God met ons" of "Immanuel" / Emmanuel werd genoemd. In de Scandinavische landen is het nog steeds de gewoonte om te spreken over "de zoon van" (bijv. Johanson = de zoon van Johan).
Hij die gezonden was van boven en steeds te kennen gaf dat het niet hij was die de werken deed maar de Vader via hem,  is wel de persoon gezonden door God om de mensheid te redden, vandaar dat in zijn naam het verwerkt is dat YaHuWah Redt = Yahushua/Yehoshua/Jehoshuah.

Om die naam van die Nazarener dan te lezen kan men de Hebreeuwse schrijfwijze gebruiken Yahushua of de verkorte vorm Ya Shua (Jah Redt) maar men kan ook in het Arabisch schrift het brengen in onze taal en dan zou het gelijkaardig aan de andere namen moeten omgezet worden, waar de Yod wordt weergegeven als een J en niet als een Y. O diezelfde reden kan men trouwens ook niet opteren voor Yahweh of Yehowah.

Zoals men Jakob en Joshua gebruikt moet men gaan voor Jehovah en Jehoshuah/Jahushua of Jeshua.
De vraag die men kan stellen vandaag is in welke mate wij terug naar het origineel moeten grijpen of ons moeten houden aan algemeen bekende of meest gebruikte namen?

Iedereen kent Jezus of Jesus al is de uitspraak in de verschillende talen zeer verschillend. In het Nederlands en het Engels komt het wel gelijkvormend als de verbastering die ontstaan is om Jahushua/Jehoshua/Jashua in overeenstemming te brengen met de afgod waarin men in de driehoofdige god wenste te verwijzen met de uitspraak "Heil Zeus" = "Ya Zeus" ("Yea-Zeus"). Door deze heidense conotatie kan men zich afvragen of men zich wel aan die naam mag houden of niet beter doet om de werkelijke Hebreeuwse naam in de eigen taal al of niet om te zetten en al doende zo te spreken van Yahushua/Jahushua Jehovah Redt, of Yashua/Jashua Ja Redt of tot de vorm Jeshua (De verklanking van de Hebreeuwse uitspraak in het Nederlands van Yashua)?


Lees hier verder meer over in:

De verkeerde held

God over zijn Naam

The Bible and names in it

Lord or Yahuwah, Yeshua or Yahushua

Heer, Yahuwah, Yeshua of Yahushua

Op het net en in veel kerkkringen kan men meerdere namen of titels horen voor twee personen die dikwijls aangehaald worden en ook regelmatig door elkaar gehaald worden.

Het valt op dat de twee hoofdpersonen van de Heilige Geschriften veelvuldig met elkaar verward worden. Men kan zich vragen stellen hoe dat komt. Opvallend is dat verscheidene naoorlogse Bijbelvertalingen de Naam van God vervangen hebben door Heer. Maar die andere voorname persoon werd ook als Heer aangeduid. In het begin kreeg de Ene nog Grote Hoofdletters of werd er gesproken van de Heere Heere, Here Heer, Heer des Heren, terwijl de andere kleine hoofdletters kreeg toegewezen. Later werd voor beiden enkel de eerste letter, de 'H' in een hoofdletter gedrukt. Dit maakt het natuurlijk zeer moeilijk om te weten over welke Heer het gaat.

De laatste jaren zijn er gelukkig meer mensen die er bewust van zijn geworden hoe belangrijk het is om de juiste personen voor het oog te houden en hoe belangrijk het is de juiste namen voor die personen te gebruiken.Nu is het wel zo dat door de verschillende talen en tongvallen er meerdere verschillende uitspraken zijn voor één naam. Dan hangt het af welke taal men gebruikt. Dat zal de uitspraak grotendeels bepalen. Zo is er de Nederlandstalige Canussius vertaling waar Jesus staat en dit totaal anders klinkt dan het Engelse Jesus. De laatste jaren gebruikt men in het Nederlands hoofdzakelijk Jezus als schrijfwijze.In Nederlandse Messiaanse Bijbels of de Peshita vindt men dan weer Jeshua. Anderen geven dan weer de voorkeur aan Yeshua.

Wegens de veelvoud van talen in de wereld maar toch de voorkeur gevend aan eenvormigheid betreft namenbeleid zijn er voorstanders om de naam zo te gebruiken zoals hij in de betreffende taal wordt gebruikt. Dan kan men nog de vraag stellen of mijn naar een schrijfvorm gaat zoals het eerder wordt uitgesproken, zoals bijvoorbeeld 'Jehovah' waar dan toch noch klankvervorming kan optreden door het taaleigen (zie het Jezus voorbeeld hierboven), of naar de verklanking of aftekening van de letters, zoals YHWH dat dan uitgeschreven zou worden als YahuWah.

Sommigen beweren dat wij kunnen gissen naar de ontbrekende klinkers, maar dan vergeten zij al die mensen die vandaag de dag nog steeds Hebreeuws praten en gerust weten hoe zij dat Tetragrammaton moeten uitspreken.

Dat dit dan de veel gebruikte Yahweh zou zijn als afleiding van "ehyeh" betekenend, "ik ben {Hij} die bestaat of is" mag een ander paar mauwen zijn. De "Ik ben die ben" of "Ehyeh" komt van een wortelwoord "hayah", betekenend, "te zijn". De Griekse tegenhanger voor "ehyeh" is "eimi", betekenend, "ik besta". Het Griekse equivalent voor het opgetekend symbool of vier Letterwoord YHWH Yahweh is "ésti", betekenend, "hij bestaat," of "hij is".  Maar als men naar de uitspraak luistert door Hebreeuwssprekenden hoort men Je-Ho-Vah or uitgeschreven "Yahuwah" met daar tegenover Zijn zoon "Yahushua" Ha'Mashiach de Verlosser of Messias.

Diegenen die vinden dat de Naam van God steeds in het Hebreeuws moet staan = het Tetragrammaton in het Hebreeuws, vergeten dat dit in het modern Hebreeuws of zoals het volgens anderen in Paleo-Hebreeuws moet zijn, niet in alle talen op de tekstverwerkers aanwezig is. Dit is trouwens een van de vele problemen die ik ondervind met het maken van mijn webpagina's dat ik de Hebreeuwse tekens niet kan plaatsen.

Al sinds het begin van de Reformatie, 16de eeuw, zijn er stappen genomen, in antwoord op Gods Oproep en volgens de richtlijnen van de Almachtige, om Gods Naam en Zijn positie in eer te herstellen. Het Judas vers over "het Geloof dat eenmaal voor allen was bezorgd aan de heiligen"

In de Heilige Schrift is opgetekend dat het Einde der Tijden dan zal komen wanneer over de gehele wereld Gods Naam zal gepredikt worden. Dat predikingswerk is enorm belangrijk voor de voleindiging van Gods Plan.
Het geloof dat overgeleverd werd is er ook voor ons en al de mensen rondom ons. En wij kunnen er aan mee werken om dat Woord van God aan anderen kenbaar te maken.

Door ernstige Bijbelstudenten of Bijbelonderzoekers zijn er pogingen ondernomen om tot de oorspronkelijke Bijbelteksten te komen en deze ook in andere talen over te brengen naar anderen. Meer dan één individu of één organisatie heeft geprobeerd zo een vertaling uit te brengen. Zo zijn er enkele Bijbelvertalingen op de markt gekomen waarin de Naam van de allerhoogst hersteld is geworden. Ofwel werd daar het Hebreeuwse tetragammaton geplaatst of YHWH/JHWH, Yahweh /Jahwhe/ Yahuweh of Jehovah. In de 20ste eeuw gingen er ook enkele over om de naam van de zoon van God ook volgens de Hebreeuwse benaming te schrijven ofwel door deze weer te geven in Hebreeuws tekens of als Yeshua/Yashua of  Yahushua.

Dichter bij vandaag zijn er ook die vinden dat wij ander namen van individuelen doorheen de Heilige Schrift ook  zouden moeten gebruiken zoals zij in de originele taal klonken. Zo vinden zij dat zij fonetisch hertaald moeten worden (transliterated phonetically) om zo in overeenstemming te zijn met de Hebreeuwse uitspraak eerder dan met het traditionele: i.e. Yeshayahu (Isaiah/ Jesajas), Dawiḏ (David), Yahoshua (Joshua).

Dr. Chris Koster was zo een Zuid Afrikaan die hieraan werkte. Begonnen met een Zuid-Afrikaanse vertaling ging hij later over naar een Engelse, welke dan door veel meer volken kon gebruikt worden, doordat het meer een handelstaal van vandaag was. Men kan het een beetje vergelijken met de Griekse Geschriften van vroeger die eigenlijk ook in een taal waren opgesteld om door mensen gelezen en begrepen te kunnen worden die soms die taal niet als hun moedertaal hadden.
Een oudere man had van een zendeling een vlugschrift ontvangen  en wenste te weten te komen wat de arts Chris Koster er van dacht.  Deze las het en legde het in een la voor hij naar zijn werk ging. Op de terugweg van een patiënt merkte de piloot van hun kleine vliegtuig op dat zij zonder brandstof waren komen te zitten. een crash zou onvermijdelijk zijn. Chris ging achter zijn stoel op zijn knieën en begon te bidden. toen hoorde hij duidelijk een stem die hem vroeg wat hij gedaan had met dat vlugschrift dat naar hem gezonden was. De Geest sprak "Wat deed jij met de informatie die ik naar jou gezonden heb?" Chris begreep wat de spreker God bedoelde en beloofde om van toen af datgene te doen wat God van hem verlangde en om de Naam van God kenbaar te maken.
Chris Koster wenste aan God te hangen (Deuteronomium 13:4) en Zijn geboden te onderhouden, waarbij hij zag hoe belangrijk het was om Gods Woord te verspreiden.
“Heb aandacht voor hem en luister naar zijn woord. Kom niet tegen hem in opstand, want hij zou uw verzet niet vergeven. In hem immers is mijn naam tegenwoordig.” (Exodus 23:21 WV78)

Later was hij het inzicht gegeven om de Heilige Schrift te vertalen. In 1993 bracht hij zo The Scriptures (De Geschriften) uit, welk zo een zes jaar van zijn leven had geëist om te voleindigen. Oorspronkelijk was hij in het Afrikaans begonnen, maar toen hij aan het boek van Johannes kwam was hij verveeld met de zovele heidense woorden die hij tegen kwam. (Dit bespreekt hij in "Come out of her my people") In het besef dat meer mensen er profijt zouden uithalen met een Engelse vertaling zette hij zich daar op. Hiervoor betaalde hij een hoge prijs, met zijn herscholing in een theologisch college voor zes dagen per week. Hiervoor moest hij naar een andere stad verhuizen en zijn vrouw en familie wenste hem niet te volgen in zijn nieuw geloof.
Voor chris was het ook duidelijk gemakt door God dat hij de Geschriften in geen enkele vorm tegen betaling aan anderen mocht aanbieden. Het Woord van God in de Geschriften moest steeds vrij, kosteloos aangeboden worden. In de 1993 editie was het dan ook gedrukt dat het boek niet verkocht mocht worden, maar steeds vrij moest weggegeven worden. Ook was hem gezegd dat hij het werk niet mocht vastgelegd worden onder kopierechten omdat het een werk was dat vrij voor allen ter beschikking moest staan.

In 1996 overleed Chris Koster. Als een bescheiden man wenste hij niet vermeld te worden in zijn vertaling, welk hij niet als een werk van hem beschouwde, maar een optekening van Gods woorden door hem als dienstknecht.

Later kwamen verscheiden evangelische en Messiaanse predikers die de 1998 versie verspreiden, sommigen begonnen drukmogelijkheden te vragen en ze op de reguliere markt te verkopen of te vragen door hun kerkgemeenschap te laten verspreiden.
Zo ook waren er de Nazareners of Sect of the Nazarenes & Followers of the Way naast de Institute for Scripture Research (ISR) welke gedrukte versies verkopen. De laatste voorziet wel gratis modules voor enkele Bijbel sofware Programma's van de 1998 The Scriptures.
ISR heeft ook een vernieuwde 2009 versie uitgebracht waarbij zij nog dichter bij de originele betekenis van het woord komen.

Normaal mocht er enkel een donatie gevraagd worden om de kosten van het drukken te dragen, maar dat moest ook vrijblijvend zijn. Want Jezus had zich ten behoeve van ons allemaal aan de paal opgeofferd zonder er verder iets voor te vragen. Jezus heeft steeds vrijblijvend de Woorden van zijn Vader verduidelijkt en zoals anderen bracht ook hij Gods Woord in ons midden, zonder dat zijn Vader er iets voor vroeg. en deze Vader heeft nog veel meer gegeven aan de mens.
De uitspraak volgend “Voor niets hebt gij ontvangen, voor niets moet gij geven.” (Mattheüs 10:8 WV78) moest die vertaling verder verspreid worden. Maar bepaalde mensen zagen er een middel in om zichzelf ook te verrijken en publiceerden de vertaling voor de verkoop. Terwijl er door een teamlid van de HalleluYah Scriptures een poging werd gedaan om een 1993 versie in handen te krijgen om van daaruit terug een vrije Bijbel op de markt te brengen met de herstelde namen.
Een visie was gegeven en bevestigd door twee getuigen om de HalleluYah Scriptures te produceren. Drie jaar daarvoor had een teamlid de oproep gehoord om Hebreeuws te leren en nu begreep hij waarom hij gevraagd was dat te doen.
De Naam voor de HalleluYah Scripture kwam er niet voor twee maanden toen een van de leden te kennen was gegeven dat wanneer zij zouden zeggen HalleluYah Scriptures zij zouden zeggen "Prijs God voor Zijn Woord.".
De vertaling moet dan ook geheel een prijzen van God zijn en in Gods Eer.

De HalleluYah Scriptures verkondigen de kopijen van de vertaling gratis aan te bieden en beweren een boeiende vertaling te kunnen presenteren gebaseerd op het werk van Chris Koster zijn "The Scriptures" waarbij een boeiende letterlijke vertaling van de Bijbel kan voorgelegd worden.
Hierin wordt de originele  boekenvolgorde van de Tanakh (Oud Testament) gearrangeerd volgens de originele volgorde van de Hebreeuwse Geschriften, de Wet hersteld onder de naam Thora: "Torah", de Profeten en de Geschriften.

Woorden en namen zijn voor zo ver mogelijk in de bovengenoemde werken zo veel mogelijk verbeterd om heidense begrippen of van oorsprong heidense woorden uit te sluiten.

De vraag die men hierbij kan stellen is natuurlijk of men het zo ver moet doordrijven en voor velen nieuwe termen en namen moet gaan introduceren, welke in hun eigen moedertaal ook niet in het woordenboek staan.

Afdrukgewijs kunnen er soms problemen zijn, zoals de tekens onder en boven de letters. Zie hier maar eens het resultaat voor Klaagliederen of Ekah (zonder de extra leestekens) => ¿ah (of Lamentaties); Kepha Bet wordt = KÃpha BÃt (2 Petrus). dus het wordt daar niet makkelijk gemaakt voor predikers of mensen die het Woord van God in zulke versies willen verspreiden.

Voor de namen van de boeken in the Tanakh en de Messiaanse Geschrifen zijn inclusief de boeken van de Torah: Bereshith (Genesis), Shemoth (Exodus), Wayiqra (Leviticus); de boeken van de Nevi'im of profeten: Yeshayahu (Jesaja), Yirmeyahu (Jeremia), Zakaryah (Zacharia); de boeken van de Kethuvim of de Poëtische boeken: Tehillim (Psalmen), en Mishle (Spreuken); en als laatste maar niet de minste de boeken van de Messiaanse Geschriften: Mattithyahu (Mattheüs), Yohannan (Johannes), Kepha (Petrus), e.a..

+

Enkele voorbeelden van Herstelde Namen Bijbelvertalingen:

The Hebraic Roots Version Scriptures HRV => De HRV Scriptures was voorheen ook gekend als de Hebraic Roots Version Complete Messianic Study Bible en is gepubliseerd bij the Institute for Scripture Research.

The new Messianic Bible

"The Ketuvim Netzarim" ("Writings of the Nazarenes") => a Messianic Sacred Name Edition of Messiaans Heilige Naam Editie vertaald vanuit het origineel Aramees en het  Hebreeuws
.
The Word of Yahweh <= De basis tekst van het Word of Yahweh is gebaseerd op de standaard Engelse taal versies van de Heilige Schrift, welke op hun beurt waren gebaseerd op de oudste aanwezige Hebreeuwse, Aramese, en Griekse manuscripten. In deze Bijbelvertaling heeft men heel van de oude Engelse grammatica structuur behouden.

Verscheidene Peshitta vertalingen.Waarvan in het Nederlands de Messiaanse editie van E.Nierop (2009, 2010) de meest recente is. Deze vindt dat hetMar)Yah voor velen te vreemd klinkt als Godsnaam en vindt het geen optie om deze fonetisch over te zetten. Hij verkiest de Hebreeuwse weergave met het Tetragrammaton JHWH het best passend. Voor Jezus gebruikt hij Jeshua.

Bij de voornoemde versies heeft men de persoonlijke Naam van God die inde Aramese en Hebreeuwse teksten van het Oude Testament wel 7000 keren voorkwam, terug op zijn plaats gezet. Ook voor de 134 gevallen waar de Masoretische Schriftgeleerden toegaven de naam Jehovah te hebben vervangen door het bij de burgers meer in zwang zijnde Adonai. Ook al gebruikten de priesters toen nog de Naam van God.

In de bovenstaande versies werden, zoals in de meest verspreide Nieuwe Wereld Vertaling, al deze wegschrijvingen of vervangingen van Gods Naam terug hersteld, soms tot ongenoegen van bepaalde kerkelijke instanties en van verscheidene burgers.


+

Video in het Engels van de Geschiedenis van de HalleluYah Scriptures > HalleluYah Scriptures

Aanverwant/Related: Lord or Yahuwah, Yeshua or Yahushua