Protestants Start BE: Protestantse sites in België en Nederland

http://protestants.start.be/
Wenst u meer te weten over organisaties of verenigingen, kerken en personen op religieus vlak kan u op de protestantse start pagina verscheidene linken vinden die u verder op weg kunnen helpen.

A small company of Jesus' footstep follower

We must see that the Church is a comparatively small company of Jesus' footstep followers, irrespective of sectarian lines; and that the Bible teaches not that these are to look over the battlements of Heaven to all eternity and see all others in torment, but that they are to demonstrate their loyalty unto death and in due time be associated with Messiah in His Millennial Kingdom, which will bless all the families of the earth-the living and the dead, who will then be resurrected.

 - Charles Taze Russell

Focussen op Christus

De nieuwste diocesane bisschop van de Church of England, Steven Croft, heeft de kerken in zijn nieuw boek Jesus’ People: What the Church should do next opgeroepen zich opnieuw te focussen op Christus, als het kompas dat de juiste weg wijst op de veranderde terreinen in de wereld.

Er moet gebouwd worden aan de kerk maar dat zou moeten gebeuren uit het gebed, bijbelstudies en gemeenschap. daarbij moeten de ogen steeds gericht zijn op Jezus. "'Jezus-mensen' zullen tot denken gezet worden wanneer ze zowel de rol van Jezus als dat van de kerk in de hedendaagse samenleving heroverwegen,"

Helft Amerikanen verandert wel van geloofstraditie

Pew Forum on Religion & Public Life het centrum dat zich bezig houdt met vragen rond religie en samenleving heeft 2800 mensen nagegaan om te zien hoe zij met het geloof om gaan.
Het veranderen van Kerk heeft volgens ons veel te maken met de familiale omstandigheden. Protestanten verlaten de traditie van hun jeugd meestal als hun levensomstandigheden veranderen, zoals een verhuizing of een nieuwe partner. 15 procent van de Amerikanen die opgroeide als protestant behoort nu tot een andere protestantse groepering dan waar hij of zij in werd grootgebracht.

Bij de Katholieken ligt het anders. Gefrustreerdheid of omdat ze ‘niet langer geloven in de leer van de kerk’ doet hun overstappen.
Uit het rapport blijkt ook dat de kerkverlating doorgaat in de VS. 16 procent van de Amerikaanse volwassenen zegt dat ze op dit moment niet betrokken is bij enige vorm van religie. De helft van hen zegt dat ze niet geloven omdat ze religieuze mensen ‘hypocriet, veroordelend of oneerlijk’ vinden. Een andere reden is dat ze vinden dat religieuze organisaties te veel gebaseerd zijn op regels in plaats van op spiritualiteit of menen dat religieuze leiders meer gefocust zijn op macht en geld in plaats van de waarheid en spiritualiteit.

Wie tussen kerken ‘shopt’, doet dit het vaakst voor hij of zij 24 wordt. Een meerderheid verandert voor het laatst van kerk voor zijn 36e. In maar weinig gevallen vindt er na het vijftigste levensjaar nog een switch plaats.

De Ware Kerk

In het Nederlands Dagblad Trouw is de vraag gesteld: Mag je beweren dat je eigen kerk de ware is?

• Hoe ga je om met geloof en kerk van jou en van anderen?
• Heeft Iedereen het recht zijn kerk als de ware te beschouwen?
• Kan je tot de conclusie komen , dat één kerk of een ander geloof beter bij je past of helemaal niet meer bij je past?  
• Gaat het uiteindelijk om de mensen die daar komen en zich laten inspireren door een geloofs- en levenshouding van Jezus Christus?
• Hoeft het geloof in een kerk als de ware Kerk te betekenen dat je de andere kerken als onwaar ziet?
  

Kloof tussen de boodschap van God en de mensen van vandaag

Er bestaat een kloof tussen de boodschap van God en de mensen van vandaag, de kloof waarover de Bijbel spreekt. De kerkelijke cultuur zorgt echter vaak voor een tweede kloof, die we aan alle kanten kunnen dichten. Ons denken, ons leven en onze tijdsbesteding zijn compleet anders dan die van de moderne mens.
- Theo Visser, kerkplanter en directeur van Netwerk International Church Plants (ICP)

"Mensen binden zich niet graag.” Lid worden van een gemeente lijkt dus een brug te ver."
- G. Baan van de Alkmaarse evangelisatiepost van de Gereformeerde Gemeenten

Voor een buitenkerkelijke is het moeilijk om de stap naar de kerk te zetten, ja. Vooral als niemand je steunt.
 - belijdeniscatechisante Priscilla Boes (24)

Eerste kerkenbeurs

Op particulier initiatief wordt op 20 en 21 maart in de Jaarbeurs in Utrecht een kerkenbeurs georganiseerd. Het is de eerste keer dat een dergelijke beurs in Nederland plaatsvindt. “Kerk & Gemeente 2009” zal worden geopend met een debat tussen bisschop Gerard de Korte en dominee Arjan Plaisier, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland. Aan het vervolggesprek zullen Leo Fijen van de KRO en Andries Knevel van de EO deelnemen.Thema van het debat is “De rol van de kerk in de samenleving”.

Op de kerkenbeurs zullen ruim 135 standhouders aanwezig zijn. “De beurs is in de eerste plaats bedoeld voor mensen die een actieve rol vervullen in de kerk. Het gaat erom dat zij de bedrijven en organisaties vinden die zij zoeken. We maken geen onderscheid tussen katholiek of protestant, want veel onderwerpen waar kerken tegenaan lopen zijn hetzelfde,” aldus woordvoerder Marco van de Wetering.

Verder worden er op de kerkenbeurs meer dan twintig actuele en praktische workshops verzorgd. Zo zullen de hoofden communicatie van de Rooms Katholieke Kerk en de Protestantse Kerk in Nederland een workshop "Communicatie voor kerken" verzorgen.

10-2-2009 | bron: Katholiek Nederland

Scheiding van kerk en staat

Overheid en kerken moeten vormen van samenwerking zoeken, vindt de Nederlandse CDA-senator dr. Van Bijsterveld. Hun onderlinge verhouding verdwijnt daarmee uit de probleemsfeer. "De overheid moet de maatschappelijke betekenis van het geloof honoreren", aldus Van Bijsterveld.

Het beginsel van de scheiding van kerk en staat is ooit, in 1796, geproclameerd maar de betekenis ervan is nooit erg duidelijk omlijnd geweest, vindt de universitair hoofddocent. „De boodschap ervan was dat kerk en overheid op hun eigen gebied autonoom zijn en geen formele zeggenschap hebben ten aanzien van elkaars organisatie. Het heeft in de praktijk echter geleid tot het beeld dat de overheid ‘publiek’ was en godsdienst ‘privé’. Een tussenweg was er niet. Dit onderscheid wordt daarmee veel te absoluut, zodat de samenleving buiten beeld komt. Het is een gemis voor de godsdienst maar ook voor de overheid zelf.”

Lees  hieromtrent >„Religie niet alleen zaak van individu”

Kerk dak boven evangelie

"De kerk is het dak boven het evangelie. Er is geen ander woord dat elk mens ten diepste nodig heeft. Christus is ook in een postchristelijke tijd de schakel tussen hemel en aarde. Er klinkt op deze aarde een verlossend woord en de kerk mag dat horen, delen en uitdragen. Zo simpel is het. Ook waar minder mensen samenkomen, is dit het geheim.'' Dat zegt Arjan Plaisier, sinds een paar maanden leider van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN).
Plaisier, als scriba het gezicht van de Protestantse Kerk, sprak zaterdag op een lezersdag in de Utrechtse Jacobikerk van het blad Kontekstueel. Inspelen op de hang naar spiritualiteit, akkoord, stelde hij, maar niet gaan mee dobberen op die oeverloze zee. De kerk moet zich ook niet zomaar een leverancier op de markt van zingeving worden en haar waarheidsclaim opgeven. Dan verlies je het geloof ,,in de waarheid die in de Ene voor allen gegeven is''.

Vreemdelingschap

De vreemdelingschap, die een christen oproept de wereld en haar begeerten te mijden, is niet strijdig met het vestigen van een theocratie of het bedrijven van christelijke politiek. Dat zei dr. A. Goudriaan donderdag op de tweede dag van de predikantencontio van de Gereformeerde Bond in Doorn.

Christenen in de tijd van de vroege kerk kregen al het verwijt dat ze te veel aan wereldmijding deden. Ook sommige hedendaagse christenen kritiseerden de kerkvaders op dit punt. Goudriaan wees op dominee Tim Keller, die in het Nederlands Dagblad stelde dat het echte doel van een christen niet in de hemel is maar hier op aarde ligt. En prof. Roel Kuiper bestempelde de manier waarop sommige kerkvaders over de staat spreken als ,,kerkelijk isolationisme'' en ,,christelijke wereldmijding''.

Goudriaan, docent patristiek aan de Vrije Universiteit, liet zien dat vreemdelingschap voor de kerkvaders betekende: verzet tegen de zonde, onthechting van aardse goederen en positieve gerichtheid op het dienen van God en het liefhebben van de naaste. Het uitgangspunt is dan Jezus' gebod, dat een christen God lief moet hebben boven alles en de naaste als zichzelf. ,,In die lijn ligt Augustinus' uitspraak dat een waar christen Jezus Christus belangrijker vindt dan alle geoorloofde dingen in de wereld.'' Het vermogen van de vroege kerk om nee te zeggen tegen de zonde in al zijn vertakkingen, houdt aan de kerk anno 2009 een spiegel voor, aldus de VU-docent.

Wat christelijke politiek betreft, wees Goudriaan op de theoloog H. Berkhof. Die ontwaarde ,,momenten van theocratisch besef'' in de verhouding tussen kerk en staat sinds de Romeinse keizer Constantijn, die het christendom verhief tot staatsgodsdienst. ,,Als die observatie terecht was, hield de christelijke vreemdelingschap niet op beleefd te worden. Het liefhebben van God boven alles dat kenmerkend is voor de christelijke vreemdelingschap, is ook de diepste drijfveer voor christelijke politiek.''
Nietzsche

Dr. A. Prosman uit Hoogeveen sprak 's ochtends over de filosoof Nietzsche (1844-1900). Kerk en theologie hebben deze fakkeldrager van het nihilisme, die God dood verklaarde, te veel links laten liggen. Ten onrechte, aldus Prosman, die op Nietzsche promoveerde. De filosoof heeft onze westerse, postmoderne cultuur gestempeld. Nietzsche zette een streep door de gedachte dat er een transcendente macht, een God, zou bestaan: alleen de aardse werkelijkheid telt. Prosman vindt dat Nietzsche de ogen opent voor het belang van een transcendente God. ,,Bij de Bijbelse transcendentie gaat het om de eeuwigheid. Beter gezegd: het gaat om de eeuwige God. Liever nog zeg ik dat het gaat om Gods heerlijkheid. Wat mij bijzonder actueel lijkt, is dat er een tegenwicht moet zijn tegenover alles wat verdwijnt en ten onder gaat. Dat is het medicijn dat onze cultuur nodig heeft.''
 - Nederlands Dagblad  08 januari 2009

Kerk van eenzelfde lichaam levendig houden of laten groeien

Vandaag zijn de moeilijkheden hier in het westen niet zo groot als bij de vroege Christenen of lijkt het een peulschil in vergelijking met sommige moslim landen. Maar door de verheerlijking, zeg maar de verafgoding van de luxe, valt het hier niet zo makkelijk om de Kerk levendig te houden en verder te laten groeien.

Soms lijken wij wel de eenzaam achtergelaten gevangenen en moeten wij vaststellen dat de meesten in de Westerse wereld zich schamen om voor de Heer te getuigen.

Indien wij geloven dat Christus de Beloofde Verlosser is en wij als dusdanig als onze Messias aannemen, zouden wij in de aanvaarding van onze Leermeester te zijn, ook Zijn leerstellingen moeten opvolgen. Jezus heeft aan Zijn leerlingen en Zijn nakomelingen opgedragen het Geloof uit te dragen,. Hij heeft hen en ons de opdracht gegeven nieuwe leerlingen te maken en om samen verder de Kerk op te bouwen voor de verkondiging van het Goede Nieuws van het Komende Koninkrijk van God. Niet enkel de apostel Paulus riep zijn medebroeders op om hieraan dringend gevolg te geven. (Eph 4:1-3). Het is normaal de taak van diegenen die Christus als hun leermeester willen aan nemen om ook Jezus na te volgen. Onze manier van leven en de houding naar anderen toe zou een uitstraling moeten zijn van ons innerlijke gemoedsrust in onze levenskeuze voor Christus. Wij moeten trouw zijn in de leer van Christus.  Zijn manier van leven zouden wij ook moeten trachten aan te meten voor ons zelf. In geloof zullen wij dan het geduld de liefde en de volharding moeten trachten op te brengen. (2Ti 3:1)

In deze eenentwintigste eeuw kunnen wij een ander soort gevangene zijn die zich naakt zal moeten durven opstellen voor de spotters en de liefhebbers van het materialisme. Met innerlijk medeleven, vol goedheid, nederigheid, zachtaardigheid zullen wij hen en allen rondom ons moeten benaderen vol geduld. Niet enkel moeten wij elkaar verdragen, meer nog moeten wij durven uit komen voor wat wij geloven en durven diegenen die ook in één ware God geloven en die in de Gezalfde Zoon van God geloven, bijtreden en mee helpen doen voelen dat wij daarin verenigd zijn, dat wij samen in lichaam in Christus kunnen vormen.

Uiteindelijk ligt daar de bestaansmogelijkheid van de Kerk waarvan Jezus Christus het fundament is. Het is door de erkenning van die hoeksteen en dan de samenwerking van diegenen die hierin willen geloven dat de Gemeenschap van Christus kan bestaan. Zij die durven geloven dat Jezus voor hen gestorven en verrezen is, en dat door Hem verlossing mogelijk is, moeten durven de handen in elkaar slaan om elkaar op te bouwen en elkaar helpen het Evangelie, het Goede Nieuws van het komende Koninkrijk van God uit te dragen. Zij moeten zich daarin verheugen dat zij deel mogen uit maken van de door God geroepenen en verkorenen.

Als geroepenen van God kunnen wij gevangen zijn wiens boodschap door de wereld niet gewenst is. Maar moedig moeten wij durven blijven wandelen in de roeping die wij hebben ontvangen. Liefdevol elkaar verdragend moeten wij ook elkaar durven ondersteunen en verder helpen waar wij kunnen.

Wij moeten ons uiterste best doen anderen te tonen waar juist onze eenheid ligt. Samen moeten wij elkaar verder helpen om tot de kennis van Gods Zoon en tot dieper geloof te komen. Door elkaar te verdragen en ons bereidwillig aan te bieden elkaar hulp te verlenen, kunnen wij samen elkaar opbouwen in het geloof en een hechte band vormen. Daarin moet onze sterkte liggen dat wij elkaar laten zien dat ons bestaan niet beheerst wordt door het vlees en de wereldse luxe. De gemeenschap van gelovigen zou duidelijk aan de anderen moeten laten zien dat zij de hoedanigheid van Christus willen aanmeten. zou iemand de Geest van Christus niet hebben dan kan hij zich moeilijk beroepen er deel van uit te maken. Aan de wereld moeten wij laten zien dat wij gevoed worden door de Geest van God en dat wij het denken van Christus ons eigen willen maken en hierdoor een nieuw leven kunnen ontvangen.

De eenheid van de Kerk begint bij elk een die een liefdesrelatie met God wil opbouwen. Met aanvaarding van het Zoenoffer van Christus zet men een stap in de goede richting, maar dan moet men zijn weg verder vervolgen door trachten de leerstellingen van Christus ook werkelijk na te leven. Al de leden van de gemeenschap in Christus moeten dan zich verbonden voelen in Christus en Hem willen aanvaarden als hoofd van de Kerk.

Jezus heeft Zijn leerlingen en hun nakomelingen opgedragen uit te gaan en te gaan verkondigen. Ook wij moeten die opdracht durven uit te voeren. en indien wij beperkt zijn in onze mogelijkheden moeten wij stappen ondernemen om samen dit werk te verrichten. Wij moeten ons bereidwillig aanbieden om met elkaar het Goede Nieuws verder in de wereld te helpen uitdragen. Hiervoor moeten wij het geduld op brengen, maar moeten wij ons er ook toe durven zetten om elkaar aan te moedigen.

Ook al hebben wij persoonlijk veel beperkingen kunnen wij door onze krachten samen te bundelen veel meer verwezenlijken dan wij denken. Wij moeten ons in ons geloof gesterkt en verenigd voelen door ons besef dat wij allemaal bij hetzelfde Lichaam horen. Wij verwachten dezelfde toekomst, omdat God ons heeft geroepen. Daarin moet onze kracht liggen en ons gevoel van Eenheid.

Laat ons hopen dat wij tezamen mogen komen in die eenheid van welwillende geest, hulpvaardigheid en vredelievendheid, vol geduld voor ons zelf en voor de anderen.

Indien wij Christus Jezus als onze verlosser hebben aangenomen en ons hebben laten dopen, zouden wij door de Geest in Eén lichaam gechristend moeten zijn, of wij nu ongelovigen of heidenen eerst waren of Joden. ons verenigd moeten voelen, dat door het doopsel in Christus wij allen deel geworden zijn van dat ene zelfde Lichaam.

Zoals een lichaam nu uit vele leden bestaat heeft men ook in de Kerk meerdere lichaamsdelen, welk elk hun eigen functie hebben. Zo kunnen en moeten wij elk onze eigen taak opnemen om zo de Kerk te ondersteunen.
Wij moeten ons volledig over geven aan God en aan zijn Kerk. en het is in de Gemeenschap van Christus dat elk één van ons zijn of haar verantwoordelijkheid draagt.  Zoals God al die verschillende delen in een lichaam heeft gezet moeten wij ook onze plaats in dat lichaam willen aannemen en mee werken in dat lichaam.
Als er maar één deel was, zou u niet van een lichaam kunnen spreken. Maar er zijn vele delen en samen vormen zij één lichaam. (1Co 12:20)

Hebben wij ons dan al eens de vraag gesteld welke functie wij willen innemen in dat Lichaam van Christus? Wat heeft God voor mij in petto? En wat zou Christus mij opdragen te doen?

Wij moeten beseffen dat niet iedereen in alles goed kan zijn. Maar eenieder heeft zijn of haar kwaliteiten en specialiteiten. Datgene waar jij goed in bent is datgene waar jij je kerkgemeenschap kan mee vooruit helpen. Hoe klein je hulp voor jou mogelijk kan lijken, kan zij bijzonder belangrijk zijn voor de ecclesia. Elk beetje helpt.
Wacht niet tot morgen om een helpende hand toe te steken. Maak van uitstel geen afstel.

Wordt vandaag nog lid van deze groep.

Tijden van verandering prachtige kansen voor Kerk

“In deze tijden van veranderingen en crisis, zijn er prachtige kansen voor de Kerk om het goede nieuws van Jezus bekend te maken in woorden en daden.” zegt Steve Clifford, de nieuwe algemeen directeur van de Evangelische Alliantie uit het Verenigd Koninkrijk.

Maar zo heeft elk jaar steeds zijn mogelijkheden geboden om het Goede Nieuws te verkondigen. Wel is het zo dat als er zich meer moeilijkheden aanbieden de mensen meer geneigd zijn om naar het Woord van God te luisteren. In dit geval zou men in deze crisis dus meer mogelijkheden moeten zien om mensen te kunnen bereiken.

Waarom lopen kerken leeg?

Kerken: plekken waar mensen veranderen

Waarom lopen de kerken leeg en de sportscholen vol? wordt er afgevraagd op CIP Christelijk Informatie Platform Het lijkt een gekke tegenstelling, maar dat is het volgens Graham Tomlin helemaal niet. Hij merkt dat mensen in de kerk geestelijk uitgedaagd moeten worden om te groeien. Dat is de grootste opdracht voor kerken in deze tijd.

Niemand zal vandaag ontkennen dat de kerk faalt. Al groeit ze in andere delen van de wereld fenomenaal. De kerk faalt vooral, omdat mensen hun tijd beter kunnen besteden. Ze volgen liever een Pilatuscursus op een sportschool dan dat ze naar de kerk gaan. ..

Op veel mensen komt de kerk domweg saai over, irrelevant en niet noodzakelijk. En de hedendaagse cultuur biedt een scala aan effectievere en aantrekkelijker manieren om de zondagmorgen in te vullen, of spirituele verlichting te bieden. Waarom zou ik naar de kerk gaan wanneer ik ook de krant van zondag kan lezen, en innerlijke rust kan vinden door yoga?

Niet aantrekkelijk

De kerk lijkt gewoonweg niet zo’n heel aantrekkelijk product te etaleren. Ze biedt de mensen niet wat ze willen hebben. Nick Spencer, onderzoeker en schrijver bij het London Institute for Contemporary Christianity, interviewde mensen over hun houding tegenover de kerk. Hij concludeerde dat de kerk een onaantrekkelijke consumptiekeuze was. Zoals iemand zei: ‘De kerk zou moeten weerspiegelen wat wij willen. De kerk zou ons niet moeten voorschrijven of je wel of niet mag trouwen. Wij willen trouwen. We zijn consumenten van de kerk.’

Ik denk dat de kerk zich werkelijk zorgen zou moeten maken over het feit dat mensen haar niet meer noodzakelijk, interessant of relevant vinden. Er wordt vaak gezegd dat christenen er niet toe geroepen zijn relevant te zijn, maar trouw. Dat is waar, maar het is ook waar dat als ze trouw zijn, ze ook relevant zullen zijn. Natuurlijk is de kerk geroepen om ‘te doen wat ze altijd heeft gedaan’. Maar het probleem is dat we in de kerk veelal vergeten zijn wát we altijd gedaan hebben en waarom we hier zijn. We zijn grotendeels vergeten dat we er niet zijn om heel groot te worden, om de politiek te beïnvloeden, of om een instrument te zijn voor sociale verandering. We zijn hier om mensen en gemeenschappen in staat te stellen om hersteld te worden naar het beeld van God. En als we gaan leren wat dat betekent, dan is er in heel de wereld geen agenda relevanter, aantrekkelijker en interessanter dan deze.

Consumptiecultuur

Moet de kerk zich überhaupt iets aantrekken van de geest van de tijd? Hoe moet de kerk antwoorden op een consumptiecultuur? Toen in 1989 in Europa het ijzeren gordijn openging, sloeg het consumptiekapitalisme zijn vleugels uit naar het oosten. Critici zoals de Amerikaanse politiek econoom Francis Fukuyama kondigden het ‘einde van de geschiedenis’ aan. Fukuyama’s punt was natuurlijk niet dat er daarna geen historische gebeurtenissen meer zouden plaatsvinden. Hij bedoelde dat de ‘geschiedenis’ in de verlichte betekenis van het woord - Hegels en Marx’ geschiedenis van vooruitgang naar een betere samenleving - haar einde nu had bereikt. De westerse samenleving had haar uiteindelijke bestemming bereikt in die zin, dat er geen fundamentele interne tegenstrijdigheden waren, en dat alle grote vraagstukken definitief waren opgelost. In Fukuyama’s betoog leek alle weerstand tegen de vrije democratie en de daarbij horende kapitalistische consumptie-economieën te zijn verdwenen.

 - CIP

Verlangen naar vernieuwing in de kerk

Gemeentestichting krijgt de laatste jaren steeds meer aandacht in Nederland, maar vormt nog altijd een marginale praktijk, zo stellen dr. Gerrit Noort, dr. Stefan Paas, prof. dr. Henk de Roest en dr. Sake Stoppels, de schrijvers van het bijna 400 pagina tellende handboek ”Als een kerk (opnieuw) begint”.
Het boek geeft een overzicht van gemeentestichting (of kerkplanting) door de eeuwen heen, bespreekt tal van huidige initiatieven en relevante publicaties over het onderwerp in binnen- en buitenland (onder anderen Tim Keller, Stuart Murray) en komt ten slotte met praktische en kerkordelijke beleidsaanbevelingen.

Het boek biedt verder tien uitgebreide beschrijvingen van recente gemeentestichtingen, zoals In de Praktijk (Den Haag), Via Nova (Amsterdam), International Christian Fellowship (Rotterdam), RijnWaarde (Leidsche Rijn, Utrecht), Rafaëlgemeente Amersfoort en Oase (Soest).
Er is volgens de auteurs een toenemend verlangen naar vernieuwing van de kerk onder christenen in Nederland. „Dit verlangen heeft een sterke missionaire inspiratie. Het gaat velen aan het hart dat het christelijk geloof voor de moderne Nederlander vaak niets meer betekent. Ook is duidelijk dat de bestaande kerken meestal moeilijk in staat zijn om interesse te wekken voor de christelijke traditie en dat nieuwe gelovigen vaak moeite hebben om aansluiting te vinden in lang bestaande gemeenten.”

Missionaire kerkplanting is niet onomstreden, stelt dr. Stefan Paas, werkzaam als docent gemeenteopbouw en missiologie in Ede en Amsterdam. Hij wijst op vier bezwaren: er is ruimte genoeg in bestaande kerken voor nieuwe groepen; het stichten van nieuwe kerken leidt tot verdere versnippering van de toch al krimpende groep kerkbezoekers; het is beter om energie te steken in de versterking en vernieuwing van bestaande kerken en het spreken over missionaire kerkplanting roept onaangename visioenen op van fundamentalisme en ’zieltjes winnen’.

Wat dit laatste betreft stellen de auteurs dat juist de kerken die ernst maken met het eeuwig heil van de mens meer gericht zijn op gemeentestichting dan kerken die dat niet doen. Ruwweg kan worden gesproken van een verschil tussen een meer ”evangelicale” en een meer ”oecumenische” vleugel van de kerk. Gemeentestichting vindt in Nederland vooral plaats vanuit een meer evangelicale inspiratie, aldus dr. Paas.

Drijfveer
Wat drijft gemeentestichters? Dr. Sake Stoppels, universitair docent kerkopbouw en diaconiek aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, stelt dat het motief van redding het kloppend hart van de zendingswetenschap en daarmee ook van de kerk is. „Gemeentestichting vindt vooral plaats vanuit kringen waarin het geloof in Jezus Christus mede betrokken wordt op de eeuwigheid. Geloof in een eeuwige lotsbestemming van mensen lijkt een belangrijke motiverende kracht te zijn voor gemeentestichting.”

Er zijn volgens Stoppels drie posities: het heil is exclusief in Christus (zonder geloof gaan mensen voor eeuwig verloren), het heil is inclusief in Christus (de kerk is dienstbaar aan de samenleving, waarbij het motief om verloren mensen te redden eigenlijk geen rol speelt) en ten slotte heil als „immanente bevrijding” (het gaat om de humanisering van dit leven; wat aan gene zijde van de dood is, speelt geen enkele rol).

De eerste positie is de gangbare positie van de christelijke kerken (vanaf Augustinus, Calvijn) tot diep in de moderne periode, aldus Stoppels. „Het verlangen verloren mensen te redden is door de eeuwen heen en tot op de dag van vandaag een sterke impuls gebleken voor missionair handelen en daarmee ook voor gemeentestichting.” De inzet voor het eeuwige lot van mensen is volgens hem ook een sterke drijfveer geweest bij de stichting van Amerikaanse megakerken als de Willow Creek Community Church van Bill Hybels en de ”doelgerichte” Saddleback Valley Church van Rick Warren, alsmede de klassiek reformatorische Redeemer Presbyterian Church in New York.

Vooral meer exclusieve opvattingen over heil (en onheil) vormen een voedingsbodem voor gemeentestichtingsprojecten, aldus Stoppels. De keerzijde is ook helder: naarmate het geloof afneemt in de eeuwige bestemming van de mens en de ernst van een geloofskeuze, neemt de behoefte aan gemeentestichting om zuiver missionaire redenen ook af.

Volgens Stoppels is het fundamentele besef van „een grote scheiding” tanend en rekenen mensen steeds minder in termen van eeuwigheid. Er is mede daarom sprake van een zich verbredende interesse in het fenomeen gemeentestichting. Hij wijst op de ruimte die de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) wil geven aan experimenten op dit terrein, zoals de afdeling ”Missionair werk en kerkgroei”, die in september van start is gegaan. „Daarmee komt gemeentestichting ook in het vizier bij hen die zich vooral thuis voelen bij een meer inclusivistische visie en mogelijk ook bij hen die zich rekenen tot de derde positie, die van de immanente bevrijding.”

Lossere bindingen
Prof. dr. Henk de Roest, hoogleraar praktische theologie aan de Protestantse Theologische Universiteit, wijst op het feit dat het klassieke kerklidmaatschap onder druk komt te staan vanwege de meer lossere en meer tijdelijke gemeenschappen die mensen vormen. Mensen hoeven geen lid te zijn van een kerk om toch geïnteresseerd te zijn in een liturgische viering, een gespreksgroep of in kerkelijk vrijwilligerswerk. En mensen die lid zijn van een kerk, zijn lang niet altijd actief betrokken.
Klik hier!

Vanuit het denken over de missionaire gemeenschap is er volgens hem veel voor te zeggen om gradaties van betrokkenheid in het lidmaatschap in te bouwen. „Wie een weg wil gaan met mensen om hen van buitenaf te leiden tot de kerk om hen van daaruit weer uit te zenden, zal respect moeten hebben voor hun eigen, vaak langdurige weg. Tot geloof komen is niet slechts een spiritueel, maar ook een agogisch en sociaal proces.” Hij bepleit dat kerkplanters creatief inspelen op spirituele zingevingsvragen van mensen, op de behoefte aan levensoriëntatie en levenshulp.

Dr. Paas wijst erop dat gemeentestichting een middel kan zijn voor de vernieuwing van de kerk als geheel. Het is voor de kerk goed dat er een behoorlijk percentage jonge gemeenten is. „Een kerkverband dat bijna helemaal bestaat uit gemeenten van respectabele leeftijd, zal waarschijnlijk ook bedaagder en trager reageren op nieuwe ontwikkelingen.” Het risico is groot dat een kerkverband dat zichzelf niet steeds aanvult met nieuwe gemeenten „cultureel verstart.” „Het zijn meestal de jonge gemeenten die het eerst de wind van verandering opsnuiven en het snelst daarnaar handelen.”

Dr. Stoppels merkt op dat uit de genoemde kerkplantingen blijkt dat er nieuwe aanwas is uit de wereld. Ook zijn deze kerkplantingen in staat om hun leden sterk te motiveren. Velen van hen zijn speciaal verhuisd om betrokken te kunnen zijn bij het project. „Uit onderzoek blijkt dat Nederlandse christenen zich geleidelijk aan terugtrekken uit zowel de steden als de dorpen en samenklonteren in suburbia en het verstedelijkte platteland. Deze kerkplantingen zorgen voor een kleine beweging tegen de stroom in. Mensen blijken bereid offers te brengen op het gebied van woongenot, salaris en gezinsomstandigheden, om betrokken te kunnen zijn bij zo’n missionaire gemeenschap.”

Dr. Gerrit Noort, docent missiologie aan het Hendrik Kraemer Instituut te Utrecht, bepleit ten slotte de ruimte die de missionair werker nodig heeft. Die ruimte werd volgens hem soms in het verleden en in een buitenlandse situatie van zending meer geboden dan in de huidige tijd. „Dicht bij huis verlangen we aanpassing aan onze (kerkelijke) normen: we neigen ernaar structuren en bevoegdheden te regelen zoals we dat gewend zijn, volgens de patronen van de kerkorde, zonder dat we goed hebben nagedacht over de context waarbinnen de nieuwe gemeente ontstond (ontstaat).”

In die zin zijn nieuwe gemeenten een „kerkordelijke proefpolder.” Dr. Noort bepleit dat gemeentestichting niet slechts een zaak blijft van het evangelisch-reformatorische segment van de kerk, maar dat ook het ”brede midden” van de kerk steviger inzet op nieuwe christelijke gemeenschapsvorming.

- naar „Eeuwigheidsernst sterke drijfveer kerkplanting” uit het Reformatorisch Dagblad van 08.12.2008

Christen worden iets anders dan lid worden van een kerk.

Maar Agrippa zei tot Paulus: „Gij zoudt mij in korte tijd overreden een christen te worden.”  Hierop zei Paulus: „Ik zou voor het aangezicht van God wel de wens tot uitdrukking willen brengen dat hetzij in korte tijd of in lange tijd niet alleen gij, maar ook allen die mij heden horen, zo zouden worden als ik, met uitzondering van deze boeien.” (Handelingen 26:28-29)

Het gelatiniseerde Griekse woord Chri·sti'a·nos komt in de christelijke Griekse Geschriften slechts driemaal voor en duidt de volgelingen van Christus Jezus aan, de voorvechters van het christendom. — Handelingen der apostelen 11:26; 26:28; 1Pe 4:16.

Christen worden is iets anders dan lid worden van een kerk. Als wij beweren Christen te zijn moeten wij in eerste instantie een navolger van Christus Jezus zijn. Jezus deed de uitnodiging hem te volgen, doordat hij zei: „Wil iemand achter mij komen, dan moet hij zichzelf verloochenen en zijn martelpaal opnemen en mij voortdurend volgen” (Mattheus 16:24). Ware christenen zijn er volledig van overtuigd dat Jezus Christus Gods speciale Gezalfde en zijn eniggeboren Zoon is, het Beloofde Zaad, die zijn menselijke leven als een losprijs gaf, uit de dood werd opgewekt en tot de rechterhand van Jehovah werd verhoogd, en de autoriteit heeft ontvangen om zijn vijanden te onderwerpen en Jehovah’s soevereiniteit te rechtvaardigen (Mattheus 20:28; Lukas 24:46; Johannes 3:16; Ga 3:16; Filepenzen 2:9-11; Hebreeën 10:12, 13). Voor christenen is de bijbel Gods geïnspireerde Woord, de absolute waarheid, en nuttig om de mensheid te onderwijzen en streng te onderrichten. (Johannes 17:17; 2Ti 3:16; 2 Petrus 1:21).

Het is makkelijk om elk soort doopsel te herkennen als een intekenrecht om zich christen te laten noemen. In ons land zijn er massa’s mensen die een kinderdoop hebben gekregen en zich christen noemen. Maar daarbij houdt het op. Velen hebben nog wel hun eerste en hun tweede of plechtige communie gedaan, maar echte christelijke beleving hoort er niet bij.

Wie een discipel van Jezus Christus is geworden, moet de weg des levens blijven bewandelen. Hij wordt gewaarschuwd: „Wie. . . denkt te staan, moet oppassen dat hij niet valt” (1 Korinthiërs 10:12). Een christen die zich de waarheid eigen heeft gemaakt, volgt zijn door de bijbel geoefende geweten en verlaat zich op Gods leiding door middel van heilige geest. Dit helpt de opgedragen christen te beslissen wat voor hemzelf en anderen ’opbouwend’ en „heilzaam” is. Hij beseft dat de beslissingen die hij neemt van invloed zullen zijn op zijn persoonlijke verhouding met God, aan wie hij zich heeft opgedragen. Hij krijgt de raad: „Beveilig uw hart, ja, meer dan al het andere dat te behoeden is, want daaruit zijn de oorsprongen van het leven” (Spreuken 4:23). Een bepaalde vorm van leven is dus essentieel om zich christen te mogen noemen. Alsook moet dat geloof gevoed worden door handelingen, want elk geloof zonder werken is dood.

Er is de houding naar onze omgeving toe en naar God. Elke christen, afhankelijk van zijn of haar persoonlijke omstandigheden, dient God naar zijn beste vermogen te aanbidden. Dit heeft betrekking op de kwaliteit van onze aanbidding. Onze dienst voor God dient het beste te zijn wat wij kunnen geven — heilige dienst. (Lukas 16:10; Galaten 6:3, 4).

Jezus volgde zijn Vader en wenste in alles Zijn wil te doen. Christenen moeten dat ook betrachten. Dagelijks moeten zij er aan werken de hoedanigheid van Jezus Christus eigen te maken. Constant moeten zij het gevecht aan met het kwaad om dit klein te krijgen en zich vrij te maken van zonde of falen. In wezen moeten wij ons afzonderen van de wereld. Durven laten zien dat wij anders zijn en denken. Lichaam en geest moeten wij aan God laten toebehoren (1 Korinthiërs 3:16,17; 6:19,20) Bedachtzame studie van het Woord van God kan ons helpen ons leven op een goede goddelijke wijze op te bouwen. Wij mogen dan niet slechts aan ons zelf denken, maar horen de andere nauw aan het hart te dragen. Naar de andere toe moeten wij ons geloof uitnodigend laten spreken. Als gelovigen moeten wij elke poging aanwenden om het Woord van God te verkondigen en de liefde van God te laten stralen.

 

~~~

> Kan u zich Christen noemen?

> Christen, Jood of Volk van God?

Als wij beweren christenen te zijn

zullen wij het patroon van Jezus’ leven willen volgen, Zijn geboden onderhouden, Zijn dood gedenken en er voor zorgen niet door de wereld besmet te worden > Christelijk Leven

De Gemeenschap van de Christenen kunnen wij beschouwen als een Lichaam met zijn vele lichaamsdelen die elk hun waarde en doel hebben. > Wij als Christenmensen met ons geloof

Wat betekent het een christadelphian mens te zijn?

Christus toebehorenden

> Welk soort leven moet een Christen hebben?