For Pope Francis at the Vatican, and for Catholics worldwide from
churches large and small, this will be an Easter like none other, like for real Christians this week shall be one of isolation whilst otherwise so busy with meeting and sharing the Good News.
The
joyous message of Christ’s resurrection will be delivered to empty pews in the Christian world.
Bible students all over the world, who normally gather on 14 Nisan to have their Memorial Meal shall not be able to gather in this time of lockdown.
Also the Jews shall not be able to invite friends and poor people to their seder and shall have to celebrate the Passover meal on their own.
For the Catholics and many protestants, the world seems to come to a stand still, having no mass or worship services in public any more. Some protestant churches already spoke of a devil (Satan) making sure there would come an end to people serving and worshipping God.
Worries about the coronavirus outbreak have triggered widespread
cancellations of Holy Week processions and in-person services. Many
priests and pastors will preach on TV or online, tailoring sermons to account for
the pandemic.
Many extended families will reunite via Face Time and Zoom
rather than around a communal table laden with a Pesach Memorial Meal on Wednesday the 8th of April or an Easter feast on April
12.
Pope Francis, the first pontiff from Latin America, will be
celebrating Mass for Palm Sunday, Holy Thursday and Easter in a
near-empty St. Peter’s Basilica, instead of in the huge square outside
filled with Catholic faithful.
Today lots of people clinch to social media to find a virtual world which seems better than the world they encounter in real life.
Lots of people create themselves their own virtual world, with their virtual friends, but are missing the real-life contacts which build real friendships.
Churches have become empty and people disinterested in God and the Church.
The Church has to come to find new energisers and spiritual leaders who are full of energy to magnetise others and to attract people, curious for finding out what might inspire those people so much that they are so energetic and full of those words they can proclaim with so much fire.
The church also needs people who are willing to have an eye and an ear for what is going on and to be encouragers. They need to be willing to listen to those around them.
It is out of the abundance of God’s presence in their life that there must be 'disciples of Christ' who want to follow in the footsteps of the siciples of Christ, going out in the world, spreading the Good News and caring for the
needs of others then becomes a natural outgrowth of faith.
The contemporary church leader has to give the priceless gift of understanding when he or she hears and responds. It’s
not that we need to solve someone’s problem. With courage and optimism,
however, we can offer words of hope. Recognizing this good, creative,
valuable aspect in someone’s life, offers huge encouragement.
As a follower of Jesus, we are called to love one another. One
expression of this love is through encouraging words. Many scripture
passages tell us to voice words of comfort and strength.
“Therefore encourage one another and build each other up” (1 Thessalonians 5:11).
We are siblings in Christ with believers all over the globe. Each of us
has a role. Gifted with talents and abilities, we serve to care for
those in need. Together we can (and do!) make a difference.
Some two thousand years ago, Jesus approached twelve seemingly unsuspecting
Galileans and bid them:
“Come, follow me.”
For the next three years,
they walked alongside him as he discipled them. Toward the end of his
earthly ministry, Jesus commissioned his disciples to go and do the
same — to take the Gospel message to the world and make disciples in all
the nations.
The Great Commission is an audacious undertaking, all the more so given the fast and sweeping changes taking place in the broader culture. People in this day and age have become the new slaves? The slaves of the international companies. But they also have become slaves of their own materialism and want for more.
Their aspirations to come somewhere in life, to reach the top or to get this or that, makes that they are often under a lot of stress. Each person has his or her own stresses: Mountains of laundry wait, errands beckon, and another pressing meeting extends the workday. Prayer life, if it still exist by certain people, reduces to the
minimal communication of mealtime grace and thank-you-Lord-for-this-day
bedtime amens.
By the majority of Christians there are no moments any more of contemplation, or of being together in the household taking time, to read the Bible and to say prayers. No listening ear for God’s voice. Little thought of
discerning His plans for the day.
Those who still find time to go to church love to find the pastor or priest doing all the talking and doing all the work. They settle into a church home, then rely on pastors and small group leaders
to guide them into maturity. They might know that Church is indeed critical in their faith
development.
But something is not working if most of the Christians report little
spiritual growth over the course of a year.
The “spiritual journey” language is most preferred among non-practicing Christians. We can wonder how they build up such a spiritual journey. While spiritual growth is very important to tens of millions, the
language and terminology surrounding discipleship seems to be undergoing
a change, with other phrases coming to be used more frequently than the
term “discipleship” itself.
Today the word "discipleship" also seems to have a negative co-notation, giving the impression that one is weak when one wants to become a disciple. Not many do want to be a disciple and having to let others know that one still has to learn.
Engagement with the practices associated with discipleship leave much to be desired. When in certain regions there still could be 20 percent of Christian adults involved in some sort of discipleship
activity, it would not be bad to come to see that more than 6% would come to be active in church planning, attending
Sunday school or fellowship group, meeting with a spiritual mentor,
studying the Bible with a group, or reading and discussing a Christian
book with a group.
For sure Church needs a new fertilizer and new seed. It needs also people who can ignite the fire in others. Church leaders must be diligent in finding tools that help people
examine the reality of their spiritual growth, not merely how they
perceive it.
It is high time that churches start to rethink what is working in connecting with today’s younger
Christians and non-believers, particularly when it comes to relational and mentoring forms
of spiritual development.
Met ongelijke meningen in de Vrijgemaakt-gereformeerde synode moest deze toch tot een conclusie komen, waarbij meerderen toch niet zo gelukkig om zijn.
De synode van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt (GKV) heeft donderdag
en vrijdag een hele dag uitgetrokken om 20 bezwaarschriften tegen de vrouw in het ambt
te bespreken.
De commissie revisieverzoeken m/v concludeert na het bestuderen van de
bezwaarschriften in ieder geval dat het besluit om vrouwen tot het ambt
toe te laten onvoldoende is onderbouwd. De commissie meent dat de
Bijbelteksten over het zwijgen van de vrouw in de gemeente “onvoldoende
in rekening gebracht”. Tegelijkertijd adviseert de commissie om de
besluiten voorlopig niet te herzien. Overigens werd ook bekend dat een
Indonesische zusterkerk de banden met de GKV heeft verbroken omdat
vrouwen zijn toegelaten tot het ambt.
Als er een besluit is genomen en men gaat het besluit later herzien, om
zodoende tot een nieuw besluit te komen, wat is dan de waarde van het
genomen besluit.
Een commissie moet daadkrachtig zijn en genoeg
vertrouwen uitstralen. Leden dienen het door de commissie genomen
besluit te accepteren (wat is anders de functie van een commissie).
Indien we binnen de kerk ons bezighouden met bezwaarschriften op genomen
besluiten maken we ons naar buiten ongeloofwaardig.
De traditionele kerken verkeren in een crisis. De NGK, zal
zich sterk moeten maken in de eenwording met de GKV, om de gezags
autoriteit van de synode te ontmantelen. De GKV synode heeft haar gezag
zwaar beschadigd en de NGK hebben aangetoont zonder synode kerkverband
te kunnen zijn.
Dick Slump en Pieter Pel zijn bekenden binnen vrijgemaakt-gereformeerd Nederland.
Dick Slump (links) en Pieter Pel: 'Laat de synode ophouden met dit ondoorzichtige gedoe.' (beeld Nanette de Jong Fotografie)
Pel, lid in Hattem-Centrum, schreef mee aan de kerkorde van 2014 en was
jarenlang bestuurslid aan de Theologische Universiteit Kampen. Hij is nu
coördinator van acht kerken die samen optrekken in hun revisieverzoeken
aan de synode.
In synodes verwacht men dat er vrij zou mogen gepraat worden over verschillende gedachten en zelfs meningsverschillen rustig zouden kunnen besproken worden. Dit is echter zonder de conservatieve Nederlandse waard gerekend.
In een vorig artikel haalden wij al aan hoe men in Nederland ook met de handen in het haar zit omtrent geestelijke begeleiders of dominees, maar het moeilijk ligt om vrouwen in dat bastion toe te laten.
De synode van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt gaat het inhoudelijke
gesprek over vrouwelijke ambtsdragers uit de weg en bespreekt te veel
achter gesloten deuren. De goede sfeer en eensgezindheid tijdens de
vergaderingen roept bovendien vervreemding op. Met die kritiek komen
Pieter Pel en Dick Slump.
De Nationale Synode in de Dordtse Grote Kerk.Beeld ANP
Bij deze synode
zijn voor het eerst vrouwelijke afgevaardigden aanwezig, wat weer een
gevolg is van het besluit van nog maar drie jaar geleden om vrouwen toe
te laten op de kansel en in de kerkenraad.
Maar op de landelijke raad lijkt er niet echt zo veel eensgezindheid noch echte broederlijke liefde van verdaagzaamheid.
Ook al gaf de landelijke vergadering van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt in 2017 groen licht aan de bevestiging van vrouwen in de ambten van
predikant, ouderling en diaken, ligt dat heden nog steeds niet zo makkelijk. Bijna vier op de tien vrijgemaakte
kerken hebben inmiddels aangegeven dat te doen. De lopende bezwaren met 24 verzoeken om het synodebesluit te herzien vormen toch een heikel punt.
„De vrouw in het ambt is een beladen onderwerp”,
zegt tweede voorzitter ds. D. W. L. Krol.
„Het besluit heeft veel losgemaakt.”
Om de bespreking wat te stroomlijnen, is een zogenoemd raamdocument
opgesteld. Daarin worden de verschillende bezwaren in hoofdlijnen
samengebracht.
„We beseffen heel goed dat dit een complexe materie is”,
zegt ouderling P. G. Bakker, voorzitter van de commissie
revisieverzoeken man/vrouw.
„Dit vraagt om zorgvuldigheid.”
Volgen Bakker heeft de
commissie nu vooral gekeken naar de inhoud bij meer onderzoek naar wat de Bijbel zegt over de verhouding tussen
man en vrouw, de scheppingsorde, heersen en dienen en het zwijgen van
vrouwen in de samenkomsten.
Ook zij blijken te beseffen dat de tijden en cultuur veranderen. Maar bij het kerkgebeuren moet men natuurlijk niet enkel met het tijdsgebeuren rekening houden. Nog meer van belang is de Schriftuurlijke regeling te volgen.
En welke rol speelt de cultuur in de
beoordeling daarvan?
Aan de onderbouwing van de besluiten van de
generale synode van Meppel in 2017
„schort het een en ander”,
concludeert Bakker. Zo zijn de zwijgteksten
„onvoldoende in rekening
gebracht.”
Dat betekent echter niet dat de synode moet terugkomen
op haar besluit om de ambten voor vrouwen open te stellen.
„De besluiten
laten we voorlopig even staan.”
Synode GKV 2020 - beeld RD, Anton Dommerholt
Ds. P. Poortinga (Zeewolde)
verdiepte zich namens de commissie in de hermeneutiek, de manier waarop
de Bijbel wordt gelezen en toegepast.
„Hermeneutiek is in de discussie
over vrouw en ambt niet doorslaggevend”,
stelt hij.
„We geloven alles
wat de boeken van de Heilige Schrift bevatten. Het gaat vooral om de
Heilige Geest, Die in ons hart getuigt.”
Het besluit om vrouwen
tot de ambten toe te laten, is dan ook geen gevolg van „postmodern
emancipatiedenken”, zegt afgevaardigde ouderling A. van den Berg
(Westerbork) even later. De „beslissende norm” is de Schrift.
Ouderling
A. T. Kamsteeg (Dordrecht) heeft moeite met de term „nieuwe
hermeneutiek.” Die wekt volgens hem de suggestie dat
„alles fout gaat.
Maar dat is een karikatuur.”
Hij vindt het belangrijk om het
besluit uit 2017 goed te onderbouwen en te laten zien dat de Bijbel, na
een „integere uitleg”, ruimte biedt aan vrouwelijke ambtsdragers.
Ds.
R. J. Vreugdenhil (Capelle aan den IJssel) verwijst naar een
commissierapport van de Christelijke Gereformeerde Kerken, waarin tegen
de „nieuwe hermeneutiek” van de GKV wordt gewaarschuwd. De GKV moeten
„kritische kerken” duidelijk maken hoe ze hermeneutisch te werk zijn
gegaan, vindt hij. De predikant benadrukt dat sommige teksten een
verschillende uitleg kunnen hebben.
„De kanttekenaren van de
Statenvertaling zagen dat ook.”
Het besluit om de ambten open te
stellen voor vrouwen betekent niet dat de GKV buigen voor de huidige
Westerse cultuur, vindt commissielid ds. R. P. Heij (Hardenberg).
„De
aanleiding om na te denken over vrouw in ambt ligt in de ontwikkelingen
van de huidige tijd en cultuur, maar de uitwerking is er een van de
hernieuwde doordenking van wat God in Zijn Woord van ons vraagt. Het
verwijt van buigen voor de cultuur is ongegrond.”
De generale
synode deed in 2017 geen bindende leeruitspraken, stelt de predikant.
„Ze bood plaatselijke ruimte voor de invulling van de ambten.”
De eenheid van het kerkverband is niet in het geding, aldus ds. Heij.
„Die rust in de eenheid van geloof en belijden.”
Ds.
L. E. Leeftink (Assen) vraagt aandacht voor de positie van gemeenten
die geen vrouwelijke ambtsdragers willen benoemen.
„Tegenover een
overweldigende meerderheid moeten zij heel sterk in hun schoenen staan.”
Afgevaardigde
E. Holwerda (Koog aan de Zaan) vindt dat de GKV ervoor moeten waken om
„verscheidenheid” niet te laten uitlopen op „verdeeldheid.”
Ds.
Vreugdenhil vindt dat christenen moeten erkennen dat de cultuur op
bepaalde punten vooroploopt en dat kerken pas later volgen. Bijvoorbeeld
op het punt van de positie van de vrouw. Tegelijk is het volgens hem zo
dat de kerk „anderhalf millennium” een „vrouwonvriendelijke cultuur”
heeft gevolgd.
„Dat mag best worden benadrukt.”
Hij hoopt dat de
„diversiteit” in visies op vrouw en ambt zal verdwijnen – net zoals er
in de GKV vroeger verschillende meningen bestonden over vrouwenstemrecht
en het dopen van adoptiekinderen.
Ds. A. Koster (Gouda) zegt dat
hij in 2017 in Meppel niet op alle onderdelen voor de vrouw in het ambt
heeft gestemd.
„Maar we hebben oprecht naar de Bijbel willen luisteren.
In het raamdocument mag naar voren komen dat er in Meppel geen wissel
is omgegaan.”
Synodepreses ds. M. H. Oosterhuis wil een misverstand voorkomen:
„De Schrift doet niet in alle details bindende uitspraken.”
De
GKV waren vroeger bang voor verandering en diversiteit, zegt
afgevaardigde H. J. Toebes (Harderwijk).
„We hadden overal een antwoord
op. Vanwege onze stelligheid hebben we zaken verdedigd die we nu niet
zouden verdedigen.”
Sommige kerkleden hebben moeite met de hoge
snelheid van de veranderingen, constateert hij.
„De ruimte voor
verscheidenheid kan leiden tot een cultuurverandering. Het uitgangspunt
”ruimte voor regels” verandert in ”regels voor ruimte”.”
Wat meer op valt bij bijeenkomsten van verantwoordelijken van geloofsgroepen is dat veel besprekingen gaan over het verdelen van posities en aldus draaien om "macht". Opvallend is dat het wel meer wordt over het hoofd gezien dat het in de Bijbel gaat over
„niet heersen maar dienen.”
Commissielid ds. M. O. ten Brink (’t
Harde) vindt daarom dat het gebruik van gaven binnen de gemeente dan ook belangrijker is dan de verschillen
tussen mannen en vrouwen.
Ds. Koster wijst erop dat als een vrouw dezelfde gave als
een man heeft gekregen, dat nog niet per se betekent dat ze die ook in
een ambt moet gebruiken.
Ds.
S. de Bruine (Balkbrug) maakt zich zorgen om de kerk:
„Maar niet zoals degenen die tegen
de vrouw in het ambt zijn. Alsof dat de lakmoesproef is voor
gereformeerd zijn. Terugdraaien van het besluit lijkt me geen optie
meer. Maar laten we, ook voor de gemeenten die bezwaar hebben
aangetekend, wel een goede onderbouwing geven. Laten we één zijn,
ondanks de verschillen.”
Een afgevaardigde meldt dan ook:
„Het zou mooi zijn als we een rapport op tafel weten te leggen waardoor kerken in het buitenland over tien jaar tot andere inzichten komen.”
Het
moderamen (bestuur) van de synode maakte donderdag bekend dat de
Indonesische zusterkerk Gereja-Gereja Reformasi di Indonesia (GGRI-NTT)
op het eiland Soemba de band met de GKV heeft verbroken vanwege het
besluit om vrouwen tot de ambten toe te laten.
Deze week kregen wij op de televisie te zien hoe volgens het plan van Trump voor Israel heelder landbouw gebieden van de Palestijnen zo maar worden ingepalmd om plotseling tot het land Israël te behoren en onbereikbaar te zijn voor de Palestijnen tot wie dat land toebehoorde?
Ongelofelijk dat de Verenigde Natieën en de Westelijke mogendheden dit zo maar laten gebeuren. Het is totaal onmenselijk dat één iemand of een staat zo maar het land van anderen mag afnemen zonder tegenprestatie.
Voor het vredesplan van Trump werden de Palestijnen nooit geraadpleegd of nooit betrokken bij de zogenaamde onderhandelingen. Nergens worden zij genoemd. In het beste geval kunnen ze aanschouwd worden als tweederangsburgers.
Het team achter het Trump plan handelde vanuit een economisch belang en een ideologisch perspectief
waarin traditioneel grote moeite bestaat met het feit dat christenen een
integraal onderdeel vormen van het Palestijnse volk.
Tijdens de presentatie van het plan werd een scheiding aangebracht
tussen joden en christenen enerzijds en moslims anderszijds, alsof het
hier om een religieus conflict tussen de joods-christelijke traditie en
de islam gaat. Die visie mag Trump en premier Netanyahu voor binnenlands
gebruik van pas komen, met de historische realiteit heeft ze niets te
maken.
Het mag dan ook een schande noemen dat zo weinig regeringsleiders van andere landen zich tegen dat onmenselijk plan verzetten.
Gerry Bos (62) was in januari vorig jaar de eerste vrouw in de Gereformeerde Kerken Vrijgemaakt (GKV) die beroepbaar was als predikant.
Ook al is er in de Lage Landen een zeer groot tekort aan predikers, priesters en dominees, ligt een vrouwelijk ambt nu niet bepaald lekker in de gedachten bij de meeste christenen.
Met het besef dat de tijd nog niet rijp is zegt ze:
'Ik denk dat de vrijgemaakten over tien jaar klaar zijn voor vrouwelijk dominees. Niet veel eerder.'
Zondag wordt ze wel al bevestigd in de Nederlands-Gereformeerde Kerk in Nijmegen.
Op de vraag hoe het nu voor haar is om predikant te worden, antwoord ze:
‘De datum staat in mijn geheugen gegrift: dan gaat het gebeuren.
Dominee Joop van ‘t Hof leidt de bevestigingsdienst. Toen ik naar hem
toe reed om de dienst voor te bereiden, vond ik het wel spannend. Ik zie
er enorm naar uit de zegen te ontvangen. Er zullen ook genodigden zijn,
onder wie predikanten en mensen van de Theologische Universiteit in
Kampen.’
Doorheen de eeuwen heen heeft de Rooms Katholieke Kerk altijd goed na gegaan hoe ze het meest 'zieltjes' kon winnen. Hiertoe namen ze overal waar ze kwamen te evangeliseren het heft in handen om naar de mond van de plaatselijke bevolking te spreken. Wat die graag deed of waarvan zij zo van hielden ging de Katholieke Kerk niet afbreken. Zij vonden het beter, om overal in de wereld, waar zij kwamen, hun godsdienstbeleving aan te passen aan de riten en gebruiken van de plaatselijke bevolking.
Zo kon de katholieke kerk op vele plaatsen als een eigenheid van de bevolking uitgroeien. In onze contreien was in de 16de eeuw de Katholieke Kerk een echte volkskerk: min of meer
iedereen hoorde erbij, hoe vroom of crimineel men ook maar was. Iedereen begon zelfs te geloven dat al die riten en feesten behoorden tot hun 'ware' religie.
De Germanen waren gewend om het einde van de winterse schaarste te
vieren met flink eten en drinken. Toen Europa christelijk werd, werd die
gewoonte langzamerhand ‘gekerstend’. Dat deden de bekeerde Germanen
deels zelf, om hun nieuwe geloof vorm te geven, en deels plande de
Katholieke kerk het. Tegenwoordig is het feest nauwelijks meer aan de
Katholieke kerk verbonden.
Al de heidense festivals over geheel Europa vergroeiden met de Katholieke Kerk en werden zelfs 'heilige dagen' of officiële kerkelijke feestdagen.
Vooraleer de 40-dagen vastentijd in te zetten, die er vroeger wel was, maar nu helemaal niet meer op enige vorm van vasten lijkt, werd er nog eens bondig gegeten en gedronken.
Zich verkleden ging er bij horen om zich onherkenbaar te maken alsook om makkelijker met een ander te kunnen spotten met rijken, clerus en toestanden waar men iet over tevreden was. Om alles in goede banen te laten lopen verkozen ze hun eigen 'Prins' uit het volk, die het dan voor enkele dagen wel voor het zeggen had. Graag pronkte men ook met al die kleren en voorstellingen van figuren en toestanden die men wenste te bekritiseren. Optochten kwamen in vele plaatsen voor en trekken op de dag van vandaag nog steeds heel wat toeschouwers.
Jaarlijks staat er meestal ook wel een nieuwe carnavalskraker in de hitparades.
Carnaval is voor velen een manier om even de teugels te laten vieren, even ‘los’ te
gaan en de dwaasheden de ruimte te geven om anderen er ook van te laten genieten. Daarna volgt de kater en kunnen velen van die vierders weer het gewone leven aan. Tijdens het feest en vooral met de optocht van de Vuile Janetten in Aalst hoor je velen zeggen dat carnaval hun leven is.
Maar dit jaar is het er nog vuiler aan toe gegaan dan vorig jaar, betreft het schofferen van een bepaalde geloofsgroep. In vroegere jaren hebben meerdere kerkleden van de Katholieke Kerk de Joden beschuldigd van Jezus te hebben gedood, en hebben meerdere geestelijken het niet weggestoken dat daarom dat volk vernietigd moest worden. Doorheen de eeuwen heen kan men dan ook zien hoe meerdere gemeenschappen dan ook snel een slachtoffer vonden om de schuld van hun problemen te geven. De Joden waren meer dan eens in de geschiedenis de kop van jut.
Vorig jaar werd er al geschimpt op de Joden bij Aalst carnaval. De hevige reacties op het toen vertoonde gelijkaardige beeld met de jaren 20 van vorige eeuw, was als honing op beren. De carnavalisten vonden het niet leuker om nu nog meer te provoceren, al was het vermoedelijk uit dommigheid en zonder enig besef van wat zij werkelijk naar voor brachten.
Dit jaar liep het de spuigaten uit en kon men massa's kromme neuzen, zwarte krulharen en Joodse hoofddeksels in het straatbeeld zien, naast meerder paradewagens met taferelen waar de spot met Joden werd gedreven of men opriep dat nu de waarheid over Joden eens zou naar boven komen. Duidelijk gaf dat te kennen dat die makers van die 'praalwagens' duidelijk anti-Joodse gevoelens koesteren en hun racistische gal wensten openbaar te maken om zo meer mensen op te roepen hun spoor te volgen.
Dit jaar kunnen zinnige mensen niet stilzwijgend aan de kant blijven staan, zoals er velen in de jaren 20-40 van vorige eeuw gedaan hebben. Het rechtse populisme is overal in Europa en Noord Amerika sterk aan het opkomen. Regeringshoofden moeten dit niet enkel inzien maar er ook een halt toe roepen. Groot probleem daarbij is dat veel politici angst hebben om hun populariteit te verliezen als zij zich duidelijk tegen deze volkse uitdrukkingen van haat zouden gaan verzetten.
Het kabbelt maar wat aan in de christelijke wereld in de Lage Landen.
In het Belgische nieuws horen we niet veel meer over de kerk en als we rondkijken in de dorpen kunnen we alleen maar gesloten kerkdeuren tegen komen.
Volgens evangelisch christen, kerkplanter en poppenspeler Matthijs Vlaardingerbroek zijn de evangelische kerken zijn getraumatiseerd.
Ze zijn ooit
ontstaan als een reactie op de vrijzinnigheid in de traditionele kerken.
De vrijzinnigheid zette bij alles vraagtekens. Dat is een traumatische
ervaring geweest, waardoor evangelische christenen van de weeromstuit
bij alles een uitroepteken gingen zetten. Blakend van geloofszekerheid
en radicaliteit reageerden ze op de lauwheid en de nuance van de
vrijzinnigheid.
Matthijs analyseert dat evangelische kerken door dit trauma slecht
kunnen omgaan met pluriformiteit en vragen zonder gemakkelijk antwoord.
Volgens mij is er eerder een grote verwachting voor een bevrijdende geest, die ze uiteindelijk niet langdurig voelen. Hun eerste verwondering van die schijnbaar gezellige troep, met veel liedjes en saamhorige bewegingen, laat na enkele tijd het "nieuwe" afvallen en door de losse en vele uit de context getrokken leuzen verkrijgen ze geen levend gevend spiritueel voer meer.
De meerderheid van die evangelischen zien we niet echt gehele Bijbelteksten lezen en bestuderen. Wel horen we ze meerdere zinnen scanderen waar zij meestal verder geen verdere diepzinnige verklaring voor kunnen geven. Het is eigenlijk allemaal "hol".
De vele evangelischen verklaren emt trots dat zij "Nieuw geborenen" zijn. Zij mogen dan als een foetus tot nieuw leven zijn gekomen, maar hun groei als peuter loopt slechts gestaag. Om de kleuterfase te ontlopen is dan wat ingewikkelder en de tiener en puberteit fase vragen te veel werk.
Het valt op dat de meerderheid van de evangelische christenen niet volwassen worden en blijven hangen in een
soort tienergeloof dat wel radicaal klinkt, maar zich slecht laat rijmen
met de weerbarstigheid en veelkleurigheid van het leven.
Matthijs blijkt ook in te zien dat
Vraagtekens worden overschreeuwd door grotere uitroeptekens.
Hierdoor leer je nooit wat volwassen geloven is. Volgens Matthijs ben je volwassen
als je worstelt met
God, en mank gaat. Gelovend voortgaan vanuit zwakte en liefde:
wankelmoed is het woord dat hij daarvoor munt.
Hij beweert verder
Een getraumatiseerde kerk maakt slachtoffers en zal mensen blijven
verliezen – zoals veel van mijn ooit evangelische vrienden – en belet de
blijvers volwassen christenen te worden.
Dat is het grote probleem in die kerkgemeenschap die voor velen een alternatief bleek te brengen voor de 'oersaaie kerkdiensten' van de Rooms Katholieke Kerk. Die levensloosheid en weinig gebondenheid aan de Schrift maakt e dat die kerken, ook door de seksschandalen, leeg zijn gelopen.
Zij die een alternatief zochten in de levendigheid die evangelische en Pinksterbeweging kerkgemeenschappen leken te geven zijn in een kinderwagentje beland waar ze in vastgeraakt zijn, dikwijls ook door de druk van de angst inboezemende verhalen van de hel en verdoemenis.
Om de ketens van de angst en gebondenheid te verbreken zien de meesten dan enkel de oplossing in het loslaten van het geloof in een god en gebod.
Doordat de evangelische kerk ver weg is gegaan van de evangelisering door het bestuderen van dat evangelie hebben zij de achterdeur wijd open gezet naar het bevrijdende zonlicht van deze materiële wereld waar meer geneugten zijn te vinden dan in "de Kerk".
In the world there are many viruses which cause respiratory infections, including the common cold, which are typically mild, though rarer forms such as SARS, MERS and 2019-nCoV can be lethal. These weeks lots of people got infected by a new virus, with a fringe reminiscent of a crown or of a solar corona, which has brought already more dead people than SARS.
The fear forthis virus has given several groups to blame others and to create hatred against certain groups of people, first the Chinese and secondly the Jews.
Much like the neo-Nazis who are using fears
of the deadly coronavirus to stoke hatred against Jews, the Arab media
is using it to conjure conspiracy theories about Israel and the United
States.
In a piece published last week by the Suadi Al-Watan, writer
Sa’ud Al-Shehry claimed that the coronavirus was a plot hatched by
American and Israeli drug companies aimed at increasing their profits.
According to Egyptian journalist Ahmad
Rif’at, the U.S. is waging a propaganda war with Israel’s help to smear
China’s “prestige and status” in the world.
“This war is not only intended to worry China, trouble it and cause
it to spend billions of dollars on emergency measures and medicines —
which, by the way, will be manufactured by an Israeli company,”
Rif’at
writes on the Egyptian news website Vetogate.com as translated by MEMRI.
Similarly, since the outbreak of the lethal virus, the Anti-Defamation League (ADL) has been reporting on Neo-Nazis and white supremacists who have been using social media platforms to attack the Jews.
One anti-Semitic post on Telegram the ADL discovered said
“Finally!
Science has discovered a cure for the most insidious disease of our
time…Jewishness,”
